Deze
week had ik een afspraak met een Bam-mama (Bam = Bewust alleenstaande
mama) in de buurt, best wel spannend om er zo met iemand over te
spreken, dat maakt het allemaal wat echter en concreter. Een vriendin van me bood aan om mee te gaan, wat eigenlijk wel heel lief was. Ik ben dan misschien wel ‘alleenstaand’, maar ik voel me nooit alleen. Voor het eerst voel ik me zelfs perfect hoe ik nu ben. Ik ben blij met mijn leven en de mensen in mijn leven. Ik heb lieve vrienden en als ik met een probleem zit kan ik steeds bij iemand terecht. Wat wil je dan nog meer?
Het gesprek was eigenlijk heel gezellig en ik ben ook al heel wat wijzer geworden. Het
komt erop neer dat het wel wat tijd in beslag zal nemen, dat er toch
een administratieve procedure bij komt kijken en psychologische
gesprekken en dat je toch een tijdje al bezig bent vooraleer je echt met
inseminaties begint. Van je donor weet je niets, dat is volledig anoniem, maar die bam-mama verwoordde dat wel heel mooi. ‘Best dat ik niet weet wie die donor is, want ik zou er op slag verliefd op zijn, want kijk eens wat voor een mooi kind ik heb!’ En inderdaad, aan de muur hing er een grote canvas foto van een super knoddige peuter. Dat
je goed georganiseerd moet zijn is ook belangrijk en dat je vaker een
babysit nodig hebt is een feit werd er nog gezegd, waarop de vriendin
die mee was meteen uitriep ‘Oh ik ben kandidaat!’. En dat dit geen loze belofte is, dat weet ik. Wat leuk toch dat er mensen zijn op wie je echt kan rekenen.
‘En
uiteraard is het ook belangrijk dat je familie, je ouders dus, volledig
achter je staan, want hen ga je nog echt wel nodig hebben.’ Zei ze nog. Inderdaad, dat is de nagel op de kop, maar hoe ik dát aan boord moet leggen dat weet ik nog niet. Dat
de keuzes die ik in mijn leven maak niet altijd vanzelfsprekend zijn,
daar hebben mijn lieve, traditionele ouders zich al bij neergelegd. Maar hoe ze op dit nieuws gaan reageren, daar heb ik zelfs het raden naar.‘Ze gaan zeker tijd nodig hebben’ zegt een andere vriendin, die mijn ouders goed kent. ‘Maar laten we hopen dat het vooruitzicht om grootouders te worden gewoon té aanlokkelijk is.’ Ik besluit dat het best is dat ik eerst alle informatie heb ingewonnen die ik zelf nodig heb om een weloverwogen beslissing te maken, alvorens ik hen hierover inlicht. Ik ben alvast een stap verder nu.
©, 2013, bam-to-be.blogspot.be
