Blij dat ik voor UZG heb gekozen

Een tijdje geleden heb ik eens mijn beklag gedaan over het UZ Gent (zie blog ‘je eigen hand vasthouden’ van februari 2014).  Ik vond dat het er onpersoonlijk aan toeging en dat je eigenlijk aan je eigen lot werd overgelaten. Om eerlijk te zijn had ik op dat moment een beetje spijt dat ik voor het UZ Gent had gekozen en niet voor het Sint Jan in Brugge, of het Jan Palfijn in Gent waar ik zoveel goeds hoorde van Dr Decleer.  Ik zou dit toch even willen nuanceren, want ondertussen is mijn gevoel met het UZG veranderd en ben ik daar wel heel tevreden.

Wat is er dan veranderd? Ten eerste het ‘menselijk contact’. Sinds ik voor echo-opvolging naar Gent ga en dit niet meer bij mijn eigen gyn doe heb ik veel meer contact met de gynaecologe en vroedvrouwen. Ik heb zo gemerkt dat ze gemeend meeleven met je en hun uiterste best doen om alles goed te organiseren voor je.  Iedereen is altijd heel vriendelijk, zelfs als je zenuwachtig, vol hormonen en in tranen belt met een simpele vraag of onbenullige bezorgdheid. Ze begrijpen de rollercoaster aan emoties waar je opzit en doen hun best om je zo goed mogelijk gerust te stellen zonder hun geduld te verliezen.  

Ten tweede heb ik gemerkt dat het er echt professioneel aan toe gaat. De laparoscopie bijvoorbeeld kon echt niet beter verlopen. Vanaf het moment dat ik toekwam totdat ik terug vertrok was ik echt ‘in goede handen’. Ze proberen ook telkens om een ingreep of behandeling zo eenvoudig mogelijk te maken. Je krijgt bijvoorbeeld niet meteen hormonen, maar begint eerst in eigen cyclus. Dit omdat je lichaam dan niet onnodig extra onder druk komt te staan. Hetzelfde bij een punctie, dit gebeurt onder plaatselijke verdoving en niet onder algemene narcose, want ook al is het een kliniek, toch verkiezen ze om zo min mogelijk zware medicamenten te geven.

En de derde reden is dat de artsen in UZ Gent echt wel weten waarmee ze bezig zijn. Ze doen ook onderzoek om het in de toekomst steeds beter te doen en boeken zo ook echt vooruitgang. Zo las ik onlangs dat ze een nieuwe ‘cleanroom’ hebben, waardoor embryo’s pas op dag 5 in plaats van op dag 3 teruggeplaatst kunnen worden. Op dag 5 is de bevruchte eicel al uitgegroeid tot een blastocyste en zal zich zo vlugger en gemakkelijker kunnen innestelen. De slaagkansen stijgen hierdoor va 35 % naar 50 %. En dit is enorm! Het labo van UZG is ultramodern en befaamd tot in het buitenland.  Alles is dus aanwezig om je zo een groot mogelijke slaagkans te geven, en dat geeft vertrouwen, wat dan weer zorgt voor een goed gevoel en vooral ook gemoedsrust.

'Heb vertrouwen in ons, we zijn er echt wel mee bezig' zei de inseminatie-gynaecoloog me eens, toen ik vol vragen en bedenkingen een zoveelste iui onderging. Nu weet ik dat dit inderdaad zo is, en ben ik blij dat ik 1,5 jaar geleden toch voor het UZG gekozen heb!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Beetje verdikt?

Ik wou dat ik kon zeggen ‘nee nee, truitje gekrompen’, maar helaas… ze zijn niet gekrompen, het voelt alleen wel zo. Het drong des te hard tot me door op de dag van de operatie. Ik moest namelijk nog even terug op de weegschaal en het bleek dat ik 1.2 kilo zwaarder was dan wat ik op mijn papieren had genoteerd (en wat ik had opgeschreven was een ruim geschatte gok). De verpleegster meldde dit uiteraard direct aan de anesthesiste die me stond op te wachten.
‘Mevrouw is een beetje verdikt’ klonk het
Ik voelde me een beetje verraden, en ook wat beschaamd. Is dat nu een introductie? Komaan zeg!
‘Sorry’ antwoordde ik dan maar zachtjes.
Dat er wat kilo’tjes bijkomen tijdens heel het proces is normaal, en daar had men mij ook voor gewaarschuwd. Maar net zoals met zoveel verwittigingen heb ik ook dit in de wind geslagen met de gedachte dat dit niet op mij van toepassing zou zijn. Ik was namelijk overtuigd dat ik van de eerste keer zwanger zou zijn (ik moet nu soms echt lachen met mijn naïeve zelf van een jaartje geleden). 

Vermits ik dus dacht dat ik direct zwanger zou zijn nam ik het ook wat minder nauw met alles. Ik stopte met het weinige aan sport dat ik al deed. Ik deed namelijk aan aquafitness, maar eens de inseminaties begonnen voelde ik me daar niet meer goed bij. Ik vond het water vies en was bang voor alle microben die langs onder tot bij dat kleine vruchtje zouden komen. Ook lopen of fitnessen zag ik niet meer zitten want al die schokken zouden een eventuele innesteling misschien vermoeilijken. Ik weet het… dat is vrij neurotisch van mij, maar zo was het nu eenmaal. Ik nam het ook minder nauw met de hoeveelheid zoetigheden. Tijdens de wachtweken snoepte ik wat meer om de zenuwen te bedwingen, en na een negatieve test durfde ik me wel eens troosten met een pate'ke.

En zo komt het dus dat ik op 1 jaar tijd van maatje 36 naar maatje 38 ben geëvolueerd. Over het algemeen maak ik me nog steeds niet zoveel zorgen. Er zitten namelijk ook wat hormoon-kilo’tjes bij, dat is meer vochtophoping dan vet en zou nadien ook terug verdwijnen. Het is echter wel soms confronterend. En lastig. En bijzonder onpraktisch. Vooral sinds de operatie is het een dagelijks gepuzzel om gepaste kledij te vinden. Mijn buik is namelijk ook nog niet terug op zijn normale omvang, dit zou toch enkele weken duren werd me verteld. En vermits ik ook niet echt druk kan verdragen tegen mijn naveltje, zijn zowat alle broeken uitgesloten (behalve die met elastiek, maar ja… ik kan niet hele dagen in mijn jogging rondlopen he).  Het feit dat je een opgeblazen buikje als laparoscopie-souvenirtje krijgt vind ik een beetje wreed. Het lijkt wel een zwanger buikje… alleen ben je niet zwanger.

Buikoefeningen zitten er nog niet meteen in, maar misschien dat ik toch eens terug in dat zwembad zal stappen. Met nog een dikke 2 maanden pauze kan ik dat wel ‘riskeren’ he. En zo ben ik misschien toch al een kilo’tje of twee kwijt tegen dat ik terug start. En de overige kilo’tjes… die werk ik er na de zwangerschap wel meteen af!

De studie

Nadat ik van de gynaecologe kwam werd ik nog verwacht bij de vroedvrouw, zij wou me namelijk meer informatie geven over een nieuwe studie waaraan het UZ Gent meewerkt. In deze studie wil men een nieuw medicament testen, zodat dit in de toekomst ook op de markt gebracht kan worden. Het betreft een follikelstimulerend hormoon (dit zijn de spuitjes die je bij ivf dagelijks moet zetten om zo je ei’tjes te laten rijpen). In de studie wil men de groep in twee delen, de ene helft krijgt het huidige product (gonal-f), en de andere groep het nieuwe product. Zelf weet je wat je krijgt, maar hierover is er een zwijgplicht (dus op de blog zal ik het ook niet vermelden).  Gonal F (wat men tot hiertoe standaard gebruikt) is gebaseerd op dierlijke cellen, dat nieuwe medicijn wordt verkregen uit menselijke cellen en zou bijgevolg gemakkelijker opgenomen worden door het lichaam en zo ook voor betere resultaten zorgen. In de studie wil men dit bewijzen.

Nadat ik een duidelijk beeld had van de studie gaat de vroedvrouw verder in op de praktische kant van de zaak.
‘Er is 1 heel groot voordeel als je deelneemt, en dat is dat deze poging volledig buiten de terugbetaalde pogingen valt. Het is dus helemaal gratis (zelfs geen remgeld). Bovendien heb je zo eigenlijk 7 pogingen. Natuurlijk wordt er ook wat meer van je verwacht. Je zal om de 2 dagen naar Gent moeten komen voor echo en er volgen ook veel meer bloedafnames. Verder moet je een dagboekje bijhouden waarin je nauwkeurig noteert hoe je je voelt.’
‘Ik zou heel graag meedoen’ begin ik. En dat is ook zo. Niet alleen omdat dit een bonuspoging is, maar ook omdat ik echt gemeend de wetenschap wat wil helpen. Ik vind het spannend om te weten dat mede dankzij mijn medewerking er een nieuw en hopelijk ook beter middel op de markt kan komen.
‘Maar ik weet echt niet hoe ik dit allemaal moet combineren met een nieuwe job. Ik wil liever niet teveel verlof of ziekteverlof nemen, en een paar keer per week later toekomen is al helemaal ‘not done’ als je nog maar enkele maanden ergens nieuw werkt.’ Leg ik verveeld uit.
‘Weet je… als je aan de studie deelneemt, dan zijn we zeer flexibel’ antwoordt de vroedvrouw ‘we kunnen echo’s heel vroeg ’s ochtends doen, of op een avond. En we kunnen soms een klein beetje spelen met de dagen waardoor echo’s of puncties op een weekenddag kunnen vallen. Je bent als het ware een beetje een VIP-patiënt.’
Toen ik dit hoorde was het uiteraard snel beslist. Mijn grootste zorg (hoe het allemaal combineren met het werk) valt zo meteen weg!

Vooraleer ik toegelaten wordt tot de studie moet ik eerst nog even een aantal lichamelijke onderzoeken ondergaan, dit om mijn algemene gezondheid te bepalen. Deze heb ik al op het einde van de maand gepland. Nadien moet ik binnen de 2 maanden starten, wat de eerste Ivf/icsi brengt op eind november.

Ik verliet het uz op wolkjes…  eindelijk wordt het terug wat concreet en is het niet meer zo koffiedik kijken. Ik weet nu precies waar ik aan toe ben, en wanneer ik terug zal starten. Zo heb ik terug een duidelijke periode in mijn hoofd en kan ik terug beginnen aftellen. En met de nieuwe job die voor de deur staat, zal de tijd wel dubbel zo vlug passeren!

De volgende stap...

Ongeveer 2 weken na de operatie wordt je terug verwacht in Gent om de uitslag bij de gynaecologe te bespreken. Er wordt tevens besproken wat nu de verdere stappen zullen zijn. Best weer een spannend gesprek, net zoals ongeveer 2 maanden geleden toen er werd beslist om de laparoscopie te doen. Uiteraard wist ik al in grote lijnen de resultaten van de operatie, dus veel nieuws werd er niet gemeld. Buiten wat verklevingen links (die men toegebrand heeft) was alles perfect in orde. En de verklevingen waren helemaal niet zo erg dat dit de reden kon zijn van een uitblijvende zwangerschap. Al bij al is het toch positief dat men geen grote problemen heeft gevonden. Mijn baarmoeder is normaal van vorm, baarmoederslijmvlies mooi, slanke en goed doorgankelijke eileiders, normale eierstokken… kortom alles perfect!

De volgende stap is dus ivf/icsi. In het UZ Gent past men op de helft van de eitjes ivf toe, en op de helft icsi, dit ook als onderzoek wat het beste lukt. Hoe gaat dit hele ivf-gebeuren er nu in de praktijk aan toe? Dit wou ik vooral weten… Je start aan het begin van je cyclus, dus als je net je maandstonden hebt gehad, op dag 2, 3 of 4. Eerst krijg je een spuitje decapeptyl. Dit zorgt ervoor dat de communicatie tussen je hersenen en de downstairs wordt stilgelegd.  Het is namelijk belangrijk dat je hersenen niet weten wat er allemaal zal gebeuren want anders willen ze zich moeien en beginnen ze zelf opdrachten te geven aan de eierstokken enzo… Dus voor de goede vrede zullen we het de hersenen niet vertellen. Shhhht!  

Vervolgens begin je met de volgende spuitjes, namelijk Gonal F, dit is een follikelstimulerend hormoon, een medicament dat ervoor zorgt dat er niet 1 ei’tje rijpt, maar meerdere. Vanaf dag 3 ongeveer zet je bij jezelf iedere dag een spuitje. Uiteraard moet je dan wel vaak op controle gaan, want ze willen precies weten hoeveel follikels er zijn. Het mogen er ook niet té veel zijn want dan heb je overstimulatie en dat is nogal pijnlijk. Ze mogen ook nog niet zodanig groot zijn dat ze al vanzelf gaan springen. En ze moeten uiteraard ook zeker zijn dat de dosis groot genoeg is om inderdaad meerdere eitjes te laten groeien. Vandaar dus dat je regelmatig op controle moet. Vanaf er enkele eitjes groot genoeg zijn om te oogsten (inderdaad men noemt het ‘oogsten’, de hele terminologie doet soms vermoeden dat we een kip zijn die maar eitjes moet leggen, maar ja langs de andere kant is dat ook wat er te doen staat he… eitjes produceren). Je krijgt dan opnieuw pregnyl (nog een spuitje dus) en dan ben je klaar voor de punctie.

Bij de punctie prikt men iedere follikel aan en zuigt men het ei’tje eruit. Dit gebeurt onder plaatselijke verdoving en je krijgt ook een soort pijnstiller waar je wat ‘wooshie’ van wordt (woorden van de gyn). Vandaar ook dat er voor de punctie iemand moet meekomen want in wooshie-staat mag je uiteraard niet autorijden.  En dan volgen er 24 stresserende uren. Men zal de eitjes proberen te bevruchten, de volgende dag krijg je dan telefoon met de mededeling hoeveel ei’tjes er bevrucht zijn. Na 3 of 5 dagen (naargelang kwaliteit ei’tjes) wordt er dan een bervucht eitje teruggeplaatst (vergelijkbaar met inseminatie). En dan is het ‘gewoon’ nog 2 weken wachten vooraleer je weet of het nu gelukt is of niet. 

Met wat geluk heb je redelijk wat bevruchte eitjes en kan men er ook invriezen. Dit noemt men dan een cryo. Het voordeel daarvan is dat je (als de eerste poging niet lukt), bij de volgende poging zo een eskimo’tje kan gebruiken. Dan hoef je geen extra hormonen te nemen. Bovendien valt zo een cryo-poging naar terugbetaling toe bij de vorige keer.  Na iedere ‘verse’ poging (dus geen cryo), moet je minstens 1 maand overslaan, dit om je lichaam terug tot rust te laten komen. 

Na deze hele uitleg werd ik dan verwacht bij de vroedvrouw voor de praktische informatie, maar vermits dit ook nog een hele boterham is maak ik daar nog een apart blogje van!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be   

Zalig herstellen

‘Voor een laparoscopie moet je minstens een week thuisblijven’ kreeg ik te horen. Zo gezegd, zo gedaan.  Ondertussen ben ik zo goed als volledig hersteld en kan ik eerlijk zeggen dat ik genoten heb van mijn weekje ziekteverlof. Dat klinkt misschien grof, maar ik was nog meer ontspannen dan tijdens mijn vakantie. Het helpt natuurlijk ook als je de dag begint en afsluit met een stevige pijnstiller. 

Bij thuiskomst was het uiteraard echt nog wel even afzien. Slechts een uurtje later lag ik al in bed, mijn schouders en rug deden teveel zeer om in de zetel te blijven zitten. Maar de eerste nacht (en alle nachten nadien) heb ik vrij goed geslapen. Het is wel even oppassen als je je probeert te draaien (buik vasthouden!), maar het was niet zo dat ik de slaap niet kon vatten. De eerste 3 dagen heb ik grotendeels al slapend doorgebracht, met zowel een ochtend- als middagdutje. Zalig om gewoon terug in bed te kunnen kruipen zonder dat je je hiervoor schuldig moet voelen. En wat doen die dutjes ook telkens echt deugd!  De derde dag was het iets beter weer en kon ik zelfs een dutje doen op mijn zetel buiten. De pijn was echt te doen. Je voelt uiteraard dat ze gewerkt hebben daarbinnen, en je voelt de wondjes, maar als je op tijd die pijnstiller neemt dan beperkt de pijn zich tot een ‘ongemakje’. Het lastigste was die rug- en schouderpijn, maar ook die was na een dag of 5 al veel beter.  

Na enkele dagen kreeg ik zeer aan mijn benen. Het vele liggen en rusten had er namelijk voor gezorgd dat mijn bloeddoorstroming nie meer zo ideaal was (ik had die anti-flubiet kousen misschien wat langer moeten dragen), dus besloot ik een wandelingetje te maken. Tot aan het zwembad en terug. Heen viel nog redelijk mee, terug was een ander paar mouwen. Maar wat een luxe om dan bij thuiskomst gewoon op je zetel te kunnen kruipen, een middagfilmpje te kunnen bekijken en vervolgens een klein dutje te doen.  

Iedere dag ging het beter, en kon ik dus al eens iets anders doen dan gewoon liggen. Zo heb ik koekjes gebakken,  enkele naaiprojectjes afgewerkt en confituur gemaakt. Tegen het einde van de week kon ik al wat meer naar buiten om een lunchke te doen met een vriendin. Echt zwaar werk zat er echter nog niet in, vandaar dat mijn lieve mama en papa hadden aangeboden om nog eens langs te komen om mijn huisje te poetsen. Ah wat een luxe! Wat een vakantie! Ik schaam me bijna om het toe te geven, maar ik heb echt genoten van dat ziekteverlof.  Ik voelde me iedere dag beter worden, wat super is, maar wat meer… ik voelde iedere dag meer mijn energie terugkeren.  Die was de laatste maanden zo goed als verdwenen. Gaandeweg de week merkte ik dat ik het niet langer nodig had om voor 22u in bed te kruipen, ik werd stilletjes aan terug ‘de oude’. En dat gevoel is onbeschrijflijk. Want als je al zo lang moe rondloopt begin je te denken dat dit nooit meer zal veranderen. Als dit dan toch verandert is dat een zalige verrassing. 

Kortom, mijn ziekteverlof heeft me deugd gedaan. Ik kan nu vol energie het nieuwe jaar, de nieuwe job en de nieuwe ivf-pogingen aanvangen!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be