Het
is dus gelukt om het aan mijn ouders te vertellen, alhoewel ik er wel 3
uur over gedaan heb eer het daadwerkelijk lukte om erover te beginnen. Telkens ik dacht van ‘nu is het de moment’, was het moment alweer voorbij en nam ik nog een slok wijn voor een beetje moed. Een halve fles later zei ik gewoon
‘Er is nog iets wat ik eens met jullie wil bespreken’.
Meteen was het precies alarmfase rood in huis. Papa kwam er direct bijzitten en mama piepte angstig ‘Toch niks erg hé?’
‘Nee niks erg...’ Vervolgens vertelde ik kort en bondig van mijn plan.
De reactie was echter verrassend. Natuurlijk verschoten ze enorm, maar niet zoveel als dat ik had gedacht. Ik
ben er zelfs zeker van dat ik een glimlach bespeurde. Blijkbaar heeft
de vriendin gelijk en is de wens om grootouders te worden groter dan de
angst hoe dat allemaal zal uitdraaien. Uiteraard
zullen ze nog wat tijd nodig hebben om dit alles wat te plaatsen, maar
ze staan er zeker niet negatief tegenover en dat is toch zo belangrijk.
‘Ik heb er toch van wakker gelegen hoor’ vertelt mama me ’s ochtends. Hoe
dat je dat allemaal wil doen, en wat zal je baas er wel niet van zeggen
en hoe moeten we dat in godsnaam aan iedereen gaan vertellen.
‘De
mensen moeten zich er maar bij neerleggen’ antwoordt de papa. ‘En de
baas ook, tenslotte is het je goed recht om zwanger te zijn.’
‘Maar wat als je eens ziek bent en je er niet voor kan zorgen?’ vraagt de mama
‘Alsof je er zelf niet vlug genoeg zult staan’ antwoordt de papa wederom
‘Ja natuurlijk, we zullen er ook goed mee voor zorgen hoor, we zullen goede grootouders zijn!’
En daar twijfel ik niet aan...
©, 2013, bam-to-be.blogspot.be
