En we zijn weer vertrokken!

Zoals ik eerder al eens zei: ‘een pauze kan deugd doen’. Maar uiteindelijk wil je toch gewoon verder. Want ook al ben je veel vrijer als je eens een maand overslaat, uiteindelijk krijg je dat gevoel alsof je gewoon stilstaat. Alsof de tijd maar verder tikt en je toekomstplannen steeds maar uitgesteld worden, zonder dat je er actief aan meewerkt. De gynaecologe had me gezegd dat ik best toch kon wachten tot de resultaten van mijn bloedonderzoek allemaal binnen waren. Maar vermits dit pas eind april zou zijn, zat de kans erin dat dit te laat zou zijn om met deze cyclus nog mee te doen en dat ik dus nóg een maand zou moeten uitzitten.

Gelukkig is dit nu niet het geval en ben ik alweer bezig aan de voorbereidingen van poging nummer 7. En men heeft besloten om mijn kansen te verhogen, door me extra hormonen te geven. Ik had namelijk vorige week mijn gesprek in het UZ Gent om de verdere behandeling te bespreken. Nu, ik was wel een beetje teleurgesteld in de opvolging van daar en besloot daar dus ook wat van te zeggen. Gelukkig had de dokter daar begrip voor, ze gaf me gelijk en zei dat dit inderdaad iets is waar men aan moet werken. ‘Misschien dat het beter is als we je hier opvolgen voor echomonitoring?’ stelde ze voor. ‘Ja, voor mij is dat allemaal geen probleem, maar ik weet echt niet hoe ik dat moet doen met mijn werk. Ik kan niet telkens een dag verlof nemen om naar Gent te komen.’ En toen kwam mijn andere frustratie eruit. Mijn grootste probleem in heel dit proces, dat ik telkens wat moet verzinnen op mijn werk en dat ik ook niet weet hoelang dit nog vol te houden is. Gelukkig luisterde men deze keer écht en begreep de gynaecologe dat dit echt niet zo gemakkelijk is. Ik kan bijgevolg nu komen ’s ochtends vroeg voor follikelmeting. Zo kan ik nadien nog naar mijn werk zonder zelfs maar wat te laat te zijn.

De gynaecologe besloot ook dat het tijd was om, na 6 pogingen, te starten met Clomid. In je lichaam zit er een ingebouwde rem, dat aangeeft dat er al een ei’tje aan het rijpen is en dat de productie dus mag stoppen. Clomid neemt die ingebouwde rem even weg, in de hoop zo 2 ei’tjes te produceren, en dus meer kansen te hebben dat 1 ervan bevrucht zal worden. Natuurlijk mogen het er ook niet meer dan 2 zijn, want anders is de kans op een meerling te groot. Als het er dus 3 of zelfs 4 zijn, kan het zijn dat ik alsnog deze cyclus moet uitzitten en dat de medicatie voor de volgende keer aangepast zal worden. ‘Het is alsof je met de dobbelstenen gooit’ zegt de gynaecologe. ‘Met 1 dobbelsteen heb je zoveel kans dat je een 6 gooit, met 2 dobbelstenen heb je daar al meer kans toe.’ Ik moet dus nu de clomid nemen van dag 3 t.e.m. dag 7, op dag 11 wordt er dan gekeken hoeveel eitjes ik juist heb. Spannend!

Met de clomid erbij zou het toch binnen de 3 pogingen moeten lukken, kreeg ik te horen. Maar als dit niet het geval, dan zullen we nadien toch moeten overschakelen op ivf. Maar zover zijn we nog niet. Ik verliet het UZ Gent met een opgelucht gevoel. Blij dat ik terug kan starten, blij dat men mij nu beter zal opvolgen, blij dat ik extra kansen krijg en blij dat ik terug aan mijn toekomstdroom kan verder werken.


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Afleidingen

Het is toch straf, dat als je zo een maandje (gedwongen) overslaat, dat je plots toch veel relaxter in het leven staat.  Wat bewijst dat het hele ‘zwanger worden’-proces toch voor heel wat zenuwen zorgt.  De kinderwens blijft.  Dat verlangen om een boeleke van mezelf te hebben, dat gaat niet weg. Maar de vraag ‘ben ik zwanger?’ is, althans nu toch, even opgelost.  En ja het is niet het antwoord dat ik zou willen, maar het is tenminste een zekerheid.  Het is het ‘niet-weten’ wat je helemaal kan zot maken in die lange wachtweken. In die weken kan je het niet van je afzetten, want je bent misschien zwanger.  Je weet het alleen nog niet.  Nu dat ik zeker weet dat ik niet zwanger ben en een maand moet overslaan, kan ik de teugels wat losser laten.  Een wijntje drinken, een ijsje eten, me onbezorgd voelen… 

Het lukt me dus vrij goed om alles even los te laten.  Ik heb gelukkig dan ook veel afleidingen.  Eerst was er weer een ‘week van toneel’, met weeral 3 geslaagde voorstellingen. En de week daarop begon de aannemer (eindelijk) aan mijn tuintje, dat helemaal zal omgetoverd worden tot een hemelse, magische, zomerse, tropische, loungy buitenkamer.  Hoe zalig om iedere dag thuis te komen en te merken dat er alweer wat anders af is. Volgende week heb ik een weekje vrij en ik kijk er al naar uit om de finishing touches te doen en het helemaal af te maken.  En dan is er uiteraard nog het Detectivespel, een soort live-cluedo spel waarbij de deelnemers als detectives een moord moeten oplossen, dit door het ondervragen van de verdachten (acteurs).  Het is reeds het 4^de jaar dat we dit organiseren en het komt in sneltrein dichterbij.  De laatste maanden was het moeilijk om me daarop te concentreren met al die baby’s in mijn hoofd, maar nu wordt het toch weer tijd om even aan moord te denken.

Met al die bezigheden vliegt de tijd uiteraard voorbij, en is de maand pauze zelfs even welkom.  Hier dacht ik wel even anders over toen ik vorige week de mail kreeg dat mijn sperma terug beschikbaar was.  Het liefst van al had ik dezelfde avond nog pregnyl gespoten en laten weten aan Gent dat ik eraan kwam om mijn bestelling op te halen.  Maar zo werkt het natuurlijk niet.  We wachten nu eerst even de resultaten van het bloedonderzoek af, om zo te zien of we niet voor niets bezig zijn. Tot hiertoe zijn alle testen al positief teruggekomen. En dat is eigenlijk een dubbel gevoel. Langs de ene kant ben je blij dat ze geen probleem vinden. Langs de andere kant vraag je jezelf dan af ‘maar waarom lukt het dan niet?’. Ergens hoop je gewoon dat ze zo een kleinigheidje vinden, dat gemakkelijk opgelost geraakt en waardoor je de maand erop al zwanger bent. Maar zo werkt het ook niet.  Volgende week heb ik mijn gesprek in Gent, om te bespreken hoe we verder gaan. Ik ben echt eens benieuwd wat ze zullen voorstellen… Ik ben wel van plan om zelf ook eens mijn hart te luchten en hen te laten weten dat ik me toch best ‘een nummer’ voel.  Maar tot dan zet ik het van me af en geniet, van alle andere zaken die wel lopen zoals gepland!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be