Broekloeren

Dat de wachtweken spannend (of zeg maar zenuwslopend) zijn, dat wist ik al. Tenslotte heb ik een groot deel van 2014 al ‘wachtend’ doorgebracht.  Met ivf/icsi is dit natuurlijk niet anders, met nog een klein verschil… je weet dat de bevruchting al gelukt is. Je duimt  nu gewoon met alle vingers en tenen dat dit kleine vruchtje zich ook zal innestelen.

Vooral tijdens de tweede wachtweek begint het te spannen, want vanaf dan kan je daadwerkelijk al iets voelen of ervaren, en tegelijkertijd zouden de gevreesde maandstonden ook hun intrede kunnen doen.  Alle zintuigen op scherp dus. Op dag 5 na tp (dag 10 na pu) had ik bij het inbrengen van de lutinus een klein beetje bloedverlies. Lutinus is het progesteron dat ik moet nemen, zelfde werking en bijverschijnselen van utrogestan, met dit verschil dat de terugvloed van lutinus vrij vloeibaar is en niet een soort zalf en bijgevolg het gevoel geeft alsof je constant vocht verliest. Hip hip hoi!  Het bloedverlies bleef echter beperkt tot wat bloed aan de inbrenghuls en was zo goed als zeker te wijten aan een gesprongen adertje (tenslotte is je baarmoeder, mede door de extra progesteron, zeer doorbloed).

 Op dag 8 na tp (dag 13 na pu) had ik dan weer wat rozeverlies, en dit baarde me meer zorgen. Rozeverlies is namelijk nogal vaak een voorbode van de ms. Een klein moment dacht ik dus ‘game over’, alhoewel ik dat zelf nooit echt geloofde. Ik had namelijk geen krampen die bij mij telkens gepaard gaan met de ms.  Het rozeverlies bleef echter beperkt tot een paar druppels en ’s avonds was er alweer niets meer. Vanaf toen had ik het stadium van het ‘broekloeren’ bereikt. Dit is een Hollandse term die ik eigenlijk wel heel gepast vind. Het betekent eigenlijk letterlijk ‘loeren in je broekje’, of hoe je elk uur toch met een bang hartje een uitstapje maakt naar toilet om te kijken of er niets van bloed is. 

Vanaf dag 14 na pu kan je in principe je ms krijgen, volgens deze telling ben ik dus op dit moment 3 dagen overtijd. Whooohoooo!  Maar helaas… ik mag niet te vlug juichen. Want weet je nog? Ik neem progesteron, en alhoewel het de eerste keer is dat ik lutinus neem, heb ik al wel wat ervaring met utrogestan, en dit hield telkens mijn ms tegen, waardoor dat overtijd zijn nog niets wil zeggen. Niets wil eigenlijk iets zeggen. Wat ik ook voel of niet voel, of er een klein beetje bloed is of niet, het kan nog allebei de kanten uit. Tot mijn bloedafname kan ik onmogelijk weten of ik zwanger ben of niet. Maar ook al weet je dat, dat houdt je niet tegen om te blijven broekloeren, hevig uitkijkend naar een antwoord op de vraag die ik me ondertussen al veel te veel weken heb gesteld.


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

De terugplaatsing

Ja hoor! Eindelijk kwam er eens goed nieuws!  Van de 6 eitjes waren er 3 bevrucht. Waw zover zat ik dus al. De rest Van de dag bracht ik dus door  op een roze wolk. Heel dit proces is echt met ups en downs. De kleinste tegenslag kan ervoor zorgen dat je de rest Van de dag huilend op de zetel doorbrengt. Als je dan weer goed nieuws krijgt ben je het gelukkigste Meisje ter wereld.

Vervolgens is het dan 5 dagen wachten tot de terugplaatsing, 5 dagen waarin je gedachten toch vaak afdwalen naar je kleine bevruchte eitjes daar in het labo in Gent. Ik had eigenlijk zin om zo tussendoor eens te bellen.
'Hoe stellen ze het daar? Zijn ze een beetje braaf?


Na 5 toch wel vrij lange dagen mocht ik dus terug naar Gent voor wat bleek een prachtig moment te zijn. Wat is een terugplaatsing toch anders dan alle andere behandelingen...  Het was mooi en emotioneel en niet zo klinisch. Om te beginnen gebeurt de tp door je vaste gyn in Gent en niet door iemand die je niet kent. Dit maakt het ook allemaal zoveel persoonlijker.
'We hebben goed nieuws' zei ze 'er is een embryo die dag 5 gehaald heeft en zich ontwikkeld heeft tot blastocyste'. Dit betekent dat de embryo dus al redelijk ver staat in de ontwikkeling en er daardoor ook een grotere kans is op terugplaatsing. Vervolgens gaven ze een foto van de embryo die ze zouden terugplaatsen. En toen kwamen de traantjes. Hoe prachtig allemaal als je dit ziet en je beseft meteen dat dit leven is. Het allerbegin, maar wel al leven. En je hoopt gewoon dat dit zal verder evolueren en een echte persoon zal worden. Een mens die gewoon komt van enkele cellen die delen....



Eenmaal je op de stoel ligt maken ze verbinding met het labo. Op dat moment ben je gewoon overdonderd van de technologie en hoe professioneel het er in Gent aan toegaat. Via een scherm kan je live alles uit het labo volgen. Je ziet hoe ze jouw embryo uit de stoof halen en hoe ze dit opzuigen in de katheter. Vervolgens legt men deze katheter in het doorgeefluik en zie je hoe de laborante  even haar duim opsteekt voor succes. De hele tijd was ik volledig overweldigd van hoe mooi het allemaal is. De gyn moet vervolgens nog eens luidop zeggen '1 embryo voor mevrouw ...' Waarop je moet antwoorden 'ja ik wil dit'. Het heeft iets om dit echt luidop te zeggen. Iets moois en ontroerends. En uiteindelijk plaats mende embryo in je baarmoeder en controleert men nog eens of de embryo wel degelijk uit de katheter is. De tp is totaal niet pijnlijk. Men had gezegd 'vergelijkbaar met een iui, maar bij een iui is er toch een zeker ongemak, terwijl een tp heel ontspannen is.



Om af te sluiten krijg je een eerste rapportje mee over je kleine embryo, samen met die eerste foto. En ja ik was al meteen verliefd. Ik was zelfs zo met mijn hoofd in de wolken dat ik mijn afslag mistte en zo opeens in Oostende stond. Het was een prachtige, emotionele dag. Hopelijk het begin van alles....

De volgende dag kreeg ik trouwens nog een extraatje.... Een berichtje van Gent dat er nog een embryo goed doorgegroeid was zodat men deze kon invriezen. Met eentje in mijn buik en eentje in de frigo moet het nu toch eens lukken he!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Wachten op de telefoon - eerste pick up

Op dit moment zit ik in mijn zetel, telefoon bij de hand. Of ja, telefoon in de hand. Want ik verwacht een telefoontje. Nog voor de middag zal men mij bellen met het resultaat bande Pick up. Dan weet ik ik of er eitjes bevrucht zijn en de terugplaatsing kan doorgaan, of ergste scenario, dat er geen bevruchtingen waren en alles voor niets geweest is.  En uiteraard spookt dit ergste scenario door mijn hoofd, ondanks de voortdurende peptalk die ik mezelf geef.

Tot hiertoe is nochtans alles goed verlopen. Na mijn kleine inzinking vorige week na de eerste echo, heb ik mezelf goed terug opgeraapt. De tweede echo bracht me meteen al goed nieuws. Het waren geen 4 eitjes, maar 5! Er was eentje verstopt achter een ander. Ongelooflijk wat zo 1 eitje extra kan doen met je humeur! Deze keer reed ik al zingend naar huis ipv al huilend. Vanaf maandag moest ik iedere dag op controle. En ja dit is best zwaar. Eventjes op en neer rijden naar Gent kost me 3 uur. Ik had gelukkig vakantie dus moest dit niet allemaal doen voor de werkuren, maar toch was ik telkens een halve dag kwijt.  Maar het is allemaal voor het goede doel dus echt erg vind je dat niet. De laatste echo was op donderdag en toen gaf men ineens het startschot voor de punctie. Nadat men nogmaals bloed had genomen mocht ik nog eens op de Weegschaal. En wat bleek? Ik was op 10 dagen tijd 1,6 kilo en 5 cm buikomtrek kwijt. Eindelijk eens een voordeel aan de medicatie!

Donderdagavond mocht ik dus de ovitrelle zetten ( zelfde als pregnyl maar voor de studie wil men dit), en vrijdag was ik een dagje 'vrij'. Geen spuitjes en geen ritjes naar Gent! En zaterdag was het dan zover. Om 6 uur kwam de lieve vriendin me ophalen om me naar Gent te brengen. Nadat ik me daar had ingeschreven mocht ik me aanmelden op het oude vertrouwde plekje  op de tweede verdieping van het fertiliteitscentrum. Ik mocht weer zo'n sexy hospitaal kleedje dragen kreeg een infuus met glucose. Een half uurtje later was het dan aan mij. Eerst gaf men via het infuus pijnstiller en vervolgens werd de lokale verdoving gegeven door 6 spuitjes in de baarmoederhals. Dit klinkt pijnlijk maar is het niet. Tegen dan ben je al goed verdoofd. Op dat moment werd ik wel overweldigd door emotie en kwamen er wat traantjes. Maar de verpleegster stelde me gerust en zei dat ik alles mocht daar en dat die gevoelens perfect normaal waren. Vervolgens komt de echte straffe pijnstiller, namelijk morfine. En amai, die steeg direct naar mijn hoofd! Ik draaide en zweefde en brabbelde volop tegen de verpleegster. Op dat moment kon het mij allemaal niet meer schelen en droomde ik vrolijk weg in de stoel. Het enige wat ik telkens wou weten was of er wel een eitje in de follikel zat. Dit was namelijk ook 1 van mijn angsten. Maar tot hiertoe alleen goed nieuws. In iedere follikel een eitje en.... Het beste nieuws van al.. Men heeft er 6 kunnen prikken! Nog eentje extra! Wat een mooi sinterklaasgeschenk!

Ik wandelde al lachend de operatiekamer aan. Echt.. Al lachend... Ik had namelijk de slappe lach en waaide naar de vriendin terwijl ik vrolijk zei 'tis gedaan!' Wat die morfine al niet doet met je he! De rest van de dag hield ik het kalm. Een stevige middagdutje en verder beetje rusten op de zetel. Want eens al die pijnstillers uitwerken voel je natuurlijk wel dat men daar bezig geweest is. Al bij al viel het echter mee. Als ik nu nog goed nieuws krijg was het echt een perfecte punctie! Nog even wachten op die telefoon... En laten we duimen voor goed nieuws! 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be