Eerste gesprek psychologe

Vandaag weer een grote stap dichterbij gezet… namelijk het eerste gesprek met de psychologe.  Het hoeft niet gezegd dat ik daarvoor wel de nodige zenuwen had.  En wat doe ik als ik zenuwen heb?  Ik duik in mijn kleerkast.  Of ja, dressing nu, mijn inspiratieplekje, mijn oase, mijn zen-ruimte.  Eens ik weet wat ik zal dragen voel ik me zekerder.  Uiteraard is er wat meer twijfel bij zo’n belangrijke gelegenheden, maar uiteindelijk kies ik weer voor een broek, topje, vestje en sjaaltje.  

’s Ochtends moest ik nog werken, maar om 12 uur was ik vertrokken richting Gent.  Ik begin mijn weg al te kennen daar...  Het gesprek was eigenlijk in 1 woord 'super!'.  Zo een opluchting!  De psychologe was ook nog redelijk jong, en niet een 'geitenwollensokken-type', maar gewoon een toffe en joviale vrouw met wie het heel ontspannen praten was.  Het voelde dan ook meer als een gesprek met een vriendin, dan als een interview.  Ze vroeg me hoe ik juist bij het UZGent terecht ben gekomen, hoe lang ik al met mijn kinderwens zit, en hoe ik het allemaal praktisch zie.  Heb ik genoeg opvang?  Heb ik genoeg steun?  Allemaal vragen waar ik gelukkig genoeg positief en met een lach op kon antwoorden. En ze vroeg me ook naar de miskraam, nu bijna 5 jaar geleden, die ik op het medisch invulformulier heb moeten aangeven. En toen kwamen de traantjes opnieuw.  Misschien dat ik hier ooit nog over schrijf, maar nu kan ik dat nog steeds niet.  Zolang ik er niet over kan praten zonder tranen, kan ik er niet over schrijven.

Vervolgens kwam de vraag wanneer ik juist meer uitleg aan mijn kindje zou moeten geven over hoe hij/zij er is gekomen.  Ik antwoordde 2,5 à 3 jaar, en inderdaad, dan zal ik de eerste vragen kunnen verwachten. 
'Hoe zou je dat dan uitleggen?' vroeg ze me

'Wel, dat je om een kindje te maken een eitje nodig hebt van een vrouw en een zaadje van een man. Jouw mama kon al voor het ei'tje zorgen, maar er was geen papa om voor een zaadje te zorgen. Maar jouw mama wou jou zoooooo graag dat een meneer die we niet kennen, en die ver weg woont, toen zaadjes heeft opgestuurd.  Maar die meneer is niet jou papa.'
'Zou je ooit nog een relatie willen?  Of sta je daar niet meer voor open?'
'Ja zeker, ik sluit een nieuwe relatie niet uit, het leven is nog lang en je weet niet wat er nog allemaal op je pad komt'
'Inderdaad' antwoordt de psychologe 'en het hoeft niet gezegd dat je alles in de juiste volgorde moet doen hé.
Dat vond ik mooi gezegd... Er is helemaal niets apart aan wat ik doe, het is gewoon een andere volgorde dan dat we gewend zijn, maar tegenwoordig met alle soorten gezinnen en samenlevingen we nu hebben, is dat ook al niets speciaals meer.

Toen het gesprek ten einde liep kwamen er nog de paperassen.  Eentje om te ondertekenen dat ik akkoord ben met de testen die er op het sperma uitgevoerd worden, en eentje om akkoord te geven bij de anonimiteit van de donor.  Vervolgens kreeg ik heel wat psychologische testen mee om thuis in te vullen en een 'fenotypekaart', hierop moet ik mijn voorkeuren aanduiden. Ik kan de lengte, kleur haar en kleur ogen van de donor zelf kiezen.  De lengte was gemakkelijk, daar neem ik 'groter dan 1m75'.  Ik ben al zo een kleintje dat ik daarin geen risico's neem. De kleur haar en ogen, daar moet ik nog eens over nadenken. 

Voila, deze stap is ook alweer genomen, en ik voel me er enorm goed bij.  Nu op naar het tweede psychologische gesprek, ergens in augustus.

Too Soon?

Ik kreeg telefoon van een vriend deze week
'Ik vertrek volgende week naar New York, zal ik iets meebrengen voor je?'
'Ah dat zou tof zijn!  Kan je zo blauwe baby All Stars meebrengen?  En een rompertje met daarop dat logo van New York, maar in plaats van 'I <3 New York, I <3 my mommy.'
'Euh, ok... Waarom?'
'Oh, altijd leuk om cadeaux te geven hé' lach ik

Enkele dagen later vertelde ik dit tegen twee vriendinnen op een etentje.
'Heb je nu al babyspullen gekocht? vragen ze alletwee
'Te vroeg?' vraag ik schuldbewust
'Oh help.... ik voel het al, je gaat niet te doen zijn, we gaan je echt moeten intomen als het zover is of je koopt alle baby-winkels leeg.  En trouwens.... waarom blauw?  Ben je al zo zeker dat het een jongetje zal zijn?'
'Nee, maar blauw kan voor een meisje toch ook... zo onder een jeansbroekje is dat toch superstoer!'
'Jaaaa' zuchtten de twee vriendinnen gelijktijdig, en het is me al helemaal vergeven dat ik soms al te ver wegdroom...

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Op weg naar een gezonder leven...

Nu ik goed en wel gestart ben met de procedure en binnen een paar maanden misschien al wel in blijde verwachting zal zijn, is het misschien tijd om mijn levenswijze al een ietsie-pietsie aan te passen.  Niet dat ik er zo een zware levensstijl op nahoud, maar toch, er zijn toch wel enkele zaken die ik beter zou veranderen.  Zo ben ik gestopt met roken.  Ja, ik weet het, roken is ongezond en het was dom om ermee te beginnen in de eerste plaats.  Ondertussen ben ik al enkele weken gestopt, maar pas nu durf ik het hardop zeggen.  Het stoppen heb ik ook iets langer uitgesteld dan de bedoeling was, voornamelijk omdat ik een beetje bang was dat het zo moeilijk ging zijn.  Maar enkele weken geleden ben ik gewoon gestopt.  'Gewoon' een dag niet gerookt, en de volgende ook niet en kijken hoelang ik dit zou volhouden.

Al bij al valt het nog heel goed mee.  Ik heb er veel minder last van dan ik had gedacht en het lukt heel goed om niet te roken.  Ik ben ook niet bang dat ik zal hervallen.  Het is nu eenmaal te belangrijk dat ik niet meer rook.  Nog even en ik zal mijn aperitiefkes ook beter laten en hopelijk zal dit ook even vlot gaan.  Blijkbaar als je een doel hebt, dan heb je er veel voor over.

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Ik moet wat vertellen...

Nu dat de plannen allemaal wat concreter worden, heb ik besloten om de goede vrienden toch wat meer in te lichten, en dit om twee redenen.  Ten eerste vind ik het gewoon leuk om dit nieuws te delen, en ten tweede helpt dit misschien ook tegen de vele vragen die er zullen komen eens ik met een bolle buik zal rondlopen in de gemeente.  Ook al hebben we heel wat inwoners, onze gemeente is en blijft een dorp en ik kan me al zo voorstellen dat er wel wat gespeculeerd zal worden over ‘hoe ik nu juist zwanger ben geworden’.  Door de mensen in te lichten die het dichtst bij me staan hoop ik dat dan ook tegen te gaan.  Het is ook geen geheim. Iedereen mag weten dat het via donor is, net zoals mijn kindje dit zal weten later.

Tot hiertoe wisten gewoon 6 vriendinnen, een goede vriend, mijn ouders en gynaecoloog dit.  Maar na de vriendinnen was het nu tijd om het ook aan enkele goede vrienden te vertellen, iets waar ik toch ook best zenuwen voor had, want jongens reageren toch anders dan meisjes hé.  Gelukkig kwam het gesprek er bijna automatisch op.
‘Mijn pasgeboren nichtje is zo schattig!’ vertelde een vriend. ‘En mijn zus zo gelukkig, ongelooflijk!  Je zou er echt zin voor krijgen.’
‘Ja, ik zou er ook eentje willen’ antwoordde ik.
‘Ja, jij wil er al lang eentje hé!  Ik herinner me zo een gesprek van 5 jaar geleden toen je dat ook al zei’
‘Ja maar nu ben ik toch echt van plan om ervoor te gaan. Ik ben de procedure gestart om via donor zwanger te worden.’
‘Is’t echt?’ vragen de 3 vrienden gelijktijdig
‘Ja, het is echt!’
Wat volgde was beter dan dat ik had kunnen hopen.  De vrienden waren super enthousiast.  Ze feliciteerden me, gaven me 3 kussen op de wang en besloten erop te klinken.
‘Op jouw plannen!  En dat je vlug zwanger mag zijn!’

Ondertussen is het lijstje van ‘mensen die op de hoogte zijn’, nog net iets langer geworden.  De ouders weten ervan, de vriendinnen en de vrienden. En ook de zussen en mama's van de vriendinnen.  Maar het voelt goed om dit te delen.  Zo besef ik maar al te goed dat ik niet alleen ben en dat er heel wat mensen zijn die het beste met me voor hebben.  

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be