Walter - maand 5

Walter is 5 maanden (ondertussen al 5,5 maanden maar de tijd vliegt, en zo heb ik nu pas tijd om wat te schrijven). Ondertussen is hij al lang geen  plat boeleke meer, maar een flinke baby. En wat een brave en gemakkelijke baby is hij toch! Ik moet me soms echt in de arm knijpen. Wat een geluk heb ik met hem. Ten eerste is hij helemaal gezond, iets waar je op voorhand niet altijd bij stilstaat, maar als je verhalen hoort van baby'tjes die toch één of ander klein of groot probleem hebben, besef je toch wat een geluk je hebt als je baby helemaal niets mankeert. En ten tweede is hij ook echt braaf. Hij doet niet moeilijk, helemaal zijn mama! Dat is trouwens iets wat ik nu wel vaker te horen krijg. Hij begint meer en meer op mij te lijken. Dezelfde ogen, dezelfde blik en blijkbaar ook dezelfde gedragingen. Ikzelf zie dat niet direct, maar anderen spreken me er meer en meer over aan.

Borstvoeding: We hebben de 5 maanden borstvoeding gehaald maar ondertussen begint het wel zwaar te worden. We genieten nog allebei van de borstvoeding, maar borstvoeding kan toch lichamelijk zwaar zijn, vooral in combinatie met een fulltime job. Ik begin te voelen dat de bv me energie kost, vooral dat kolven ook. Na een kolfbeurt voel ik me soms echt uitgeput en moet ik dringend iets eten om terug op krachten te komen. Ook de nachten zijn, door de borstvoeding, nog zeer onderbroken, wat ook wel begint door te wegen. Ik heb dus de beslissing genomen om stilletjes aan af te bouwen en over te schakelen op flessen. Het besef dat ik zou moeten stoppen kwam er eigenlijk vanzelf, en dit op de dag dat hij 5 maanden was. Ik had al een heel weekend last van zware hoofdpijn, en ondanks het feit dat Walter zich gedroeg als modelbaby was ik uitgeput. Zo had hij ook niets aan mij. Ik voelde dat ik dringend terug wat meer energie zou nodig hebben, en dat ik hiervoor zou moeten stoppen met de bv, want al mijn energie gaat naar daar. Toch heb ik het heel moeilijk met die beslissing. Ik had graag op zijn minst 6 maanden gegeven (nu, we zijn niet zo heel ver verwijderd), en ik voel me best schuldig dat ik dat ventje nu van de borst zal halen. En dat terwijl hij er zo van geniet. Walter wil dus nog steeds geen flesje, ondanks blijvende verwoede pogingen. Misschien dat het beter zal gaan nu ik effectief die beslissing heb genomen. Wordt vervolgd alleszins!

Kilo's: Een andere reden waarom ik wil overschakelen op flesjes, is omdat ik voel dat enkel de bv niet meer genoeg is voor Walter. Hij is de laatste weken niet meer verdikt en weegt nu nog steeds 7,5 kilo. Hij is wel gegroeid tot een flinke 70 cm. Gegroeid en niet verdikt betekent dus dat hij er magerder uitziet. Een lange smalle, gelijk men zegt. Mijn kilo's blijven stabiel, ondanks de enorme hoeveelheid aan snacks die ik binnenspeel. Ik heb zo vaak honger dat het bijna niet normaal is.

Mooiste moment van de maand: Walter heeft zijn eerste schaterlach gedaan. Dat geluid is gewoon zalig! Ik heb het op film en ondertussen al wel honderd keer bekeken.  De zondag na de voorstellingen van onze toneelkring komen we altijd samen voor een lunch. Walter was uiteraard mee en had daar zijn entertainment. En plots was daar dit gibberlachje. Echt zalig om te horen!

Verder heeft Walter deze maand ook een flinke stap genomen. We zijn namelijk begonnen met de groentepap. De eerste keer waren het worteltjes en dat ging verbazend vlot binnen. Walter smikkelde en smakkelde en vond het duidelijk lekker. Hij opende zelf zijn mondje en vroeg om meer. Ik was blij verrast dat hij er zo vlug mee weg was! Helaas ging het toch niet zo vlot als eerst gedacht. Het gaat zeker niet slecht, maar na een maand zit hij nog niet aan een volledige portie. Maar dat is ook nog niet nodig, vanaf zijn 6 maanden zou dit allemaal veel vlotter gaan, wordt me verteld.  Het is wel grappig te zien hoe hij de ene groente al beter eet dan de andere. Walter is een zoetebekje (helemaal zijn mama!). Fruitpap gaat al heel goed en dat eet hij allemaal op. En zoete groenten zoals wortel, rode biet en pompoen gaan vlotjes binnen. Bittere groentes zoals witloof of courgette gaan moeilijker.

Moeilijkste moment van de maand: de eerste keer Walter in de creche afzetten was best moeilijk, alhoewel dit vlotter gegaan is dan ik op voorhand had gedacht. De weken voor ik terug moest starten  met werken ontzag ik het me soms, alhoewel ik ook wel voelde dat alle dagen thuis zijn ook niets voor mij is. Maar de eerste werkdag kwam eraan en ik werd eraan herinnerd dat ik eigenlijk mijn werk best wel graag doe. Ik ga met plezier werken en dat scheelt wel enorm natuurlijk. En Walter stelt het heel goed in de creche. De eerste twee weken bleef hij bij oma en opa, die hij al goed kent. Daardoor kon ik me ook gemakkelijker concentreren op het werk. Die eerste dag creche waren mijn gedachten dan weer meer bij Walter. Maar al na enkele dagen bleek dat Walter het daar best naar zijn zin heeft. Hij weent nooit als ik hem afzet en tovert zijn mooiste glimlach tevoorschijn voor de meisjes van de creche.
Ondertussen ben ik al weer helemaal ingewerkt en heb ik zelfs promotie gemaakt! Vanaf de maand mei word ik kantoorverantwoordelijke en zal ik zelf een kantoor starten in Zedelgem. Allemaal heel spannend en ben eigenlijk wel heel fier op mezelf dat ik dit heb bereikt. Mijn leven is vrij stabiel zo, mede dankzij deze job, en dat is alleen maar goed voor Walter!

Meest emo moment van de maand: Ik ween nogal wat af. Positieve tranen he. Tranen van ontroering meestal. Vooral in de creche heb ik het nogal eens moeilijk. Ik denk echt dat ik daar bekend ben als 'de mama die haar tranen niet in bedwang kan houden.' Als ik bijvoorbeeld denk aan het einde van onze borstvoedingsperiode die eraan komt, dan schiet ik al meteen vol.

Wat kan Walter allemaal : Charmeren, dat vooral. Ik smelt echt van hem, en iedereen die hem vaak ziet. Hij kan uiteraard ook alles wat een baby van zijn leeftijd moet kunnen. Hij speelt al mooi met zijn speelgoed en haalt soms hele toeren uit. Hij blijft alleszins niet meer liggen waar je hem neerlegt. Ga je 5 minuten later kijken dan ligt hij helemaal anders. Echt omdraaien doet hij nog niet, wel op zijn zijde, maar niet helemaal van rug naar buik of omgekeerd. Dit zal echter niet zo lang meer duren denk ik want hij is nu wel heel beweeglijk.  Walter begint ook goed te vertellen, brabbelen zoals dta noemt. Het lijkt soms of hij echt vanalles wil zeggen. Hij kan ook al mooi met een lepeltje eten.

Slaap: De slaaptraining is gelukt! Halleluja! Walter valt uit zichzelf in slaap en hoeft niet meer in slaap gewiegd te worden met de draagzak. Waarschijnlijk is het niet enkel de slaaptraining, maar ook gewoon het feit dat Walter er nu zelf ook klaar voor is, waardoor het nu lukt. Ik let vooral op wanneer hij moe is. Hij laat dit nogal goed merken door met zijn handjes in zijn ogen te wrijven. Dan komt het erop aan van hem direct in bed te leggen. Soms valt hij dan inderdaad direct in slaap ook. Andere momenten begint hij wat te morren maar stopt dit vrij vlug en gaat het over in zacht geronk. En dan zijn er ook momenten dat ik net te laat ben en hij begint te wenen. Dan laat ik hem 4 min wenen, ga hem dan troosten en leg hem terug. Meestal is hij dan de tweede maal wel weg. Ook voor zijn dutjes overdag leg ik hem nu in zijn bedje boven en niet meer in het park. Ah ja dat is ook veranderd. Walter slaapt sinds deze maand in zijn eigen bedje en dit gaat verbazingwekkend goed. Zowel Walter als ik hebben ons meteen aangepast. Om eerlijk te zijn doet het ook wel deugd van mijn bed terug voor mij te hebben.
Doorslapen zit er helaas nog niet in. Walter wordt toch nog gemakkelijk 3 keer per nacht wakker. Meestal om 23u30, 1u30 en 3u.30.  Ik weet niet hoe ik het doe...

Walter's eerste keer:  eerste keer groente- en fruitpapje, in eigen bedje slapen, maatje 74 dagen, naar de creche gaan, buiten zitten,

Activiteiten: de dagen beginnen structuur te krijgen. Opstaan en klaarmaken, vervolgens naar de creche of naar oma en opa  en ik naar het werk. Tegen dat ik hem ophaal zit er helaas niet veel spelen meer in. Het is dan nog wat babytv kijken bij mij op de schoot (zo voel ik hem tenminste), badje en bedje. In het weekend is het opstaan (rond 7u30) en wat spelen samen. Rond 9u30 is er een ochtenddutje dat best wel 2 uur kan duren! Tussen 11u en 12u is het tijd voor de groentepap. Nadien is het weer even spelen en dan tijd voor een middagdut die meestal 45 min à een uurtje duurt. En dan om 15u is het tijd voor de fruitpap. Nadien weer wat spelen of op stap gaan. Tegen de avond aan is Walter al wel vrij moe. Soms doet hij nog een klein dutje van een half uurtje ongeveer. Vanaf 17u30 mag hij van mij naar de babytv kijken. Hij zit wel mee bij mij aan tafel als ik eet om 18u en om 18u30 is het tijd voor zijn badje. Niet lang nadien is het bedtijd.

Mamabaas blog: een beetje verwerken

‘Uw zoontje stelt het goed hoor’ zei de nachtverpleegkundige toen ze mijn kamer binnenkwam nadat ik haar gebeld had.
Ik viel volledig uit de lucht. Ik had haar niet gebeld om hiernaar te informeren, maar om te vragen of ze mij kon helpen om van zijde te wisselen omdat ik zó enorm veel pijn had. Langzaam drongen haar woorden tot me door. Mijn zoontje. Hij was geboren. Dit wist ik wel maar besefte ik totaal nog niet. Je zou denken dat de geboorte van je kind je toch wel zou bijblijven en dat dit de eerste gedachte is als je ’s nachts wakker wordt. Dat is wat goede, bezorgde mama’s zouden doen. Ik had echter nog geen enkele gedachte aan mijn zoontje gewijd, enkel aan mijn pijn.

En ook de rest van de nacht was ik met mijn gedachten niet bij mijn zoontje die daar ocharme helemaal alleen op neonatale in de couveuze lag. We hadden dan ook nog niet echt kennis gemaakt. Toen ik na een dag in de traagste arbeid ooit (8 uur arbeid voor 1 cm) in shock ging, verliep alles in stroomversnelling en kwam hij met een spoedkeizersnede ter wereld. Vermits ik koorts had gemaakt en hij ook met koorts geboren werd, werd hij onmiddellijk naar de couveuze gebracht. Dat ‘gouden uur’ waarvan men spreekt, waarbij je skin to skin contact hebt en de eerste borstvoeding kan geven. Dat eerste uur dat zo belangrijk is voor die eerste band tussen moeder en kind, waren we gescheiden, ik nog op de operatietafen en hij op neonatale waar men hem meteen een infuus met antibiotica gaf. Wat een hartelijk welkom op de wereld…

Je zou denken dat ik daardoor net méér bezorgd zou zijn om hem. Dat ik iedere seconde aan hem dacht. Toch niet.  Ik was te druk bezig met mezelf, met pijnen op te vangen die even hevig waren als weeën. Later bleek dat die pijn inderdaad reëel was, vermits mijn pijnpomp verkeerd zat. Ik werd dus wakker na een keizersnede zonder pijn medicatie. Na alles wat er de dag voordien al was misgelopen kon dit er ook nog wel bij. En als je pijn hebt, écht pijn, dan is dat het enige in je gedachten. Ik weet dit, want ik ben over het algemeen heel rationeel. Maar toch houdt deze wetenschap dat schuldgevoel niet tegen. Het gevoel dat ik er niet was voor mijn zoontje van bij de geboorte, zelfs niet in gedachten.  Dat schuldgevoel sluipt langzaam binnen. Weken, zelfs maanden na de geboorte word ik hierdoor met momenten overvallen. Ik laat dan tranen voor die eerste momenten die ons gestolen zijn en we nooit terug krijgen. De gedachte ‘hoe moet dit voor hem geweest zijn die eerste momenten? Heeft hij zijn mama toen niet ongelooflijk gemist?’ blijft dan door mijn hoofd spoken. En het bijhorende schuldgevoel ‘waarom was ik daar op het moment zelf niet mee bezig?’ tiert welig.

Ondertussen stelt mijn zoontje het super goed en is hij constant in mijn gedachten. Hij is een vrolijke jongen die er zo te zien geen trauma’s aan heeft overgehouden. En onze band is goed, want daar vreesde ik voor.  Toch zal het nog wat tijd nodig hebben om die spoedkeizersnede  te verwerken. Dat je een geboorte niet kan plannen, dat weten we. Maar met de mogelijkheid van een spoedkeizersnede hou je geen rekening. Het voelt alsof je de finish gemist hebt en dat doet pijn. Af en toe komt dit gevoel naar boven en heb ik nood om hierover te praten/schrijven. En terwijl ik dit dan doe bekruipt me dan de gedachte ‘waar klaag ik eigenlijk over?’. Mijn zoontje is gezond en stelt het goed en hoe hij er dan gekomen is dat doet er niet toe. Maar die gevoelens hierover zijn echt, en hebben af en toe aandacht nodig, door ze weg te duwen winnen ze aan kracht. Dus breng ik regelmatig ‘die bevalling’ nog eens ter sprake, want telkens ik mijn verhaal nog eens doe, verwerk ik het een beetje meer.