Het HSG onderzoek

Vorige week had ik de hysterosalpingografie, oftewel HSG en ik zal het maar meteen zeggen... dat was een venijnig onderzoekje dat ik hopelijk nooit meer zal moeten laten doen.  Zelfs nu als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds rillingen en een algemeen ‘bwah-gevoel’.  Gelukkig dat dit onderzoek wel heel nuttig is, men neemt namelijk een röntgenfoto van je baarmoeder en eileiders, nadat men daar contrastvloeistof heeft ingespoten. Zo kan men zien of de baarmoeder normaal is van vorm en of de eileiders doorgankelijk zijn. De radioloog moet nog kijken, maar de assistent-gynaecoloog kon al meedelen dat hij geen blokkades zag. Dat is dus zeer goed nieuws en het maakt het weer allemaal waard.

Ik had dit onderzoek gepland tijdens mijn toneelweek. Ten eerste omdat je dit moet doen tussen je maandstonden en je eisprong en ten tweede omdat ik zowiezo altijd verlof neem voor de voorstellingen en ik dit zo gemakkelijk zou kunnen combineren.  Om 15u00 werd ik verwacht in de kliniek, men had echter een klein beetje vertraging en vermits ik ook een half uurtje te vroeg was, had ik dus een uurtje de tijd om in de wachtkamer de zenuwen te laten groeien.  Dit heeft waarschijnlijk ook bijgedragen aan mijn eerder negatieve ervaring van het onderzoek.  Ik mocht me eerst omkleden, wel ja, uitkleden eigenlijk, behalve het bovenste gedeelte.  Dat is ook iets wat je al vlug leert eens je in het medische circuit belandt.  Je mag zeker geen schroom hebben, want bij iedere dokter moet je daar met heel je centre pompidou blootliggen.  Deze keer was het niet op een gynaecologische stoel, maar op zo een röntgentafel, niet zo comfortabel. Vervolgens bracht de gynaecoloog een eendebek in en moest ik enkele keren zwaar hoesten zodat de baarmoeder naar voren komt  en hij deze kan vastmaken met een klemmetje.  En het is juist dit onderdeel waar mijn maag van keert.  Het is niet pijnlijk, maar zeer zeer onaangenaam.  De baarmoeder  wordt het liefst van al met rust gelaten en wil gewoon uitschreeuwen ‘Blijf daar van en laat me met rust!’.  Een klemmetje zetten om een ingewand te openen dat liever gesloten is, dat doe je niet!

Vervolgens wordt de contrastvloeistof ingespoten en krijg je krampen, te vergelijken met maandstonden, en dan worden de foto’s genomen. Al bij al duurt het onderzoek nog geen 10 minuten en écht pijnlijk is het niet. Ik heb het niet uitgeschreeuwd en de vriendelijke verpleegster zei dat ik heel flink was. Het was pas nadien dat de miserie begon. Bij het omkleden voelde ik me heel zwak worden. Ik moest mijn benen vooruittrekken en voelde al mijn bloed wegtrekken.  Zo erg dat ik me nadien toch even moest zetten. Nadat ik een glaasje water had gekregen wou ik toch  maar naar huis te vertrekken, zo kon ik daar nog wat op de zetel liggen.  Mijn lichaam wou echter niet mee.  Het leek wel alsof mijn benen niet meer van mij waren. Bovendien kreeg ik het gigantisch warm en voelde ik me misselijk worden.  Ik besloot om een pijnstiller te vragen aan de receptie. Daar zag men echter dat alle kleur uit mij verdwenen was en riep men er de verpleegsters bij.  Net op tijd want op dat moment ging even het licht uit en draaide ik helemaal weg.  Alsof dit nog niet schaamtelijk genoeg was moest ik ook nog eens overgeven.

En zo kwam het dat ik het volgende half uur op een draagberrie heb doorgebracht.  Gelukkig kreeg ik dan wel een pijnstiller en stilletjes aan kreeg ik terug wat gevoel in mijn lijf.  De krampen bleven ongeveer nog 24 uur verder duren.  En de avond zelf voelde ik me nog altijd zeer slapjes, spijtig voor de toneelvoorstelling van die avond. Het ging wel om te spelen, maar het zou nog beter kunnen en dat is altijd een beetje jammer. 

Om samen te vatten... het onderzoek is niet echt pijnlijk, en ook niet gevaarlijk, maar het voelt gewoon heel invasief. Alsof men echt aan iets aan het prutsen is wat gewoon met rust wil gelaten worden, waardoor je je bijna aangerand voelt.  Ik zeg dit zeker niet om mensen bang te maken, het is gewoon mijn eigen ervaring.  Op internet lees je dan ook weer verhalen over vrouwen die daar totaal geen last van hadden.  Is het de contrastvloeistof waar ik moeilijk tegen kan? Of heeft men iets geraakt aan de baarmoederwand?  Ik weet het niet. Maar dat doet er eigenlijk ook allemaal niet meer toe.  Er is maar 1 ding dat ertoe doet, en dat is dat de uitslag goed is!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Nog even geduld...

Wat moet je toch geduld hebben in het leven. En vooral als je zwanger probeert te worden. Dat is zeker al een test van moeder natuur om te zien of je dat wel kan opbrengen voor als het kindje er is.  Na een volledige dag wachten kreeg ik daarjuist eindelijk een deel van de resultaten van de bloedtest.  

Gisterenochtend was ik al om 6u opgestaan, om naar het AZ St Jan te rijden om daar bloed te laten nemen.  Men had maar liefst 9 tubetjes bloed nodig. Er wordt nu getest op de hematologie (bloedcellen), ijzer, trombofolie, glucose, urinezuur, creatinine, enzymen, schildklier, oestradiol, progesteron, hcg, hypofyse, en auto-immmuniteit. Bovendien wordt ook een postnataal genetisch onderzoek gedaan voor geboren aandoeningen en een chromosoon-onderzoek.  

Vandaag mocht ik dan bellen voor de resultaten.  Vanmorgen stond ik dus op met dat verwachtingsvolle, kriebelende gevoel, en kon ik bijna niet wachten tot het 8u30 was om te bellen.  Helaas… de dokter was bezig en de secretaresse liet me weten dat de assistente me in de loop van de dag zou terugbellen.  Ik had een klein beetje zenuwen vooraleer ik belde 's ochtends, maar deze werden elk uur precies vermenigvuldigd.  Zeker als de sms’jes en mailtjes met ‘en al nieuws?’ binnenkomen.  Helaas was het langverwachte telefoongesprek een beetje een anticlimax.
‘We hebben al een deel van uw bloedresultaten en tot hiertoe is er niets speciaals uitgekomen. U bent ook niet zwanger, het hcg staat laag.’

Niet zwanger… dat is het eerste wat ik hoor natuurlijk.  En daar had ik me eigenlijk (ondanks de hoop van het zwarte bolletje) toch al bij neergelegd.  Maar toch bevestigt dit weer de vorige gedachten dat het toch tijd wordt dat alles eens onderzocht wordt.  'Niet zwanger' heeft ook een ander gevolg, het is een kleinigheid, maar toch een ‘raar’ besef.  Namelijk dat het niet meer voor 2014 zal zijn.  Doordat ik nu ook een cyclus zal overslaan schuif ik ineens door naar april en zal de vermoedelijke bevallingsdatum (als het dan meteen lukt), ergens eind januari liggen.  Waar is de tijd dat ik ervan overtuigd was dat ik nog in de zomer van 2014 zou bevallen?  Aan dit tempo wordt het misschien zomer 2015.  Gelukkig gaat de tijd vlug…

Wat er nog uit het gesprek kwam, was dat alle andere onderzoeken ‘normaal’ waren.  Er is dus nog geen oorzaak gevonden.  De assistente zei er wel bij dat het onderzoek naar herhaalde miskramen 4 weken duurt, en het chromosomen-onderzoek 6 weken.  Bovendien moet ik nog die hysteroscalpingografie doen, dus daar komt er misschien ook iets uit.  Ik zal dus, wederom, wat geduld moeten hebben…

Ik mag nu stoppen met de utrogestan.  Bye bye witte smurrie voor eventjes.  En dan wachten tot de maandstonden terug doorkomen, van de ene vuiligheid in de andere dus :(. En nadien kunnen we verder met de volgende onderzoeken.  Nog even geduld…
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Een nieuwe gyn, een nieuw begin!

Vrijdag was een dag die al een tijdje in mijn agenda stond.  Dan had ik namelijk mijn gesprek met een gynaecologe, gespecialiseerd in fertiliteit.  Mijn ontstuimige zelf had natuurlijk alle hoop daarop gezet. Ik ben dan ook enorm blij om te melden dat deze gynaecologe inderdaad al mijn verwachtingen heeft ingelost, en meer zelfs.  Ik ben terug buiten gegaan met de grootste smile en de woorden ‘Bedankt! Ik heb terug een goed gevoel!’

De dag was nochtans niet zo ideaal begonnen.  Vermits ik toch wou weten wat te zeggen ’s avonds, besloot ik om ’s ochtends al eens te testen. Weliswaar enkele dagen te vroeg, maar moest ik zwanger zijn, vond ik dat toch wel belangrijk om al aan die gyn te kunnen zeggen.  En helaas, weer geen twee streepjes te zien.  Een beetje ontmoedigd belde ik dus opnieuw naar UZ Gent om alvast een nieuwe bestelling sperma te plaatsen.  Ik vroeg meteen ook hoelang ik de utro nog moest nemen en daar mocht ik mee stoppen volgens hen.  Ik besloot echter om toch nog even verder te nemen totdat ik die nieuwe dokter had gehoord.

De fertiliteits-gyn stelde me meteen gerust en bevestigde al mijn vermoedens. Mijn luteale fase is inderdaad te kort. Mijn progesteron is inderdaad te laag. Drie vroegtijdige miskramen is inderdaad niet ‘normaal’, zoals mijn vorige gyn dat wegredeneerde.  Ze zei dat 1 miskraam helaas vrij voorkomend is (1 op 10), 2 miskramen is 1 op 100 en drie 1 op tienduizend!  Mijn vermoeden dat men aan de progesteron kon zien dat het ging mislopen bij poging 2 werd ook bevestigd en dat maakt me toch wel kwaad. Waarom heeft men toen niet ingegrepen? Waarom heeft men de maand erop geen extra onderzoeken gedaan? Zowel Gent als mijn eigen gyn hebben daar niets voor gedaan, en dat doet pijn.  Maar gelukkig heb ik nu iemand voor mij die dit inderdaad niet normaal vind en alles zal doen wat ze kan om me te helpen.

Om te beginnen zal er een uitgebreid bloedonderzoek gebeuren, zodat men al vele mogelijke oorzaken kan wegstrepen.  Vervolgens vroeg ze me hoe de foto van mijn baarmoeder was.
‘Foto? Welke foto?’
‘Heeft men geen röntgenfoto genomen vooraleer je begon met inseminaties?’
En zo kreeg ik meteen een aanvraag voor een hysteroscalpingografie mee, die ik zal moeten laten uitvoeren in de week na mijn maandstonden.  

Tot slot wou ze al een echo doen om te kijken hoe het met mijn baarmoederslijmvlies is. De utrogestan doet blijkbaar toch serieus zijn werk want het was maar liefst 8,5 mm! Voordien had ik hoogstens 7 mm.  Tijdens de echo verscheen er echter een klein lachje op de gyn haar gezicht, terwijl ze inzoomde op een klein zwart bolletje.
‘Je zei dat je negatief had getest vanmorgen?’ vroeg ze
‘Ja’
‘Dan zal dit wel juist zijn, maar ik zie hier een klein zwart puntje dat het begin zou kunnen zijn van een zwangerschap.’
De kwaadheid betreffende de hele procedure en het verdriet dat gepaard ging met de bespreking van de miskramen viel meteen weg.
‘Is de test verkeerd? Want ik geloofde hem al niet hoor! Nu ja, ik geloof de test nooit als hij negatief is.’
‘De test zal waarschijnlijk wel juist zijn’ zegt de gyn in een poging me zeker geen valse hoop te geven. ‘Dit zwart puntje kan ook een poliepje zijn, en dat zal ik dan verder moeten opvolgen in de week na je maandstonden.’
‘En mag ik dan al stoppen met de utrogestan?’ vroeg ik
‘Alleszins niet, die moet je blijven nemen tot de uitslag van het bloedonderzoek.’
Wat ben ik weeral blij dat ik niet naar Gent geluisterd heb…

Zoals ik al zei ging ik met een grote glimlach terug buiten. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk ‘echt’ vertrokken ben en een goede begeleiding zal krijgen.  En dat is toch zo belangrijk.   Natuurlijk droom ik van dat zwart puntje. Wat hoop ik toch dat dit het begin is van iets moois.  Maar ik probeer mijn voetjes op de grond te houden, vandaar ook dat ik geen zwangerschapstest meer heb gedaan thuis. Ik zal geduldig het bloedonderzoek afwachten en zo meteen alles te horen krijgen. Is het toch niets, dan weet ik tenminste ook meteen dat ik vanaf nu in goede handen ben!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Een goed gevoel

Ik heb een goed gevoel… Ik weet het, dat had ik vorige keer ook, en de keer daarvoor en daarvoor…  Maar ja, het is nu ook. Ik heb een goed gevoel. Bovendien geloof ik in de kracht van positieve gedachten. Als je erin gelooft dat het goed zal zijn, dan zal dit wel zo zijn.  Het goede gevoel wordt nog verstevigd door mijn lichaam, dat zich ENORM zwanger voelt.  Mijn verstand weet dat dit ook door de extra hormonen kan komen. Ik krijg ondertussen zowel hcg als progesteron toegediend, waardoor we mijn lichaam ‘beetnemen’ en doen denken dat het zwanger is.  Het is de eerste keer dat ik de utrogestan neem, dus ik weet ook niet hoe mijn lichaam daarop reageert, en welke veranderingen juist onder de ‘bijwerkingen’ vallen.

En uiteraard, licht neurotisch dat ik ben, worden alle symptomen meteen geanalyseerd en gegoogled.  Ik zoek de bijwerkingen van utrogestan op, en loop het lijstje af met de vroegste zwangerschapssymptomen.  En ik stel mezelf vragen, ik probeer hierin zeer onpartijdig en objectief te zijn, maar wie hou ik voor de gek?  Ik laat mezelf een beetje horen wat ik wil horen. Alles om dit goed gevoel te houden en te verstevigen.  Een blikje in mijn gedachten? Hier gaan we dan…
‘Komen die vlagen van misselijkheid door die pilletjes? Of is dit inderdaad het begin?  Is dit wel een vlaag van misselijkheid? Of droom ik dat nu?’
‘Spant mijn BH niet een beetje?  Ja… toch wel. Ze zijn toch iets steviger.  Zijn ze groter dan vorige keer dat ik dat gevoel had? Of hetzelfde?’
‘Een klein beetje bloedverlies op dag 6… Zou het? Is dit innesteling? Of is het gewoon een gesprongen adertje?’
‘Heb ik meer puistjes? Een vettere huid?  Komt dit door de utrogestan?’
En zo gaat dat verder…  Gisteren was het zelfs zo erg, dat ik tijdens de toneelrepetitie keer op keer te laat was met mijn tekst.  Ik was er gewoon niet bij met mijn gedachten…

Buiten de lichamelijke signalen, geloof ik echter ook in allerhande ‘tekens’.  Als ik ooievaars zie bijvoorbeeld. Het zijn kleine dingen waar ik me dan aan optrek.  Zo kom ik tegenwoordig wel iedere dag op één of andere manier in aanraking met de naam die ik voorzien heb, moest het een jongetje zijn.  Inderdaad, ook de jongensnaam staat ondertussen al vast. En het is een héél andere naam geworden dan dat ik vroeger altijd in gedachten had. Nu, in ieder geval, ik kom hem alle dagen tegen. Er is namelijk een bedrijf dat zo noemt, dat ik regelmatig tegenkom.  En telkens ik daar een wagen van zie rijden, verschijnt er een glimlach….  
‘Hij komt al eens goeiendag zeggen’ denk ik dan.  ‘een teken dat het nu wel niet zo lang meer zal duren.’

Ik weet dat ik mezelf, door deze gedachten, prepareer voor een grotere teleurstelling moest het toch niet zo zijn.  Maar ik kan het niet helpen.  Trouwens, het kost evenveel energie om positief te denken, dan om het ergste te verwachten, en je komt er die 2 wachtweken wel heel wat vrolijker mee door.  En moest het toch niet zo zijn?  Awel, dat zou ik héél raar vinden nu!  Nee, even serieus. Moest het toch niet zo zijn, dan heb ik gelukkig al heel vlug mijn afspraak met de fertiliteits-arts, die me dan hopelijk verder kan helpen…  Maar zover denken we nog niet, want ik heb nog steeds een héél goed gevoel…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Een gesprek met mijn collega'tje

Er zijn heel wat mensen op de hoogte van mijn plannen, de hele familie en alle goede vrienden.  Op het werk weet echter niemand hiervan. Ik zit er een beetje mee in dat de baas niet zo goed zal reageren op dit nieuws, vandaar dat ik het voor mezelf hou.  En aan de collega’s vertel ik het ook niet, want ik wil hen niet in de positie brengen dat ze ook iets moeten verzwijgen voor de baas.  Dit zorgt er echter wel voor dat ik me soms in 20 bochten moet draaien om uitleg te geven aan mijn nogal ‘vreemd gedrag’.  De collega’s zitten namelijk ook in met mij, zeker nu ik een week met ziekteverlof was.  En heb ik nu toch wel de pech, dat mijn jongste collega’tje, die hier 3 halve dagen per week foto’s komt nemen, assistent-apotheker is van opleiding en ook part-time in een apotheek werkt!

Het gesprek met haar ging ongeveer als volgt:
'Ben je al helemaal beter?'
'Ja hoor, ik voel me terug goed' antwoord ik in een poging vaag te blijven
'Wat had je juist?'
'Oh, iets hormonaals...'
'Oei en ben je dan naar de gynaecoloog moeten gaan?'
'Hmmm hmmm'
'En hoe hebben ze dat dan gezien dat je hormonen niet goed waren?'
'Ze hebben bloed genomen.' antwoord ik (klinkt redelijk hé?)
'En wat was dan de uitslag? Welk hormoon was er te kort?'
'Goh, ik vergeet de naam telkens. Maar het gaat al veel beter, ik heb pilletjes gekregen.'
'En hoe noemen die pilletjes?'
Help! Waarom is mijn collega'tje apothekeres?  

Uiteindelijk zeg ik tegen haar dat men aan het onderzoeken is of het probleem niet bij mijn schildklier ligt. Tijdens een Google-sessie was ik dat ook al eens tegengekomen en ik weet dat je daar inderdaad hormonale problemen van kan hebben en dat het even duurt eer dat helemaal beter is. 
'Tiens... Als mensen bij ons in de apotheek komen voor schildklier zeggen ze altijd dat ze heel heel moe zijn.' gaat ze verder

'Ja, dat heb ik ook wel hoor. Ik heb veel geslapen.'
'Amai' zegt ze vol medelijden 'Het is nogal wat hé tegenwoordig.  Eerst je migraine-aanvallen (smoes inseminatie 2 & 4), en dan die onderzoeken voor je ogen (smoes inseminatie 5), en nu je schildklier! Ik hoop dat je vlug beter bent hoor!

Ik hoop het ook... Ik hoop dat dit de laatste smoes was en ik binnen een dikke 2 maanden gewoon naar waarheid kan zeggen dat ik zwanger ben!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Je moet er wat voor over hebben... - zesde inseminatie

Kinderen vergen heel wat opoffering. Dat zegt men toch altijd.  Een opoffering die je met veel liefde doet. Want ook al zetten ze heel je leven op zijn kop en moet je een nieuw evenwicht vinden, je krijgt er zoveel voor terug, waardoor het allemaal de moeite waard is.  Dat hoor je jonge ouders telkens zeggen, waardoor ik aanneem dat dit ook wel zo zal zijn.  Dat is ook de reden waarom ik zo graag een kleintje wil… om een geluk te ervaren dat zo puur is dat er wel wat opofferingen voor nodig zijn.

Ik had alleen gedacht dat die opofferingen pas nodig waren eens het boeleke er is. Of toch tenminste vanaf ik zwanger ben.  Maar ook deze hele voorbereidingsperiode, het ‘proberen zwanger te worden’ vergt wat opofferingen.  Zo schrijf ik deze tekst met op de achtergrond aanstekelijke carnavalmuziek.  Nee, ik heb geen foute cd opgezet.  De muziek is afkomstig van de vele carnavalisten, die slechts een beetje verderop aan hun feest-driedaagse begonnen zijn.  Normaal gezien zou ik daar ook zijn, want hier in onze gemeente (of toch in de deelgemeente) is carnaval heilig, een fantastisch en vrolijk feest.  Maar carnaval is gevaarlijk.  Je gaat zodanig op in het feest dat je de volgende dag tot niets in staat bent, behalve uit te rusten tot ’s avonds, om dan weer te vertrekken voor de volgende dag carnaval.   En dat is nu, in deze omstandigheden, niet zo verstandig.  Ik zorg voor mijn lichaam en geef het boeleke een zo goed mogelijk nestje om in te kunnen nestelen en groeien.  En hier wil ik niet mee spelen. Anders had het geen zin om gisteren naar Gent te rijden voor de inseminatie.    Dus ik blijf thuis.  Want ook al is dat boeleke nog niet verwekt, ik zie het nu al zo enorm graag, en een opoffering uit liefde doet geen zeer (of toch niet zoveel).

De inseminatie gisteren is trouwens heel goed verlopen. Ik heb het gevoel dat dit telkens vlotter en vlotter gaat. De dokter zei dat hij geloofde in mij, en dat hij voelde dat het nu wel zou lukken.  Hij zegt iedere keer wel zoiets hoopvols, maar toch doet het deugd en trek je je eraan op. Gisterenavond moest ik dan ook voor de eerste keer de utrogestan (het geneesmiddel dat progesteron bevat) nemen.  Ik was een beetje nerveus, want deze pilletjes moet je opsteken. Ik was bang dat ik dat niet diep genoeg ging kunnen inbrengen, of dat het er terug zou uitvallen of zo.  Allemaal zorgen die voor niets nodig waren.  Het was zeer eenvoudig.  Je moet het zelfs niet innemen met een glas water erbij!  De utrogestan zou heel goed werken, maar heeft toch ook enkele nadelen. Zo moet je het 3 keer per dag nemen, dus ook ’s middags als ik op mijn werk zit.  Ik zal dus mijn pilletje op het toilet gaan moeten nemen.  Verder komen de resten ervan er op dezelfde manier uit als ze erin gaan, waardoor je best maandverband draagt.  En dit vind ik écht niet comfortabel.  Je voelt je dan alsof je een pamper draagt…  Maar ja, zoals ik al zei, je moet er wat voor over hebben hé.  En als het helpt, dan is dit maar een hele kleine opoffering geweest!



©, 2014, bam-to-be.blogspot.be