Ik ben vruchtbaar!

Wat een weekend… Wat een lang, ongelooflijk, spannend, emotioneel en speciaal weekend. Absoluut eentje dat ik nooit maar dan ook nooit zal vergeten.  Donderdag mocht ik dus bij de gynaecoloog komen om te kijken wanneer ik juist op men vruchtbaarst zou zijn.  Hij liet me weten dat mijn baarmoederslijmvlies zich terug goed hersteld heeft na mijn spiraaltje en dat er idd een ei’tje klaar zat… Eentje van 15,5
’15,5? Cm?’ vroeg ik meteen.  En van zodra de woorden uit mijn mond kwamen besefte ik dat ik weer een kemel van jewelste aan het slaan was. Alsof er echt een ei van 15,5 cm klaar zou zitten. Ik moet echt eens leren nadenken voor ik iets zeg. De gyn liet me weten dat het over ‘mm’ ging.  Ik zat er zó dichtbij!  Nu in ieder geval, dat ei’tje groeit iedere dag 2 mm en als het 20 mm is, dan springt het.  Dus een snelle berekening leverde op dat ik zondag of maandag op mijn vruchtbaarst zou zijn.  Dus ik zou zaterdag en zondag de ovulatietest moeten doen om dat nog exact te bepalen.  Waw, dat is maar 3 of 4 dagen meer!

Met een grote smile en nog een grotere energie verliet ik de kliniek en sloeg aan het schilderen thuis.  Ik heb eens ergens gelezen dat dat niet zo gezond is eens je zwanger bent, vandaar dat ik dat nu nog persé in orde wou hebben.  Ja, inderdaad, ik ben me ervan bewust dat dit weer één van mijn neurotische kantjes is. Nadat ik vrijdag dan nog eens heel men huisje een grote poetsbeurt had gegeven, was ik klaar voor mijn weekendje. Ah ja… het was ‘preconceptiefeestje’ zaterdag.  Maar nog voor ik daarvoor een outfit kon kiezen was het tijd om die vruchtbaarheid terug te testen.  Donderdag en vrijdag had ik ook al zo een test gedaan, dus ik wist al een beetje hoe dat in elkaar zat.  Het is ook helemaal niet moeilijk… gewoon plassen op een stokje en dan 3 minuten wachten. Verschijnt er een smiley’tje, dan ben je vruchtbaar, is het gewoon een bolletje dan ben je nog niet vruchtbaar.  Helaas was ik deze keer misschien nét iets te enthousiast en heb ik de test nadien ondersteboven gehouden of er te lang op geplast of zo want ik kreeg helemaal geen rondje of smileytje, dan wel een boekje.  De test was mislukt!  Geen probleem… zei de gebruiksaanwijzing, je moet een nieuwe test nemen.  Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, nadat je net je hele blaas geledigd hebt.  Het lukte me dus totaal niet meer.  Dan maar water drinken. Een volledig glas, en nog één, en nog één.  En maar wachten totdat ik terug iets van plas zou kunnen creëren.  Nog nooit zo verlangd naar een volle blaas als zaterdagochtend.  Na een dik half uur lukte het terug…  En ja hoor… net zoals ik dacht… er verscheen een smiley’tje!  Halleluja ik was vruchtbaar!  En zo fier dat ik was!  Alhoewel dat niet echt een persoonlijke verwezenlijking is, dan wel een maandelijks terugkerend lichamelijk verschijnsel.  

Eens je een positieve LH-test hebt, moet je dan een sms sturen naar UZ Gent.  Nog geen half uur later kreeg ik een sms-je terug:
‘Inseminatie op 29/09/2013 om 12u15’
Waw… dat is de volgende dag al!  Ik wist helemaal niet meer waar ik het had en liep enorm zenuwachtig.  We hadden gepland om zaterdagavond eens goed uit te gaan, een laatste keer uit de bol te gaan, maar met de inseminatie zo dichtbij, besloot ik het toch maar een beetje kalm te houden ’s avonds.  En de volgende dag moest ik al om 12u in Gent zijn.  Gelukkig bleven we daar slapen, dat kwam nog goed uit.  Ik zou wel meerijden met de vriendin, dus na een kort overleg met mijn verstandigste kant besloot ik haar in te lichten.
‘Het is morgen!’
‘Morgen? Morgen! MORGEN!!?!!!’ riep de vriendin in crescendo.
Lief als ze is bood ze aan om meteen mee te gaan, en zo vertrokken we ’s middags naar Gent, klaar voor een avond in leuk gezelschap, op de vooravond van die eerste inseminatie…

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Het gaat beginnen...

Het gaat beginnen… en ik voel die zenuwvlindertjes in mijn maag rondfladderen.  Het gaat echt beginnen en mijn slaap is nét iets minder relaxed dan ik gewend ben.  Want het gaat echt NU beginnen. Datgene waar ik al maanden mee bezig ben en van droom is nu aangebroken en ik besef amper dat het echt nu zover is.  Ik zal eventjes een paar dagen teruggaan  in mijn ‘vertellement’.  

Vorige week werd ik weer verveeld door mijn maandstonden, wat me bijzonder slecht gezind maakte.  Want buiten dat ze weer gepaard gingen met flink wat krampen waren ze ook nog eens enkele dagen vroeger dan voorzien.  Als ik alles goed uittelde zou mijn vruchtbare periode dus ook enkele dagen vroeger vallen en dat was slecht nieuws want mijn donorsperma was er nog niet. Licht neurotisch als ik ben stuurde ik dus meteen een mail naar het UZGent om te vragen ‘hoe het met mijn bestelling zat.’  Ik kreeg als antwoord dat het besteld was en ik best wachtte om met echo-monitoring te beginnen totdat ik bericht kreeg van het labo dat het sperma binnen was.’  Dit nieuws maakte me natuurlijk zenuwachtig en telkens als ik bericht kreeg op mijn gsm dat er een mailtje binnen was vervulde mijn hart zich met zenuwtjes en klikte ik het hoopvol open.  En toen opeens was dat mailtje, met als onderwerp ‘bestelling’ er.  Nu ik word al enthousiast als ik zo een bericht krijg van ‘Snapstore’ of ‘Zalando’, dus je kan je voorstellen dat ik nu helemaal even niet wist waar ik het had.
‘Het donorsperma is beschikbaar voor behandeling’.  Eén kort zinnetje dat aankondigt dat alles er staat aan te komen, dat het écht begint nu.  Ik wou het wel uitschreeuwen en mijn eerste impuls was om direct de goede vrienden en ouders op de hoogte te stellen.  Maar toen bedacht ik me… eigenlijk wil ik dit nieuws nu even voor mezelf houden.  Ik heb iedereen op de hoogte gesteld van mijn plannen, maar om nu de exacte dag dat ik daadwerkelijk misschien ‘bevrucht’ zal worden wereldkundig te maken, dat gaat net iets te ver.  Tenslotte zeg je dat als koppel ook niet hé; ‘Vandaag ben ik vruchtbaar en zullen we eens goed vrijen om hopelijk zwanger te zijn!’  

Dus dit nieuws is nu al een kleine week mijn geheimpje.  Morgen ga ik naar mijn eigen gynaecoloog, die me dan zal zeggen wanneer ik naar Gent moet.  En dat is waarschijnlijk nog deze week of anders begin volgende week.  Het gaat dus écht beginnen…

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Niet iedereen is enthousiast

Helaas… de eerste negatieve reactie is binnen.  Helaas… maar begrijpelijk.  Het komt namelijk van mijn 90 jaar oude grootmoeder, die nu waarschijnlijk wel de schok van haar leven heeft gehad, en dat op haar verjaardag…  Ik zal misschien even beginnen bij het begin…  Vorig weekend kwamen we met de familie samen voor een gezellig etentje ter ere van de 90^ste verjaardag van mijn grootmoeder.  De mama had eerder die week nog geopperd dat ik het nieuws daar misschien aan de familie kon vertellen, maar de papa vond dat niet zo een goed idee om daar tijdens het feest mee af te komen.  Papa kreeg gelijk.  Maar vermits ik het toch liefst persoonlijk vertelde aan mijn grootmoeder en tante/meter besloot ik om te wachten tot na het feest en nadien te vertellen.  

Eerst was mijn tante aan de beurt, die verbazend positief reageerde.  Ze begreep me 100 %. Waarom ik niet wil wachten, want ‘als je blijft wachten, komt het er misschien gewoon niet meer van’.  Gesterkt door deze positieve reactie verzamelde ik weer mijn moed bijeen om er tegen mijn grootmoeder over te beginnen.  Na het feest ging ik nog op bezoek bij haar, samen met mijn ouders, en wederom na een halve fles wijn had ik voldoende moed om erover te beginnen.  Al een chance dat ik nu nog wijn mag drinken, anders zou ik het nooit verteld krijgen…  En spijtig genoeg was de eerste reactie ‘Ge zijt goed zot!’  Maar zoals ik al zei, ze is 90 jaar en ik kan me goed voorstellen dat dit allemaal zo nieuw is dat het heel beangstigend en vreemd overkomt.  Zo moest ik haar geruststellen dat het sperma niet van ‘ene uit het gevang’ komt.  Ze stelde zich ook vragen bij hoe ik het allemaal praktisch zou aanpakken. ‘Wat als je terug moet gaan werken?’  Gelukkig waren de ouders er dan ook om haar te verzekeren dat ze er ook mee voor zorgen als ik aan het werk ben, en dat er goede dagmoeders en creches zijn waar je met gerust gemoed je baby kan laten opvangen.  

‘Ik denk dat ze wat tijd zal nodig hebben’ zei de mama nadien ‘maar eens die baby er zal zijn, zal ze ook wel superfier zijn.’  De mama was verbazingwekkend rustig en positief.  Ze had namelijk eens contact genomen met een andere bam-grootouder, of hoe noem je dat ‘de mama van een vrouw die bam is.’ Deze vrouw had mama verzekerd dat uiteindelijk alles wel goed komt. ‘Dat haar schoonmoeder, de ‘overgrootmoeder’ dus, het er ook moeilijk mee had…totdat de baby geboren was.  En dat er inderdaad soms hier en daar mensen minder goed reageren.  Maar de meeste mensen draaien bij eens dat kleintje er daadwerkelijk is.  En die anderen?  Die heb je dan echt niet meer nodig in je leven, want je bent dan zo verliefd op je kleinkind.’ 

En zo geven we de grootmoeder tijd om aan het idee te wennen, en ik ben ervan overtuigd dat eens alles concreet en ‘écht’ wordt, dat ook zij zal bijdraaien en enthousiast zal zijn.  

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Toxo

De resultaten van mijn bloedonderzoek zijn binnen.  Ik heb geen ziektes en al mijn vaccinaties zijn in orde… maar…. Ik ben niet immuun voor toxoplasmose.  Tijdens mijn zwangerschap zal ik dus extra voorzichtig moeten zijn zodat ik dan niet besmet wordt.  Dit houdt o.a.  in dat ik geen rauwe groenten of vlees mag eten.  Ik neem het er nu dus nog even van door alle dagen préparé te eten.  Nu dat speciale dieet dat kan me niet veel schelen, zolang ik maar een gezond boeleke op de wereld zal zetten.  Waar ik het wel moeilijker mee heb is die andere voorzorgsmaatregel betreffende toxo, en dat is voorzichtig zijn met katten.  Ik heb namelijk een kat in huis.  De liefste, braafste, mooiste en meest aanhankelijkste knuffelkat die er maar is (ja, ik weet het, ik ben bevooroordeeld).  De gedachte dat ik 9 maanden lang voorzichtig moet zijn als ik haar oppak of als ze bij me komt liggen, doet toch een beetje pijn.  Vooral omdat ik het haar dus ook niet kan uitleggen.  Ik kan niet met haar aan tafel gaan zitten en zeggen ‘Lieve kat van me, het is het volgende…’  

Ik deelde deze bezorgdheid met twee vriendinnen. Zij waren redelijk overtuigd in hun raad.
‘Geloof me, eens je zwanger zal zijn, zal er niks nog belangrijk zijn. Alleen de gezondheid van dat boeleke in jou.  En als dat betekent dat je niet meer mag knuffelen met je kat, dan is dat maar zo. Je hebt er geen idee van hoe sterk dat gevoel is! Je doet er echt ALLES voor.’  Wat kijk ik toch uit naar dat gevoel, dat oer-moedergevoel.  Alhoewel ik nu ook al mijn leven richt naar een toekomst met een kindje en er alles voor doe om alles zo perfect mogelijk te laten verlopen, toch weet ik dat dit gevoel nog tien keer zo diep zal zijn eens het echt zover is en de hormonen mijn lichaam overnemen terwijl zich in mij een klein wonder voordoet.  Ik kan echt niet wachten.  En ik geloof de vriendinnen 100 % als ze zeggen dat niets anders er nog toe doet.

Maar toch…. Het doet een beetje pijn als ik aan mijn kat denk. Tenslotte maakt zij ook al vele jaren deel uit van mijn leven en zie ik haar ook graag.
Met het risico te lopen mezelf volledig belachelijk te maken deel ik de vriendinnen in mijn gedachtegang: ‘Ik was zo aan het denken dat het raar is dat ik nog nooit in contact ben gekomen met toxo, vooral omdat ik een kat in huis heb.  Tenzij dat mijn kat al toxo heeft gehad vooraleer ze bij mij kwam wonen (ik heb een asielkat).  En vermits je maar 1 keer toxo kan krijgen in je leven, zou dat betekenen dat ze niet meer besmet kan worden en dus ook mij niet meer kan besmetten.  Ik was dus aan het denken of ik niet met haar naar de dierenarts kon gaan om bloed te laten nemen en haar te laten testen.’
‘Maar ja dat is een schitterend idee!’ roepen de vriendinnen uit. 

Vandaar dat ik dus binnenkort met mijn kat nog eens een bezoekje aan de dierenarts zal brengen om bloed te nemen.  Ik moet er dan zeker niet meer mee inzitten, want nadien zal ze zowiezo niet in een knuffelbui zijn…

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be


Mijn liefste knuffelkat

Afspraak deskundige UZ Gent

Wachten op mijn sperma….  Dat is het enige wat me nu nog rest nu dat ook de laatste afspraak met de deskundige in het UZGent achter de rug is.  En die afspraak is ook heel vlotjes verlopen.  De autorit naar Gent was zoals gewoonlijk vrij stressvol, maar dat was mijn eigen schuld.  Ik had de afrit gemist en daardoor onnodig rondgereden. Ik arriveerde dus weer net op het nippertje voor mijn afspraak.  Deze keer kreeg ik de volledige uitleg over hoe de inseminaties nu juist in zijn werk gaan.  Vanaf nu moet ik de eerstvolgende keer dat ik mijn maandstonden heb een berichtje sturen met de juiste datum. Zo kan men daar in Gent ook mijn cyclus wat volgen.  Op dag 10 ga ik dan naar mijn eigen gynaecoloog die zal kijken wanneer ik juist op mijn ‘vruchtbaarst’ ben.  Ik kan dit zelf ook een beetje testen via die ovulatietests.  Gewoon plassen op het stokje en als er een smileytje verschijnt is het zover.  Dan stuur ik weer een smsje naar Gent en bevestigd men mijn afspraak voor de volgende dag.  Het sperma wordt dan zo ver mogelijk in mijn baarmoeder ingebracht, zodat die zwemmertjes echt niet meer een lange weg af te leggen hebben.  En het is niet nodig om nadien met mijn benen in de lucht te liggen verzekert de deskundige me (Ja, ik heb het gevraagd...)  Als het eitje dan bevrucht is moet dit nog tot in de baarmoeder geraken en zich daar nestelen. Toch echt een wonder als je dit zo allemaal hoort.  Ik hoop nu gewoon dat mijn baarmoeder zo gastvrij mogelijk zal zijn. 

Na de uitleg heeft men dan ook bloed genomen. Dit om te testen op diverse SOA’s en ook om mijn hoeveelheid eicellen te tellen.  Ik ben eens benieuwd…  Bij mijn eigen huisarts moest ik ook nog eens bloed laten nemen, dit om mijn immuniteit voor toxoplasmose, rubella en CMV na te kijken.  We zijn dus echt in de laatste rechte lijn naar de eerste inseminatie.  Heel mijn lichaam probeer ik er op voor te bereiden. Ik wil het echt ‘tegoei’ doen en geen risico’s nemen.  De wens voor een gezond boeleke is zodanig groot dat ik gerust bereid ben wat opofferingen te doen.  Zo heb ik iets gedaan wat totaal niet in mijn aard ligt… Ik heb me ingeschreven voor groepslessen ‘Aquafit’, een soort aerobic in water. Sport dus…  Kwestie van mijn conditie wat in orde te krijgen. 

De resultaten van mijn bloedonderzoek verwacht ik ieder moment. Duimen dus dat ik voor alles immuun zal zijn!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Preconceptiefeestje

Het is gelukt!  Ik heb mijn afspraak met de gynaecoloog van 7 oktober kunnen verplaatsen naar nu donderdag 5 september. Na deze afspraak is het dan enkel nog maar wachten tot het sperma dat ik heb besteld is aangekomen en dan kan ik beginnen.  De eerste inseminatie zal dus ongeveer begin oktober zijn.  Soms kan ik het nauwelijks bevatten dat dit maar een maand meer verwijderd is. Dit zijn dus echt wel de laatste weken dat alles nog hetzelfde is als altijd...

Het wordt dus nog een maandje goed profiteren. Ik heb nog redelijk wat verlofdagen in september die ik ga gebruiken om te ‘genieten’. Maar om deze periode gepast af te sluiten hoort er eigenlijk nog een feestje bij.  Nog eens goed de bloemetjes buitenzetten alvorens dit voor een tijdje voorbij zal zijn. Tijdens de zomer is het idee ontstaan om met de vrienden eens een weekendje weg te gaan en daar dan nog eens een hele nacht weg te gaan.  We noemden het een 'preconceptiefeestje'.  En dat zijn we nu volop aan het plannen.  Met een 12-tal vrienden trekken we eind september naar Gent, waar we zullen blijven overnachten in een klein hotelleke.  We houden een aperitief bij vrienden thuis en nadien gaan we naar een gezellig restaurantje.  Vervolgens bezoeken we de bars van Gent eens, om te eindigen op een feestje in de vooruit.  En ik ben dolgelukkig!  Zo blij dat mijn vrienden, net als mij, iedere gelegenheid aanpakken om een feestje te houden.  En dat we nog eens met een hele bende kunnen uitgaan en samen zijn.  En zo blij dat ik, door deze ervaring te delen met de vrienden, ik ook deze 'speciallekes' kan doen.

En wat dat 'delen' betreft...  Er zijn nog altijd enkele mensen die echt wel een plekje hebben in mijn hart, die nog niet op de hoogte zijn van mijn plannen... En dat wordt dringend tijd!  Ten eerste moet ik de familie (buiten mijn ouders) nog op de hoogte brengen, vooral mijn grootmoeder, meter en peter.  De mama stelt voor om dit volgende week te doen, op het feestje voor de 90ste verjaardag van mijn grootmoeder.  Van een verrassingsgeschenk gesproken...  En dan nog een vriend wiens mening er echt wel toe doet.  Ik heb hem al laten weten dat ik wat te vertellen heb en al lachend gokte hij op het nieuws 'dat ik zwanger ben'...  Ik ben toch eens benieuwd hoe hij zal reageren als ik zeg dat hij inderdaad in de juiste richting aan het denken is!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be