Walter - week 3

Mijn kleine schat is al 3 weken! Het is dus waar wat ze zeggen... de tijd vliegt! Ondertussen zijn we al wat meer gewend aan ons leven samen en voel ik me al minder overdonderd. In het begin van week 3 had ik vooral rust nodig. De dagen waren te druk naar mijn gevoel en ik had geen zin in al die afspraken. Ondertussen heb ik terug wat meer energie. De dagen dat we konden cocoonen hebben deugd gedaan en nu zijn we klaar om terug wat meer buiten te komen en iets te doen samen.


Borstvoeding: dit gaat nog steeds super! Walter drinkt echt goed en veel. Hij drinkt nog steeds op vraag alhoewel hij meer en meer een mooi blok van 3 uur tussen laat. Niet iedere keer, soms is hij er al na 2 uur of 2,5 uur, maar het merendeel van de tijd kan ik bijna mijn klok op hem zetten en wil hij terug drinken na 3 uur. Ik heb wel een enorme melkproductie. Dit weet ik doordat ik de stuwing echt wel voel. Soms staan mijn borsten (of toch 1 van de 2) keihard en hoop ik bijna dat hij vroeger honger krijgt zodat hij mij wat kan verlichten. Afgelopen week waren er zelfs een paar momenten dat hij er niet in slaagde om aan te happen, gewoon omdat mijn borst te gespannen stond. Ik moest hem dan aan de leegste borst laten drinken en de spanning verlichten van de zware borst. Dit door manueel te kolven in de douche. Dat is nogal wat hoor, dan sta je in de douche constant op je borst te duwen en spuit de melk eruit. Het is echter belangrijk dat ik dit doe want als ik de borst te vol laat zitten dan heb ik risico op een borstontsteking en dat is naar het schijnt echt niet om mee te lachen!


De overdaad aan melk zorgt soms wel voor genante momenten. Zo lekken mijn borsten enorm. Als hij aan de ene kant drinkt, begint de andere borst spontaan te lekken. Ik heb zo van die borstcompressen en deze zijn echt wel nodig. Soms zit er echter eentje niet helemaal goed en dan is er uiteraard een grote natte plek.
En dan was er uiteraard het meest genante moment van de week, dat zich afspeelde in een paskotje. Ik wou een mooie borstvoedingsbh kopen, en die diende natuurlijk eerst gepast te worden want ik heb nu een hele andere maat dan vroeger. Daarvoor moest ik natuurlijk mijn andere BH uit doen, en terwijl ik daar stond zag ik dat ik volop aan het druppelen was op de vloer. Oh nee! En om het nog erger te maken spoot er toen een hele straal melk uit, recht op de spiegel in het paskotje. Om door de grond te zakken!  Ik heb maar vlug mijn eigen BH aangedaan en de borstcompressen goedgezet. En uiteraard de gepaste BH gekocht..


Kilo's: maandag ben ik met Walter naar de kinderarts geweest. Hij werd daar ook gewogen en weegt nu 4,55 kilo.  Ik weeg nog 55 kilo, dus nog 1 kilo te gaan tot mijn begingewicht.


Beste moment van de week: het is me deze week een aantal keer overkomen dat ik buitenkwam en dat mensen spontaan naar me toe kwamen om Walter goeiendag te zeggen. Vooral de gemoedelijkheid waarbij men zegt 'Ah, Walter is hier' is zo leuk. Dat geeft me een gevoel dat ik echt wel de goede naam voor mijn klein ventje gekozen heb. Ik ben dan zo fier om Walter te tonen aan iedereen en glunder als ze zeggen wat zo een mooi jongetje hij is. Walter is ook iedere keer zo flink als er bezoek is, dat maakt me ook zo fier!  Ik besef maar al te goed dat hij eigenlijk een heel gemakkelijke baby is. Af en toe heeft hij nog last van krampjes en dan laat hij zich wel horen, maar verder is hij heel rustig en goedgezind. Ook de nachten doet hij al heel goed!


Moeilijkste moment van de week: afgelopen week hebben we een fotoshoot gedaan, en alhoewel ik razend benieuwd ben naar het resultaat en ik zo blij ben dat ik prachtige foto's zal hebben van Walter als baby, was de fotoshoot zelf toch wel vermoeiend! Walter diende te slapen om mooie foto's te kunnen nemen, maar vermits hij toch wel last had van krampjes was het moeilijk om hem heel diep in slaap te krijgen.  Walter sliep dan wel gedurende de fotoshoot, maar vermits hij constant in andere posities gelegd wordt is dat toch heel vermoeiend voor zo'n klein mannetje. Voor mij was de fotoshoot ook vermoeiend, ik voelde op dat moment dat ik nog steeds niet helemaal hersteld was van de keizersnee. Alleen al de verplaatsing naar daar was best vermoeiend zo alleen. De fotoshoot duurde 5 uur en thuisgekomen waren we allebei kapot!


Verder is het telkens hij krampjes heeft ook zo triestig. Ik zie dan dat Walter echt moeite heeft en ik kan hem niet helpen, je voelt je dan zo machteloos.


Meest emo moment van de week: vermits Walter meer en meer last had van krampjes had ik besloten om een afspraak bij de osteopate te maken. Zowiezo is dat nooit een slecht idee om met een pasgeboren boeleke eens langs een osteopaat te gaan. Daar kwam er naar boven dat hij een blokkade heeft op vlak van zijn emoties, waarschijnlijk doordat ik mijn emoties rond de geboorte aan hem doorgeef. Dat was best moeilijk om te horen, tenslotte wil je gewoon dat je baby gelukkig is. We krijgen nu bachbloesems en hopelijk is het zo vlug beter. Verder was er inderdaad ook een blokkade aan zijn dunne en dikke darm en dit is ook losgemaakt. Hij krijgt nu ook infacol en protectis om zijn krampjes te verminderen.   Het goede nieuws was dan weer dat hij verder lichamelijk helemaal geen problemen heeft en dat zijn voeding ook super zit!


Wat kan Walter allemaal: Walter kan al in de relax zitten. Uiteraard nog niet te lang, maar een half uurtje is totaal geen probleem. Zo zit hij nu in de badkamer in de relax terwijl ik douche. Ik kan hem op deze manier in de gaten houden en zo toch wat meer op mijn gemak douchen. Hij doet dat trouwens heel goed en is heel flink terwijl ik douche en me klaarmaak.


Slaap: ook hier mag ik totaal niet klagen en is Walter best een 'gemakkelijke' baby. Doorslapen is uiteraard nog teveel gevraagd, maar hij laat toch telkens mooi 3 uur en soms zelfs 4 uur tussen zijn voedingen. We hebben nog geen 'erbarmelijke' nachten gehad en ik heb dus eigenlijk niet echt last van vermoeidheid. Soms heeft hij natuurlijk wel last van die krampjes na het eten en dan duurt het even vooraleer ik hem terug in zijn bedje kan leggen. Laten we hopen dat zijn druppeltjes goed werken en hij binnenkort geen last meer heeft!


Walter's eerste keer: toch wel heel wat 'eerste keren' deze week. Buiten zijn eerste fotoshoot, en de eerste keer in de relax hebben we ook een eerste wandeling samen gemaakt. Het was een korte wandeling, even in het park, maar we waren toch al eens buiten. Twee dagen later hebben we al een iets grotere wandeling gemaakt. Ik zou in principe iedere dag willen gaan wandelen met Walter, maar helaas steekt het slechte weer daar een stokje voor. Iedere mooie dag zullen we in ieder geval naar buiten gaan! We zijn voor de eerste keer naar kind & gezin geweest, deze keer voor de gehoortest, Walter zijn oortjes werken prima! En we zijn voor de eerste keer naar de kinderarts geweest, en ook hier was alles in orde.


Activiteiten: er begint zo stilletjes aan wat routine in onze dagen te komen. Na een ochtendknuffel in bed staan we op en krijgt Walter eten. Nadien maken we ons allebei klaar, eerst ik en nadien Walter, de ene dag wordt hij gewoon gewassen, de andere dag krijgt hij een oliebadje. Tegen dan is het meestal tijd voor Walter om nog eens te eten. En dan zijn we klaar, vaak hebben we dan al een afspraak en anders is het wat tijd voor het huishouden. Walter is meestal nogal wakker 's ochtends. Na ons middagmaal proberen we eens naar buiten te gaan om een wandeling te maken, of doen we samen een middagdutje.  's Avonds knuffelen we samen in de zetel tot het tijd is om te gaan slapen.

Walter - week 2

Wat vliegen de dagen toch met zo een klein boeleke in huis. De hele dag ben je bezig met dat kleine mannetje... eten, verzorgen,  knuffelen. .. Walter en ik stellen het prima samen,  zolang we maar op zijn ritme kunnen leven,  en dat is toch niet altijd evident want wat is het druk. De vriendin had me hiervoor al gewaarschuwd maar toch heb ik dit nog onderschat.  De bezoekjes en afspraken vergen meer energie dan verwacht en in deze 2de week met Walter hunkerde ik gewoon naar wat cocoon-tijd met mijn klein ventje. Ik heb ondertussen ook al wel een to do lijstje van dingen die ik moet doen, papieren die ingevuld dienen te worden,  mensen die nog bedankt moeten worden, ... maar ik slaag er voorlopig nog niet in om daadwerkelijk iets gedaan te krijgen. Het lijkt ook allemaal minder belangrijk dan voor Walter te zorgen. Ik zal er wel aan toekomen,  maar alles op zijn tijd. Op walter-tijd.

Borstvoeding : de borstvoeding verloopt nog steeds super en volledig op vraag.  Ergens vind ik dat wel gemakkelijk want ik moet nooit naar mijn klok kijken of bezig zijn met hoeveelheden en aantal flesjes. Heeft Walter honger,  dan krijgt hij eten. Zo simpel is het. Dit kan na 3 uur zijn maar ook al na 2 of zelfs 1,5 uur. Vandaar dat het ook zo moeilijk is om iets te plannen. Je weet echt niet wanneer hij moet eten. Dit zou veranderen rond 4 weken, dan zou er toch al iets van routine mogelijk zijn. Maar voorlopig vind ik het best zo. Ik pas me aan aan hem en deze eerste weken moeten we toch niet echt iets anders doen.
Ik heb gelukkig zelf ook geen last van de borstvoeding.  Geen kloven, geen pijnlijke borsten of andere horrorverhalen die je maar al te vaak hoort. Tot hiertoe mag ik dus echt niet klagen.

Kilo's: zowel voor Walter als voor mij gaat dit supergoed. Ik weeg nog 55,6 kilo, dus ongeveer 1,5 kilo meer dan voor de zwangerschap.  Ik'had nooit gedacht dat ik zo vlug het gewicht zou kwijtspelen. Dit betekent echter niet dat de zwangerschap geen sporen heeft nagelaten.  Binnen een maand mag ik terug oefeningen doen en hopelijk kan ik mijn buik terug strakker maken want nu heeft hij echt zo een ingevallen indruk.
Walter doet het ook super! Op dag 10 was kind en gezin hier voor een bezoekje.  Ze hebben hem gewogen en zijn gewicht stond op 4,060 kilo. Boven de 4 kilo dus. Dat is echt super! Ze hebben hem meteen ook eens gemeten en zoals ik al vermoedde was Walter groter dan 50 cm. Hij is nu 54,5 cm. Flinke baby dus!

Beste moment van de week: het is niet 1 moment,  maar iedere dag opnieuw zijn er zo momenten dat je overspoeld wordt door liefde voor dat kleine ventje en dat je langzaam beseft dat hij een deel van jou is.  Ik kan dat soms nog niet geloven,  dat hij echt een deel van mij is.

Moeilijkste moment van de week : Walter heeft soms moeite om naar het groot toilet te gaan.  Je ziet hem dan echt zijn best doen en hij heeft dan last van krampjes. Hij kronkelt dan helemaal in elkaar en huilt. Het is zo moeilijk hem te troosten dan en je voelt je zo machteloos.  Komende week hebben we een afspraak bij de osteopathe en hopelijk kan zij hem wat helpen.

Meest emo moment van de week: maandag had ik echt een dag last van de baby blues.  De week was veel drukker geweest dan verwacht en ik had het gevoel dat we op een verkeerd ritme bezig waren. Iedere dag waren er afspraken en het werd me allemaal wat teveel. Het enige wat ik wou was rust en cocoonen met Walter. Ik had het gevoel dat we daar helemaal nog niet aan toegekomen waren. De tranen vloeiden rijkelijk die dag en ik ben dan gewoon met Walter bij me in bed gekropen. Knuffelen en rusten,  dat had ik nodig.

Wat kan Walter allemaal: Walter kan goed groeien, als je ziet hoe flink hij bijkomt. Verder bestaan de dagen nog steeds uit slapen, eten,  knuffelen en pampers vullen.

Slaap: in de kliniek was Walter bij de vroedvrouwen 's nachts,  eenmaal thuis sta ik er alleen voor tijdens de nacht. Maar het valt echt mee. Hij slaapt natuurlijk niet door maar kan wel sols 3 tot 4 uur tussenlaten.  Ik kroop deze week extra vroeg in bed (rond 20u à 21u), om zo in totaal toch onze hoeveelheid Slaap te halen.  We slapen ook wat uit en staan soms pas op na 8 uur. Deze week was het door de drukte ook niet mogelijk om een middagdutje te doen, vandaar dat het wel nodig is om vroeg in bed te gaan. Ik was ook echt wel moe tegen dan.

Walter's eerste keer: Walter en ik zijn voor het eerst buiten gekomen. We zijn hem namelijk gaan aangeven bij de gemeente.  Verder was het ook de eerste keer dat we thuis het badje hebben gegeven, en hij geniet er al wat meer van.

Activiteiten: slapen, drinken,  op bezoek gaan bij oma en opa en veel knuffelen bij mama.

de bevalling

Alle mama's hebben een bevallingsverhaal. En ieder verhaal is uniek want iedere bevalling is anders. Bij het horen van al die verhalen,  want als je zwanger bent hoor je ze allemaal, droomde ik vaak weg over hoe het bij mij zou zijn.
'Jij gaat waarschijnlijk zo een supervlotte bevalling hebben' zei de vriendin nog al lachend.  En ook de gyn verwachtte een 'gemakkelijke' bevalling, want Walter deed namelijk al alles wat hij hoorde te doen.

Helaas is het tegendeel waar, en verliep de bevalling niet zoals gepland of gewenst.  Iets wat ik nu toch nog wat moet verwerken.  Ik was voorbereid op deze dag, of ten minste dat dacht ik toch. Want ik had mijn lessen gevolgd en mijn ademhalingstechnieken geoefend en in mijn valiesje zat er een hele tas benodigdheden voor tijdens de bevalling.  Mijn kersenpitten, geurkaars, massageroller... ik had het allemaal mee. En het is allemaal blijven zitten. Enkel de rode aquarius werd gebruikt. En echt... dat drink ik nooit meer!

De dag dat Walter geboren werd voelde ik s ochtends al dat er iets op til was. Ik had geen weeën maar voelde me toch anders, rustelozer. En daar was dan dat moment dat je echt beseft van 'ja! Het is zover'. Mijn water brak. Eerst slechts enkeLe druppels waardoor ik niet zeker was of het dat nu was. Na een telefoontje aan materniteit zei men langs te komen dus maakte ik me klaar.  En toen... Toen ik weer Mezelf in bochten aan het wringen was om die onderbroek aan te krijgen, toen was er een enorme geut. Zalig! Dit was echt het leukste van de hele bevalling. Je water dat breekt en aan kondigt dat het allemaal zal beginnen!  Met een handdoek op de zetel reed ik dus naar de kliniek. Daar aangekomen mocht ik nogmaals aan de monitor en kwam de gyn me onderzoeken. Ongeveer een kleine cm opening had ik, en ik mocht meteen blijven want men zou me een baxter geven om alles in gang te steken.

Op dat moment was ik gewoon superblij.  Eindelijk zou Walter komen en zou ik hem kunnen zien. Eindelijk zou ik van de zwangerschap verlost zijn want ik was het meer dan beu! Ik werd naar de arbeidskamer gebracht en alvast aan de monitor gehangen terwijl ik de 2 vriendinnen waarschuwde dat het nu de moment was! Een uurtje later waren de vriendinnen er en was de baxter met weeënopwekkers samen met de baxter antibiotica bevestigd.  De sfeer was opperbest,  een mix van blijdschap,  spanning en gezonde zenuwen. De vroedvrouwen van dienst kwamen zich voorstellen en alvast wat uitleg geven. Ze vroegen ook naar mijn eigen wensen.  Voorbereid als ik was haalde ik mijn notitieboekje boven en verkondigde fier dat ik best wel in bad wou, dat ik onmiddellijk borstvoeding wou geven, skin to skin wou hebben en dat ik de navelstreng wou laten uitkloppen.  Laat me al even kort vermelden dat ik niets van dat alles heb kunnen doen. Tot zover een geboorteplan...

En zo zaten we daar helemaal geinstalleerd. De vroedvrouwen kwamen regelmatig langs om te kijken of alles nog goed verliep en of ik iets nodig had.  De opwekkers werden ook stelselmatig verhoof van 30 naar 45 tot 75 toen de gyn langskwam. Ondertussen wist ik al wat een wee nu juist is. Men stelde voor om de bal eens te proberen . En zo zat ik het volgende uur op de bal de weeen weg te puffen. Dat lukte nog redelijk goed. De vriendinnen dachten zelfs al dat ik er misschien wel in zou slagen zoneer epi te bevallen. Het optimisme kreeg echter een enorme deuk toen de gyn me kwam onderzoeken en meedeelde dat ik na 4 uur arbeid nog steeds niets meer van opening had. Niets!  En die cm per uur waarvan men spreekt? Ik had recht op 4 cm! De gyn zei ook dat het nog heel lang zou duren en ik best epi zou nemen want dat ik anders volkomen uitgeput zou zijn. Eens  je dit hoort is het inderdaad moeilijk jezelf nog te motiveren om verder te doen, vooral omdat ik echt wel al veel zeer had. De weeën volgden zich om de 2 min op en waren toch vrij krachtig.

Een epidurale dus.. klein beetje het gevoel dat ik niet zo sterk was als ik wel zou willen, maar gezien de omstandigheden toch blij dat de pijn weg zou zijn. Het is trouwens waar wat ze zeggen van weeën ... het doet enorm zeer en is een pijn die je met niets kan vergelijken en die je niet kan negeren.  Maar uitleggen exact hoe'het voelt is moeilijk... het is een verblindende pijn waarbij je telkens het gevoel hebt dat je het niet meer ka n houden en net op dat moment verdwijnt hij terug. Een half uurtje na de epi had ik echter nog steeds pijn. De vriendin was verwonderd over deze 'nieuwe' epi.
'Voel je het als ik in je benen duw?' Vroeg ze
'Ja, Ik voel alles'
'Dat zal veranderd zijn' vervolgde ze ' bij mij voelde ik absoluut niets meer en had ook geen gevoel meer in mijn benen'
Ik had echter niet alleen nog gevoel in mijn benen,  ik had ook nog veel zeer en voelde iedere wee. Uiteindelijk zei ik met een bang hartje
'Ik denk dat de epi niet werkt'. Tenminste dat hoopte ik, want als dit de pijn was met een epidurale dan hield ik het niet vol.  De anesthesist werd er terug bijgehaald en zo kreeg ik mijn 2de Epi,  die godzijdank wel werkte!  Mijn benen en buik werden warm en gevoelloos en de pijn verdween gewoon.  Wat een zalig gevoel als je al uren echt pijn hebt.

De rust keerde terug en we probeerden allemaal wat te relaxen. Ondertussen kwam ook de gyn nog eens kijken en onderzoeken en helaas... er was nog steeds niets meer van opening.
'We gaan nu nog even goed proberen te stimuleren,  maar als er tegen 22u vanavond nog niet een serieuze vordering is, dan zullen we alles stilleggen zodat je kan slapen.  Morgenvroeg doen we dan verder.' Was het verdict.
'Neeee!' Was mijn eerste reactie. Ik wil nu verder doen en niet nog een dag wachten!  Ook de vroedvrouw kwam al zeggen dat de kans dat ze alles zouden stilleggen redelijk groot was.
'Het zal zowiezo pas voor morgen zijn' begon ze 'en je moet misschien ook rekeninog houden met de mogelijkheid dat als het morgen ook niet voorruit gaat,  dat men zal beslissen om tot keizersnede over te gaan.' Probeerde ze me al te waarschuwen. Achteraf hoorde ik ook van de vriendinnen dat ze tegen hen ook al had gezegd dat ze dit in keizersnede zag eindigen.

Men besloot alvast om een blaassonde te plaatsen.  Dit klinkt pijnlijk maar dat voel je niet echt.  Ik kreeg een nieuwe baxter met antibiotica en ook eentje met glucose. Ondertussen was ik dus langs alle kanten verbonden aan buisjes en dat terwijl ik ook had gezegd 'geen infuus indien niet nodig', maar op het moment zelf leg je je daar gewoon bij neer. De weeënopwekkers werden op 90 gezet vermits ik nu toch epi had en het was nu duimen dat er  toch eens opening zou komen. Helaas... een uur later was er nog steeds niets veranderd.

Ik begon wat weg te dommelen,  het was tenslotte al een vermoeiende dag geweest. Ik werd gewekt door het alarm van Walter zijn hartslag.  Die schommelde tussen de 200 en 220. Extreem hoog dus. En toen ging het allemaal zeer vlug. Zo vlug dat ik zelfs niet alles meer exact weet. De vriendinnen hebben Gelukkig wel wat gaten kunnen vullen. Wat ik wel nog goed weet is dat ik tegelijkertijd met dat alarm begon te trillen. Niet gewoon wat beven,  maar enorm trillen over heel mijn lichaam. De vroedvrouwen waren er vlug bij en namen mijn temperatuur,  ik was koorts aan het maken. En toen verliep alles in stroomversnelling.  De gyn kwam erbij en ik begin over te geven. Hierbij kom ik nog even terug op het feit dat ik alleen rode aquarius gedronken had... nooit meer moet ik dat goedje nog hebben!  De gyn bekeek de situatie en zei direct
'We gaan een sectio doen'
'Wanneer?' Vroeg ik. Ik was namelijk al voorbereid dat er eventueel een keizersnede zou zijn de volgende dag.
'Nu direct' Was het anawoord.  En daar was ik niet op voorbereid.  Ik schoot niet in paniek maar was wel helemaal van slag en de tranen volgden vlug.  Ook de vriendinnen waren zichtbaar geschrokken al deden ze nog zo hUn best om dat niet te laten merken. Veel tijd om na te denken had ik echter niet want ik haf een enorme hoestbui en bleef ook maar overgeven.  De vroedvrouwen schoten meteen in actueel en ik werd voorbereid op de operatie. Alles ging enorm vlug.  Terwijl de een nieuw infuus plaatste was de andere me aan het uitkleden en in een hospitaal kleed aan het stoppen. En toen vertrokken we naar beneden terwijl ik bleef hoesten en overgeven.

Eenmaal in het operatiekwartier werd ik op de tafel gelegd en vastgebonden.  Men gaf ook epi bij. En ik vermoed ook een kalmeermiddel want plots was de hoestbui en het overgeven over. Ik probeerde me te concentreren op het positieve;  ik zou Walter vandaag nog zien!
'Mag ik hem dan bij mij hebben?' Vroeg ik de vroedvrouw
'Als alles in orde is zeker' zei ze.
Ondertussen was de vriendin er ook bij (er mocht maar 1 vriendin mee) en was men klaar voor de operatie.  Tussen het moment dat men besliste om te opereren en het moment dat men begon zat er slechts een kwartier.

De operatie was zo surreëel.  Misschien omdat het allemaal zo vlug ging. Twintig minuten eerder waren we nog naar familie aant kijken en nu lag ik daar op die tafel terwijl men mijn buik zou opensnijden om mijn baby eruit te halen.  De gesprekken  waren ook zo onwerkelijk.  Zo was de gyn tegen  de vroedvrouw aan het uitleggen wat nu net het verschil is tussen code rood en code oranje. Ik hoorde even gewoon 'code rood', maar gelukkig was het toch maar code oranje want bij rood doet men je onder volledige narcose. De vriendin hield mijn hand vast en nam foto's. En ik lag daar gewoon,  nauwelijks beseffen dat dit nu mijn bevalling was.  Twintig minuten nadat men de operatie begonnen was, klonk daar Walter zijn eerste schreeuw.  Hij was er! De vroedvrouw kwam hem vlug tonen maar nam hem direct terug mee. Iets later kwam ze nog eens terug met hem en mocht hij heel eventjes naast me liggen.  Hij keek recht in mijn ogen en zoog aan mijn neus.  Het was een magisch en speciaal moment, je zoontje zo recht in de ogen kijken. Het moment was echter super kort want Walter moest terug mee voor onderzoek.

Terwijl men mij aan het dichtnaaien was kon ik amper wakker blijven. Toch was er nog genoeg te beleven.  De hele operatie voelde al zo onwerkelijk en werd op dat moment zelfs op het randje van absurd.
'Hoeveel doekjes heb je?' Vroeg de ene vroedvrouw
'15' was het antwoord
'Dat kan niet want ik heb er 38, je zou er 12 moeten hebben.'
'Nu tel ik er 11' klonk het
'Nee je moet er 12 hebben'
er werd nogmaals herteld maar de uitkomst bleek telkens 11 te zijn. Er was dus 1 doekje vermist.
'Ja,  we gaan met haar naar radiologie moeten' hoorde ik de gyn zeggen. En het enige wat toen door me heen ging was 'ja, dat kan er ook nog wel bij...'
Gelukkig nam het zo een vaart niet en werd het vermiste doekje gevonden. Het was mee met walter naar boven gegaan.

Na de operatie werd ik terug misselijk. En terwijl ik daar aan het overgeven was, namen de dokters afscheid.  Plots waren er zoveel mensen die ik nog niet gezien had,  en iedereen begon met 'proficiat mevrouw'. Wat was dat raar. Ik besefte amper dat Walter al geboren was.  Ik had er naar mijn gevoel ook niet voor gewerkt, en toch wens men je proficiat.  Op recovery kon ik me amper wakker houden. Het was dan ook al een lange en vermoeiende dag geweest.  Op de kamer kreeg ik te horen dat Walter 3 dagen in de couveuse zou moeten blijven.  Hij had koorts bij zijn geboorte en ik had ook koorts vlak daarvoor en om enige infectie uit te sluiten moest hij afgezonderd worden en antibioticà krijgen.

Eens op de kamer waren de vriendinnen daar terug en ondertussen ook de mama.  Er werd geklonken op Walter en de goede afloop. Maar ik besefte nog altijd niet dat hij al werkelijk geboren was. Toen ik midden in de nacht om water vroeg zei de vroedvrouw 'hij doet het goed hoor je zoontje,  hij is heel braaf'. Ik voelde me meteen zo schuldig. .. ik had zelfs nog niet aan hem gedacht.  Wat moest men wel niet van me denken als mama.  Ik besefte op dat moment echt nog niet volledig dat ik niet meer zwanger was en nu daadwerkelijk mama was. De bevalling was daarvoor te abrupt geëindigd.  Alsof je het einde van de film hebt gemist,  het mooiste deel...

Dus dit is dan mijn bevallingsverhaal.  Niet hetgeen wat ik had gedacht of gehoopt maar een bevalling kan je niet plannen.  Er zijn nog wel wat vragen en losse eindjes en ik heb nog nood om erover te praten, om toch alles een plaatsje te geven. Het zal nog even tijd nodig hebben.  Maar als ik Walter hier bij me zie liggen voel ik me toch 100 % mama van deze lieve schat.

Walter - Week 1

Nu Walter er eindelijk is heb ik besloten om gewoon verder te gaan met de blog, maar dan nu een wekelijkse blog van hoe ik het stel met hem.  Mijn bevallingsverhaal volgt ook nog zeker, maar dit is een hele boterham, dus daarvoor zal ik echt eens tijd moeten uitrekken. Hier alvast week 1 met Walter.


Wat een onvergetelijke week is dat toch, die eerste dagen met je pasgeboren boeleke. Na een zware bevalling waarbij niets liep zoals gepland, was hij er dan eindelijk. Hij heeft wel 3 dagen in de couveuse moeten doorbrengen om infecties uit te sluiten (meer daarover als ik mijn bevallingsverhaal doe).  Walter doet het prima en is echt een blije en gemakkelijke baby. Ik ben uiteraard op slag verliefd. Hij was het lange wachten meer dan waard! 


Hieronder een aantal thema's die ik iedere week opnieuw zal bespreken, uiteraard kunnen er bijkomen en weer wegvallen naargelang Walter zijn evolutie.


Borstvoeding: ik heb ervoor gekozen om borstvoeding te geven. Echt lang heb ik hier niet over nagedacht, het leek me gewoon vanzelfsprekend om eerst bv te proberen. Al is het maar om nadien geen spijt te hebben dat ik de bv geen kans heb gegeven. Ik ben zeker niet tegen flesjes, maar wil gewoon eerst borstvoeding een kans geven. En tot hiertoe verloopt dit zeer goed, wat een opluchting!  Ik maak genoeg melk aan en Walter heeft een prima zuigreflex. We genieten beiden van dit moment, zijn blik nadat hij net gedronken heeft spreekt boekdelen. Dat ventje geniet ervan en zakt weg in een zalige roes nadien. Het aller-begin was echter niet zo vanzelfsprekend. Doordat Walter in de couveuse lag kon ik hem niet meteen aanleggen, ondanks dat ik hem zo graag al in zijn eerste levensuur borstvoeding had gegeven. Ik was verplicht om af te kolven. Dit werd dan gemengd met een flesje en zo kreeg hij toch al wat borstvoeding binnen. Normaal gezien komt de bv trager op gang na een keizersnede, maar dit viel nog zeer goed mee. Gelukkig.  Het was wel raar... zo afkolven zonder dat je je baby al gezien hebt, proberen om toch maar zoveel mogelijk druppels te verzamelen zodat Walter toch al zoveel binnen zou krijgen. Ja, toen waren het echt nog druppels. Ook dag 2 met Walter kon ik hem nog niet aanleggen en kolfde ik telkens een flesje af. Vanaf dag 3 mocht ik enkele keren tot bij hem en mocht ik hem daar voor de eerste keer aanleggen. Een bijna magisch moment. Hij hapte vanaf de eerste keer goed aan en we waren eigenlijk meteen goed vertrokken. Nadien plaatsten ze Walter onder mijn pyjama zodat we skin to skin contact hadden. Eindelijk! Op dag 4 mocht Walter naar de kamer en gaf ik alle voedingen. Ondertussen was de bv goed op gang en hoefde hij niets bij te hebben van andere voeding. Wat een opluchting, dat de bv vanaf moment 1 goed verloopt.

Thuis is het echter opnieuw wat zoeken met de borstvoeding. Je moet zo terug wat structuur in je dag krijgen. Ik heb ondertussen gemerkt dat Walter liever wat meer korte voedingen heeft dan minder en lange voedingen. Hij geeft namelijk wat terug als hij teveel gegeten heeft. Borstvoeding is inderdaad telkens bijstellen en zien wat je baby wil en waar hij zich goed bij voelt. Maar het is toch iets ongelooflijks. Als ik zie hoe Walter kijkt als hij net gegeten heeft, hoe totaal verzadigd en relaxed hij dan is, dan merk je gewoon dat hij zich daar supergoed bij voelt en dat is het allerbelangrijkste!  Er kan zelfs af en toe een lachje af net nadat hij gegeten heeft.



Kilo's: Walter is geboren met een stevig gewicht van 3,750 kilo. Toen we ontslagen werden uit de kliniek zat hij al terug boven zijn geboortegewicht met 3,770 kilo. Flinke Walter!  Mijn kilo's stonden een week na de geboorte op 58 kilo, dat is 4 kilo meer dan voor de zwangerschap. Lucky me!  Mijn buik staat wel nog heel slap en ook met de nodige striemen, maar dit zal wel nog een pak minder. En eens ik terug oefeningen mag doen (na keizersnede moet je toch 6 weken wachten), dan kan ik die buikspieren terug wat trainen.



Beste moment van de week: in tegenstelling tot wat je zou denken was de geboorte zelf niet het beste moment. Ja dat moment was overweldigend, het was mooi, maar door de omstandigheden was het ook moeilijk, spannend en surrealistisch. Het leek op één of andere manier niet echt. Het beste moment van de week, het moment dat ik koester en maar al te graag herbeleef, is de eerste keer dat ik Walter echt kon zien en hem kon aanraken.  Ik had al foto's van hem gezien, maar toch zag hij er in het echt helemaal anders uit. Nog mooier en perfecter (dat is de mama die spreekt he).



Moeilijkste moment van de week: Walter moest eerst 3 dagen in de couveuse doorbrengen. Toen men dat zei vlak na de geboorte toen ik op de kamer was had ik zoiets van 'ja ok, als dat nodig is'. Ik was enorm moe en uitgeput van een inspannende en emotionele dag. Ik besefte op dat moment echt niet dat dit betekende dat Walter niet bij mij op de kamer zou zijn. De volgende ochtend kwam dit besef wel, samen met de vragen waarom hij juist in de couveuse moest liggen.  Vermits ik nog gebonden was aan de pijnpomp kon ik niet uit mijn bed. En Walter kon niet uit de couveuse. Ik hier en hij daar... Eens gaan kijken lukte nog niet, terwijl mijn bezoek wel (door het raam) naar de couveuse kon gaan kijken. Gelukkig waren er de superlieve vroedvrouwen die maar al te goed begrepen dat mijn gloednieuw moederhartje weende. Ze namen foto's van hem, zodat ik hem toch kon zien. Toch verliep die hele eerste dag in een roes. Het was allemaal zo onwerkelijk. Na 2 jaar proberen voor Walter, 9 maanden zwangerschap en een lange 8 dagen overlopen was hij er eindelijk, maar kon ik hem nog steeds niet zien of vasthouden.

Meest emo moment: het moment dat ik het zelf het moeilijkst had om mijn tranen te bedwingen was de dag dat ik afscheid nam van materniteit en met Walter naar huis ging. Ze waren allemaal zo lief en vriendelijk op materniteit dat ik het moeilijk had om deze veilige haven te verlaten. Nu zou het allemaal pas echt beginnen. Walter en ik, wij tweetjes samen. Ik keek ernaar uit om aan dit nieuwe leven te beginnen en wou dus echt wel naar huis. Maar afscheid nemen maakt me altijd emotioneel, en ik was iedereen zo dankbaar voor alles wat ze gedaan hadden voor me, dat ik de hele dag in tranen liep.

Wat kan walter allemaal?: Walter doet het supergoed. Vermits hij een week later geboren is, staat hij eigenlijk ook al een weekje voor. Natuurlijk is hij nog steeds baby, dus de activiteiten zijn voornamelijk slapen, eten, pampers vullen en véél knuffelen. Af en toe, voornamelijk nadat hij net gegeten heeft, verschijnt er ook een klein lachje.

Slaap: Op materniteit namen ze 's nachts Walter mee, zodat ik goed kon slapen. Ik heb hier ook dankbaar gebruik van gemaakt want ik wou zoveel mogelijk gerecupereerd en uitgerust zijn vooraleer ik naar huis ging, want dan sta ik er natuurlijk alleen voor 's nachts.  Walter kon 's nachts toch al heel wat uurtjes tussenlaten zodat ik geen nachtvoeding moest geven in de kliniek. De eerste nacht thuis was echter wat anders. Walter deed het echter super, maar ikzelf ging kijken bij ieder kikje dat hij gaf. Ik heb hem misschien ook wat te vlug aangelegd die eerste nacht. Het zal echt wat zoeken zijn om samen een ritme te vinden.

Walter's eerste keer: deze week bestaat natuurlijk maar uit eerste keren. In de toekomst zullen er wel zaken zijn die hij in die week voor het eerst kan of doet.

Activiteiten: Walter drinkt graag en valt nadien weg in een zalige roes. We knuffelen dan telkens wat totdat hij terug even verder slaapt in zijn park of wieg.

Welkom Walter!

Mijn zoontje Walter is dinsdagavond 3/11 om 21u05 geboren! Hij weegt 3,750 kilo en meet 54 cm! Het was een bewogen dag waarin niets liep zoals gepland, maar dat verhaal komt nog wel. Voorlopig moet hij uit voorzorg nog even in de couveuse maar hij doet het al supergoed! Hier al wat foto's.

Zwanger - Week 41

Hoever ben ik?: 41 weken of 287 dagen. Dat is dus 1 week overtijd...  Iedereen zegt dat overtijd gaan niet leuk is, en dat is ook zo. Het is best vermoeiend om constant 'paraat' te staan. Gelukkig kan het nu echt niet lang meer duren, want meer dan 2 weken laat men je niet overtijd gaan.





Hoeveel kilo's bijgekomen?: Het is best raar, maar deze laatste week is er terug een kleine kilo af. Ik sta nu terug op 64,6 kilo. Het komt misschien door het brandend maagzuur, dat ervoor zorgt dat ik veel minder eet, dat er kilo's afgaan ipv bijkomen. De buik daarentegen staat met 106 cm echt op barsten. Mijn huid staat zo strak dat het pijn doet. Ik heb een constant jeukend gevoel aan de buik, ondanks het vele smeren. Er komen precies ook iedere dag wat striemen bij... Ik hoop echt dat die nadien vlug verdwijnen of toch veel minder worden. Mijn vel is echt tot het uiterste gerekt, het is genoeg geweest!






Zwangerschapskledij?: Het is de laatste week echt triestig gesteld qua kledij. Ik had voornamelijk zomerkledij, wat ik nu uiteraard echt niet meer kan dragen. Jeansbroeken gaan ook niet meer, dus val ik terug op 2 leggings en 2 kleedjes, die ik eindeloos blijf combineren. Je denkt ook constant dat het nu wel de laatste keer is dat je een outfit draagt, vermits de baby er nu wel vlug zal zijn, en enkele dagen heb je terug hetzelfde aan...  De mama en ik hebben deze week al wel de dressing nog eens terug aangepakt. Allé ja, de mama heeft de dressing aangepakt terwijl ik puffend neerzat en instructies gaf. We hebben de zwangerschapskledij die ik toch niet meer draag opgeborgen en gesorteerd volgens eigenaar en ook al de winterkledij bovengehaald. Het zal wel niet allemaal meteen passen, maar zo hangt het toch al klaar he. Helaas is het hoopje kleren dat ik 'nu' nog kan dragen, superklein geworden. De elegantie-factor is ook zo goed als weg. Het hoogzwanger-uniform is een legging met uggs.  Gelukkig heb ik van de vriendin wel een jas in bruikleen die ik kan sluiten, want het begon wat koud te worden zo zonder jas. Helaas zie je er zo echt wel gigantisch uit!





Slaap: de slaap gaat nog steeds op en neer. Na die vreselijke slapeloze nacht in de kliniek heb ik de volgende nacht klokje rond geslapen. Ik had dat toen ook echt nodig. De andere nachten verlopen een beetje hetzelfde, een goede nacht volgt een slechte nacht op.  Ik heb wel beseft dat het superbelangrijk is dat ik wat meer rust, want vermoeid aan een bevalling beginnen is echt niet aan te raden. Ik kruip dus telkens supervroeg in bed, zodat als het 's nachts zou beginnen, ik toch al wat uren geslapen zou hebben.



Beste moment van de week: Het is echt een rare week, als je zo overtijd loopt. Het is echt leven van dag tot dag, plannen maken 'onder voorbehoud'. Gelukkig had ik vorige week al wel wat meer verstrooiing. De mama is ondertussen in de buurt en zo maken we iedere dag een wandeling, in de hoop dat dit er ook voor zal zorgen dat er iets in gang schiet. Verder moet ik ook om de 2 dagen aan de monitor gaan liggen, zo kunnen ze goed volgen of alles ok is met baby. Dat is toch telkens ook een geruststelling. Het is dus moeilijk om een 'beste moment' te zeggen, de week ging al kabbelend voorbij, uitgenomen die donderdagnacht en vrijdag uiteraard. Het moment dat men zei dat ik terug naar huis moest was toch wel het minst leuke moment van de week.

Beweging ?: Baby stelt het nog steeds goed. Aan de monitor tellen ze ook de bewegingen van de baby en hij is nog steeds vrij actief, ondanks zijn plaatsgebrek.





goestingskes?: Ik heb verbazend weinig honger de laatste week. 's Middags eet ik warm bij mijn ouders, en dat is dan meestal genoeg voor de rest van de dag. 's Avonds krijg ik amper nog iets binnen.






Iets wat me misselijk maakt?: nee, maar alles geeft me wel brandend maagzuur.





Dingen die moeilijk zijn door buik: Ik voel me nu soms echt een gestrande walrus. Om recht te komen moet je je echt met je handen rechtduwen, anders lukt het niet. En vaak moet je een paar keer proberen eer het lukt om van positie te veranderen.





Kwaaltjes?: dat brandend maagzuur blijft maar op nummer 1 staan. Het heeft met momenten nieuwe pieken bereikt deze week. Donderdag had ik zelfs brandend maagzuur zonder dat ik iets had gegeten. Verder is alles gewoon in het algemeen wat zwaarder en moeilijker. Alles moet zeer op het gemak.






Humeur?: vooral ongeduldig, met momenten wat moedeloos, en toch ook soms wat ongerust. Stelt die kleine dat nog wel goed? Hij zit daar nu toch echt niet meer comfortabel, zo driedubbel opgeplooid, met zijn hoofd naar beneden in het donker. Krijgt hij nog wel genoeg voedingsstoffen? Heeft hij nog wel genoeg vruchtwater? En ook... is hij niet te zwaar aan het worden? Wat als hij meer dan 4 kilo weegt... hoe moet ik hem daar in godsnaam uit krijgen?




Kijk uit naar: de geboorte natuurlijk. Dit zou toch deze week moeten gebeuren!






Shopping?: niets meer gekocht.





Nestdrang?: Ik houd mijn huisje proper, telkens met de gedachte dat baby er ieder moment kan zijn.






Wat is er al geregeld?: Alles staat klaar. Dit is meteen een boodschap naar baby... ALLES STAAT KLAAR! Kom nu maar gewoon!





Voorbereiding bevalling: Ik heb al een voorsmaakje gekregen afgelopen week toen men het in gang probeerde te steken. Ik ben ook zo blij dat ik echt wel op de 2 vriendinnen kan rekenen, die meer dan paraat stonden. Ik had nu al zoveel steun aan hen en ben ervan overtuigd dat ze me er goed zullen doorsleuren.