En ook de moemoe keurt het goed!

De moemoe is bijgedraaid! Oef!  Moemoe (mijn 90-jarige grootmoeder) was namelijk helemaal niet akkoord met mijn plannen.  Zo erg zelfs dat we amper contact hadden sinds ik 2 maanden geleden haar vertelde van mijn kinderwens.  
‘Ge zijt op u kop gevallen’
‘Ik sta dat niet toe’
‘Dat zaad komt allemaal van bandieten uit het gevang, ik heb daar een reportage over gezien’
Dit is een greep uit de onliners die Moemoe te pas en te onpas ten berde brengt.  Maar zoals ik al eerder zei, ze is 90 jaar en dit nieuws moest wel als een grote schok op haar afkomen. We hebben haar dan ook tijd gegeven om er rustig aan te wennen en probeerden het onderwerp zoveel mogelijk te mijden om haar geen extra stress te bezorgen.

En kijk… het heeft geholpen want ze is helemaal bijgedraaid.  Gisteren bleef ik bij mijn ouders eten (rode kool met worst en patatjes, hmmm) en moemoe was er ook bij.  Ik voelde al meteen dat ze meer ontspannen, en niet meer kwaad op me was.  Na een tijdje dook ze in haar portefeuille en gaf me 50 euro. Zomaar.  Dat is helemaal geen gewoonte om zo een bedrag ‘zomaar’ te krijgen.  Ze is dus echt niet meer kwaad en probeert waarschijnlijk (oh zo lief) een steentje bij te dragen.  

Maar wat is nu de reden achter deze omwenteling?  Ze heeft met haar dokter gesproken.  Haar dokter is als een God. Als hij het zegt, dan is het waar.
‘Ik heb lang gesproken met hem en alles gevraagd’ zei moemoe
‘En wat heb je zo allemaal gevraagd?’ vroeg ik gretig
‘Vanalles!’
Een kort en bondig antwoord à la moemoe. Dan probeer ik het maar op een andere manier
‘En wat heeft de dokter allemaal gezegd?’
‘Vanalles!’
Tot zover de informatie…

Iets later was moemoe dan toch wat guller en legde een beetje uit
‘Weet ge, alles wordt goed getest hé!  Dat wordt getest op allerlei ziektes. Zelfs meer dan dat men normaal test.  En het komt niet van dieven!  Dat heb ik gevraagd.’ Verklaart ze
‘Maar moemoe, dat heb ik toch ook allemaal al gezegd?’
‘Ja. Maar gij zijt genen dokter hé!’ 


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Derde keer, goede keer? - derde inseminatie

Het begint langzaam aan routine te worden, de hele inseminatieweek. En dat bedoel ik zeker niet slecht, het is misschien goed dat de spanning er een beetje af is en dat ik een inseminatie meer ontspannen tegemoet ga.  Deze hele week was eigenlijk heel rustig. Ik heb van de gelegenheid gebruikt gemaakt om eens goed bij te slapen, dat was nodig na zo een weekend.  En vermits ik al een hele week op het randje van ziek/niet ziek balanceerde wou ik geen risico’s nemen.  De hele week dus om 22u00 naar bed.  En dat deed deugd!

Donderdag had ik dan afspraak bij de gyn voor follikelmeting, en zoals ik al had gedacht was er een ei’tje van 16,5 mm.  Tenminste die chance dat ik heel regelmatig ben en iedere maand netjes op tijd een ei’tje produceer.  Er zijn genoeg meisjes die maar wat graag daarvoor zouden tekenen. Op nog geen 10 minuten was ik terug buiten bij de gyn, en dat was perfect. Zo was ik alleszins op tijd op het werk en moest ik weer geen uitvlucht verzinnen.  Het UZ Gent liet me dan weten dat ik met ovulatietesten verder moest kijken wanneer de eisprong nu juist was.  En ook dat ging deze keer allemaal perfect.  Ik begin heel goed te worden in het plassen op een stokje! Zaterdag verscheen er het oh zo geliefde smiley’tje.  Nadat ik mijn smsje had gestuurd naar Gent, kreeg ik de bevestiging dat zondag de inseminatie zou doorgaan.  Dan moest ik nog gewoon de pregnyl laten zetten en ik was er helemaal klaar voor!

Zondag voor één keer zonder stress in Gent geraakt. Niet verkeerd gereden, geen file of accidenten gehad, juiste afrit genomen,… en zo was ik er zelfs 45 minuten te vroeg. Allemaal heel ontspannen.  Ik heb in de wachtzaal me zelfs kunnen concentreren op mijn toneeltekst.  Zenuwen waren er helemaal niet te bespeuren.  De hele inseminatie verliep vlekkeloos, geen last met de speculums (er was geen extra-large nodig!), en op nog geen 5 minuten was alles ingebracht.
‘Derde keer, goede keer zeggen ze hé’ zei de vriendelijke gynaecoloog.

Laten we hopen… alhoewel ik deze keer daar heel voorzichtig in geworden ben. Laten we maar rustig afwachten en niet te vlug van stapel lopen.  Ik heb deze keer mijn lesje wel geleerd.  Het plan is om minstens 2 weken te wachten om te testen, en er in tussentijd zo weinig mogelijk mee bezig te zijn.  Ik ga me niet zot laten maken door op zoek te gaan naar lichamelijke verschijnsels en door een betekenis te geven aan toevalligheden. Dit gezegd zijnde wil ik nog even meedelen dat ik 2 ooievaars heb gezien vanmorgen. Het zal toch geen tweeling worden hé?


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Weggesleurd van het verdriet

Veel tijd om te bekomen van deze rollercoaster aan emoties was er niet.  Het weekend erop stond er namelijk een ‘toneelweekendje’ gepland, waarbij we met de hele cast weggaan om daar te repeteren en vooral ook aan de groepssfeer werken.  Mijn eerste gedacht was om toch niet mee te gaan.  Maar ja, dan zou ik de groep wel enorm in de steek laten. Bovendien was ik één van de organisatoren van dat weekend, dus ik zou wel mee moeten.
‘Waarom nu dit weekend?’ jammerde ik tegen de altijd luisterende kat.  ‘Ik ga me constant moeten inhouden. Ik heb verdriet en mag het niet tonen, ik zal me de hele tijd moeten wegstoppen daar.’
Het weekend waar ik, samen met de anderen, zo naar had uitgekeken, leek plotseling een hele opgave.

Maar wat was ik weer verkeerd.  Dat weekend was als een redding.  Het trok me uit een poel van zelfmedelijden en dwong me om plezier te maken. Om alles van me af te zetten en gewoon eens op te gaan in iets anders. Een weekend zonder immer aanwezige kinderwens, maar wel gevuld met pure vriendschap, leuke babbels, gezellige apero’tjes en een toneelstuk dat zienderogen vooruit gaat en helemaal tot zijn recht lijkt te komen.  Wat ben ik blij dat ik deel uitmaak van deze groep, die op sommige momenten echt als familie fungeert.  Niemand wist wat ik die week had meegemaakt, en toch hielpen ze me eruit.  En daar ben ik weer zo dankbaar voor.

Bij de beste vrienden heb ik kunnen uithuilen, me kwetsbaar kunnen opstellen en alles eruit kunnen gooien.  Dit was eerst en vooral nodig om verder te kunnen.  Een knuffel krijgen en sussende woorden horen. Recht hebben op mijn verdriet. Dat was zo belangrijk. Dat was wat ik de eerste keer, 5 jaar geleden, niet kreeg.  Ik mocht toen niet verdrietig zijn want ‘dat is toch niet zo erg.’  De tweede stap om verder te gaan was om uit dit verdriet gesleurd te worden door mensen die met iets totaal anders bezig zijn.  En man man man, wat zijn ze daar goed in geslaagd!  Het werd een prachtig weekend, eentje zonder tranen, maar met veel gelach.  Eentje dat je batterijen terug oplaadt en ervoor zorgt dat je er weer helemaal klaar voor bent.  En maar goed ook, want deze week volgt alweer de volgende inseminatie.  


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Geloof, hoop en liefde

Na 7 zwangerschapstesten en 2 bloedtesten heb ik een antwoord op de vraag die ik zo ongeduldig beantwoord wou zien.  Er is even iets geweest, en het is al even vlug weer weggegaan.  Een ‘chemische zwangerschap’ noemt men dat.  Als een vruchtje wel bevrucht is, maar zich op één of andere manier niet goed weet in te nestelen.  Als er blijkbaar iets niet helemaal goed zit en de natuur beslist om niet door te gaan.  Zo vluchtig dat je het eigenlijk zelfs niet zou weten… ware het niet voor ons ongeduldig karakter.  Ik weet het namelijk wel.  Ik kan de evolutie tonen in streepjes, die telkens duidelijker worden en vervolgens weer vervagen tot er niets meer is.  Of ik kan het laten zien in cijfers, hoe het hcg stijgt naar 29 en vervolgens terug zakt naar 11.  Helaas bestaat er zo geen curve voor het hart, want dat daalt niet zo vlug. Het beseft amper wat er gebeurd is.

Van ongeloof en pure blijdschap op vrijdag tot puur en rauw verdriet op zondag.  Dan komen de vragen… Waarom? Hoe komt dit? Wat heb ik verkeerd gedaan?  Is het door die tweede tas koffie die ik nog gedronken heb?  Is er iets mis met mij dat dit weer gebeurd?  Na de vragen komen de tranen.  En ik geef me eraan over.  Als de tranen even hard uit je stromen als het bloed heb je trouwens geen keuze.  Na de woede-tranen volgen de stille tranen, je lichaam verlamd, en de tranen bengelen zachtjes naar beneden.  Ik heb ze laten komen, op een bankje op de dijk, kijkend naar de golven.  De zee doet dan wat ze kan.  Ze spoelt je tranen weg en geeft je terug moed.  Laat je weer vooruit kijken. Kalmeert je.

De tranen zijn weg nu.  De vragen zijn beantwoord, al is het niet op de manier dat ik had gedacht.  Ik moet gewoon blijven hopen en erin blijven geloven, met liefde.  Geloof, hoop en liefde, de clichés kloppen weeral.  Ik sluit graag af met een mooie spreuk, die nu wel van toepassing is en die me toch wel helpt: ‘Je mag even de moed verliezen, maar nooit de hoop!’.  En zo gaan we verder, vol hoop voor de volgende maand.


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Is dat een streep?

Met nog 2 dagen te gaan voor ik mijn maandstonden mag verwachten, besloot ik dat het tijd was om nog eens te testen.  Vorige maand had ik al 4 dagen op voorhand getest, dus ik heb me nog kunnen inhouden deze keer.  Met de nodige zenuwen erbij plaste ik weer op dat staafje en legde het  neer. 
‘3 minuten wachten’ stond er op de bijsluiter, maar vermits geduld niet echt mijn sterkste kant is keek ik dus al veel vlugger en zag… een minnetje.  Het was even zuchten, terwijl ik de ander tests terug opborg.  ‘Weeral niet’ spookte er door mijn hoofd.  Ik had het wel gedacht, maar toch, het is niet leuk om het zo te zien.’  Een minuutje later keek ik echter nog eens naar de test… zag ik verkeerd?  Is dat een lijntje?  Het is zo vaag… Zou dat een lijntje zijn?  Of beeld ik me nu gewoon alles in?  Hoe langer ik keek, hoe duidelijker het was, dat dit toch een flauw plusje was.  Alsof ik het niet kon geloven, bedacht ik meteen dat dit nog het restje pregnyl zal zijn dat nog in mijn lichaam zit.  Verdorie hé, waarom kon ik niet langer wachten?

Na heel wat opzoekwerk op google en allerlei forums ontdek ik dat de pregnyl na 10 dagen toch wel uit je lichaam moet zijn. Maar ja… ieder lichaam is anders. Wat als mijn lichaam er langer overdoet?  De onzekerheid maakt me helemaal gek.  Terug thuis merk ik dat dat streepje nu echt wel een streep geworden is en besluit ik om een ovulatietest te doen. Ik had ergens gelezen dat als je zwanger bent, dat die ook positief testen. En vermits die niet op hcg testen, kunnen die dus ook niet vals positief zijn van de pregnyl.  En ja, de ovulatietest is ook positief.  Zou het kunnen?  Ik durf het nog niet geloven.

De volgende ochtend doe ik nog 3 zwangerschapstests.  Dit omdat ik er gewoon niet meer in huis had. Help! Ik ben gewoonweg verslaafd aan die tests.  Moest ik er 5 in huis hebben gehad, dan had ik 5 keer getest.  Ook deze drie testen zijn heel zachtjes positief.  Waarom verschijnt er nu geen duidelijke streep?  Is het meer of minder dan gisteren?  Zou het toch nog van de pregnyl zijn?  Zoals je merkt maakt mijn hoofd me helemaal gek.  Gelukkig dat ik mezelf nog af en toe wat kalmerende woorden toespreek of ik zou helemaal niet meer te stoppen zijn.  

Ik besloot om een mailtje naar mijn gynaecoloog te sturen.  Daarin leg ik uit dat ik positief heb getest en dat ik bang ben dat het van de pregnyl komt en vraag ik wat ik nu best doe.  Een kwartiertje later heb ik al antwoord… dat ik best bloed laat testen.  En hij eindigde met een smiley en 4 uitroepingstekens.  Waw… zou het?  Vanavond laat ik bloed trekken en morgen heb ik hier een uitslag van… En ik voel vlindertjes in mijn buik!


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be