En er mag ook eens goed nieuws zijn...

‘Wanneer komt er eens goed nieuws?’ jammer ik al een tijdje in stilte.  Ik snakte naar iets om razend enthousiast over te worden. Iets wat de toekomst wat rooskleuriger zou maken. Iets om naar uit te kijken, een verandering. En dat heb ik gekregen. Ik heb namelijk een nieuwe job gevonden. Eindelijk! Ja dat mag ik wel zeggen, want ik ben toch al wel enkele jaren op zoek. Maar het aanbod was schaars en telkens ik iets interessant vond, waren er  zoveel sollicitanten dat ik het net niet (of soms ook helemaal niet) haalde.  Tot nu dus.  Ik kan het zelf amper geloven dat ik inderdaad een goede, degelijke job heb gevonden, en dit in de buurt en niet aan de andere kant van het land.  

Het is een klein beetje te danken aan een goede vriendin, die voor dit bedrijf werkt en nu ook iets nieuws heeft gevonden. En ondanks dat ze weggaat is ze wel tevreden van haar tijd daar en overtuigd dat de job iets voor mij is. Dus waarom niet mijn kans wagen dan? Al vanaf het eerste gesprek merkte ik dat het contact met dit bedrijf goed zat, en de voorwaarden die zijn meer dan goed. Eindelijk eens alles geregeld. Bovendien is dit bedrijf veel geschikter voor mijn toekomstplannen. Mijn boeleke zal het namelijk ten zeerste op prijs stellen als mama om 17u00 hem/haar van de crèche zal halen, en niet om 19u30.  Ook de 12 extra verlofdagen zullen dan meer dan welkom zijn.

Vanmorgen heb ik mijn contract getekend, en vlak nadien ook mijn opzeg gegeven, die verbazend genoeg zeer goed onthaald is. De baas begrijpt dat het dagelijkse verkeer en de lange dagen niet meer houdbaar waren, en dat als ik me kan verbeteren, ik dat dan ook moet doen. Laten we hopen dat dit de rest van mijn opzegperiode zo zal blijven.

Alles is weer goed nu, en mijn humeur is 180° gedraaid. Het is een toch wel belangrijke stap richting de toekomst die ik voor mezelf droom. De nieuwe job zal het zoveel gemakkelijker maken om mijn plannen uit te voeren, ook al betekent dit dat ik, heel even dan toch, de plannen zal moeten uitstellen. Mijn eerste ivf-poging laten doorgaan in dezelfde week als ik start met de nieuwe job, is niet echt doenbaar, hoe graag ik ook vooruit wil. Het plan is nu om eerst de kijkoperatie te doen en al eens zien wat daaruit komt. Vervolgens me even op mijn nieuwe job e concentreren, en als ik die wat onder de knie heb en gewend ben aan mijn nieuwe ritme, dan begin ik terug. En met mijn nieuwe relaxte leven kan dat niet anders dan van de eerste keer raak zijn!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Even laten bezinken

Het hele gesprek, waarbij werd meegedeeld dat men zal overgaan tot een kijkoperatie en waarbij ik ook al de basisinformatie voor de komende ivf-pogingen kreeg, moest ik toch even laten bezinken. Op het moment dat je daar bij de dokter zit weet je nog niet goed wat het allemaal inhoudt en ben je vooral bezig met hoe dat praktisch allemaal in zijn werk zal gaan. Met andere woorden ‘hoe regel ik dat nu alweer op het werk’.

Eens thuis speelde ik het hele gesprek nog eens in mijn hoofd af en bekeek ik de meegekregen informatie wat nauwkeuriger.  Voor de operatie heb ik een kaftje meegekregen met daarin een toestemmingsformulier, een medische vragenlijst en een informatieboekje. In dat boekje staat al de praktische informatie, een plannetje van uz Gent, een plannetje van de dagkliniek, de uitleg over de narcose, wat je mag en moet meebrengen enzoverder...  Pas bij het lezen van het boekje begint het allemaal door te dringen en komen er wat meer vragen. Het leek allemaal bijna te simpel te gaan. De datum staat vast, en de dag voordien zal men mij bellen met het juiste uur. That's it? Moet ik niets anders regelen? Dat kan bijna niet.  Maar toch is het 'zo simpel'. Gelukkig nog dat de administratie hiervan zeer beperkt is.

Wat de ivf betreft heb ik echter al wel wat administratie. Zo heb ik mijn kaft al gekregen, de kaft die ik telkens ik naar Gent ga moet meenemen. In de kaft moet je al je papieren bijhouden en zal ik ook mijn persoonlijk behandelingsschema in terugvinden. Maar zover is het nog niet, eerst moet ik toelating geven. Toelating voor ivf, voor icsi, voor het invriezen van bevruchte ei'tjes. En dan de vragen waarop UZ Gent een antwoord wil... wat moet er met mijn bevruchte, ingevroren eitjes gebeuren moest er mij iets overkomen? En wat mag/moet met het restmateriaal (niet bevruchte eitjes, follikelvocht...) gebeuren? Wil ik dat men dit vernietigt? Of wil ik het schenken aan de wetenschap?

De volgende ochtend ben ik al om 6 uur wakker. En ik kan de slaap niet meer vinden. Tranen bengelen over mijn wangen terwijl mijn gedachten proberen te bevatten wat er gebeurt. Ik speel doemscenario's af. Wat als men mij na de operatie zegt dat ik nooit zwanger zal kunnen worden? Wat als tijdens de ivf blijkt dat ik geen eitjes produceer maar gewoon lege follikels? En als ik denk aan al die toelatingen voor de ingevroren eitjes dringt het besef tot mij door dat dit BEVRUCHTE eitjes zijn, dus in principe leven.   Daarom dat ze vragen om deze op te nemen in je testament. Ik kan mijn gedachten maar niet uitzetten, en de tranen willen ook niet stoppen als ik het hen vraag.  Ik besef dat ik echt eens iets moet doen aan die huilbuien, alleen weet ik niet goed wat.

Ondertussen zijn we weer enkele dagen verder, en ik mag met enige trots zeggen dat er geen enkele huilbui meer geweest is. Blijkbaar had ik enkel wat tijd nodig om alles te verwerken, en nu dat gebeurd is ben ik terug mijn vrolijke zelf. Ik heb er een leuk weekend opzitten en kijk positief naar de toekomst. Ik ben dan ook actief bezig om deze zo rooskleurig te maken.  Ik mag op een tweede gesprek voor een leuke job,  en moest ik deze hebben, dan valt er al een hele last van mijn schouders. En ik ben ervan overtuigd dat als die last weg is, dat al de rest vanzelf zal volgen!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Het gesprek

Een hele week keek ik uit naar ‘het gesprek’, mijn afspraak met de gynaecologe van UZ Gent waarin ik eindelijk meer informatie over de ivf-procedure zou krijgen en waarin ik toch wat meer zicht zou hebben op de toekomst en wat er me te wachten staat.  Ik was dus al redelijk zenuwachtig toen ik eindelijk, na 2 uur wachten in de wachtzaal, naar binnen mocht.

De gynaecologe keek nog eens naar mijn dossier en telde de aantal mislukte pogingen op.
‘Negen keer... we hebben de natuur nu wel genoeg kansen gegeven he’ begint ze.
‘Ik denk dat het nu misschien eerst aangewezen is om eens verder te onderzoeken wat het probleem zou kunnen zijn.’ Gaat ze verder. ‘Ik stel voor  om een diagnostische laparoscopie te doen, dat is een kijkoperatie waarbij we een goed zicht hebben op de eileiders, eierstokken en baarmoeder.’
Mijn gedachten raceten aan me voorbij. Het is dan proberen te bevatten wat het allemaal inhoudt, welke vragen je wil stellen en hoe het juist allemaal verder gaat. Ik wou eigenlijk vooral weten ‘wanneer?’ Wanneer zal die operatie zijn? Wanneer kan ik dan starten met ivf? Zal ik nog op reis kunnen gaan of is de timing niet goed?  Helaas houdt de gynaecologe zich niet bezig met de praktische afspraken, dat doe je nadien bij de vroedvrouw.  Bij de gyn krijg je vooral de informatie over wat de operatie zelf zal inhouden, toch ook niet onbelangrijk.

‘We zullen 3 kleine sneetjes maken, uiteraard ben je onder volledige narcose tijdens de operatie, die ongeveer een half uurtje zal duren.’ We zullen eerst een gas in je buikholte inbrengen, waardoor deze opblaast en we hierdoor meer werkruimte krijgen. Zo kunnen we heel goed de vorm van je baarmoeder bekijken, dit gebeurt door een camera’tje  in te brengen. Zien we dan een klein probleem, zoals wat verklevingen of endometriose, dan kunnen we dat ook al meteen oplossen. Is er echter een groter probleem, zoals een tussenschot of poliepjes, dan zal er een tweede operatie gepland moeten worden.’
Pfffff nog langer wachten met alles... dat was mijn eerste gedachte.  Ondertussen sta ik er al anders tegenover, ik ben wel blij dat men eens op onderzoek gaat, en dat ik niet zomaar aan ivf begin zonder dat men weet wat het probleem nu eigenlijk is.
‘Eigenlijk moet je hopen op een klein probleem’ krijg ik te horen ‘dat wordt dan meteen opgelost en zo weet je ook waarom het daarvoor niet wou lukken’.  Dat is uiteraard het ideale scenario. Ik ben vooral bang dat men na de operatie zal zeggen dat het nooit zal lukken, zelfs niet met ivf. Of dat ze zeggen dat alles in orde is, want dan val ik in de categorie ‘onverklaarbaar onvruchtbaar’, en dat  is geen aangenaam hokje, eentje waar je je ook moeilijk bij kan neerleggen denk ik.

En na de operatie? Dan wordt het zowiezo ivf, ook al is er een klein probleem dat opgelost is. En hiervoor ben ik ook wel blij want mijn geloof in iui is er niet meer.  Vervolgens kreeg ik al wat meer informatie over ivf. Algemene informatie want mijn echt ivf-gesprek is pas in september, na de operatie.  Maar ik kreeg wel te horen over de  40 % slaagkans per keer, wat toch een positief einde van het gesprek was.

Eenmaal buiten moest ik nog even langs de vroedvrouw. Daar planden we de operatie. Deze zal doorgaan op 21 augustus, de week na mijn verlof. Mijn eerste gedachte was mijn verlof uit te stellen, maar ik heb uiteindelijk toch beslist dit niet te doen. Ik ben namelijk echt eens toe aan verlof, en enkel thuis zijn om te herstellen van een operatie is niet in verlof zijn.  Bovendien zei zowel de vroedvrouw als de gyn, dat als ik op reis wou, dat ik dit best deed voor de operatie. Nadien mag ik namelijk niet vliegen, en moet ik ook oppassen met water en zand.   Eerst op reis dus, om zo ontspannen naar de operatietafel te gaan, waar we (vreemd genoeg) hopen op een klein probleempje! 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Huilen bij vreemden

Ik loop nogal emotioneel deze week. De ‘schok’ dat het ivf zal worden is toch wat groter dan ik op voorhand had gedacht.En alhoewel ik daar redelijk praktisch tegenover sta en ik wel degelijk besef hoeveel meer kansen ik nu zal hebben, toch is mijn hartje een beetje bang voor wat zal komen, en dat uit zich in zo nu en dan een huilbui.  Een ongecontroleerde, ongeplande en zeer hevige huilbui. Het lijkt wel alsof alle teleurstellingen die zich gedurende een heel jaar hebben opgestapeld er in één keer terug uit komen.

Dat zal wel normaal zijn, denk ik. En het is goed dat ik niet alles opkrop en het er af en toe uitlaat. Het is alleen.... ik kies niet waar ik de emoties loslaat.  Ik kan een hele avond in gezelschap zijn met mijn familie en ik laat geen traan. Ik leg uit wat ivf juist is aan de moemoe die me verward  en onbegrijpend aankijkt en zegt ‘en gij denkt dat dat ga lukken?’, en ik voel niets. Ik ben een avond in gezelschap met de liefste vrienden en vriendinnen voor mijn verjaardag te vieren. Ze zijn allemaal zelf wat geëmotioneerd dat het nu nog steeds niet gelukt is, maar bij mij komt er op dat moment geen emotie aan te pas. Ik ga uitgebreid lunchen met 2 vriendinnen, en ik ben zo sterk als maar kan. En dan kom ik bij iemand die ik totaal niet ken, nog nooit gezien heb, en ze zijn daar. De sluizen worden opengezet.

Dit gebeurde bijvoorbeeld vorige week bij mijn ziekenfonds, waar ik de goedkeuring voor ivf moest halen. Midden mijn zin waren daar de tranen, volkomen onverwacht want ik was voordien niet triestig of emo, maar ze waren daar en ik kon ze niet stoppen. Dan maar snotteren terwijl je 'sorry' blijft mompelen. Gisteren had ik zo een huilbui in het reisbureau. Ik heb namelijk beslist om, als het enigszins mogelijk is, op reis te gaan. Ik heb echt eens nood aan vakantie, aan zalig niets doen in de zon, mijn gedachten even vrij maken en batterijtjes opladen vooraleer ik aan dit volgende avontuur begin. Dus ik ging naar het reisbureau om te kijken wat men mij kon voorstellen. En ik begon te huilen. En nee, niet zo een klein traantje wegpinken he. Maar echt snotteren, luidop huilen met zoveel tranen dat de (licht geschokte) dame in het reisbureau me zakdoekjes moest geven. Het lijkt wel alsof de tranen er telkens uitkomen op het moment dat ze niet mogen, op het moment dat ik sterk probeer te zijn. En op andere momenten, als ik best even zou mogen huilen, dan zeggen de tranen ‘oh maar ’t is niet nodig hoor, we zitten goed’

Nu ja, ook al zijn deze momenten best wel schaamtelijk, ze brengen ook een voordeel met zich mee. Men is zo geschokt, dat men direct probeert te helpen.
‘Ik moet morgen toevallig op het hoofdkantoor zijn’ zei de dame van het ziekenfonds ‘ik neem je formulier mee en zorg persoonlijk voor die goedkeuring. Binnen de week heb je ze in je bus.’
De dame in het reisbureau nam dan weer mijn handen vast en zei vastberaden ‘we gaan een reis zoeken voor jou, al is het maar voor een paar dagen, we zullen iets vinden voor je!’ 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen toch ineens mee geprofiteerd heb van de situatie door te antwoorden
‘Dankuwel... en liefst niet te duur want al mijn geld gaat naar snif snif snif....’
‘Ik begrijp het, we zorgen ervoor’ gaat de dame verder.

Eenmaal thuisgekomen kon ik eigenlijk best lachen met het hele reisbureau-tafereel. Maar op het moment dat je daar bent en je krijgt een huilbui bij een compleet vreemde voel je je echt verloren. Je schaamt je voor dit openlijk vertoon van emoties, en ook een beetje voor het snot dat je luid in je zakdoek wegblaast aan iemands bureau. Maar je kan jezelf niet tegenhouden. Sterker nog, hoe meer je dit probeert, hoe erger het wordt. Ondertussen zijn er geen tranen meer geweest, wel zenuwen en vragen. Donderdag is mijn ivf gesprek en tot dan weet ik echt niet hoe het voor mij persoonlijk in zijn werk zal gaan, en hoe de rest van mijn zomer er zal uitzien. Maar 1 ding staat vast. Ik zal toch enkele dagen op reis gaan, eens volledig alles loslaten, genieten en luieren en zonne-energie op doen. En met dit in het vooruitzicht verschijnt er dan toch telkens een lach op mijn gezicht.

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Er is goed nieuws en er is slecht nieuws

Er is goed nieuws en er is minder goed nieuws. Of ja slecht nieuws. Het slechte nieuws is dus dat het weeral niet gelukt is. Alhoewel dat eigenlijk geen nieuws meer is want dat was verwacht. Het heeft dus ook geen zin om daarop door te gaan. Dan maar over naar het goede nieuws. Het goede nieuws is dat ik nog steeds kan relativeren en dat ik de toekomst wel vrij positief inzie.

Wat betreft mijn babyplannen gaan we nu overschakelen naar ivf en/of icsi (de uitleg hierover volgt nog). Alhoewel dat lichamelijk en emotioneel wel een zware procedure is, zijn de slaagkansen wel een pak hoger. Ik ben vooral blij dat we het nu iets drastischer aanpakken, want ik had absoluut geen zin om te blijven aanmodderen met iui. Ik heb het gevoel dat we eindelijk eens vooruit zullen gaan en ben helemaal gemotiveerd om eraan te beginnen.  Volgende week heb ik mijn gesprek en zal ik meer weten over de praktische kant van de zaak. Ik zal waarschijnlijk in augustus kunnen starten. 

Het andere positieve nieuws is dat er eindelijk eens opportuniteiten zijn qua jobmogelijkheden. Ik ben mijn job namelijk al een tijdje beu, vooral het dagelijks op en neer rijden (1,5 uur per enkele rit) begint door te wegen.  Helaas waren de goede jobs niet voor het grijpen.  Daar begint stilletjes aan verandering in te komen en ik hoop dus ook dat ik binnen afzienbare tijd dichter bij huis zal kunnen werken. Gisteren had ik alleszins een vrij goed sollicitatiegesprek, en moest deze job toch niets worden, dan heb ik nog enkele andere interessante vacatures op het oog waar ik binnenkort voor zal solliciteren. 

Met een beetje geluk (en uiteraard heel wat doorzettingsvermogen) zal mijn leventje er binnen een jaar misschien helemaal anders uitzien, met de perfecte job en de allerliefste baby erbij! 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Geen zin

Morgen moet ik testen, en voor de allereerste keer heb ik daar nu eens echt geen zin in. Normaal kriebelt dat al van dagen op voorhand en kan ik niet wachten om me aan een testje te wagen. Maar deze keer heb ik nu eens echt geen zin en zou ik liefst van al de test nog een week uitstellen. Ik heb gewoon geen zin om mijn dag weer met slecht nieuws te beginnen.

Ik verwacht me aan een negatieve test, dus in principe kan ik dan ook niet teleurgesteld zijn. Maar ik weet dat dit eigenlijk niet klopt. Vanaf je die lege test met maar 1 streep, het bewijs van alweer een mislukte poging, voor je ziet liggen, dan komt de teleurstelling toch. En ik heb daar even gewoon geen zin in. Niet deze week, wat eigenlijk een feestweek moet zijn want ik ben jarig. En ik heb nu eens echt echt geen zin om dit nieuwe jaar met slecht nieuws te beginnen. Het maakt me wat weemoedig, want vorig jaar met mijn verjaardag was ik zo vrolijk en opgewonden omdat ik ‘dit levensjaar zou zwanger worden.’ Het jaar is voorbij gevlogen, dat wel, maar het krijgt (voorlopig toch) geen happy einde.  Dan blijf ik liever wat in onzekerheid.

Maar ja, het heeft geen zin om mijn hoofd in het zand te stoppen, ik moet wel testen. Door de utro krijg ik geen maandstonden en ik mag er niet mee stoppen als ik zwanger ben, dus ik ben echt wel verplicht om te testen.  En nadat ik heb getest moet ik het dan ook nog eens aan iedereen vertellen dat het ‘weeral niet gelukt is’. En daar heb ik dus ook geen zin in.   Maar ja, ik kan er toch niets aan veranderen, dus morgenvroeg zal ik voor de korte pijn gaan. En dan meteen mijn knop omdraaien en van de rest van de week toch een feestweek te maken, want het wordt een speciale verjaardag, dit zal namelijk het levensjaar zijn waarop ik zwanger zal worden!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Het is een teken....

Zoals jullie weten…. Ik geloof in tekens en hecht veel te vaak veel te veel belangstelling aan simpele toevalligheden.  Maand na maand zag ik tekens, waardoor ik overtuigd was dat het deze keer wel gelukt zou zijn. Nu, de 9^de en laatste keer, is mijn naïviteit al wat getemperd, net als mijn enthousiasme. Er is nu nog maar 1 teken dat ik zal geloven, en dat zijn 2 strepen op een zwangerschapstest!

Ik geloof echter ook dat ik toch nog even geduld zal moeten hebben om dat te zien, want mijn vertrouwen in iui is gezakt tot een ver vriespunt.  En natuurlijk… je zal het altijd zien, juist op het moment dat je zelf niet meer luistert naar bepaalde ‘tekens’, begint je omgeving dat wel te doen. Vooral de twee vriendinnen zijn overtuigd dat het nu gelukt zal zijn. Nét omdat ik er niet in geloof, en nét omdat het de laatste keer is en ‘hoe mooi zou dat wel niet zijn dat het net dan die laatste keer gelukt zal zijn’. Ze waren al helemaal overtuigd toen ik zei dat ik gedroomd had dat ik bevallen was.
‘Oh, maar dat is typisch! Zo een dromen had ik ook toen ik zwanger was en het nog niet wist’ vertellen de vriendinnen enthousiast.
‘maar je hebt gelijk, je moet er niet in geloven, want anders jinx je het’ vervolgen ze.  Tot op het moment dat er een ooievaar overvloog…. Toen riepen ze uit ‘Je bent gewoon zwanger!’

Ook de andere vriendin is overtuigd…. Omdat mijn kat lastig doet. De hele vorige week was die namelijk kwaad op mij. Ze wou niet meer knuffelen, niet meer binnenkomen en me zelfs niet meer aankijken, tenzij met een hele kwade blik (ja, ook katten hebben gelaatsuitdrukkingen ;-) ). Ik was bijna ten einde raad, ervan overtuigd dat de kat mij niet meer graag zag. Ja, er zijn zelfs traantjes over gevloeid (stomme hormonen toch).  Gelukkig is dit alweer veranderd en is de kat terug helemaal in knuffelmodus, in ultra knuffelmodus nu want ze wijkt geen moment van men zijde.
‘Dat is een teken’ zegt de vriendin ‘ze voelt dat en was eerst kwaad omdat ze jaloers was, maar nu wil ze je beschermen en komt ze dicht tegen je aan.’
‘Ik geloof daar allemaal niet meer in!’ reageer ik
‘Je mag de moed niet opgeven’ zegt de vriendin ‘iedere maand is toch een kans en je moet in iedere poging blijven geloven.’

Ze heeft gelijk. En het is ook niet zo dat ik de moed opgeef. Helemaal niet. Ik ben gewoon aan wat mentale rust toe. En de vraag ‘ben ik misschien zwanger?’ is enorm vermoeiend. Vandaar dat ik deze even niet meer stel, en ik zal het wel zien als ik test overmorgen. Is het dan negatief, dan is het tenminste ook niet zo een verrassing, en ben ik voorbereid, klaar om er dan met ivf helemaal voor te gaan!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be