Afspraken

De voorbije dagen brachten me een licht euforisch gevoel. Ik ben nu echt vertrokken, het wordt allemaal zo écht nu. Ik mag nu stilletjes aan luider beginnen dromen.  Na mijn goedkeuring mocht ik bellen naar het secretariaat om een afspraak met de gynaecoloog van het UZ Gent te maken.  Op deze afspraak zal ik alle verdere praktische en technische informatie krijgen en zal men tevens een bloedonderzoek doen.  Helaas is de eerstkomende vrije plaats pas op 7 oktober, en als ik zelf al eens goed de dagen tel, dan zou ik op 6 oktober al ovuleren.  Gelukkig was het een vriendelijke en begripvolle dame die het belang van een gemiste cyclus inziet. 
‘Weet je, er bellen soms mensen af, dus als je regelmatig eens belt kan het misschien lukken om je een vroegere afspraak te geven.’
Ik weet dus wat gedaan… iedere week eens bellen.

Gelukkig gaat de administratieve kant al wel vooruit.  Vandaag heb ik mijn rekening ontvangen voor de ‘strootjes’.  Van zodra deze betaald is (wat uiteraard al gebeurd is), plaatst men mijn bestelling. Dan duurt het nog een kleine maand eer ze er zijn.  Als alles dus goed gaat, en ik nog een iets vroegere afspraak zou kunnen bemachtigen, dan zal ik begin oktober starten met de eerste behandeling.  Ik had de keuze tussen 3 of 6 strootjes, en heb er 3 gekozen.  Ten eerste is dit uiteraard maar de helft van de prijs, en ten tweede ben ik er op één of andere manier van overtuigd dat ik niet meer dan drie pogingen zal nodig hebben. Laten we duimen… Want nu die goedkeuring er is en ik daadwerkelijk mag beginnen, wil ik dan ook niet langer wachten!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Goedgekeurd!

Joepie, joepie, joepie! Ik ben goedgekeurd!  Ik heb de hele selectieprocedure doorgemaakt en ik mag gewoonweg beginnen nu!  Blij, overweldigd, opgelucht, beetje zenuwachtig maar vooral dolgelukkig ben ik nu!  Want ook al had ik er wel het volste vertrouwen in, toch sloeg de laatste 2 dagen de twijfel toe, toen de zenuwen altijd maar bleven stijgen.  Ik mocht pas na 16 uur bellen naar de kliniek, want daarvoor was er nog de stafvergadering (waar dus de beslissingen genomen worden).  En wat gaat de tijd toch traag als je wil dat hij vlug gaat, veel tijd dus om allerlei rampscenario’s in mijn hoofd te ontwikkelen.

Toen het dan eindelijk tijd was om te bellen moest ik nog iets verzinnen om me even te kunnen excuseren op mijn werk.  Zo een telefoontje is nu eenmaal niet ideaal met je baas naast je zijde.  Met het smoesje dat ‘ik even naar de apotheker moest voor wat vrouwenzaken’ (het enige waar de baas verder geen vragen over durft te stellen), ging ik vlug naar buiten, op zoek naar een rustig plekje waar ik ongestoord kon bellen. Helaas is dit niet zo gemakkelijk in het centrum van de stad.  Dan maar terug naar mijn auto, daar verzamelde ik al mijn moed en met een klein hartje belde ik het nummer… ‘tuut tuut tuut tuut’… bezet!
‘Help! Niet nu!  Dit is te belangrijk om telkens de bezettoon te horen’ riep ik naar mijn gsm, alsof deze er persoonlijk voor verantwoordelijk was dat er niet meteen opgenomen werd.  Gelukkig geraakte ik enkele momenten later wel binnen.
‘Goedemiddag, ik mocht vandaag bellen om te horen of ik goedgekeurd ben’ begon ik voorzichtig
‘Ah leuk je te horen!’ klonk de psychologe vrolijk ‘Ik heb denk ik heel goed nieuws voor je!  Je bent goedgekeurd!’
‘Is het echt?’
‘Maar natuurlijk! Er was werkelijk geen enkele reden om jou niet goed te keuren’
Waw! Zo een opluchting en blijdschap dat me overvalt, de traantjes van blijdschap kon ik niet inhouden, want man toch wat zit dit diep.  Ik babbel nog even gezellig verder met de psychologe terwijl ik dit nieuws probeer te bevatten.

Nadien bel ik vrolijk de mensen die er het meest toedoen, om hen op de hoogte te brengen van dit goede nieuws.  Wat is het toch zalig dat ik dit gevoel van geluk kan delen met hen.  Ze reageerden ook allemaal enorm blij, alhoewel niemand echt verschoot van dit nieuws. 
‘Dat hadden we wel gedacht’ klonk het. En ook dit deed deugd.  Toch ben ik ook enorm blij dat ook de psychologe vindt dat ik geschikt ben om hieraan te beginnen.  In het begin lijkt het wel wat veel poespas om zo eens selectieprocedure door te maken en ‘goedgekeurd’ te worden.  Maar achteraf geeft dit een enorm gevoel van zekerheid, dat men inderdaad een screening doet.  Het maakt ook dat je er bewuster mee omgaat en heel goed weet waar je aan begint.  Dit gevoel van zelfvertrouwen is wel nodig, want tenslotte is het een beslissing die heel je leven zal veranderen.

Deze veranderingen zijn echter nog niet voor vandaag. Dus nu reageren we nog exact hetzelfde als anders wanneer we goed nieuws krijgen… We drinken er eentje op!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Afwachten...

Sommige dagen vliegen, andere kruipen dan weer. Vandaag, en morgen ook vrees ik, kunnen ingedeeld worden in die laatste categorie.  Binnen exact 24 uur mag ik bellen naar het UZGent om te weten of ik al dan niet goedgekeurd ben.  En de uren kruipen voorbij op een slakkengangetje.  Ik wil gewoon die goedkeuring hebben nu, zodat ik écht kan beginnen dromen en plannen. Alhoewel het daarvoor al lang te laat is.  Heel mijn leven is nu al gericht op die toekomstige zwangerschap en baby.  Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat ik moet doen moest ik géen goedkeuring krijgen.

Als ik mijn zenuwen deel met vrienden en vriendinnen stellen ze me vlug gerust.
'Natuurlijk word je goedgekeurd!' klinkt het.  Ook mijn huisdokter verzekerde me dat er 'geen contradictorische feiten waren waaruit zou blijken dat ik geen goedkeuring zou krijgen' dit zei hij tijdens een aperitief op het strand.
Een andere vriend is dan weer zó overtuigd dat ik 2 zwangerschaps/babycadeautjes kreeg als laat verjaardagsgeschenkje.  Een zwangerschapsbelletje en babysokjes.  Enorm schattig verpakt in een eierdoosje.  Ik smolt weer weg...  Ik heb het samen met dat eerste babypakje en dagboek weggeborgen, in wat nu al 'de babykast' is. 

Het is zo heerlijk wegdromen en plannen en voorbereiden, maar eerst moet die goedkeuring er komen natuurlijk... Om positieve vibraties uit te stralen zal ik alvast een flesje koud zetten, zodat er morgen op geklinkt kan worden.  Nog 23,5 uur en ik mag bellen...

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

De weg ernaartoe...

De mama was gisteren op bezoek.  Ze reed met me mee van mijn werk naar huis, en dankzij een monsterfile deden we er een kleine 2 uur over om daar te geraken.  Tijd genoeg dus om te babbelen.  De mama is enerzijds super enthousiast, en anderzijds een beetje angstig over de op til zijnde veranderingen.  Maar ondanks alle vragen en opmerkingen was het heel leuk om met de mama daarover te babbelen.  Ze vertelde me onder andere hoe haar zwangerschap was verlopen, misschien een indicatie hoe de mijne zal zijn.
‘Ik ben niet veel verdikt’ zei ze fier.  ‘En je kunt ervoor zorgen dat je ook niet teveel verdikt hé’ vervolgt ze vermanend.
‘Was je eigenlijk misselijk?’ vroeg ik
‘Nee eigenlijk niet, ik kon alleen niet tegen tandpasta.  ’s Ochtends vroeg lukte het niet mijn tanden te poetsen, vandaar dat ik mijn tandenborstel meenam naar kantoor en daar mijn tanden poetste.  En ik had ook geen zin in zoet, maar wel enorm veel zin in zout, kaas vooral. Ik wou altijd maar kaas eten.  Maar ik heb me ingehouden!  En dat zul je ook moeten kunnen hoor!  Of de kilo’s vliegen eraan.’
Men weze gewaarschuwd…  

Vervolgens werden er al vele praktische toekomstige dingen besproken.  Van welke buggy het gemakkelijkst  is, naar hoe de baby-kamer best ingericht wordt tot welke namen mama het mooist vind.  Ik kon het niet laten, maar er ontsnapte toch een kleine opkomende ergernis.
‘Het zal wel MIJN kindje zijn hé, dus IK beslis zelf wat IK wil.’
Dat is nu eenmaal eigen aan moeders… hun enthousiasme komt soms over als ‘zich moeien’, al ben ik toch wel enorm blij dat de mama zo enthousiast is.  Het is zo leuk dat we er open over kunnen babbelen en dat we zowel de dromen als angsten kunnen uitspreken.  Zo verloopt de weg ernaartoe des te leuker en gemakkelijker.

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Tweede psychologisch gesprek

Het nadeel van 'in vakantie zijn' is denken dat je tijd teveel hebt, vandaar ook dat ik me gisteren nog moest haasten om op tijd de deur uit te zijn en zo niet te laat te komen op mijn tweede afspraak met de psychologe.  Net op tijd arriveerde ik op het doolhof dat UZGent is en bereikte - slechts lichtjes hijgend - het juiste gebouw.  De psychologe ontving me echter met een glimlach.
'Het is leuk je weer te zien!' liet ze weten, en ik ontspande me terug.
'En? Zie je het nog steeds zitten?' begon ze
'Maar ja gij!  Ik zie het zeker nog altijd zitten en opgewekt begon ik te vertellen over de reacties van vrienden, het eerste babypakje dat ik gekregen had, het bezoek van dat opgewekte peutertje,... nu ja... alles wat hiervoor al in de blog vermeld is dus.
'Dat dacht ik al, het zou me eerlijk gezegd verbazen moest jij hier toekomen en zeggen dat je toch nog twijfels had.'

En zo waren we weer vertrokken voor een gezellig gesprek.  Er waren ook nog enkele zaken waar ze dieper op wou ingaan.  Zo kwam de vraag hoe ik denk dat het leven zal zijn, gewoon met twee, zonder partner.  En hoe ik denk dat mijn kindje het zal ervaren dat er geen papa zal zijn.  Hoe ik dat gemis zal proberen op te vangen.  Hoeveel lange relaties ik al achter de rug heb en hoe ik nu tegenover een relatie sta.  Ik sluit een toekomstige relatie niet uit, maar ik wil niet nu 'holderdebolder' een partner zoeken, gewoon om een kind mee te maken.  En ik wil ook niet langer wachten voor een kindje. Zo simpel is het.  En als er dan terug een man in mijn leven zal zijn, waar ik van hou en die van mij houdt, dan zal hij zonder twijfel dat kleintje ook graag zien.  Een vader is namelijk iets heel anders dan een donor.
Nu dit tweede gesprek ook achter de rug is heb ik eigenlijk heel de selectieprocedure doorlopen.  Nu is het wachten tot 27 augustus.  Dan mag ik bellen naar het hospitaal en zal men mij meedelen of ik mag starten of niet.  Alhoewel ik er een enorm goed gevoel bij heb en zelf niet twijfel of ik dit zal aankunnen, net zoals mijn omgeving er niet over twijfelt, toch heb ik een beetje schrik.  Wat als men mij toch niet geschikt vindt?  Nu is het dus aftellen, positief denken en duimen!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Genieten en aftellen

Eindelijk vakantie!  Geloof me, hier heb ik serieus naar uitgekeken. Eindelijk tijd om te genieten, te lang uitgestelde werkjes aan te pakken en nog eens af te spreken met alle vriendinnen.  Ik besef ook heel goed dat dit het laatste verlof is voor ik zwanger zal zijn of een kleintje zal hebben, zoals ik wel meermaals gezegd geweest ben.
'Wat mij betreft zou dat kleintje er ook al NU mogen zijn hoor. Ik ben er helemaal klaar voor om mijn leven daarnaar te richten.  Ik  verlang zelfs om verder te gaan naar dit nieuwe leven.' declameer ik
'Geloof me' zegt een goede vriend 'je leven zal veranderen, goed en mooi en prachtig veranderen, maar die vrijheid en onbezorgdheid die je nu hebt, die zal er niet meer zijn. Dus geniet nu toch ook van de weg ernaartoe.  Als je later terugkijkt op deze periode, zal je blij zijn dat je nog eens goed geprofiteerd hebt, dus doe dat dan ook.'
Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik ben wel van plan om van iedere stap in mijn toekomstige zwangerschap te genieten, dus waarom dan niet van de weg ernaartoe.  Als je het zo bekijkt is het eigenlijk een zegen dat er wat tijd zit tussen de beslissing dat je 'mama' wil worden, en het moment dat je daadwerkelijk ervoor kan/mag gaan.  Ik heb het geluk om deze periode ook heel bewust te beleven.  Hij heeft gelijk... Ik zou mezelf later voor de kop slaan als ik besef dat ik niet alles wat ik maar kon uit deze zomer heb gehaald.
Genieten is dan ook wat ik doe.  Alle dagen dat het mooi weer is spendeer ik op het strand, onder een stralende zon, omringd door vrienden. We genieten van die loungy beach-sfeer terwijl we lekkere koele rosé'tjes drinken en de meest absurde gesprekken hebben.  We dansen en feesten tot het strand sluit om dan heerlijk ongepland in 'the spirit of the moment' allemaal samen te gaan eten en vervolgens nog een degustiefje bij iemand thuis te drinken.  We testen de nieuwe bars in de gemeente en gaan naar concertjes.  Iedere dag zie ik wel een vriendin om bij te babbelen en ondertussen samen gezellig een aperitiefje te drinken... mijn laatste aperitiefjes, want na de zomer, zo eind september is het gedaan.  En nee, ik zal daar geen problemen mee hebben, net zoals het ook niet zo heel moeilijk was om te stoppen met roken.  Maar ik ga er verdorie nog goed van genieten zolang het nog allemaal mag en kan.  Ik geniet dus. Bewust en intens. 

Ergens in mijn hartje is er echter toch al een 'toekomstig mama'tje' dat graag NU al zou willen beginnen om mijn huisje childproof te maken, om de babykamer te decoreren en aan een baby-uitzet te beginnen.  Maar ik leg haar nu nog het zwijgen op en dwing haar alles stap per stap te nemen.  Er zal nog genoeg tijd voor al dat zijn eens ik daadwerkelijk zwanger ben.  Maar deze tijd is dan voorbij.  Ik kan dat mama'tje in mij echter niet tegenhouden om af te tellen, want dat doe ik graag mee met haar.  En dus tellen we geduldig af naar de volgende stap in bet proces.  En ondertussen genieten we.  Want weet je?  De tijd gaat heel wat vlugger als je je amuseert!  Morgen mag ik al terug naar Gent voor mijn tweede psychologisch interview!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Te klein?

Vorige week kreeg de mama even een ongerust gevoel.  Er hadden namelijk enkele kennissen mijn huisje gezien en opgemerkt dat het nogal ‘klein’ is.  De recensie luidde als volgt
‘Het is goed voor 1 iemand alleen, maar niet voor met twee en al zeker niet voor met kinderen.’  Dit bezorgde de mama dus wat stress, maar mij gelukkig niet.  Alhoewel mijn huisje misschien wat aan de kleine kant is, is het echt wel groot genoeg voor een kleine petotter in groot te brengen.  Bovendien woon ik in een kustgemeente waar er enorm veel te doen is, waardoor iedereen ook meer buiten komt.  

Gisteren was echter al de stress terug weg, want we kregen onverwacht een prachtige blik op de toekomst.  Mijn ouders kwamen een dagje naar zee.  Papa zou al wat helpen in mijn tuintje en mama zou wat uitwaaien op het strand samen met een kleutertje waar ze die dag babysit voor was.  Een driejarige kapoen die helemaal niet op zijn mondje gevallen was.  Toen ik dus thuiskwam van werken trof ik mijn ouders en een vrolijk kleuterke aan, dat om één of andere reden (hij had me nog nooit eerder gezien), meteen fan was van me.  Ik kreeg knuffels en kusjes, terwijl hij maar honderduit bleef vertellen over zijn dag op het strand, weliswaar in een sappig Antwerps dialectje. Ongelooflijk hoe zo een kleintje meteen zo de boel kan opvrolijken.  Alhoewel de avond een heel pak drukker was dan anders, was het ook zoveel plezanter met wat meer leven in huis.  En weet je… dat petotterke vond het hélemaal niet te klein bij mij!

Ah en nog iets...  Ik heb vandaag foliumzuur gekocht, dat ik vanaf nu zal beginnen innemen.  Ik ben perfect op schema ;-)

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be