Picture perfect! - achtste inseminatie

Met een geslaagde inseminatie gisteren ben ik alweer vertrokken voor de 8^e poging.  Alhoewel… dat klopt niet meer helemaal. Eigenlijk ben ik een dikke week geleden al begonnen.  Vroeger was de eerste week tot 10 dagen van de cyclus even helemaal niets. Tegenwoordig begin ik al op dag 3 met het nemen van de clomid, en voor mij is dat de start van een nieuwe poging geworden. Vroeger was de eerste echte start de echo na 10 of 11 dagen.  De eerste 2 weken van de cyclus bevielen me eigenlijk wel. Ze waren heel wat meer ontspannen dan de volgende twee wachtweken, die zich telkens opnieuw maar tergend langzaam voorbijslepen.  Tegenwoordig is de eerste wachtweek nog het meest ontspannen. Ik kan nog niets voelen, dus het heeft geen zin om naar lichamelijke verschijnselen te zoeken. En ik ben ook van de clomid af, want alhoewel ik enorme fan ben van de werking daarvan, ben ik minder zot van de bijwerkingen.  Je wordt er namelijk een beetje depressief van. Niet dat je meteen in een depressie valt, maar er bekruipt je een triestig gevoel.  En dat is echt iets raars. Ik ben altijd positief ingesteld, maar de laatste dag van de clomid valt er een verdriet over me. Als een zwaar deken dat rond je geslagen wordt, je voelt het gewicht je naar beneden duwen. En het is niet dat ik me dan ongelukkig voel, ik voel me gewoon enorm triest. Het is een dag op de tanden bijten, zodat de tranen er niet op het verkeerde moment uitkomen. Totdat het avond is, en je eindelijk kan toegeven aan het verdriet. Ik weet dan dat het door de clomid komt, en dat helpt wel, maar het maakt me er niet vrolijker op. Gelukkig is dit maar een dag of twee en dan ben ik daar alweer vanaf.

De rust komt echter nog niet meteen terug, want eens je dat laatste pilletje hebt genomen is het spannend uitkijken naar de echo. Is er een ei’tje gerijpt? Zijn er misschien twee? Er zullen er toch geen drie zijn?  Vroeger kon ik op de echo al voorspellen hoe groot mijn follikel juist zou zijn. En dat er eentje was, dat was ook een zekerheid. Met de clomid weet je niet wat je lichaam allemaal uitgespookt heeft.  Toen ik dus deze keer  voor de echo ging viel ik bijna van men stoel. Een follikel van 26 mm maar liefst! Helemaal zelf geproduceerd! Het was er maar eentje, maar wat voor eentje! Ik wist zelfs niet dat die zo groot konden worden! Het zag er dus naar uit dat de eisprong nabij was. Na controle van bloed bleek dat ik inderdaad zwaar aan het pieken was en al een dagje later eisprong zou hebben. Op dag 12 van mijn cyclus al! De volgende dag mocht ik dus alweer richting Gent rijden, nadat ik nog vlug mijn dag verlof gewijzigd had (‘Had ik woensdag gezegd? Nee ik bedoelde dinsdag! Het is dinsdag dat ik verlof nodig heb. Je zal dat verkeerd begrepen hebben…’).

De iui ging redelijk vlot. Redelijk omdat men toch eventjes moest zoeken naar de baarmoeder die weer één van haar verlegen buien had en zich een beetje verstopte. Maar na wat gekantel was ze daar toch. De gyn werd geassisteerd door een stagiaire, wiens taken tot hiertoe zich echter beperkten tot het vasthouden van de lamp en het met gefascineerde blik waarnemen van de werkzaamheden. Zoals ik al eens zei… je mag echt geen schroom meer hebben! Maar de stagiaire kwam ook met een voordeel erbij. Vlak na de iui besloot de gyn namelijk een echo te maken om zo aan haar te tonen hoe het sperma onderweg is. Blijkbaar heeft men maar een aantal minuten om dit te zien vooraleer het verdwenen is in de eileiders. En zo kreeg ik live-beelden erbij. Je zag het sperma gewoon bewegen! Ik was stapelverliefd! Op de echo kon men ook zien dat mijn eisprong inderdaad al geweest was. Toen ik doorging kreeg ik de foto van de echo mee, als cadeautje. Hij hangt nu op mijn ijskast. Moest het nu gelukt zijn, dan is het wel heel uniek dat ik al een foto van vlak voor de bevruchting heb. Is het niet gelukt, dan is het gewoon een foto van wat sperma in mijn baarmoeder. Misschien ook wel uniek want niet iedereen heeft dat, maar niet echt de moeite waard om een plaats te krijgen op mijn ijskast. Laten we hopen dat de foto er mag blijven hangen, en binnenkort gezelschap krijgt van al die andere echo’s die volgen. Je weet wat ze zeggen he… Achtste keer, goede keer!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Kwanta Kosta?

Vanmorgen kreeg ik weer een ziekenhuisrekening in de bus. Eentje van het Sint-Jan, dus dat moest wel van het HSG-onderzoek zijn. Niet dat je er echt aan uit geraakt door de factuur te lezen.  Drie bladen vol met allerlei codes die verklaren waarom ze graag willen dat je nog 75 € betaald. Toch is er één zinnetje dat heel duidelijk is.
‘Dafalgan bruistablet’. Inderdaad. Toen ik ziek werd na het onderzoek heb ik een dafalgan gekregen. En hij staat mee op de rekening! Hij kost me exact 14 eurocent. 
‘Moet dat nu echt?’ flitst er dan door mijn hoofd. Het gaat me helemaal niet om die 14 cent, eerder het besef dat niets gratis is. Dat het in de hospitalen toch ook om het geld draait, en niet alleen om de gezondheid.  Dat is geen kritiek, gewoon een besef, iets wat ik vooraleer ik vaste klant in de kliniek werd, helemaal niet wist.

Nochtans mogen we helemaal niet klagen hier in ons landje. Dankzij de ziekenkas wordt er enorm veel terugbetaald en dat maakt dat alles heel goed te doen is. Die 75 € van dat onderzoek bijvoorbeeld, daarvan wordt er nog 24 € terugbetaald, en de ziekenkas heeft al 180 € op zich genomen. En zo is dat bij bijna alle kosten.  Vermits ik in deze blog ook echt duidelijke informatie wil geven, zet ik ze even op een rij’tje.

Het enige wat eigenlijk echt geld kost is het sperma. En ja, dat is me al gratis aangeboden geweest ook, maar dan verlies je heel wat meer dan wat geld.  De kost van het sperma dus, laten we daarmee beginnen.  Hiervoor betaal je 150 € per strootje en 100 € bestelkosten. Je koop deze per 3 of per 6. Voor 3 strootjes is dat dus 550 € en voor 6 strootjes 1000 €. Ik heb altijd al per 3 besteld, vermits ik er altijd vanuit ga dat ik er geen 6 meer nodig zal hebben.  In mijn geval dus 3 x 550 €.  Sperma wordt niet terugbetaald.  Vooraleer je begint in uz Gent betaal je ook 500 € startkosten.

En dan de maandelijkse kosten:
* Echomonitoring: 60 € per gynaecologisch bezoek (2 tot 3 per maand). Hiervan wordt er 25 € per bezoek terugbetaald.
* Inseminatie: een inseminatie komt op 335 € op een weekdag en 435 € in het weekend, en godzijdank wordt dit bijna volledig terugbetaald. Zelf betaal je tussen de 40 € en 50 € (om één of andere reden is dat iedere maand een ander bedrag)
* Pregnyl: 10 € per spuit 
* Utrogestan: 5.60 € voor een doosje waarmee je nét niet toekomt voor 1 cyclus. 
*Clomid: 1,60 € en dat voor een doosje waarmee je 3 cyclussen toekomt (koopje!)
*Asaflow: 6 € voor een doosje waar je 8 weken mee kan doen (ik moet maar 1 week nemen, tenzij ik zwanger ben dan blijf ik dit doornemen gedurende de zwangerschap).
*Foliumzuur: 20 € per maand
*Tarwekiemolie: 8 € voor 2 maanden
*Bloedafnames: rond de 15 € tot 20 €
* Spuitje zetten: op spoed betaal je hiervoor nadien 2 €, hoeveel het is met wit-geel kruis weet ik niet, tegenwoordig vraag ik aan een kennis om het spuitje te zetten.
*Zwangerschapstesten: dit zou beste een grote kostenpost kunnen zijn, maar gelukkig leer je al vlug dat de goedkopere testen even goed werken als de duurdere.  Ik betaal nu 5 € voor 2 tests (kruidvat).

Grofweg komt het op ongeveer 250 € per poging dat je zelf betaald, hier zit wel alles wat ermee te maken heeft inbegrepen. En zoals ik al zei, dit valt best mee. Ik mag er niet aan denken hoeveel het zou kosten moest er niets terugbetaald worden. Op iui staat er trouwens geen stop, dat wordt altijd terugbetaald. Bij ivf staat er een maximum op 6 keer, omdat het na die 6 keer ook gelukt zou moeten zijn. Dat geeft dan weer moed! Hoe verder je gaat in het proces om zwanger te worden, hoe zwaarder het soms wordt, maar hoe groter je kansen ook worden, dus hoe minder lang het nog zal duren eer je goed nieuws krijgt!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Een teleurstelling rijker...

Een negatieve test.  Voor de zoveelste keer heb ik een negatieve test in mijn handen. Zucht. Opnieuw die teleurstelling, want ja, ook al had ik me voorgenomen om deze keer mijn hoofd niet zot te laten maken en er heel kalm onder te blijven, toch hebben de laatste dagen van die vreselijke wachtweken mij weer helemaal hoopvol, ja zelfs overtuigd gemaakt dat ik zwanger zou zijn. Tenslotte, waarom zou het niet gelukt zijn? Ik had toch 2 ei’tjes! En dan nog ondersteuning van pregnyl, utrogestan en asaflow. En bovendien heb ik vorige maand een hsg onderzoek gehad en statistieken wijzen uit dat je de 3 komende maanden dan extra vruchtbaar bent.  Dus ja, ik had wel gehoopt dat ik deze keer twee streepjes zou zien verschijnen…

Je zou denken dat je de teleurstelling ondertussen wel gewoon wordt. En eigenlijk, als ik erover nadenk, dat is ook zo.  Of je leert er beter mee omgaan. Je vlugger terug rechttrekken.  Dat neemt niet weg dat er helemaal geen verdriet is.  Elke maand opnieuw ook maak ik mijn eigen 5 stadia van rouw mee.  Het begint met ongeloof, dat je blijft staren naar die test, ervan overtuigd dat die tweede streep ieder moment zal verschijnen. Of dat je er een tweede, derde, vierde test bijneemt, want deze test is zeker kapot, dat kan niet anders.  Vervolgens komt de woede.  Waarom gdv lukt dat niet! Waarom wordt iedereen zomaar zwanger en ik niet! Het is niet eerlijk!  Het onderhandelen komt erop neer dat ik beloof een hele goede mama te zullen zijn eens dat boeleke me gegund is.  En dan het verdriet, de tranen die er soms op momenten uitkomen dat je ze niet verwacht, of wenst.  Maar tranen laten zich niet plannen.  En tenslotte de aanvaarding. Het is nu zo en we gaan verder. Vastberaden. Want die kinderwens wordt telkens groter.
Alhoewel ik dus telkens al die gevoelens voel, volgen ze wel vlugger op elkaar. Ditmaal ben ik er zelfs in geslaagd om ze allemaal op 1 dag af te handelen. Pluimpje voor mezelf!

Toch wordt het op 1 vlak iedere maand zwaarder en zwaarder… op het werk.
‘Wat moet ik nu weeral gaan verzinnen?’ is het eerste wat ik denk als ik aan de volgende poging denk.  Ik reken en tel om al enigszins een idee te hebben wanneer de volgende keer zal zijn. Ik kom uit in de week van hemelvaart.  Als ik mijn utro misschien een dag langer neem, dan zou het wel eens op Hemelvaart zelf kunnen zijn en hoef ik helemaal niets te verzinnen.  Als ik een dag gemist ben en het is een dag later, dan wordt het pas echt moeilijk, want dan zal men zeker denken dat ik er een verlengd weekend van maak…  Ik vrees dat ik het niet langer meer kan uitstellen, maar dat ik toch echt iets zal moeten zeggen op het werk. Hoe dat gaat aflopen? Geen idee. Ik hoop dat ik positief verrast zal worden, maar dat zien we wel. Ik wacht eerst mijn startecho af. Inderdaad, dat is weer iets nieuws. Vanaf nu heb ik ook een echo vooraleer ik begin aan alles. Om te zien of ik door de clomid geen cysten heb ontwikkeld. Ik ga ervan uit dat dit niet het geval zal zijn. Hout vasthouden. Eén ding is zeker… ik blijf verder gaan !

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Last van hormoontjes?

Eens je, zoals ik nu, voor een baby’tje gaat met medische begeleiding, dan krijg je de hulpmiddelen. De hormoontjes.  Ondertussen heb ik al voor iedere week van mijn cyclus een ander hormoon.  De clomid om eitjes te laten rijpen, de pregnyl om eisprong uit te lokken, de utrogestan om progesteron te verhogen en de asaflow om miskramen te vermijden.  En met ieder nieuw hulpmiddel dat je krijgt, krijg je ook nieuwe hoop. 

‘Nu moet het toch wel lukken’ denk je dan.  De teleurstellingen nadien zijn dan ook soms groter.

Het is dus een dubbel gevoel met die hormonen. Je bent blij dat ze er zijn, maar je bent kwaad om wat ze met je lichaam doen.  Hoe langer je ze neemt, hoe meer je daar ook op reageert.  Zo voel ik me de laatste tijd  vrij ‘hormonaal’. Vooral met de emoties weet ik geen blijf. Ik kan om iets kleins beginnen huilen. En dat is dan niet omdat ik verdrietig ben. Het is eerder dat ik dan ZIN heb om eens goed te huilen, omdat dit zo leuk is om de traantjes eruit te halen. Ik ben ook om alles ontroerd.  De traantjes vloeien dan zonder ik ze kan tegenhouden.  Alsof je lichaam toch een eigen leven aan het leiden is.  Je bent jezelf niet.

Vooral na de clomid reageerde ik hier nogal fel op.  Ik werd kwaad op een vriendin, en liet nadien natuurlijk traantjes omdat ik kwaad werd.  En als ik er dan nadien aan terugdacht, waren de traantjes er terug.  Gelukkig dat niet iedereen dat altijd merkt. De goede vriendinnen wel. Die nemen je dan even apart en vragen of het wel gaat.  Zo kwamen we vorige week 2 keer samen met de acteurs voor het Detectivespel.  De eerste keer had ik al een hele dag van traantjes gehad en deed ik zo enorm mijn best om me in te houden voor de rest van de avond. En de tweede keer was de dag van de punctie/inseminatie.  Toen voelde ik me fysiek ook echt niet goed.  De hele avond zat ik er gelijk een vodje bij. Ik had blij moeten zijn, want de inseminatie was kunnen doorgaan. Maar toch viel er gelijk een triestig gevoel over mij dat ik niet kon wegschudden.  Nadien hoorde ik ook dat dit kan komen doordat men rommelt beneden aan de eierstokken (voor de punctie moet men door de eierstok). En eierstokken hebben dat niet zo graag, dat slaat meteen op je gemoed.  Gelukkig was het 2 dagen later al veel beter.  Alhoewel ik nog steeds snel ontroerd ben…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be 

Zoveel ei'tjes! - zevende inseminatie

Wat is het toch zalig als de tijd voorbij vliegt!  Ik had het de afgelopen 2 weken zodanig druk met de laatste voorbereidingen van Het Detectivespel, dat ik amper tijd had om aan iets anders te denken.  De dagen vlogen voorbij en ik zit ondertussen zelfs al in mijn 2^de wachtweek!  Maar vooraleer ik zelfs maar de wachtweken kon instappen is er al heel wat gebeurd…

Op dag 11 van mijn cyclus had ik een afspraak in Gent voor follikelmeting. En deze keer was dit best een spannend moment, want doordat ik voor de eerste keer clomid nam, wisten we niet of er 1, 2 of zelfs meer follikels zouden klaarzitten. Bij meer dan twee wou men niet insemineren, dus ik hoopte vurig op 2 ei’tjes.  Maar wat bleek…. Het waren er 3, twee rechts van 17 mm en 19 mm en eentje links van 21 mm. De moed zonk me alweer in de schoenen.  Maar gelukkig was het kalf nog niet verdronken. De gynaecologe zei dat het misschien mogelijk zou zijn om vlak voor de inseminatie een punctie te doen, waardoor er 1 follikel wordt leeggezogen. Dit op voorwaarde dat ze nog niet alledrie gesprongen zijn uiteraard, want eens ze weg zijn is het te laat.

Ik verliet de praktijk met een gemengd gevoel. Langs de ene kant was dit allemaal niet zo’n ideaal nieuws.  Maar langs de andere kant kwam er ook een irrationeel en onverklaarbaar fier gevoel over mij.
‘Waw! Ik heb maar liefst 3 ei’tjes geproduceerd!’
’s Avonds was er een feest met dresscode blauw en wit, waar ik ieder jaar zonder twijfel van de partij ben.  En ditmaal had ik nog 3 ei’tjes bij! Vlak voor het feest had ik nog de pregnyl gekregen waardoor de eisprong op gang wordt gebracht. Ik was gewoon de allervruchtbaarste vrouw daar aanwezig denk ik!

Op maandag werd ik dan ’s ochtends verwacht voor de echo. En oef! Er zat nog 1 follikel dat men kon tegenhouden. De andere twee waren al vertrokken. Men kon dus overgaan tot de punctie. Dit was echter wel wat ingrijpender dan ik had gedacht.  Eerst werd ik volledig ingesmeerd met chloor, van mijn knieën tot aan mijn navel droop het van mijn lijf.  Vervolgens werden er lakens over mijn beide benen en over mijn lichaam gelegd. Met juist een gaatje vrij zodat de gynaecoloog zijn werk kon doen.  Snikheet was het onder die lakens, door de zenuwen had ik van die opvliegers en door het feit dat ik daar absoluut niet weg kon was dat niet meteen comfortabel. Nadat de gyn en de verpleegster zich ook helemaal ontsmet en in chirurgische outfit hadden gehesen, kon men verdergaan. De punctie zelf was kort. Gewoon prik en het is voorbij.  Een venijnige prik, dat wel.  Maar vanaf je de pijn voelt is het ook alweer voorbij.

Het is te zeggen… normaal is het dan voorbij.  Maar blijkbaar had men een bloedvaatje geraakt waardoor ik nogal bloedde.  Daardoor moest er terug een eendebek geplaats worden en diende de gyn druk uit te oefenen op de plek van de bloeding. Langs vanbinnen dus. Het volgende kwartier bleef hij maar binnen en buiten gaan met nieuwe watjes. Het was precies een opendeurdag daar beneden. En nee dit was allesbehalve aangenaam. Ik had zin om te schreeuwen ‘en blijf daar nu van!’.  Ik snapte ook niet helemaal waarom men dat bloed niet gewoon kon laten stromen. 
‘Geef me een maandverbandje en het zal wel vanzelf stoppen’ zei ik, in een poging ze te doen stoppen.  Maar de gyn mompelde iets over 'communicerende bloedvaten' en dat de bloeding echt gestelpt moest worden en bleef vervolgens verwoed op en neer gaan met watjes.  Het was blijkbaar toch iets ernstiger dan ik had gedacht. Dit besefte ik pas toen de verpleegster vroeg of ze een infuus moest aanleggen.  Maar de gyn bleef kalm waardoor ik ook niet panikeerde en gewoon op mijn tanden beet en de leuning kapotkneep.  Gelukkig kreeg ik nadien een bedje en een koffie aangeboden, zodat ik rustig terug tot mijn positieven kon komen.  Ik voelde me namelijk terug wat draaierig, net zoals met het HSG onderzoek. 

De inseminatie ’s middags is zonder problemen verlopen en zo zat ik meteen voor de 7^de keer nu in de wachtweken. Maar deze keer met een dubbele kans!  Nu moet het toch lukken hé!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be