Oef! De wachtweken zijn daar! - Negende (laatste) inseminatie

Oef, ik zit weer in de wachtweken. Gisteren is de 9^de en laatste iui doorgegaan en nu mag ik twee weken wachten alvorens weer een test te doen om te kijken of deze laatste keer misschien wel de beste keer was.  En bij mij ontsnapt er nu een grote OEF! De voorbereiding op de eisprong, het gedeelte van mijn cyclus wat vroeger het gemakkelijkste was, heeft me nu toch wel heel wat moeite gekost. Om eerlijk te zijn… het was een zware week. Een week met weinig ups en veel downs, en deze nog versterkt door allerlei lichamelijke kwaaltjes. Kwaaltjes dankzij de hormonen.

Ik weet niet waarom het me nu zoveel zwaarder viel dan vorige maand of de maand daarvoor. Toen nam ik ook de clomid en kon dus dezelfde bijwerkingen hebben. En ja, ik had toen ook wel last van huilbuien en opvliegers (vapeurekes), maar niet zoals nu. Deze keer had ik besloten om de clomid ’s avonds pas te nemen in plaats van ’s ochtends. Niet zo’n goed idee, want daardoor had ik ook ’s nachts vooral last van de vapeurekes. Als ik in mijn bed en onder de dekens lig dus. Zo werd ik meermaals per nacht badend in het zweet wakker, om dan al mijn dekens weg te duwen en vervolgens wat later opnieuw wakker te worden omdat ik het te koud had zonder mijn dekens. Het tekort aan nachtrust maakte dat ik ook minder goed om kon met de huilbuien. En wat is dat toch iets raars. Opeens begin je te huilen, zonder duidelijk aanwijsbare reden. Er zijn gewoon tranen en je kan ze niet stoppen. De vele huilbuien in combinatie met de hormonen zorgden ook voor een migraine-aanval. Eentje dat maar liefst 5 dagen duurde.  De eerste dag dacht ik nog dat ik misschien wat teveel had gedronken de avond daarvoor. Maar vermits dat niet het geval was en de hoofdpijn ook de dagen nadien bleef aanhouden bleek het toch echt om migraine te gaan.
‘Na de eisprong zal de hoofdpijn wel weggaan’ verzekerde de gyn me. Dus het was de voorbije week aftellen, tot ik eindelijk mijn eisprong en inseminatie kon hebben en bijgevolg dus wat rust zou hebben.

Door de hoofdpijn en de gierende emoties was het me ook allemaal teveel. De ritjes op en af naar Gent, het vroege opstaan daarvoor, het geregel op mijn werk. Ik was het gewoon beu! Het komt misschien ook omdat ik weinig hoop heb in deze laatste keer, dat alles wat ik ervoor moet doen meteen teveel is. Normaal neem ik alle ongemakjes erbij, want ‘ze zijn voor het goede doel’. Je zet je hoop erop, dat dit middel je zal helpen, en die bijwerkingen, die neem je er dan maar bij. Maar als je niet meer gelooft in het middel, dan heb je zeker geen boodschap aan die bijwerkingen. Dan vloek je erop en huil je erom.  De emoties waren misschien ook heftiger omdat ik besef dat het de laatste keer is, en dat ik nu een volgende, toch wel grote stap zal moeten nemen. Die van IVF. En ik had nooit, maar dan ook nooit gedacht dat dit ooit van toepassing zou zijn op mij. Het voelt alsof mijn lichaam me in de steek laat, dat ik zelfs het meest natuurlijke wat er is, niet kan. En die gevoelens moeten eruit. Via huilbuien dus.  Maar goed, de week is voorbij, de eisprong achter de rug, de clomid aan de kant, en ik moet deze week eens niet naar Gent. En ja, ook al heb/had ik geen geloof in mezelf. Ik zal toch voor mezelf supporteren. Hup ikke hup!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Overtijd...

Drie dagen overtijd. ‘Oh super!’ hoor ik jullie al denken. Neen dus. Ik heb getest en ben niet zwanger. De reden dat ik overtijd ben is die k* utrogestan. Dat ‘hulpmiddeltje’ (waar ik wel blij voor ben dat het bestaat) begint danig op mijn systeem te werken. Het zorgt bijvoorbeeld  gedurende de 2 weken dat je het neemt voor een witte terugvloei (een soort zalf), waardoor je constant ook een apotheek-achtige geur met je meedraagt. Het stinkt niet, maar het ruikt dus echt wel naar een zalfje. Gezellig. Alsof dat niet genoeg is om de utro te verwensen heeft het nog een ander bijverschijnsel en dat is dat het de maandstonden (ms) kan uitstellen. En hoelang juist dat weet je niet. Vorige keer waren het 5 dagen. De keer daarvoor 4. Vandaag ben ik al 4 dagen gestopt met de utro en 3 dagen overtijd. Ik verwacht mijn ms dus ieder moment en ben weer gefocust op ieder spiertje in mijn lichaam. Zijn er al krampen? Is de lichte hoofdpijn mss omdat ze op komst zijn? Of is mijn niet zo denderend humeur vandaag mss een teken? Ik weet het niet, en zou het graag binnen de twee uur weten. Dit namelijk omdat ik dan weet of mijn afspraak morgenvroeg kan doorgaan of niet. De startecho moet gebeuren als de ms er zijn.  Zijn ze er nog niet, dan moet ik wachten tot maandag. In principe niet zo een ramp, maar dan weet ik dit weekend dus nog niet of ik aan de volgende cyclus mag beginnen of niet.  Zijn er cysten, dan mag je niet starten. Nu ik ga er wel vanuit dat er geen cysten zijn. Als er geen waren met 50 mg clomid, dan zullen er ook wel geen zijn met 25 mg.  Maar toch, het is lastig. En ik loop er lastig van ook.

Het uitblijven van de ms heeft ook als gevolg dat de hoop wel kan terugkomen. Misschien heb ik gewoon te vroeg getest en ben ik wel zwanger? Ik heb maandag getest en het was negatief. De teleurstelling viel heel goed mee. Ik heb deze keer zelfs geen enkel traantje gelaten. Maar toen ik in de namiddag terug naar de test keek, zag ik toch een mini-streepje. Moeilijk te zien. Ik heb de strook dan maar uit de test gehaald zodat ik deze beter tegen het licht kon houden. En ja, er was echt een zacht streepje. Het probleem was dat het streepje er niet binnen de 5 min, dan wel na ongeveer 5 uur stond. Dat kan wijzen op een indroogstreepje. Indroogstreepjes... fijn dat zoiets bestaat… Ik zou anders niet weten wat met mijn vrije dag gedaan, dan turen naar al dan niet aanwezige streepjes. Ik heb uiteraard een tweede test gedaan en die was volledig wit. Maar ja, dat was niet met ochtendurine, en als die van ’s ochtends al maar zo een fijn streepje opleverde dan was het normaal dat die van ’s middags maagdelijk blank zou blijven. Dinsdag dan nog maar eens getest, en het was terug negatief. Het zal dus echt wel een indroogstreepje geweest zijn, redeneerde ik. En dat denk ik nog altijd, maar het zou leuk zijn om de bevestiging van mijn lichaam ook te krijgen, zodat ik tenminste zeker ben. Dus ik wacht nog, en maak uitstapjes naar het toilet om nog eens kijken of ze er al zijn….  Eens ik terug mijn ms heb, dan is mijn nieuwe cyclus gestart. Dan kan ik al wat plannen wanneer ik op follikelmeting moet en wanneer het ongeveer inseminatie zal zijn. Deze ‘overtijd-dagen’ zijn er gewoon teveel aan. 

Hopelijk komen ze toch nog vandaag en kan ik weer verder. Vol goede moed, maar weliswaar met weinig hoop, naar de 9^de en laatste iui. En zowiezo wordt het een heel ander avontuur nadien. Ofwel ben ik toch zwanger, ofwel start ik met ivf… 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Babynieuws

Het babynieuws slaat me rond te oren. Ongelooflijk hoe attent je daar op bent eens je zelf ‘aan het proberen’ bent. Het lijkt wel alsof er meer zwangeren zijn in mijn kennissenkring, ook al is dit waarschijnlijk gewoon mijn perceptie, gewoon omdat zo’n nieuws me nu eenmaal meer opvalt.

Maar dat er op mijn forum meer zwangeren zijn, dat is geen gevoel, dat is een zekerheid. We houden daar namelijk lijstjes bij. Sinds september, bij de eerste iui, ben ik  fervente bezoeker van het ‘9maand-forum’. Het forum is gevuld met vrouwen die net als ik een grote kinderwens hebben en er alles aan doen om deze zo vlug mogelijk in vervulling te zien gaan.  En ik vind het daar best wel gezellig, het is een plek waar het perfect normaal is dat je maar aan 1 ding kan denken, en niemand die daar zal zeggen dat je ‘er niet zoveel mee mag bezig zijn’.  Het is ook de enigste plek waar je vrijuit en onbeschaamd alle soorten lichamelijke symptomen kan bespreken, tot aan de consistentie van je slijm toe. Zij begrijpen dat!

En deze maand is bijzonder vruchtbaar, blijkt nu na een week al. Op het onderdeeltje ‘clomid’, waar alle clomid-gebruiksters verzamelen zijn er al 2 zwangeren! De twee eerste in maanden! En ook op het algemeen forum van dames die mogen testen in juni, komen er iedere dag zwangeren bij. Leuk, leuk, leuk... alhoewel het toch een beetje knaagt. Vooral als er dames vrolijk op het forum zeggen dat ze deze maand gestopt zijn met de pil en vervolgens 2 weken later vrolijk melden dat ze twee strepen hebben op hun zwangerschapstest.  Ik ben heel blij voor iedereen, en gun het hen zeker en vast allemaal.  Maar ergens wil je toch iets zeggen van ‘zeg! Ik wacht al langer, het is nu eerst aan mij.’ Dan wil je gewoon aan God zijn oren trekken en jammeren van ‘Het is niet eerlijk, ze hebben voorgestoken!’

Dat het een vruchtbare maand is geeft natuurlijk ook weer hoop... het doet  je des te meer verlangen naar je eigen positieve test. En alhoewel ik me echt had voorgenomen om deze maand rustig te blijven en ervan uit te gaan dat het weer niets zou zijn, toch is er weer wat hoop dat het toch gelukt zou zijn. En ja... ik durf het amper nog zeggen... maar ik heb weer een goed gevoel. Ik kan het niet laten... En alhoewel mijn verstand echt zegt dat de kans dat het na 7 mislukte pogingen ineens raak zou zijn echt klein is, toch denkt mijn hart daar anders over. En mijn hartje is groter dan mijn verstand. Groot genoeg om veel liefde aan een klein prutske te geven!  Nog even wachten en we mogen weer testen!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Een jaartje later

Vorige week vierde ik een mooie verjaardag, namelijk die van de dag dat ik 1 jaar gestopt ben met roken. Ik ben vorig jaar gestopt op het moment dat de zwangerschapsplannen echt concreet werden, na mijn eerste afpraak in uz Gent. En dat is dus ook al een jaar geleden.  Het voelt een beetje onwerkelijk dat ik hier dus al meer dan een jaar mee bezig ben. Alsof dat niet kan kloppen.

Ik heb voor de gelegenheid, op aanraden van een fervente bloglezer, zelf nog eens al mijn blogs herlezen. Van de allereerste, ondertussen 1,5 jaar geleden, tot de laatste die ik nog maar vorige week geschreven heb.  Het was best emotioneel om alles terug te lezen en bijgevolg terug te beleven. Sommige dingen was ik al helemaal vergeten, gelukkig dat ik dus alles heb genoteerd, want ik wil deze tijd toch zeker kunnen herinneren  later.  Het eerste wat me opviel is dat ik nogal naïef was. Ik was er echt van overtuigd dat ik na 1 iui zwanger zou zijn.  Toen ik las over mijn eerste gesprek in Gent waar ik toen overtuigd zei ‘dus volgend jaar rond deze tijd ben ik zwanger!’, overviel me een ietwat somber gevoel, een angst dat er misschien toch iets niet juist zit waardoor ik maar niet zwanger word. Moest het van de eerste keer gelukt zijn, dan zou ik nu al bijna moeten bevallen.  Maar het is nu eenmaal niet zo gelopen. Ik kan alleen maar hopen dat ik geen tweede ‘zwanger worden-verjaardag’ vier. Het tweede wat me opviel was dat ik toch al een hele weg heb afgelegd. Moest ik op voorhand geweten hebben dat het inderdaad een lange weg zou worden, dan was de moed me waarschijnlijk in de schoenen gezonken. Het is maar best dat je dit niet weet, zo kan je alles ook stap per stap nemen.  Ik merk dat ik, net als mijn vele lotgenoten (vrouwen die heel graag zwanger willen worden, maar toch wat meer geduld moeten uitoefenen), steeds mijn grenzen een beetje verleg.  Hormonen bijnemen, onderzoeken laten uitvoeren, een punctie.... ik zou rillingen gekregen hebben moest ik het op voorhand weten. Maar die kinderwens is nu eenmaal zo groot, dat die behandelingen er minder erg uitzien, het is gewoon nodig. Punt uit.

Ik had een jaar geleden bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik nu ‘ivf behandeling’ zou googlen.  Ik ben me inderdaad mentaal wat aan het voorbereiden op ivf. Als iui na 9 keer (dus de volgende keer) niet gelukt is, dan schakelen we over op ivf. En ik heb me hier al stilletjes bij neergelegd. Eerlijk gezegd ben ik mijn geloof in iui een beetje kwijt. Ik heb er al 7 mislukte pogingen opzitten, waarom zou het de 8^ste keer dan wel lukken?  Maar ik moet nu eenmaal 9 iui’s doen alvorens de ivf-procedure wordt opgestart, dus ik zal ze doen. Op die paar extra weken komt het nu ook niet aan. Volgende week heb ik de uitslag van deze poging, en 2 weken later zal alweer de volgende iui doorgaan.  Natuurlijk is er nog een beetje hoop. Het zou mooi zijn moest het toch nog lukken met iui, het zou alleszins een verrassing zijn.

Deze ingesteldheid heeft als 1 groot voordeel dat ik vrij ontspannen ben.  Ik ben er zeker van dat de eerste ivf-wachtweken moeilijk zullen zijn. Al mijn hoop zal dan tienvoudig terug zijn, want ik ben ervan overtuigd dat het dan van de eerste keer zal lukken!  Dat kan niet anders! En tot dan blijf ik alles hier vrolijk neerpennen, want ook al loopt mijn verhaal niet zoals gepland, het is toch best een spannende periode, waar ik achteraf (met mijn baby in mijn armen) met plezier op wil terugblikken.



©, 2014, bam-to-be.blogspot.be