What's in a name?

‘Vertel! Hoe was je gesprek!’ klinkt het uit de mond van de vriendinnen die allemaal even hard meeleven en nieuwsgierig zijn naar hoe het nu juist verder verloopt.  Ik leg maar al te graag de volledige procedure uit, blij dat ik op zoveel steun mag rekenen. Ook de vragen blijven niet uit.
‘Kan je dan zelf je donor kiezen?’
‘Voor zover ik weet kan je eigenlijk niets van je donor kiezen, je weet zelfs niet of het een Belg is of een buitenlander.’ Antwoord ik.
‘Ooh een buitenlander zou ook wel tof zijn hé, heerlijk exotisch.’
‘Ik denk niet dat men donors zoekt op exotische bestemmingen, maar dat die zich eerder in het noorden bevinden, zoals de Scandinavische landen.’
‘Ah, zo een blonde met blauwe ogen dan.’
Het kan me eerlijk gezegd niet schelen welke kenmerken de donor heeft, zolang hij maar een goede gezondheid heeft en dus een gezond kindje kan schenken bent ik al overgelukkig.  Wat dan de kleur van de ogen zal zijn, dat doet er niet toe.

Ook de mama zat nog boordevol vragen, al ging zij nog een stapje verder in het ‘kunnen kiezen’.
‘Kan je dan kiezen of het een jongen of een meisje wordt?’ vraagt ze vrolijk
‘Nee mama dat kan je niet’
‘Oh dat is spijtig’
‘Wat zou je dan willen?’ vraag ik
‘Ja dat weet ik niet, maar het zou tof zijn moest je kunnen kiezen hé.  Wat wil jij eigenlijk?’
‘Dat ik het zelf niet weet. Eerst dacht ik dat een meisje misschien wel leuk zou zijn, dan zijn we met 2 meisjes in huis en kunnen we samen typische meisjes-dingen doen.  Ik zie ons dan al later samen naar sex and the city kijken. Zalig!  Aan de andere kant is een jongen ook niet slecht.  Die trekken nogal hard naar hun mama en misschien is een jongen wel net wat ik nodig heb, zodat ik ook nieuwe dingen kan ontdekken en kan leren van een zoontje.  Alhoewel hij ook wel mee naar SATC zal moeten kijken, tenminste toch 1 keer!

Het dromen van jongen/meisje brengt me automatisch naar de vraag ‘welke naam ik zou geven.’  In het verleden droomde ik daar ook vaak van. ‘Als ik kindjes ga hebben, zal ik ze zo of zo noemen.’  Geloof me… er zijn al heel wat namen de revue gepasseerd, de ene al erger dan de andere.  Op een bepaald moment wilde ik ‘Brandon’ voor een jongetje, en ‘Brenda’ voor een meisje…  Dat was op mijn vijftiende, toen ik fan was van Beverly Hills 90210. 
Maar nu weet ik het eigenlijk niet meer zo goed.  Het is ook allemaal veel echter nu.  De naam die ik zal kiezen zal mijn kindje z’n hele leven dragen.  Het moet dus een sterke naam zijn, origineel ook, maar niet té speciaal.  Je moet het kunnen verkleinen met ‘tje, maar je moet het ook heel streng kunnen zeggen.  Er mag geen naamgenoot bestaan waar ik een slecht gevoel bij heb.  Het mag niet verkeerd uitgesproken worden in het West-vlaams, maar ook niet in het Antwerps.  En liefst ook een naam die niet verdraait wordt in het Engels of in het Frans.  Je weet nooit dat mijn kindje internationaal zal zijn hé.  Voor een meisje heb ik al een goed idee.  De jongensnamen veranderen nogal regelmatig.  Iedere naam die ik hoor en die ik mooi vind onderwerp ik nu kritisch aan het volledige lijstje.  Tot hiertoe geen succes…  Gelukkig dat ik nog even tijd heb dan ;-)

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Eerste Gesprek UZ Gent

Ik kan het zelf soms moeilijk geloven, maar die afspraak met het UZGent, die was er vandaag.  Ken je dat gevoel?  Als er zo een belangrijke datum waar je naar uitkijkt gebrandt zit in je geheugen, die datum lijkt dan nog zo ver weg, maar zonder dat je het beseft komt die langzaam dichterbij tot het plots zo ver is.  Gisteren ging ik toch met de nodige zenuwen slapen, het was net de avond voor een belangrijk examen. Ik heb zowat de hele avond in mijn dressing doorgebracht, twijfelend wat ik juist zou dragen. Welke outfit zegt het beste ‘Ik heb mijn leven op orde en zal een hele lieve en zorgzame en plezante mama zijn.’  Ik besloot om een broek, blouse en een sjaaltje te dragen.  Jonge mama’s dragen vaak sjaaltjes heb ik al gezien. En schoentjes met een hak van 6 cm, niet te hoog, maar toch elegant.  Vervolgens heb ik wel 5 keer gecheckt of de gps nog werkt en 10 keer gecontroleerd of ik mijn wekker wel goed had gezet.

Gelukkig was het vlot verkeer met als gevolg dat ik een uurtje te vroeg was.  Met de nodige zenuwen begaf ik me tot aan de balie, mijn brief stevig vastgeklemd.  Vervolgens maakten ze een UZGent patiëntenpas aan.
‘U bent hier voor de dienst reproductieve geneeskunde’ klonk het. ‘Is uw partner ook mee vandaag?’
‘Euh nee… geen partner, just me.  Ik zou graag alleenstaande mama worden.’
‘Super! Goed voor jou’ klonk het. 
Waw… zo openminded.  Ze zijn hier natuurlijk wel wat gewend op dat vlak, maar toch… Het gaf me meteen een goed gevoel.

De gynaecologe waar ik mijn gesprek mee had was ook supervriendelijk.  Het was nog een jonge vrouw en ik voelde meteen ‘een klik’.  Ze legde me uit hoe de procedure juist in elkaar zit.  Eerst volgt er een gesprek met de psychologe, gevolgd door een tweede gesprek met de psychologe.  Nadien houdt men een stafvergadering, waarbij de psychologe en de gynaecologe hun advies geven.  Is dit positief, dan mag ik aan de procedure beginnen.  Het sperma wordt dan besteld en dit gebeurt volledig anoniem. Je weet dus ook niet of het binnenlands of buitenlands is.  Dan is het de bedoeling dat je, als je een normale cyclus hebt, zelf test wanneer je eisprong juist is.  De dag ervoor zit er dan namelijk een bepaald hormoon in je lichaam dat je kan testen via je urine.  Als deze test positief is, bel je dan naar de kliniek en de volgende dag kan je komen.  Ook als het weekend is. Dan brengen ze het sperma in en dan is het wachten en hopen en duimen.
‘En wat is ongeveer het tijdsschema?’ vraag ik ‘Gaat hier allemaal veel tijd overheen?’
‘Goh, het langste waar je op zal moeten wachten is de afspraak met de psychologe.  Ja, dat kan toch wel een dikke maand duren.’
Een maand… dat is eigenlijk niets!  Ik reken vlug uit.  Een maand wachten voor eerste gesprek, nog een maand voor het tweede gesprek, een week of twee voor goedkeuring en dan 5 weken voor de bestelling van het sperma… Dat is ongeveer een kleine 4 maanden.
‘Dus na de zomer zou ik in principe kunnen beginnen’. Vraag ik voorzichtig.
‘Inderdaad, de wachttijd is ongeveer 4 maanden.’
‘Dus als alles goed gaat, dan zou ik volgend jaar rond deze tijd al zwanger zijn.’
‘Dat is de bedoeling hé’ antwoordt de gynaecologe al lachend.
Dat is inderdaad de bedoeling!

©, 2013, bam-to-be.blogspot.be