Zwanger! - Week 8

Alhoewel ik nog steeds bezorgd ben, begin ik nu toch meer te genieten en te beseffen dat ik inderdaad zwanger ben nu. Tijd dus om deze blog over een hele andere boeg te gooien en zo mijn zwangerschap met jullie te delen, uiteraard met iedere week een foto’tje van de buik erbij J

Hoever ben ik?: 8 weken of 56 dagen. Dit zijn nog 32 weken oftewel 224 dagen te gaan. Mijn weken draaien om op maandag. Iedere maandag ben ik dus 1 week langer zwanger. Maar om het praktisch te houden zullen de blogs waarschijnlijk zondag al gepost worden.

Kilo’s bijgekomen: Dat ik het eigenlijk niet weet. Het is namelijk zo dat de batterij van mijn weegschaal op is en dat ik tot hiertoe nog geen plek heb gevonden waar ze deze soort batterijen verkopen. Ik vrees echter dat er inderdaad toch al een kilo’tje (of twee?) is bijgekomen, vermits ik altijd maar honger heb en dus toch telkens iets moet eten. Ik hoop volgende week me terug te kunnen wegen.

Zwangerschapskledij?: daarvoor is het nog iets te vroeg, alhoewel ik toch al begin te merken dat sommige broeken beginnen spannen. Het is zo dat ik in de namiddag al eens een knopje durf open te zetten om wat meer ademruimte te hebben. Ik denk dat ik binnen een week of twee niet meer in mijn jeans zal passen, maar gelukkig heb ik ook nog enkele kledij die niet zo spant waardoor ik ook niet meteen naar zwangerschapskledij zal moeten overstappen.

Slaap: Ik slaap goed en veel. Tot hiertoe is de vermoeidheid waar iedereen me voor had gewaarschuwd best te doen. Ik ben inderdaad goed moe ’s avonds, maar ik loop niet de hele dag te geeuwen, dus daarvoor ben ik al enorm blij. Het is wel zo dat mijn nachten sinds deze week onderbroken worden. Rond 04u00 word ik wakker om naar het toilet te gaan. Het durft dan wel gebeuren dat ik eerst nog een uurtje wakker lig alvorens terug in slaap te vallen.

Beste moment van de week: De eerste echo die ik woensdag had!  Wat een magisch moment! Ik was toch ietwat ongerust en bang dat het hartje niet zou kloppen, maar de gynaecologe in UZ Gent stelde me meteen gerust. Een mooi kloppend hartje dat ik ook zelf kon zien. Ongelooflijk dat je dit ziet bewegen op de echo, echt magisch. Die eerste echo was uiteraard vrij emotioneel, maar tegelijkertijd ook een enorme opluchting.

Mis ik iets?: Nee totaal niet. Ik heb er (tot hiertoe uiteraard) geen problemen mee dat ik geen alcohol mag drinken of op mijn eten moet letten. Ik heb het er maar al te graag voor over en mis dit totaal niet. Wat ik alleszins niet mis, zijn de behandelingen. Ik ben zo blij dat ik niet meer naar Gent moet, en dat mijn agenda niet langer bepaalt wordt door mijn cyclus, want dit heeft toch een enorme impact op je leven.

Beweging: Sinds deze week ga ik zwemmen, slechts 1 keer in de week vermits ik op dit moment ook geen tijd heb om meer te gaan. Vanaf april, als het toneel gedaan is, zal ik ook meedoen met het zwangerschapszwemmen. Graag zou ik ook wat joggen, maar dat zal ook voor april zijn.

Goestingskes: Ik heb enorm veel honger. Ik zou echt de hele dag door kunnen eten. Ik probeer natuurlijk om zoveel mogelijk gezonde snacks te eten, zodat er toch niet al te veel kilo’tjes bijkomen. Vandaar dat ik niet al te veel toegeef aan de goestingskes. Maar deze zijn er dus wel, ik heb vooral zin in kip, gebraden kip die goed sappig is.  Ook eet ik tegenwoordig enorm graag tomaten, liefst met wat zout en peper erop. Kaas en chips doen het ook goed. Chocolade dan weer iets minder (terwijl ik vroeger niet zonder mijn dagelijkse portie chocolade kon). En ik drink enorm veel soep, bijna 3 tassen per dag!

Iets wat me misselijk maakt: totaal niets!

Geslacht: Daarvoor is het natuurlijk nog te vroeg, op basis van hoe ik me voel zou ik eerder denken een jongetje, maar daarin kan ik ook helemaal mis zijn natuurlijk

Kwaaltjes: Enorm weinig kwaaltjes. Het grootste kwaaltje is dat ik zoveel honger heb. Ook moet ik wat vaker naar toilet en voelen mijn borsten gespannen en pijnlijk.

Humeur: over het algemeen vrij goed, meestal ben ik vrij goed gezind. Nog geen irritaties gehad. Natuurlijk ben ik wel emotioneler, en soms komt dit zo opeens naar boven waardoor je begint te wenen op momenten dat je dit zeker niet wil. Zo heb ik deze week op toneelrepetitie traantjes gelaten omdat ik nog niet zoveel tickets verkocht heb.  Ik schaamde me enorm voor die tranen maar kon ze tegelijkertijd helemaal niet tegenhouden. Ook leef ik enorm mee met zowat alle TV-personages, ik ween bij zowat alle programma’s!

Kijk uit naar: ik kijk vooral uit naar die 12 weken, dat ik de grootst zorgen achter me kan laten en mijn zwangerschap niet langer geheim moet houden.

Shopping: nog niets! Voor de baby is het nog wat te vroeg, daarvoor zou ik ook het geslacht willen weten. En ook voor mezelf nog niets gekocht dat ik nodig heb in functie van zwangerschap/baby.

Nestdrang: Een echte nestdrang is het uiteraard nog niet, maar toch heb ik al een lijstje gemaakt met allerlei zaken die ik graag in orde zou hebben vooraleer de baby er is. Zo wil ik mijn tuintje, dat ik vorig jaar heb laten aanleggen, helemaal geschilderd hebben (de helft heb ik vorig jaar al kunnen doen, maar na de laparoscopie ben ik terug stilgevallen). Ik weet dat dit niet echt essentieel is voor de komst van de baby, maar dat doet er niet toe. Ik wil het in orde hebben! Wat er wel zeker nodig is voor de baby is een trapleuning, dus hiervoor ben ik ook al eens aan het rondkijken.

Wat is er al geregeld: Ik heb een lijstje waar ik regelmatig iets bij noteer van zaken waaraan ik moet denken of die ik moet regelen. Voor de meeste van die zaken heb ik echter nog wel wat tijd. Wat ik wel in orde heb gemaakt deze week is mijn krijtbord. Ik wil namelijk iedere week een foto van mezelf (en mijn buik) bij een kader met krijtbord nemen, waarop ik dan allerlei weetjes over de baby kan noteren. We hebben nog een oude kader gevonden die ik in een leuk hip kleurtje heb gestoken. Klaar om foto’s te nemen!

En wat doet de baby?: het is een drukke week geweest voor de kleine bubbel. De botten werden namelijk gevormd, net als het neusje en de lipjes. Ook het begin van de armpjes en beentjes wordt deze week gevormd, en er komen maar liefst 100 hersencellen per minuut bij!

©, 2015, bam-to-be.blogspot.be  

Moederlijke bezorgdheid...

Zwanger. Ik ben zwanger. Ik denk toch dat ik zwanger ben. Nee, ik ben wel degelijk zwanger, de verpleegster heeft het gezegd. En de test ook. Toch voel ik me (nog) niet zo zwanger, en daardoor slaagt de twijfel toe. Moet ik me niet misselijk voelen? Of doodmoe? Ik heb geen enkel kwaaltje en verlang zo naar de eerste signalen van mijn lichaam die bevestigen dat ik wel degelijk zwanger ben. Dan verdwijnt die ongerustheid misschien. Ik zou echt veel liever misselijk zijn dan ongerust.

Eindelijk zwanger, na zo een lange weg. Ik zou me dus euforisch moeten voelen. En dat was ook zo, die eerste dag. De  volgende dag sloeg echter de twijfel al toe.
‘Er zal toch wel niets mislopen? Is alles wel in orde?’ dit bandje speelt zich zowat constant af in mijn hoofd. Na twee dagen besloot ik om nog een test te doen, en deze bevestigde mooi dat ik inderdaad zwanger ben, en ongeveer tussen de 2-3 weken na bevruchting ben (4-5 weken zwanger). Ik was weer even gerustgesteld.  Maar helaas niet lang, want toen begon ik te denken aan mijn hcg-waarde. Normaal moet deze om de 48 à 72 uur verdubbelen. Was dit wel het geval? Eens die gedachte in mijn hoofd zat kreeg ik die er natuurlijk niet meer uit, dus besloot ik om nog even langs spoed te gaan voor een tweede bloedtest. Helaas wou men deze niet zomaar nemen, want ik heb op dit moment geen gynaecoloog in de kliniek, en ook geen verwijsbrief van mijn huisarts (doordat mijn vorige huisarts gestopt is met zijn praktijk heb ik voorlopig geen huisarts). Gelukkig is iedereen telkens veel vlugger bereid je te helpen eens je de watersluizen openzet. Dus na een kleine inzinking nam men toch bloed. Resultaat hcg 583, progesteron 26. Oef, ik was gerustgesteld. Nu kon ik beginnen genieten.

Toch zit ik nog niet op mijn roze wolk. En geloof me, ik wil niets liever. Ik ben dolgelukkig met het resultaat, alleen ben ik zo bezorgd. Het lijkt wel alsof dat jaar van het ene slecht nieuws na het andere me nu tegenhoudt om te geloven dat het wel goed kan gaan.  Ik ben zo bang voor alweer een teleurstelling, en bescherm me ertegen door nog niet te euforisch te worden.  Na een weekje kon ik het niet meer houden, en ben ik toch naar een huisarts gestapt met de vraag nog eens bloed te nemen. Het was de eerste keer bij deze nieuwe huisarts en ik heb meteen een goede keuze gemaakt. Een echt supertoffe madame, die mijn onredelijke angst volledig begreep en me meteen ook al geruststelde wat betreft de kwaaltjes.
‘Niet iedereen is misselijk of heeft veel kwaaltjes. Bij mijn eerste zwangerschap wist ik amper dat ik zwanger was!’ zei ze terwijl ze men bloed nam.  De dag nadien mocht ik bellen voor mijn resultaat, en op 6 weken stond mijn hcg op 13000. Het is dus mooi aan het stijgen en zit perfect op schema. Ik ben weer even gerustgesteld.

En ja, ik durf nu toch zo nu en dan wegdromen en genieten.   Ik heb ondertussen ook al wel enkele ‘kwaaltjes’, alhoewel het niet de kwaaltjes zijn die ik had verwacht.  Ik heb namelijk constant honger. Ik kan wel de hele dag eten en ben een uurtje na het eten alweer uitgehongerd.  De dagen beginnen zich ook weer wat vlugger op te volgen en met iedere dag durf ik meer geloven dat ik wel degelijk zwanger ben. Nog slechts enkele dagen tot aan die eerste echo waarop ik normaal gezien het kloppende hartje zal kunnen zien. En probeer me dan nog maar eens van die roze wolk te halen!

©, 2015, bam-to-be.blogspot.be  

Eentje voor het personeel van UZ Gent. Bedankt!

Bedankt! Slechts 1 woordje, maar eentje uit het diepst van mijn hart. Eentje dat ik wil uitschreeuwen. Eentje dat ik persoonlijk zou willen zeggen tegen jullie allemaal.  Want ook al ken ik jullie niet allemaal, toch ben ik zo enorm dankbaar voor wat jullie doen. Ik besef maar al te goed dat deze job geen doorsnee job is. Werken op erbarmelijke vroege uren, zodat wij dames toch nog onze echo kunnen hebben alvorens we zelf naar ons werk gaan. Werken op weekends en feestdagen, want alle patiënten hangen vast aan hun cyclus die voor niets of niemand kan wijken (we zouden die zelf ook maar al te graag controleren, maar helaas). Jullie werken met mensen, die op een moeilijk moment in hun leven staan. Mensen vol vragen, die jullie geduldig beantwoorden. Vol twijfels die jullie zo goed en zo kwaad mogelijk proberen weg te nemen. Mensen met verdriet dat men soms niet kan wegstoppen. Jullie moeten maar al te vaak slecht nieuws brengen, ook al duimen jullie nog zo voor het tegenovergestelde.

Dit hele fertiliteits-proces, iui’s, onderzoeken, ivf,…  Het is niet gemakkelijk. Maar dat weten jullie. Het is een verdomd zwaar proces waarin je constant heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en verdriet, waarin je je grenzen telkens moet verleggen in de hoop dat dit de stap zal zijn die het verschil zal maken.  Het is iets waarin je eigenlijk ook alleen staat, want wie het niet zelf meemaakt, begrijpt het niet echt. Maar de wetenschap dat we kunnen terugvallen op een zeer geolied team hier in UZ Gent helpt enorm. Het haalt de scherpste kantjes ervan af. Gewoon het vertrouwen dat jullie weten waarmee jullie bezig zijn. En dat jullie blijven verder onderzoeken, om zo telkens meer en betere resultaten te bekomen. Dat is zoveel waard.

En nu… nu ik het nieuws heb gekregen waar ik al zolang op hoopte en naar verlangde. Nu ik zwanger ben…. Nu is het het allemaal waard geweest. Iedere ritje naar Gent, iedere vroege wekker, ieder spuitje, ieder traantje. Het was het allemaal waard.  Dus ik wil nog even zeggen Bedankt! Want wat jullie doen is niet vanzelfsprekend. Maar weet, dat terwijl jullie weer een weekendshift draaien, of een vrij hormonale vrouw proberen gerust te stellen, of een moeilijk telefoontje moeten doen… dat jullie aan het einde van de rit iemand overgelukkig kunnen maken. Door iets te geven wat onbetaalbaar is. En dat maakt het, hoop ik voor jullie, allemaal waard.

Bedankt. Uit het diepste van mijn hart.

©, 2015, bam-to-be.blogspot.be  

We zullen eens testen...

Ik heb in het verleden al eens geschreven over mijn haat/liefde verhouding met de diverse zwangerschapstesten. Langs de ene kant is dit een spannend moment, langs de andere kant een heel frustrerend moment. Vandaar dat ik een tijd geleden ook had beslist om niet meer op voorhand te testen, maar gewoon af te wachten of ik mijn maandstonden of de resultaten van de bloedtest kreeg. Toch heb ik beslist om deze keer een uitzondering te maken, en toch op voorhand te testen. Ik werd namelijk voor bloedtest verwacht op woensdag 18/02, ook wel bekend als de dag na carnaval. En vermits we ons carnaval al enkele weken aan het plannen waren en ik toch mee wou met de bende leek het me wel verstandelijk om te weten in hoeverre ik mee kon carnavallen. Zou het eentje worden met pintjes of met water?

Maandagavond begon onze carnaval al met de sprotjes, maar vermits ik pas dinsdagochtend zou testen besloot ik om gewoon verstandig te zijn en te drinken aan een ratio van 1 pintje/3 watertjes.  Ondertussen maakte ik frequent uitstapjes naar toilet om eens te broekloeren. Er waren namelijk nog geen maandstonden, alhoewel die er wel al konden zijn. Ik nam deze keer namelijk geen utro of lutinus.  Een zeer goed gevoel dus.

Dinsdagochtend was het dan zover… ik deed de test en zag meteen de controlestreep verschijnen. Om mezelf wat bezig te houden zette ik ondertussen koffie, en tussendoor deed ik een glimp op de test… en wat zag ik? Een dikke plus! Een echte plus, zo geen waarvoor je scheel moet kijken of hem tegen het licht moet houden, of het strookje voor uit de test moet halen of een foto van de test moet bewerken of zo. Nee een echt onmiskenbaar duidelijk streepje. Ongelooflijk om te beschrijven wat ik toen voelde eigenlijk. Zo een enorme mix aan emoties… ik was blij, euforisch, bang, bezorgd, verliefd, ontroerd, opgelucht, onzeker en zeer emotioneel. Meteen kwamen de traantjes naar boven. Traantjes van geluk dat het nu eindelijk eens zou gelukt zijn, traantjes van verdriet om alles wat ik er al voor heb moeten doen. En traantjes van blijdschap omdat ik gewoon voelde dat het deze keer anders was.

De volgende dag werd ik dus in Gent verwacht voor de bloedafname. En slechts twee uur later kreeg ik telefoon met het nieuws dat ik zwanger ben! Mijn hcg staat op 326 en progesteron op 19. Een heel goede score op dit moment en er is dus geen twijfel meer. Dus ja, ik ben zwanger! En dolgelukkig! En overbezorgd… maar daarover later meer ;-)

©, 2015, bam-to-be.blogspot.be