En het gaat vooruit!

Raar toch, dat als je op iets wacht, de tijd enorm traag voorbijkruipt, en dat hij op andere momenten zo kan vliegen. Tijdens de ‘wachtweken’ tel ik de dagen af, verlangend naar nieuws. En nu vliegen ze aan een razendsnel tempo. Er zijn al 2 weken voorbij sinds ik vernam dat poging 3 mislukt was, en naar mijn gevoel zijn dat slechts een paar dagen.

Natuurlijk speelt het nog allemaal in mijn hoofd, het is niet alsof ik er nu plots nooit meer aan denk.  Maar in plaats van iedere minuut, is het nu toch maar om de 3 minuten of zo.  Ik verlang vooral naar een nieuwe datum om naartoe te leven.  Een nieuwe inseminatiedatum en bijgevolg ook een nieuwe testdatum (ca. 12 dagen na inseminatie), en dus sla ik regelmatig aan het rekenen, ik ben er al redelijk goed in geworden.  Best dat je geen meetkunde nodig hebt voor je cyclus, anders geraakte ik nooit zwanger!  Ik vroeg me deze week af, wanneer mijn eisprong eigenlijk zou zijn, en besloot op dinsdag om zo een ovulatietestje te doen.  Mijn plan was om dinsdag een negatieve test te doen, en dan woensdag of donderdag een positieve test.  Zo zou ik weten welke dag er ‘normaal gezien’ (moest het sperma al toegekomen zijn) inseminatie zou zijn.  Tot mijn grote verbazing was het meteen een positieve test! 

Ik begon meteen aan een vreugdedansje in de keuken. Mijn dag was goed ingezet.  Echt dwaas hoor, want dit testje betekent niets.  Het zegt alleen maar dat ik zeer vruchtbaar ben die dag, op zich niet echt een prestatie of zo.  Maar een positieve test maakt me nu eenmaal altijd vrolijk… ik begin daar echt een kleine verslaving aan op te bouwen.  Ik zie mezelf nog, eens dat ik zwanger ben, alle dagen een testje nemen, gewoon om die streepjes te zien verschijnen…  Nu ja, het was goed nieuws, laten we het daarop houden.  Want het betekende ook dat mijn eisprong 2 dagen vroeger was dan normaal, en ik dus in een zeer korte cyclus zit (25 dagen).  Het lijkt wel alsof ik een pact heb gesloten met mijn lichaam.
‘Ok, we moeten een cyclus overslaan, maar we zullen die er eens vlug doorjagen en aan de volgende beginnen hé!’
Volgens mijn berekeningen zou de volgende cyclus nog dit jaar beginnen. 

Natuurlijk… je zal het steeds zo zien hé… Op donderdag kreeg ik bericht van het UZ Gent dat mijn donorsperma binnen was.  Fantastisch! Maar nét 1 dag te laat, want de eisprong was er woensdag al.  Daar stond ik dan met mijn korte cyclus!  Ach ja, het is teken dat het zo moet zijn, zeggen wijze mensen dan. En, om een andere bam-to-be te citeren, ‘Mijn eerste kerstcadeautje is al toegekomen, en wie weet wat voor geweldigs erin zit eens het uigepakt is!’

Prettige feestdagen allemaal!


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Bookes met préparé

Soms moet je gewoon het beste maken van een niet zo ideale situatie. Gewoon de knop omdraaien, aanvaarden wat je niet kan veranderen en de positieve kant proberen te zien.  Niet altijd gemakkelijk, zeker niet de eerste momenten. En zeker niet als je er zo je gedachten op had gezet.  Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik na 3 pogingen nog niet zwanger zou zijn.  Toen men mij in de voorafgaande gesprekken vertelde dat ik na 3 keer een cyclus zou moeten overslaan had ik dat weggewuifd.  ‘Niet op mij van toepassing’ dacht ik.  Het was dus toch even moeilijk om dit gewoon te aanvaarden.

Maar nu ik mezelf hierover heb gezet, blijkt dat het inderdaad mogelijk is om de positieve zaken te vinden en zelfs te genieten van de situatie hoe ze nu is.  Ik heb natuurlijk geluk met mijn timing.  Nog geen 2 dagen na die teleurstelling begon ‘de week van toneel’.  Dat is de week waarin we 3 voorstellingen spelen en bijgevolg ook alle dagen daarvoor repeteren. En dit met kledij, schmink én decor.  Alles waar we 3 maanden aan werken, komt in die ene week samen.  En dat is prachtig.  Het groepsgevoel dat er die week heerst is onvoorstelbaar.  De vrienschap is hecht en puur en wordt iedere avond opnieuw gevierd.  Ik had er rekening mee gehouden dat deze ‘week van toneel’ voor mij zeer rustig zou zijn.  Als je nu eenmaal zwanger bent is nachtrust belangrijker dan samen met de groep na afloop op een geslaagde voorstelling klinken.  Maar ik ben niet zwanger.  En deze ene week vond ik dat zelfs niet meer zo jammer.

En zo begon ik te genieten.  Ik besefte dat ik deze week, en eigenlijk de komende weken tot aan het  nieuwe jaar, op helemaal niets moet letten.  Ik hoef niet zo nodig uitgerust te zijn en ik mag al eens iets drinken.  Ik mag zelfs een boterham met préparé eten. Iets wat ik al 3 maanden niet meer gedaan had.  Nu is het bij ons in de toneelgroep de gewoonte om in de pauze ‘bookes’ voor de spelers te voorzien, en die met préparé waren onweerstaanbaar.  Man toch wat had ik dat gemist!  

Het deed deugd om eens alles los te laten. Ik kocht mezelf zelfs een blousje dat ‘no way’ nog zal passen eens ik zwanger ben.  Maar de komende 2 maand (op zijn minst) is dat geen probleem. Dus waarom niet?  We sloten de laatste voorstelling af met een denderend feestje en heel wat wijn.  En de volgende dag kwamen we met de groep samen om te lunchen.  Een lunch die na de pousscafé uitmondde in een bezoek aan de kerstmarkt, waar we een absurde, maar oh zo gezellige avond tegemoet gingen.  We klonken op het leven met een cactus-jenever. En een kiwi-appeljenever. Een vlierbloesemjenever (niet aan te raden) en een violetjesjenever.  Om maar te zeggen dat het een avond was die niet geschikt is voor zwangere vrouwen.

Ik had liefst van al thuis gezeten, met een positieve zwangerschapstest en alle kwaaltjes en gevoelens die daarmee gepaard gaan. Maar vermits dat nu toch niet kon, was er geen plaats waar ik op dat moment liever wou zijn dan daar op de kerstmarkt.  Volgend weekend staan er ook alweer 2 bezoekjes aan de kerstmarkt gepland, om maar te zeggen dat de tijd wel vlug voorbij zal vliegen tot aan mijn volgende cyclus.  En tot dan, eet ik alle dagen een booke met préparé!


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Verdomme!

Verdomme! Dat was mijn eerste reactie toen ik te weten kwam dat ook poging 3 niet gelukt is.  De maandstonden waren er vrijdag, 2 dagen te vroeg.  Vandaar dat ik al een hele dag gevoelig liep.  En ik had nog wel die menstruatiepijn toegeschreven aan een beginnende zwangerschap.  Waarom zijn de symptomen van een prille zwangerschap en een menstruatie toch hetzelfde?  Is dat een gemeen grapje van moeder natuur?  En nu we het daar toch over hebben… waarom krijg je dat slecht nieuws ‘ik ben wéér niet zwanger’ uitgerekend op die dag van je cyclus waar je al zo gevoelig loopt.  De dag dat je zelfvertrouwen op zijn laagst staat en je op de koop toe ook nog eens dubbeltoe op de zetel ligt vanwege de krampen.

Er ontsnapte dus een ‘verdomme’.  Allé ja, om eerlijk te zijn was dat nog de braafste krachtterm, maar de rest is niet voor publicatie vatbaar. Ik was namelijk kwaad… razend! 
‘Het is gewoon niet eerlijk’ jammerde ik tegen mezelf ‘Iedereen wordt zomaar zwanger en ik niet. Ik zal nooit geen kinderen hebben en mijn leven is niks waard. Niks is nog iets waard.’
Mijn positiviteit was ver te zoeken terwijl ik mezelf wentelde in zelfmedelijden en ondertussen de halve wereld uitscheldde. Ik was kwaad op die ‘stomme foliumzuurpillen’ die ik al maanden voor de paus zijn kl* aan het nemen ben. Op de hormonen die ik toegediend krijg en me telkens laten denken dat ik zwanger ben terwijl het niet zo is. Ik was kwaad op de Sint en al zijn pieten, want wat voor een kl*cadeaux was dat nu eigenlijk? Ik was furieus omdat juist nu de feestdagen voor de deur staan en ik helemaal niks heb om feest voor te vieren. En ik was vooral razend op mijn lichaam, dat faalt en niet doet waarvoor een vrouwenlichaam toch gemaakt is.  

Vrijdagavond was dus niet zo super. Ik heb mezelf dan ook vroeg naar bed gestuurd, in de hoop dat ik ’s ochtends een zonniger humeur zou hebben. De volgende dag was de woede inderdaad weg… maar ze had plaats gemaakt voor het verdriet.  De tranen bengelden weer over mijn wangen terwijl ik de hele dag op ‘automatische piloot’ doorbracht.  Ik poetste mijn huisje, deed mijn boodschappen en zette mijn kerstboom.  Maar ik genoot van niets en voelde me verdoofd.  Zelfs zonder grijpbare gedachten bleven de tranen gewoon komen, ik sloot me af van de buitenwereld en screende mijn telefoontjes.  Niemand kreeg me aan de lijn, niet zo.  Tot één van mijn oudste vriendinnen belde met de vraag of ik mee wou met haar en haar zoontje naar de kerstmarkt, en nadien om een hapje te eten.  En alhoewel ik mezelf had voorgenomen niet buiten te komen, zei ik toch ja.  Dit zag ik wel zitten. 
‘En? Hoe vlot het nu allemaal?’ vroeg de vriendin voorzichtig
‘Het is weer mislukt. Poging 3 is ook mislukt’. Voila het was eruit. 
De vriendin was ook kwaad, en dat deed me deugd.  Het gevoel te hebben dat ik recht heb op de gevoelens die ik voel.  Nadat de vriendin en haar zoontje me hadden opgepept verliep de avond verder zoals dat gaat tussen 2 vriendinnen.  Met veel verhalen, gegiechel, hier en daar een klein roddeltje en mooie herinneringen die opgevist worden terwijl er nieuwe bijgemaakt worden.  En weet je… dat is ALLES waard.  En dat poging 3 mislukt is?  Dat is maar een kei’tje op de weg.  Het deed me even struikelen, maar niet zo erg dat ik niet rechtop geraak.  


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be

Een vat vol emoties

Een vat vol emoties, dat ben ik tegenwoordig.  De hormonen razen zo door mijn lichaam dat ik mezelf (en mijn emoties) nog amper onder controle heb.  De ‘wachtweken’ naderen hun einde, wat betekent dat ik, in de volgende paar dagen, ofwel zalig gelukkig gemaakt zal worden, ofwel een volgende teleurstelling zal moeten verwerken.  En ik weet niet wat het zal zijn. Ik weet het écht niet. Het ene moment denk ik van wel, en het andere van niet.  Mijn gedachten worden dus heen en weer gesleurd tussen hoop en wanhoop. Het ‘niet weten’ weegt door.  En ik loop dus ‘gevoelig’, ik heb echt niet veel nodig om de traantjes te laten rollen.  Toen ik vanmorgen op de radio hoorde dat Nelson Mandela gestorven was, moest ik wenen. En hoe erg dit ook is, het is niet iets waar ik normaal gezien echt tranen voor zou laten.  Om maar te zeggen dat mijn hormonen de pan uit swingen.  Is dit een symptoom van een prille zwangerschap?  Of is dit een teken dat mijn maandstonden er zullen aankomen? Of is dit gewoon nog één van de neveneffecten die de extra hormonen die ik toegediend krijg veroorzaken?

Een blikje in mijn niet stilstaand kokertje?  We beginnen met blij en hoopvol. Ik sla dan aan het dromen dat ik volgend week op scène sta met een klein wondertje dat in mij aan het groeien is, dat op dat moment nog mijn klein geheimpje is.  Ik droom verder dat ik ‘achteloos’ kan zeggen aan mijn ouders dat de Sint een cadeautje heeft gebracht en hen zo kan verrassen.  Ik droom dat ik aan de kersttafel tegen mijn meter en moemoe het goede nieuws kan brengen als extra kerstcadeaux, of dat ik op oudejaarsavond met de goede vrienden kan toasten op het nieuwe jaar met fruitsap en hen op dat moment ook kan laten deel uitmaken van mijn geluk.  En dan besef ik dat mijn gedachten met mij op de loop gaan en dat ik in sneltempo op weg ben naar een grote teleurstelling.  Ik voel dan de pijn en teleurstelling alsof ik op dat moment ook daadwerkelijk een negatieve test in handen heb.  Ik voel het zelfs nog harder denk ik.  De tranen volgen en een verdriet.  Vervolgens komt er een soort moedeloosheid ‘zal het ooit wel lukken?’.  Deze wordt dan weer gevolgd door een intense bezorgdheid ‘Er zal toch wel niks mis zijn hé?’  Vervolgens spelen er zich allerlei rampscenario’s af in mijn hoofd en geraak ik helemaal gestresst. En om het gamma aan emoties compleet te maken word ik vervolgens zeer kwaad op mezelf omdat ik mijn lichaam onder stress zet en het zo zeker niet zal lukken.  Nadat we dit allemaal hebben doorlopen ben ik best wel moe. Wat me dan weer blij maakt. Want ‘moe zijn’ is een goed teken.  En zo begin ik weer te dromen en beginnen we van vooraf aan.

Ik weet best dat dit allemaal niet ‘het einde van de wereld is’, en dat, als je het op de natuurlijke weg probeert, dat het ook best enkele maanden kan duren. En dat het niet écht uitmaakt of je baby nu in augustus of oktober geboren wordt. En dat het uiteindelijk wel eens zal lukken.  Ik weet dat allemaal.  En ik probeer ook echt te relativeren.  De meeste dagen lukt dat. Maar die laatste dagen van die vreselijke ‘wachtweken’ (iedereen die probeert zwanger te worden weet waarover ik het heb), die zijn er teveel aan.  De onzekerheid neemt dan de overhand en ik word overspoeld door emoties.  Dat het maar vlug volgende week is, zodat ik dan toch een antwoord heb en weer verder kan.


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be