Vallen en opstaan

Het hele ivf/icsi proces is er eentje met vallen en opstaan. Eentje van hoop en teleurstelling. Hoe verder in dit hele proces hoe meer hoop je ook krijgt, met momenten zweef je zelfs van geluk tijdens je dagdromen.  Maar dan wordt je weer even met je voetjes op de grond gezet en val je hard en snel naar beneden.  Gooi daar dan nog wat hormonen en slaapgebrek bij en dat is genoeg om tijdelijk door te gaan als een hoopje miserie.

Gisteren had ik mijn eerste controle-echo, en daarvoor moest ik alweer vroeg in Gent staan.  Maar het opstaan deed geen zeer want ik was veel te opgewonden. Joepie! Ik ging mijn vele ei’tjes goeiendag zeggen!
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg de gyn
‘Heel goed!’ verklaarde ik fier. ‘De spuitjes vallen goed mee en ik heb eigenlijk geen last van bijwerkingen zoals met de clomid. Geen hoofdpijn en geen huilbuien!  Ik voel wel een druk onderaan dus ik denk dat er veel zullen klaarzitten!’
‘We zullen eens zien.’
En daar was het dan, het moment dat je vanop je 7^de wolk naar beneden valt.  Slechts 4 eitjes. Het duurde even vooraleer ik dit helemaal besefte.  Hoe kan dit nu? En ik voel ze zitten! Verbeeld ik me dat dan allemaal?  Hoe kunnen het er maar 4 zijn?
Ik hield me nog sterk bij de gyn die verklaarde dat het ook nog heel vroeg is en er nog kunnen bijkomen, maar iets later, toen ik meedeelde aan de verpleegster dat ik “maar” 4 eitjes had overviel de teleurstelling me als een tsunami.  En de traantjes volgden al vlug, al probeerde ik ze zo tegen te houden.  Ik was teleurgesteld, kwaad en eigenlijk vooral ook beschaamd.  Toen ik maar liefst 3 eitjes had bij een lage dosis clomid was ik fier. ‘Kijk eens hoe goed ik eitjes kan maken!’ wou ik toen uitschreeuwen. Maar deze keer voelde ik dus schaamte.  Mijn lichaam laat me weeral eens in de steek. Waarom kan ik dit niet? 

Dat gevoel werd er niet meteen beter op toen de (verder heel vriendelijke) verpleegster ook niet zo goed begreep dat het er maar 4 waren. 
‘We hadden er echt wel meer verwacht’ begon ze. ‘Je dosis is juist dus dat kunnen we niet aanpassen. We kunnen alleen maar afwachten nu en hopen dat er misschien nog bijkomen. Je hebt maar 1 goede nodig he!’.  Maar toen vroeg ik me ook af ‘zijn ze wel goed?’. Wat als van die 4 geen enkel bevrucht geraakt en ik na de punctie die tel krijg waar ik nu al angstzweet voor heb ‘Het spijt me mevrouw, maar we zullen geen embryo kunnen terugplaatsen?’  Op cryo’s (ingevroren bevruchte eicellen) moet ik ook al niet hopen, want daarvoor moeten ze al héél goed van kwaliteit zijn.  Kortom, het was allemaal niet zo’n goed nieuws.  En het werd er niet beter op…
‘Vanaf vandaag begin je ook met de cetrotide’ begon de verpleegster. Dit is een medicament dat je natuurlijke cyclus stillegt zodat je niet in natuurlijke eisprong gaat. Men had me dit gezegd voordien, maar op 1 of andere manier was ik dit vergeten.  Ik viel dus echt uit de lucht toen ze de volgende spuit bovenhaalde. Nog een spuit erbij… en deze moet ik zelf mengen, optrekken en inspuiten. Het is een venijnige spuit met jeuk en blauwe plekken nadien. Mijn buik, die 2 jaar geleden nog relatief strak stond is nu vervallen in een dik, bont en blauw speldenkussen. Met als kers op de taart een nog steeds goed litteken in mijn navelputje.  En dit allemaal voor “maar” 4 eicellen.  De moed zou voor minder in je schoenen zakken.

Om deze cocktail aan gevoelens van verdriet, schaamte, teleurstelling en onmacht helemaal compleet te maken werd er nog meegedeeld dat ze hopen dat ik er vlot zal geraken maandag. Het is namelijk nationale staking en de kans is groot dat de toegangswegen tot de kliniek bezet zijn.
‘Wablieft? Het hospitaal bezetten? Waar zijn we mee bezig zeg! ‘  
En zo kwam er nog wat boosheid bij.

Van hoop naar teleurstelling dus, en de traantjes waren nooit ver weg gisteren, mede ook omdat ik enorm moe was van een iets te zware week met wat te korte nachten. Maar we zijn weer een volgende dag dus het is tijd om terug op te staan. Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit. Met 4 eicellen kan je dus echt wel succes hebben, en hierin moet ik blijven geloven. Ondertussen blijven we ‘vrolijk’ verder spuiten en branden we nog een kaarsje extra. Mogen mag ik opnieuw op controle en hopelijk heeft men dan wat beter nieuws…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

En spuiten maar....

Ja hoor, ik ben vertrokken…  En het is toch best een heel spannend proces nu.  Zaterdagmiddag kwamen de ms erdoor. Best een raar gevoel, het besef dat je echt terug begint. Ik kwam zowaar zenuwachtig terug van toilet.  Met bevende handen belde ik dus naar Gent om een afspraak te maken. Deze kreeg ik maandagochtend om 07u00. Heb ik al vermeld dat je er wat voor moet over hebben?  Dat was dus opstaan om 05u00 om eventjes op en neer te rijden naar Gent alvorens naar het werk te gaan.  Maar uiteindelijk doe je dat ook met plezier, want je bent ook veel te nieuwsgierig hoe het nu allemaal in zijn werk zal gaan.

Eerst had ik nog een afspraak met de gynaecologe om te zien of ik geen cysten had. Dit was niet het geval en zo mocht ik ook meteen opstarten.  Bij de studie-verpleegster volgde er nog een meting, weging en vrij bloedige bloedafname.  Blijkbaar zat er eventjes iets niet juist en het bloed ‘spoot’ e dus ook wel uit.
‘Dat heb ik nu nog nooit meegemaakt’ waren de bemoedigende woorden van de verpleegster.  Het was eigenlijk echt geen zicht hoor, alles meteen onder het bloed.  Maar het rare was dat dit dus absoluut geen pijn deed (in tegenstelling tot andere bloedafnames die ik al heb gehad). Heb ik algezegd dat je er soms wat moet voor over hebben?

Vervolgens bepaalde de computer in welke groep van de studie (oud medicament of nieuw medicament) ik zou vallen. Maar hierover is er dus zwijgplicht.  En dan was het tijd voor de spuitjes. Na de uitleg over de spuitpen werd meteen ook het eerste spuitje gezet.  In principe is het heel simpel. Je steekt een nieuwe naald op, bepaalt de dosis, ontsmet je buik en dan neem je een huidplooi vast en  PRIK. Het is een hele dunne naald dus je voelt niet echt pijn. Eens de naald erin zit druk je op de knop om de dosis vrij te geven en dan wacht je nog 10 sec alvorens je de naald er terug uithaalt en in het speciale knalgele containerke gooit dat je meekrijgt.   Het spuiten valt echt mee, de gedachte is eigenlijk erger dan het doen zelf.

En dat het werkt, dat voel ik al. Eigenlijk al op dag drie begon ik zo een drukkend gevoel in mijn onderbuik te ervaren. Ondertussen op dag 5 is dit echt wel een constant kloppend gevoel.  Ik kan dus alleen maar hopen dat er veel eitjes klaarzitten!  Morgenvroeg mag ik terug op controle. Het wordt dus alweer vroeg opstaan. Heb ik al gezegd dat je er wat voor moet over hebben? ;-) Ik dacht het wel…. Maar misschien dat ik nog moet bijvertellen dat je dit allemaal met heel veel liefde doet!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Loslaten

Het is bijna zover. De start van mijn ivf-avontuur kan ieder moment beginnen, en ik loop al zenuwachtig. Ook al had ik mezelf beloofd er kalm tegenaan te gaan, kan ik het niet helpen om allerlei scenario’s in mijn hoofd af te spelen.  Wat is het toch lastig dat je lijf bepaald hoe en wanneer het zal gebeuren, en dat je wat dit betreft niets kan plannen.
‘Laat nu toch eens los’ zegt een vriendin me. ‘Laat je lichaam gewoon zijn gang gaan en neem het hoe het komt.’
‘Maar wat met mijn werk? Jammer ik
‘Hou nu toch eens op met te stressen…je werkt niet meer voor “de baas” he!  Ik zou me er bij dit bedrijf echt niet druk over maken.’

Het loslaten is echter zo simpel niet. Een viertal weken geleden, toen mijn maandstonden er zeer plots, zeer pijnlijk en dan nog eens twee dagen te vroeg waren, heb ik mijn agenda erbij genomen. Ik zou namelijk starten de eerstvolgende keer dat ik opnieuw mijn ms zou hebben.  Maar zouden ze opnieuw te vroeg zijn? Of netjes op tijd?  Ik besloot ervan uit te gaan dat ze zich weer net ietsjes vroeger zouden aanmelden, tenslotte heb ik meestal toch een korte cyclus.  De eerstvolgende werkdag belde ik het UZ Gent op voor nog eens een mini-cursus tijdsbepaling.
‘Je start met de medicatie op dag 2 of 3. Op dag 6 van de medicatie is je eerste echo en deze zijn dan om de twee dagen of dagelijks naargelang de groei van je eitjes. De meeste puncties zijn tussen dag 10 en 12 van de medicatie.’ Legde de vriendelijke vroedvrouw me uit.

Gelukkig heb ik op dit nieuwe werk nog heel wat verlof openstaan en was het geen probleem om drie dagen te nemen begin december. Dit was geteld dat mijn maandstonden tussen 20 en 22 november zouden komen. En ja… je raadt het al… We zijn 22/11 en er valt nog niets te bespeuren. Daar gaat mijn planning….  Al een hele week ben ik dus aan het tellen. Wat als ze zondag pas komen? Moet ik dan maandag naar Gent? En wanneer zou dan de punctie zijn? En de terugplaatsing?

De laatste paar dagen ben ik dus bezig met allerhande trucjes uit grootmoeders tijd toe te passen om de ms op te wekken. Een warm bad nemen, kersenpitjes op je buik leggen, gemberthee drinken… maar niets. Als ze er tegen vanavond niet zijn neem ik een bad met daarin een lepel mosterd (dit zou helpen en echt waar, ik ben op dit punt al bereid om alles te proberen). En ja ik weet dat erover stressen niet helpt. Integendeel, zo stel je ze nog meer uit. Maar ja, het is niet alsof ik met plezier daarover zenuwachtig loop.  Gelukkig dat ik op het werk nog verstrooiing heb, maar eens thuis doe ik niets anders dan om het half uur naar toilet gaan.
‘Loslaten’ zegt de vriendin me nogmaals. ‘Vanaf je je niet meer druk gaat maken over wanneer ze komen en of dit wel past, dan zijn ze daar direct.’
Ik weet dat ze gelijk heeft, en het is dezelfde raad die ik aan iemand anders ook zou geven. Ik zal moeten loslaten…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Een beetje schuldig...

Zoals jullie wel merken hier op de blog heb ik een pauze genomen. Hoe langer je namelijk in dit proces zit, in de ‘MMM oftewel medische Mallemolen’, hoe meer je de voordelen van een pauze zo nu en dan inziet. In het begin kijk je ertegen op, want je droom wordt nog maar eens uitgesteld.  Maar eens je dan in zo’n pauze zit, begin je ervan te genieten. Eventjes een normaal leven waarin niet alles maar rond 1 ding draait. Rust in je hoofd en in je lijf.  Ja, hoe verder je in dit proces geraakt, hoe meer je beseft dat je er ook af en toe uit moet stappen om tot rust te komen.

Dit gezegd zijnde kan ik ook vertellen dat het me deugd heeft gedaan. Ik was natuurlijk ook verdiept in mijn nieuwe job, die ik nog steeds elke dag een beetje liever doe.  Ik besef maar al te goed hoeveel geluk ik heb gehad dat ik kon veranderen en mijn oude leventje is meer en meer een verre herinnering aan het worden. Ik kan me zelfs niet meer voorstellen dat ik het zolang heb volgehouden. De nieuwe werkuren hielpen natuurlijk ook om tot rust te komen. Ik ben tussen 17u en 18u thuis, en dan schiet er nog voldoende tijd en energie over om iets anders te doen dan uitgeblust in de zetel te ploffen.  Hierdoor zijn mijn weekends ook echt weekends geworden, en niet twee dagen waarin ik allerlei huishoudelijke taken onder handen moet nemen, om alweer een nieuwe uitputtende week tegemoet te kunnen gaan.  Terwijl ik vroeger de uren op het werk aftelde en de dagen monotoon en uitzichtloos leken, lijkt het alsof de dagen voorbij vliegen nu. Voor ik het weet is het alweer tijd om naar huis te gaan. En op dat moment kijk ik er zelfs naar uit om de volgende dag verder te doen. Wat een verschil!

Dit alles maakte dat het hele naderende ‘ivf-gebeuren’ ook niet echt in mijn gedachten was.  Wat mij betrof mocht deze pauze zelfs langer duren, en moest ik niet in de studie zitten zou ik waarschijnlijk pas in 2015 opnieuw opstarten.  Maar dit is nu eenmaal niet mogelijk, ik moet binnen de 2 maanden na het eerste onderzoek starten en de studie blijft ook niet eeuwig duren en vermits deze zo zijn voordelen heeft (betere begeleiding, misschien betere medicatie dus betere slaagkans, en alles wordt terugbetaald), is het nu eenmaal het beste om nu te starten.  En toch voel ik me wat schuldig naar het nieuwe werk. Wat gaat men daar zeggen als ik na slechts enkele maanden zeg dat ik zwanger ben?  Gelukkig zetten de vrienden regelmatig eens op een rijtje waarom ik me niet zo schuldig moet voelen en gewoon mijn gang mag gaan.

1.      Ik word er niet jonger op

2.      Het is niet gezegd dat het van de eerste keer lukt, het kan nog altijd een jaar duren alvorens ik daadwerkelijk zwanger ben

3.      Ik wacht al zolang…

4.      Ik ben maar een dikke 3 maanden afwezig en mijn werkgever moet zelfs de volledige drie maanden niet betalen

5.      In  dit bedrijf zijn ze gewend aan zwangere werknemers

6.      Op die twee maanden vroeger starten komt het nu ook niet aan, en ik kan moeilijk nog een jaar alles uitstellen

7.      Ik heb alles al 5 maanden uitgesteld (van het moment dat ik de job had tot nu)

Dus ik zal terug starten… en stilletjes aan maakt het schuldgevoel plaats voor de opwinding en het verlangen dat weer welig tiert. 


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be