Mamabaas blog: Stoppen met borstvoeding

Ik had nooit verwacht dat stoppen met borstvoeding zo moeilijk zou zijn. Ik had gekozen voor borstvoeding met het idee: ‘Ik wil het tenminste proberen, dan weet ik wat het is. En lukt het niet, dan zijn flesjes ook goed.’ Ik had geluk, want het lukte supergoed. Al vanaf het eerste moment vonden we samen onze weg. Ik ben bespaard gebleven van kwaaltjes, van ontstekingen, kloofjes, pijnlijke tepels of wat dan ook. En wat was het gemakkelijk! Heb je honger? Hier is je eten. Direct klaar, geen wachttijd. Mijn initiële plan om twee maanden borstvoeding te geven en dan stilletjes aan af te bouwen zodat hij op flesjes zou staan op drie maanden (wanneer ik terug aan de slag ging), werd al snel opgeborgen. Alles ging zo goed, dat ik gerust nog wat langer wou doorgaan.

Ik heb werkelijk alles geprobeerd

Dus we gingen door. Er werd borstvoedingspauze aangevraagd en ik begon alvast te oefenen met het kolven en geven van flesjes. En daar liep het stroef. Mijn zoontje, die ondertussen al 2,5 maand genoot van de geneugten van de borst, vond dat siliconen flesje maar niets en weigerde resoluut om ervan te drinken.

• Een ander flesje proberen dan. Nee, ook niet.
• Moest ik dan iemand anders het flesje laten geven misschien? Helaas, ook daarin trapte hij  niet.
• De volgende weken kreeg hij om de twee dagen een flesje aangeboden.
• Ik heb in totaal 11 soorten flesjes van 8 verschillende merken geprobeerd.
• Ik heb andere mensen het flesje laten aanbieden. Op een moment dat hij geen honger had, op een moment dat hij net wel honger had, op een moment dat hij slaperig was, op een moment dat hij net geslapen had. Maar helaas.
• We probeerden met afgekolfde melk, met kunstvoeding, met ingedikte kunstvoeding. Met een lepeltje, met een cupje, met een bekertje.
• Ik heb spenen in mijn BH gedragen om mijn geur erop af te geven, ik heb ze gekookt in de moedermelk en in de koffie.

Ik heb werkelijk alle tips die ik kreeg toegepast en zo nog net niet zelf op mijn hoofd gaan staan terwijl ik het flesje gaf in de hoop dat dit zou werken. 

Het lukte maar niet

Op een bepaald moment liet ik het los. ‘Hij zal wel drinken zodra hij voelt dat het moet, als hij in de crèche zit.’ Dacht ik. Verkeerd gedacht. Mijn karaktervol zoontje kon best een dagje zonder een druppel melk. Hij vroeg zelfs niet om eten, hij was niet lastig en huilde niet, maar weigerde om uit een flesje te drinken. Hij had zoiets van: ‘Jullie kunnen me niet geven wat ik wil, dus ik wacht wel totdat mama terug is’.
’s Nachts kwam hij dan natuurlijk vijf keer vragen om in te halen. Ondertussen zijn we 1,5 maand verder en drinkt hij nog steeds niet van een flesje. Overdag eet hij groentjes en fruit, en ik kolf af. En ik zal het maar meteen zeggen… Ik haat afkolven. Ik heb een manuele kolf, omdat ik geen lid ben bij CM ben en er dus geen aan een schappelijke prijs kan huren. Afkolven kost enorm veel energie, meer dan gewoon de borst geven. Echt chapeau aan de mama’s die telkens afkolven en dit uit een flesje geven. Hoedje af hiervoor. Ik vind het vreselijk, het lijkt wel alsof ik de energie uit me pomp. Energie die ik best kan gebruiken, want een fulltime job en een baby combineren is best pittig. 

Het afbouwen is zo moeilijk

En zo besloot ik twee weken geleden dat het genoeg geweest is. Hij heeft een dikke vijf maanden borstvoeding gehad, nu was het tijd om af te bouwen. Voor mezelf. Omdat ik stilletjes aan op geraakte. Mijn beslissing was verbazend snel gemaakt. Tot de volgende dag, toen de emoties het overnamen en ik me schuldig begon te voelen dat ik hem de borst wou ontzeggen. "Ik zal heel langzaam afbouwen", klonk het toen al. En nog twee dagen later dacht ik: "Ik doe nog wel even door".
Maar mijn lichaam blijft tegensputteren. Waardoor het rationele in mij zegt dat het toch beter is om te stoppen. En zo word ik dag na dag heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat ik echt moet stoppen, dat ik het allemaal zo beu ben en het gevoel dat ik wil blijven geven, dat ik deze periode nog niet kan afsluiten. Als ik denk aan de laatste keer dat ik hem zal aanleggen, springen de tranen me al in de ogen. Ik had nooit verwacht dat stoppen zo moeilijk zou zijn. Maar wat ben ik blij dat ik toch voor borstvoeding heb gekozen en dat we deze periode hebben gehad. Want wat is het gezellig en knus en intiem om je kleintje zo dichtbij je te kunnen voeden. Zoveel emotie dat hieraan verbonden is. En daarom is de stap nemen om af te bouwen ook zo moeilijk.

Walter - Maand 6 & 7

Slechte punten voor mij want Walter is ondertussen al een goede 7 maanden, maar het leven is druk met zo een kleintje in huis en de job slorpt me ook helemaal op waardoor ik niet genoeg tijd maak om eens iets neer te pennen.

Maar alles gaat echt supergoed met ons. We hebben zo een goed ritme gevonden. Op dit moment kan ik echt zeggen dat het niet te zwaar is. Want die vraag krijg ik regelmatig. 'Is het niet te zwaar alleen?' Dat het leven als ouder zwaar kan zijn dat wist ik, of dat had ik toch al gehoord en gelezen.  Dat wist ik dus en daar was ik op voorbereid. Maar al bij al vind ik dat het nog best meevalt. Misschien net omdat ik me had schrap gezet voor een pittig jaartje alleen met een baby. Natuurlijk moet je denk ik ook wat geluk hebben met je baby. Walter slaapt goed, kan zich soms alleen bezig houden, huilt heel weinig, eet goed en is nog nooit 'echt' ziek geweest. Moest ik een baby hebben die niet goed sliep of vaak ziek was, dan zou ik heel anders klinken. Maar dan is het gewoon zwaar of je nu alleen bent of met twee.  Het ligt er verder ook aan dat je niet wil proberen om alles te doen wat je daarvoor deed. Geen feestweekendjes, geen 101 hobby's, maar gewoon even tijd uitrekken om 'mama' te zijn. Voorlopig bestaat mijn leven uit Walter en mijn werk. En dat is goed zo. Ik verlang ook niet meer nu. Ik doe mijn nieuwe job enorm graag, ik voel me nét een echte volwassene hierin. Ik put er voldoening en energie uit en de dagen vliegen veel te vlug. Op vrijdag vind ik het zelfs jammer dat ik moet wachten tot maandag om verder te werken aan de uitbouw van mijn kantoor. Maar dan is het weekend en ben ik bij Walter. Op zondag vind ik het dan weer jammer dat het weekend weeral voorbij is en ik hem de volgende dag weer zal missen. En zo gaan de dagen vlug.

Voeding: Vroeger stond hier 'borstvoeding'. Dus ja, jullie kunnen het al raden... We zijn gestopt met de borstvoeding en dit met de nodige traantjes erbij. Het was een zeer intense en mooie periode en ik ben zo blij dat we dit hebben gehad, maar op het einde begon het zijn tol te eisen. De vele nachtvoedingen en de borstvoeding in het algemeen, werd zwaar. Eens je aan het werk bent, en je moet kolven is het toch anders. Ik voelde dat mijn lichaam alles aan de borstvoeding gaf (wat ook zo hoort), maar dat er niet genoeg energie of kracht overschoot voor mezelf. Ik was moe, voelde me slap en liep enorm emotioneel. En dan is het tijd om te stoppen. Walter werd naar Oma en Opa gebracht met flesjes en ik keerde alleen terug naar huis. Ik voelde me leeg. Maar Walter maakte er geen probleem van. Hij voelde nu dat het wel genoeg geweest was en dat hij zou moeten drinken van het flesje. En dat deed hij dan ook. Het ging zo verbazingwekkend vlot dat het wel leek alsof er nooit een probleem geweest was. Mijn oorspronkelijke plan was om 's ochtends en 's avonds nog bv te blijven geven, maar eens hij van dat flesje dronk, durfde ik het niet riskeren om nog de borst aan te bieden want ik had schrik dat hij dan terug het flesje zou weigeren. Ik kolfde nog af, steeds minder, tot mijn productie een drietal weken later helemaal gestopt was. En mijn energie kwam terug, ik voelde me lichamelijk een heel pak beter, wat hielp om me bij de beslissing om te stoppen neer te leggen. Ik had de juiste keuze gemaakt. Walter werd in het begin nog eens wakker 's nachts op de uren dat hij anders ook dronk. En die eerste week leek het allemaal zo ingewikkeld die flesjes. Hoeveel moest ik geven? Wanneer moest ik dit geven?  Maar slechts een week later waren we er allebei mee weg. Door de overschakeling op flesjes hebben we nu ook een echte routine, iets wat je met borstvoeding niet zo vlug hebt. En dat maakt het toch allemaal veel eenvoudiger.  Walter drinkt nu 's ochtends om 7u een fles van 210 (7 schepjes), 's avonds om 17u30 een fles van 120 (4 schepjes) en om 19u een fles van 180 (6 schepjes).

Uiteraard is er niet alleen meer melk op Walter zijn menu. Hij eet ook groentjes en fruit. Véél groenten en fruit, zeer veel zelfs. Hij is echt een supergoede eter. Hij houdt zijn mondje heel goed open en krijgt echt grote porties op. Hij krijgt ondertussen ook al wat vlees, vis of een eitje bij zijn groentjes. De groente- en fruitpap maak ik altijd vers. Misschien dat ik in de toekomst wel eens een potje zal geven, maar we hebben dit nog niet nodig gehad. En zo een groot werk is het niet om dat vers te maken. We experimenteren met verschillende smaken maar Walter lijkt het wel allemaal te lusten!  Hij eet ook al cracotjes, en ook zeer graag. Hij heeft nu 7 tanden en kan er dus echt wel flink op knabbelen. Hij bijt stukjes af (dus niet op sabbelen, maar echt bijten) en knabbelt er vrolijk op los. Het laatste stukje stopt hij dan in 1 stuk in zijn mondje en dat verdwijnt helemaal. Geen kruimels, geen geplette stukjes die je uit zijn handjes moet halen, geen mond vol koek. Ik sta versteld.

Kilo's: Walter weegt ondertussen een goede 8 kilo.  Vlak voor ik stopte met de bv was zijn gewicht wat gezakt. Hij zag er ook plots wat magerder uit, waardoor ik me toch wat zorgen maakte. Maar dit was normaal verzekerde de kinderarts me, zeker voor borstvoedingskindjes. Uiteindelijk begon hij dan goed te eten van de groentepap en zag je zijn billetjes terug dikker worden :-).

Mooiste moment van de maand: Er zijn weer veel mooie momenten gepasseerd. Eigenlijk telkens als hij iets nieuws doet. Dan sta je echt versteld en ben je apetrots 'Hij kan dit al, hoe fantastisch!'. Het gaat ook allemaal zo vlug. Het zitten bijvoorbeeld, de ene dag viel hij nog constant om en moest je hem echt ondersteunen, en de volgende dag zat hij zonder probleem. Glunder glunder op zo'n moment.

Ik ben ook een week in vakantie geweest met hem, en we hadden er een topweekje uitgekozen, namelijk de eerste week van mei, toen het iedere dag stralend weer was. Op voorhand had ik gedacht dat dit best nog een zware week zou zijn, want fulltime voor een baby zorgen is toch best vermoeiend, maar het is zo enorm goed meegevallen! Walter was iedere dag in topform en we hadden zo een mooi ritme gevonden. We konden iedere dag buiten om te gaan wandelen of een uitstapje te doen, en hij deed mooi zijn dutjes, waarop ik me dan ook even in de zon zette (het was tenslotte toch ook vakantie hé). We sloten de week af met onze eerste moedertjesdag, die samen met de dichte familie gevierd werd.

Moeilijkste moment van de maand: Ik heb er even doorgezeten. Niet lang, maar wel diep genoeg om hulp te vragen. Ik was vooral moe. Eventjes helemaal op.  Het hulp vragen was nog het moeilijkste. Je voelt je dan zo gefaald. Maar achteraf besef je dat je dit gewoon even nodig had, en heb je terug energie om door te doen en er terug van te genieten ook.
Het andere moeilijke moment was toen ik dacht dat hij ziek was (hier volgt nog een aparte blog over). Uiteindelijk was hij helemaal niet ziek, maar ik voelde toch even wat paniek.

Meest emo moment van de maand: er zin weeral heel wat traantjes gevloeid, maar ondertussen heb ik de indruk dat ik mijn emoties toch al beter onder controle heb. Zolang ik nog borstvoeding gaf en daardoor ook met een slaaptekort zat, had ik echt niet veel nodig om een traantje te laten. Daarvoor niet slecht hoor. Er waren veel tranen van ontroering, toen ik mijn eerste moedertjesdag van de crèche meekreeg bijvoorbeeld. Een plateau met zijn handjes erop. Ik had al veel zo een dingen gemaakt voor anderen, en was zo blij om nu zelf zoiets te krijgen.  Maar er waren ook tranen van radeloosheid, toen zijn billetjes helemaal open lagen bijvoorbeeld en ik niets meer kon doen om hem te helpen dan smeren, smeren en smeren. Of tranen van vermoeidheid, toen ik de huisarts probeerde te overtuigen dat de vele nachtvoedingen niet te zwaar waren en ik geen dag rust nodig had bijvoorbeeld.  Ik ben ook veel vlugger dan vroeger ontroerd als ik iets emotioneels op tv zie. En tegen kinderleed kan ik al helemaal niet meer tegen. Toch lijkt het alsof mijn hormonenhuishouding zich begint te herstellen. En dat mag wel, want vermits ik al met die hormonen opgezadeld zat in de vele maanden voor de zwangerschap, werd het echt wel tijd om me terug mezelf te beginnen voelen. En dat is nu wel het geval.

Wat kan Walter allemaal : Walter heeft echt superveel bijgeleerd! Zo kan hij nu zitten. En ik ben superfier. Het is vooral ook heel gemakkelijk dat hij kan zitten, want zo kan hij veel beter spelen. Hij was het een beetje beu van liggend te spelen en liet dit wel merken. Nu kan hij veel gemakkelijker op ontdekking. Hij brabbelt er ook op los en kan hele vertellementen doen tegen zijn knuffels of tegen mij. Hij kan een koekje of stukje boterham eten en zijn groente- en fruitpap eet hij ook propertjes op. Het grijpen heeft hij ondertussen goed onder de knie en hij gebruikt hierbij tegenwoordig ook al zijn vingertjes.  Ondertussen is het wel opletten geblazen, want als je met hem aan tafel zit wil hij alles grijpen, ook je tas koffie bijvoorbeeld.  Hij kan al zelf zijn fles vasthouden en brengt ze naar zijn mond, maar hij houdt ze nog niet hoog genoeg om er echt van te kunnen drinken.

Slaap: Zijn slaap is SUPER! Ik mag zo hard in mijn handjes wrijven. Sinds we zijn overgeschakeld op flesvoeding slaapt hij mooi door. Een weekje aanpassen en sindsdien van 19u15 tot ongeveer 6u30. Er zijn nachten dat ik helemaal niet moet gaan kijken, en als ik hem toch even hoor, is het heel kort en moet ik gewoon zijn knuffeltje geven. Nadien slaapt hij meteen terug verder. Ook zijn ochtend- en middagdutje verlopen goed. Tegenwoordig ligt hij hiervoor in zijn eigen bed en met slaapzak aan. Hij slaapt van 9u tot ongeveer 10u30 en van 12u30 tot ongeveer 14u. We hebben een strakke routine maar die werkt super voor Walter (en voor mij!). De slaaptraining heeft echt gewerkt want tegenwoordig kan ik hem gewoon in zijn bed leggen met zijn knuffeltje en zijn muziek en zal hij slapen. Hij jammert zelfs niet en tranen komen er al lang niet meer bij te pas. Hij babbelt hooguit nog even. Als hij wakker wordt begint hij ook niet te wenen maar verteld hij wat tegen zijn knuffels. Als ik hem dan uit zijn bed haal krijg ik de meest fantastische glimlach!

Walter's eerste keer: eerste keer uit een flesje drinken, eerste keer écht doorslapen (niet eenmalig, maar op vaste basis), eerste keer omrollen, koekje eten, buiten spelen

Activiteiten: zoals al gezegd hebben we een goede routine. In de week staan we op om 6u30 en gaat hij naar de crèche of op maandag naar Oma en Opa. In het weekend staan we op om 7u en knuffelen we eerst nog wat in het grote bed.  Nadien papje drinken en wat spelen. Rond 9u gaat hij in zijn bed, nadien om 11u groentepap en om 12u30 weer middagdutje. Nadien gaan we meestal naar buiten. Ik neem dan zijn fruitpap mee en die eten we op verplaatsing. We gaan vaak naar de bibliotheek, nieuwe boekjes uitkiezen en dan doen we een wandeling nadien. Ook de spelotheek hebben we onlangs ontdekt. Voor slechts 0,50 € kan je speelgoed uitkiezen dat je dan 4 weken mag houden. Top! Zo wisselen we vaak af van speelgoed en staat mijn huis niet vol, want da speelgoed neemt nogal veel plaats in beslag heb ik al gemerkt. Het is natuurlijk ook heel wat voordeliger dan moest ik telkens speelgoed aankopen.
Walter zijn favoriete activiteit is nog altijd knuffelen. Hij zit enorm graag op de schoot en laat het goed doen als je knuffels en zoentjes geeft. 's Avonds mag hij wat naar babytv kijken en dat vind hij fantastisch!

mamabaas blog: doink

En dan komt het moment dat je tegen de muur aanloopt. Dat je even niet meer kan. Dat je zoooo moe bent dat je niet meer goed kan functioneren. Dat moment is nu. Deze week bereikte ik mijn grenzen. Walter vroeg afgelopen week tot wel 5 keer per nacht om voeding, en dat nadat ik beslist had om stilletjes aan te gaan afbouwen met borstvoeding. Maximum 2 uur liet hij tussen. Is hij aan het inhalen omdat hij overdag te weinig heeft? Heeft hij mamahonger? Is het een sprongetje? Geen idee, maar ik weet wel dat ik me dag per dag meer uitgeput voel. Totdat ik tegen die muur botste en mijn lichaam letterlijk zei 'je kan niet meer'.

Met barstende hoofdpijn,  koorts en een misselijk gevoel kroop ik in bed. Om er vervolgens weer 5 keer uit te moeten. Tegen de ochtend was ik helemaal uitgeput. Walter naar crèche en ik aan het werk, maar dan op een zeer traag tempo want het ging gewoon niet. Mijn collega zei zelf dat ik beter naar de dokter ging. En zo zat ik iets later bij mijn huisarts, die al vlug doorhad dat het buikvirusje waarvoor ik kwam maar een deel van het probleem is. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik al snotterend mijn verhaal deed.
De dokteres  luisterde en begreep me maar al te goed.  Ook zij heeft een baby, slechts enkele maanden ouder dan de mijne.
'Het is mooi dat je borstvoeding geeft, maar je mag er niet aan onder doorgaan. Moest je de laatste voeding een fles kunnen geven, heb je ten minste je nachtrust.' Na mijn verhaal over het flesweigeren concludeert ze dat ik hem naar mijn ouders moet brengen. Tot hij daar van de fles drinkt.
'Al zijn het 2 nachten, of zelfs 3. Een baby kan koppig zijn, maar zal zichzelf niet uithongeren. uiteindelijk zal hij wel zwichten voor die fles.' klinkt het.
Nadien kan ik dan verder borstvoeding geven 's ochtends en 's avonds. Maar dan leert hij van de fles drinken. Een onderzoek later wees ook een maag-darminfectie uit. Niets ernstigs maar wel ongemakkelijk natuurlijk, vooral omdat ik er toch niets voor kan nemen vanwege de borstvoeding.
'Wat jij nu vooral nodig hebt is rust' zei ze.  Ik protesteerde meteen.
'Ik wil niet thuisblijven van het werk' huilde ik. Dat zou echt betekenen  dat ik het niet aankan. En ik wil zo graag bewijzen dat ik het wel allemaal aankan.
'Ook niet voor 1 dag?' Gaat de dokter verder ' ik zal je toch een briefje geven, je kan dan zien wat je ermee doet, maar ik zou toch aanraden een dag rust te nemen.'

In de namiddag ging ik terug aan het werk maar beetje per beetje voelde ik me uitdoven. Mijn energie was op. Misschien was een dag rust dan toch niet zo een slecht idee...
Ook de vriendinnen zijn het hierover eens.
'Iedereen komt dit tegen' zegt de vriendin. 'Dat moment dat je niet meer kan en je hem een nacht moet wegbrengen. Partner of niet.' En daar raakt ze het ander gevoelig punt. Als alleenstaande mama wil ik natuurlijk bewijzen dat ik het allemaal wel aankan.
'Je had hem al veel eerder eens een nacht moeten wegbrengen' vervolgde ze. 'Je hebt geen idee wat een volledige nacht slaap met je doet. Je voelt je herboren. Ik had dat ook nodig, zelfs met partner. '
Wat had ik deze woorden even nodig. Het klonk als een toestemming. Hem even wegdoen betekent niet dat ik het niet aankan in mijn eentje, het betekent gewoon dat ik even slaap moet inhalen.

En zo zal mijn kleine schat komend weekend op logement gaan bij oma en opa. Ik heb het er nog altijd best moeilijk mee want het voelt toch een beetje als falen.  Maar mijn lichaam is even op en zo heeft hij ook niets aan mij.  Het zal een raar weekend worden. Zaterdag nog een dagje samen spelen en knuffelen, en nog een laatste keer aanleggen. En zondag loslaten, in vertrouwen dat hij het goed stelt bij zijn oma en opa en dat ik zo kan recupereren zodat ik hem nadien met volle energie weer kan overstelpen met knuffels en zoentjes.