De eerste icsi.... Daar zit zoveel aan verbonden. Zoveel hoop, want het lijkt wel alsof je nu eindelijk een echte kans maakt, dit is tenslotte een wonder van de geneeskunde. Zoveel angst, want je begint niet aan icsi zonder dat je al een heel parcours hebt afgelegd en al je portie onderzoeken, verdriet en teleurstellingen hebt gehad. Zoveel emotie want je hebt er al zoveel voor gedaan. Zoveel tijd ingestoken en zoveel ongemakken verdragen. Zoveel spanning want die eerste icsi is weer iets volledig nieuws met zoveel 'eersten'. Die eerste spuit die je bij jezelf zet, niet wetend hoe je lichaam daarop zal reageren. Die eerste echo waarop je het resultaat van die spuitjes te weten komt. Die eerste punctie waarover je al de nodige horrorverhalen hebt gehoord en gelezen. Die eerste kennismaking met dat kleine embryotje dat ze zullen inplanten. En die eerste icsi-wachtweken waarin je hoopt dat deze Emmy blijft plakken. Kortom, het is een ingrijpend proces, zowel lichamelijk als emotioneel.
Ik had dan ook gedacht dat ik anders zou reageren toen men mij op 24 december belde om mee te delen dat ik niet zwanger was. Ik weet niet juist wat ik had verwacht, maar toch iets. Woede of verdriet of radeloosheid. Al de emoties die ik bij eerdere negatieve tests al heb ervaren maar dan heviger. Maar nee... Ik was er nuchter onder. En tot de dag van vandaag, 2 weken later, snap ik nog steeds niet goed hoe ik daarin geslaagd ben. Er zijn geen tranen gevloeid aan de tel en ook niet nadien. Ik had zoiets van 'het is niet gelukt, die kans zat er in en dus zal ik opnieuw moeten proberen. Het is wat het is'.
Ik dacht eerst nog dat ik mijn klop nog wel zou krijgen. Dat ik me onbewust sterk hield omdat ik mijn kerstmis niet wou vergallen en dat de tranen nadien wel zouden volgen. Maar dit is niet het geval geweest. Ik heb het dus goed kunnen plaatsen en laat me niet ontmoedigen. Ondertussen ben ik alweer halverwege mijn pauze-cyclus en binnen Een kleine twee weken volgt dan de cryo-cyclus en een nieuwe kans. Dus nu is het ook al een beetje laat om te treuren om die vorige mislukte poging.
Het zou mooi zijn om te denken dat ik er eindelijk in geslaagd ben om met deze hele rollercoaster aan emoties om te gaan, maar daarvoor zit ik er al te lang in om te weten dat dat niet klopt. Het is telkens opnieuw anders. De ene keer ben je gevoelig en verdrietig of boos, de andere keer kan je er perfect mee om. De ene keer heb je veel bijwerkingen van de hormonen, de andere keer weer minder. De ene cyclus is de andere niet en je kan ook dit, zoals alles aan dit hele proces, niet plannen. Maar het feit dat het telkens ander is geeft ook moed. Want dat betekent dat na al die negatieve resultaten er plots ook, zonder dat je het verwacht, een positief resultaat kan komen!
©, 2015, bam-to-be.blogspot.be
