Wat kan dit toch wonderen doen. Wat had ik het toch even nodig ook, besef ik. De laatste weken was ik één brok zenuwen, en had ik het gevoel dat ik werd geleefd. De dagen volgden zich in sneltempo op, en mijn agenda geraakte maar niet leeg. Geen wonder dat de hormonen het even overnamen. Ik was echt even mezelf niet meer. Maar nu, een weekje later, is dat een wereld van verschil! Ik heb tijd gehad om te rusten, om eens een lange strandwandeling te doen, met mijn familie af te spreken en om wat lang uitgestelde huishoudelijke taakjes te doen. Ik heb tijd gehad om alles eens te relativeren en frisse moed op te doen.
Gisterenochtend stond er terug een follikelmeting op het programma, en vermits ik nog steeds niet had besloten om een cyclus over te slaan of niet, ging ik daar heel relaxed naartoe. Het bleek echter dat er alweer een mooie, grote follikel klaarzat en dat ik zondag inseminatie zou hebben. De keuze was toen vlug gemaakt. Ik zou deze cyclus nog nemen, zo moest ik me alleszins al geen zorgen maken over mijn werk want het is nog in het weekend. En de week rust heeft me nieuwe energie gegeven, waardoor ik deze inseminatie rustig tegemoet ga. Bovendien zal ik nu ook utrogestan nemen, wat ook een handje zal helpen.
Vanmorgen besloot ik toch om een ovulatietest te doen, kwestie van zelf ook mijn cyclus wat op te volgen. Tot mijn grote verrassing zag ik echter al meteen een smiley’tje. Blijkbaar is de eisprong er al een dag vroeger, en is het morgen al inseminatie! De duimen mogen weer omhoog!
Ik zou ook nog even iedereen willen bedanken voor de steun. Mijn familie en vrienden op de eerste plaats. Ze waren er allemaal, toen ik het zo moeilijk had vorige week, met bemoedigende woorden en goede raad. Ze hadden begrip dat ik even een dipje had, en bestempelden me niet als ‘drama-queen’. Ook de meisjes van het forum zou ik willen bedanken, zij gaan allemaal door hetzelfde en samen trekken we ons erdoor. En mijn lezers, bedankt voor de lieve e-mails! Dat doet zoveel deugd!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
vrijdag 28 februari 2014
maandag 24 februari 2014
Een cyclus overslaan?
Alsof ze het weten, krijg ik de volgende dag bijna alle vriendinnen aan de telefoon. Ik leg de situatie uit, en de conclusie is unaniem. Ik moet eens een andere gynaecoloog opzoeken. Iemand die gespecialiseerd is in fertiliteit. Ik krijg de naam door van een vrouwelijke gynaecologe in de streek die een goede reputatie heeft en echt ervaring heeft met fertiliteitsproblemen. Ik maak meteen een afspraak. Spijtig genoeg wel pas binnen 3 weken. Ik had gehoopt dit nog in mijn week rust te doen. Maar ik mag al blij zijn dat ik binnen 3 weken kan gaan. Normaal gezien is er een wachttijd van 3 maanden!
Tenzij ik een cyclus oversla natuurlijk, dan kan ik nog eerst naar die nieuwe gynaecologe. Ook de mama vind dat ik beter even een pauze inlas.
‘Je moet zelf gezond zijn om een gezond boeleke op de wereld te zetten’ blijft ze maar herhalen.
Ikzelf weet het nog niet. Langs de ene kant is het misschien geen slecht idee om mijn lichaam helemaal op rust te laten komen en eerst nog eens met die fertitliteitsarts te spreken. Maar als ik zo een beetje reken en tel, zou dan de volgende inseminatie middenin de week van onze première van toneel zijn, en dit is ook verre van ideaal. Gelukkig heb ik nog een weekje tijd om hierover na te denken. En ondertussen kan ik even helemaal tot rust komen… Wat een luxe!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Tenzij ik een cyclus oversla natuurlijk, dan kan ik nog eerst naar die nieuwe gynaecologe. Ook de mama vind dat ik beter even een pauze inlas.
‘Je moet zelf gezond zijn om een gezond boeleke op de wereld te zetten’ blijft ze maar herhalen.
Ikzelf weet het nog niet. Langs de ene kant is het misschien geen slecht idee om mijn lichaam helemaal op rust te laten komen en eerst nog eens met die fertitliteitsarts te spreken. Maar als ik zo een beetje reken en tel, zou dan de volgende inseminatie middenin de week van onze première van toneel zijn, en dit is ook verre van ideaal. Gelukkig heb ik nog een weekje tijd om hierover na te denken. En ondertussen kan ik even helemaal tot rust komen… Wat een luxe!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
vrijdag 21 februari 2014
Er is iets niet juist...
Er is iets niet juist met deze cyclus. Ik voel het gewoon. Zaterdag zijn de maandstonden begonnen, maar heel op het gemak, weinig bloedverlies en geen krampen. Maandagochtend dacht ik al bijna dat ze gedaan waren. Tot in de namiddag. Toen kwamen ze op gang en met meer krampen dan normaal. Ook dinsdag en woensdag zette zich dit voort. Heel uitzonderlijk voor mij, want normaal gezien heb ik maar 3 dagen mijn regels. De pijn werd ondertussen ook altijd maar erger en erger. Bovendien was ik uitermate gevoelig. Het leek alsof de tranen constant klaarzaten en ze niet veel nodig hadden om te tevoorschijn te komen. Woensdagavond had ik toneelrepetitie. Het viel blijkbaar zo hard op dat ik zeer had, dat men mij naar huis stuurde.
Toen ik donderdag nog steeds zoveel zeer had besloot ik toch om mijn gynaecoloog terug te bellen, misschien dat hij me kon geruststellen. Want ik maakte me zorgen. Ik ken mijn lichaam ondertussen al wel een beetje, en ik wist gewoon dat er iets niet klopte.
‘Wanneer kan je komen?’ vroeg de gyn
‘Ik zit op mijn werk, dus vanavond pas, of anders morgenvroeg.’
‘Kom vanavond nog maar’
Dat was alleszins niet geruststellend. Buiten de pijn, werden ook de emoties me even te veel en kon ik de tranen niet meer bedwingen. Het was misschien beter om meteen naar huis te gaan zodat ik direct naar de gyn kon om te zien wat er juist was. De baas vond dit allesbehalve amusant, maar dit kon me nu echt niet schelen. Hij denkt ook alleen maar aan zichzelf, en nu denk ik eens aan mezelf.
Op weg naar huis blijven de tranen stromen. Wat is er toch met mij? Dit is toch niet van mijn gewoonte? Ik fris me nog even op vooraleer ik me in de wachtkamer zet. Ik had me de moeite kunnen besparen, want meer dan een ‘Gaat het niet, meiske?’ van de gyn had ik niet nodig om meteen terug in te storten. Ik wou dat ik rustiger kon zijn, sterker. Het was alsof ik mezelf niet meer was. Na een kort onderzoek sloot de gyn uit dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn. Het was waarschijnlijk een vroegtijdige miskraam. Weeral. En ergens wist ik dit al, vandaar ook dat verdriet. Ik vraag hem hoe dit komt.
‘Dat weten we niet’ Ik vraag hem dan naar mijn progesteron en of die niet te laag is. Ik breng hem op de hoogte van al mijn opzoekingswerk.
‘Een luteale fase van 9 dagen is inderdaad wat kort’ besluit de gyn. ‘We zullen u wat geven om die te verlengen.’
‘Gaat u me utrogestan voorschrijven?’ vraag ik. En zo krijg ik een voorschrift.
‘Dat is dan 60 euro.’ Spijtig dat ik zelf geen briefje mag schrijven, ik had me de moeite van de consultatie kunnen besparen.
De rest van de middag verloopt in een waas van opeenvolgende inzinkingen. Zo was er deze toen ik mij ging registreren om op spoed bloed te laten nemen. Gevolgd door de inzinking tijdens het bloed nemen zelf. Hoezeer ik ook probeer om 5 minuten lang mijn tranen in te houden, het lukt me niet. Uiteindelijk volg ik de raad van de meiden van het forum en ga naar mijn huisarts, waar ik weer in een huilbui uitbarst. ‘Ik kan niet mee-eeer’ snik ik. ‘Ik ben even oo-op. Het is allemaal zo moe-oeilijk’.
De dokter besluit om me een weekje thuis te houden. Om op krachten te komen.
‘Je zit onder de hormonen en hebt nu toch even rust nodig. Tijd om alles op een rij’tje te zetten en terug kracht op te doen.’
Van zodra ik besef dat ik een week niet moet stressen, een week kan uitrusten, een week niet hoef te pendelen en een week me niet hoef te haasten van de ene afspraak naar de andere, valt er een pak van men schouders. Ik heb inderdaad even rust nodig. Want met een gestresst en oververmoeid, hormonaal lichaam zal het zeker niet lukken.
’s Avonds bel ik nog naar mijn gynaecoloog voor de uitslag van mijn bloed.
‘Volgens je progesteron zit je nu op het einde van je cyclus’ deelt hij mee
‘Maar ik heb al 6 dagen bloedverlies, is de eerste dag helder bloed niet dag 1 van je cyclus?’
‘Ja normaal gezien wel, maar volgens je hormonen ben je nu op het einde’
‘Hoe komt dit dan?’
‘Dat weten we niet.’
Zoals ik al zei… er is iets niet juist.
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Toen ik donderdag nog steeds zoveel zeer had besloot ik toch om mijn gynaecoloog terug te bellen, misschien dat hij me kon geruststellen. Want ik maakte me zorgen. Ik ken mijn lichaam ondertussen al wel een beetje, en ik wist gewoon dat er iets niet klopte.
‘Wanneer kan je komen?’ vroeg de gyn
‘Ik zit op mijn werk, dus vanavond pas, of anders morgenvroeg.’
‘Kom vanavond nog maar’
Dat was alleszins niet geruststellend. Buiten de pijn, werden ook de emoties me even te veel en kon ik de tranen niet meer bedwingen. Het was misschien beter om meteen naar huis te gaan zodat ik direct naar de gyn kon om te zien wat er juist was. De baas vond dit allesbehalve amusant, maar dit kon me nu echt niet schelen. Hij denkt ook alleen maar aan zichzelf, en nu denk ik eens aan mezelf.
Op weg naar huis blijven de tranen stromen. Wat is er toch met mij? Dit is toch niet van mijn gewoonte? Ik fris me nog even op vooraleer ik me in de wachtkamer zet. Ik had me de moeite kunnen besparen, want meer dan een ‘Gaat het niet, meiske?’ van de gyn had ik niet nodig om meteen terug in te storten. Ik wou dat ik rustiger kon zijn, sterker. Het was alsof ik mezelf niet meer was. Na een kort onderzoek sloot de gyn uit dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn. Het was waarschijnlijk een vroegtijdige miskraam. Weeral. En ergens wist ik dit al, vandaar ook dat verdriet. Ik vraag hem hoe dit komt.
‘Dat weten we niet’ Ik vraag hem dan naar mijn progesteron en of die niet te laag is. Ik breng hem op de hoogte van al mijn opzoekingswerk.
‘Een luteale fase van 9 dagen is inderdaad wat kort’ besluit de gyn. ‘We zullen u wat geven om die te verlengen.’
‘Gaat u me utrogestan voorschrijven?’ vraag ik. En zo krijg ik een voorschrift.
‘Dat is dan 60 euro.’ Spijtig dat ik zelf geen briefje mag schrijven, ik had me de moeite van de consultatie kunnen besparen.
De rest van de middag verloopt in een waas van opeenvolgende inzinkingen. Zo was er deze toen ik mij ging registreren om op spoed bloed te laten nemen. Gevolgd door de inzinking tijdens het bloed nemen zelf. Hoezeer ik ook probeer om 5 minuten lang mijn tranen in te houden, het lukt me niet. Uiteindelijk volg ik de raad van de meiden van het forum en ga naar mijn huisarts, waar ik weer in een huilbui uitbarst. ‘Ik kan niet mee-eeer’ snik ik. ‘Ik ben even oo-op. Het is allemaal zo moe-oeilijk’.
De dokter besluit om me een weekje thuis te houden. Om op krachten te komen.
‘Je zit onder de hormonen en hebt nu toch even rust nodig. Tijd om alles op een rij’tje te zetten en terug kracht op te doen.’
Van zodra ik besef dat ik een week niet moet stressen, een week kan uitrusten, een week niet hoef te pendelen en een week me niet hoef te haasten van de ene afspraak naar de andere, valt er een pak van men schouders. Ik heb inderdaad even rust nodig. Want met een gestresst en oververmoeid, hormonaal lichaam zal het zeker niet lukken.
’s Avonds bel ik nog naar mijn gynaecoloog voor de uitslag van mijn bloed.
‘Volgens je progesteron zit je nu op het einde van je cyclus’ deelt hij mee
‘Maar ik heb al 6 dagen bloedverlies, is de eerste dag helder bloed niet dag 1 van je cyclus?’
‘Ja normaal gezien wel, maar volgens je hormonen ben je nu op het einde’
‘Hoe komt dit dan?’
‘Dat weten we niet.’
Zoals ik al zei… er is iets niet juist.
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
dinsdag 18 februari 2014
Je eigen hand vasthouden
Ik ben een beetje teleurgesteld. En ook een ietsiepietsie gefrustreerd. Niet gewoon omwille van het feit dat het nog niet gelukt is. Tenslotte is de situatie nog ver van hopeloos, want 5 pogingen is zeker niet uitzonderlijk. Nee, ik ben een beetje ontdaan van hoe weinig begeleiding je eigenlijk krijgt. Als je aan het proces van ‘Bam-to-be’ begint, heb je meteen een heel aantal afspraken, je wordt gescreend en uiteindelijk goedgekeurd. Je denkt dan ook dat je nadien een professionele opvolging krijgt. Maar eigenlijk word je een beetje aan je lot overgelaten.
Ik vind het moeilijk dit te schrijven, het is zelfs moeilijk om het te zeggen of maar te denken. Want ik ben niet de persoon die vlug klaagt over service. Ik ben het soort persoon dat je in het slechtste restaurant ter wereld kan zetten en die, als men komt vragen of alles naar wens is, nog steeds zal knikken en zeggen ‘ja dank u’. Maar dit gevoel blijft toch een beetje knagen, vandaar dat het eruit moet. Eens je in dat traject terecht komt ben je echt een nummer. Je krijgt geen contactpersoon in de kliniek, iemand die je dossier persoonlijk kent of zo. Je krijgt een nummer waarnaar je kan sms’en, en waarop je laat weten welke dag je je menstruatie krijgt, en welke dag je ovuleert. Vervolgens krijg je een sms’je terug dat zegt om welk uur je mag komen. Ter plaatse zie je ook niemand, maar ga je rechtstreeks naar de wachtzaal, om vervolgens 10 minuten bij de gynaecoloog te zitten die de inseminatie uitvoert. Begrijp me niet verkeerd, deze man is zeer vriendelijk. Maar je kan toch moeilijk het idee van je afschudden dat dit voor hem routine is. Deze man doet een hele dag aan een stuk, week na week, jaar na jaar inseminaties. En dat is het dan ook. Hoeveel vrouwen passeren er zo op een maand? Het is normaal dat hij je niet meer herinnert als je er een maand later terugkomt. Het is alsof ze nog nét niet zeggen ‘tot de volgende keer!’, als je terug vertrekt. Ook nadien neemt de kliniek nooit contact met je op. Sorry, dat is niet helemaal correct. Je krijgt nog een factuur toegestuurd.
Nadat mijn maandstonden deze keer al na 9 dagen kwamen besloot ik opnieuw om wat opzoekingswerk te doen. Na ettelijke uren te overleggen met Google kwam ik tot de conclusie dat mijn luteale fase inderdaad te kort is en dat dit komt door een tekort aan progesteron. Hiervoor bestaat er een medicament dat je vaginaal moet opsteken, namelijk utrogestan. Maandag belde ik dus naar Gent. Na slechts 24 pogingen kreeg ik iemand aan de lijn. Ik legde mijn probleem uit aan de vroedvrouw. ‘Ja mevrouw, ik ben slechts een vroedvrouw, dit is iets wat de dokter moet beslissen.’ ‘Kan u dit vragen?’ ‘Ik zal een afspraak maken voor u… even kijken. Ja dit is mogelijk op zijn vroegst 17 april.’
En daar sta je dan. Met een afspraak 2 maanden later voor een probleem dat misschien nu al opgelost kan worden. Als ik gelijk heb, en ik heb inderdaad een progesteron-tekort, dan heeft het geen zin om zonder die medicatie een volgende inseminatie aan te vangen. Als de bevruchting al lukt, heeft dat vruchtje geen schijn van kans om zich in te nestelen. En het is nu net dit dat me frustreert. Ik besloot om verder te overleggen met Google en hoe meer ik te weten kwam (via medische websites, forums, blogs,…) hoe meer ik overtuigd was dat het inderdaad aan de progesteron ligt. Ik keek nog eens naar mijn bloedresultaten van poging 2, toen ik een vroege miskraam kreeg. Toen was mijn progesteronwaarde 6, dit zou op zijn minst 20 moeten zijn. Men kon toen zien dat ik een miskraam zou krijgen. Het stond er zwart op wit. En men zegt niets. Meer nog, men past ook de behandeling niet aan voor de volgende maand. Pas na 6 pogingen heb je een gesprek om de verdere behandeling te bespreken. En het is net dit feit dat me enorm frustreert. Ook mijn eigen gynaecoloog had dit in feite moeten zien. Ik zal dus volgende week, als ik mijn afspraak heb, hem hierover aanspreken.
Gelukkig heb ik 2 handen, en kan ik gerust mijn eigen handje vasthouden. Ik heb ook het geluk dat ik goede vrienden en een lieve familie heb die me gerust een handje uitlenen, of een schouder aanbieden.
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Ik vind het moeilijk dit te schrijven, het is zelfs moeilijk om het te zeggen of maar te denken. Want ik ben niet de persoon die vlug klaagt over service. Ik ben het soort persoon dat je in het slechtste restaurant ter wereld kan zetten en die, als men komt vragen of alles naar wens is, nog steeds zal knikken en zeggen ‘ja dank u’. Maar dit gevoel blijft toch een beetje knagen, vandaar dat het eruit moet. Eens je in dat traject terecht komt ben je echt een nummer. Je krijgt geen contactpersoon in de kliniek, iemand die je dossier persoonlijk kent of zo. Je krijgt een nummer waarnaar je kan sms’en, en waarop je laat weten welke dag je je menstruatie krijgt, en welke dag je ovuleert. Vervolgens krijg je een sms’je terug dat zegt om welk uur je mag komen. Ter plaatse zie je ook niemand, maar ga je rechtstreeks naar de wachtzaal, om vervolgens 10 minuten bij de gynaecoloog te zitten die de inseminatie uitvoert. Begrijp me niet verkeerd, deze man is zeer vriendelijk. Maar je kan toch moeilijk het idee van je afschudden dat dit voor hem routine is. Deze man doet een hele dag aan een stuk, week na week, jaar na jaar inseminaties. En dat is het dan ook. Hoeveel vrouwen passeren er zo op een maand? Het is normaal dat hij je niet meer herinnert als je er een maand later terugkomt. Het is alsof ze nog nét niet zeggen ‘tot de volgende keer!’, als je terug vertrekt. Ook nadien neemt de kliniek nooit contact met je op. Sorry, dat is niet helemaal correct. Je krijgt nog een factuur toegestuurd.
Nadat mijn maandstonden deze keer al na 9 dagen kwamen besloot ik opnieuw om wat opzoekingswerk te doen. Na ettelijke uren te overleggen met Google kwam ik tot de conclusie dat mijn luteale fase inderdaad te kort is en dat dit komt door een tekort aan progesteron. Hiervoor bestaat er een medicament dat je vaginaal moet opsteken, namelijk utrogestan. Maandag belde ik dus naar Gent. Na slechts 24 pogingen kreeg ik iemand aan de lijn. Ik legde mijn probleem uit aan de vroedvrouw. ‘Ja mevrouw, ik ben slechts een vroedvrouw, dit is iets wat de dokter moet beslissen.’ ‘Kan u dit vragen?’ ‘Ik zal een afspraak maken voor u… even kijken. Ja dit is mogelijk op zijn vroegst 17 april.’
En daar sta je dan. Met een afspraak 2 maanden later voor een probleem dat misschien nu al opgelost kan worden. Als ik gelijk heb, en ik heb inderdaad een progesteron-tekort, dan heeft het geen zin om zonder die medicatie een volgende inseminatie aan te vangen. Als de bevruchting al lukt, heeft dat vruchtje geen schijn van kans om zich in te nestelen. En het is nu net dit dat me frustreert. Ik besloot om verder te overleggen met Google en hoe meer ik te weten kwam (via medische websites, forums, blogs,…) hoe meer ik overtuigd was dat het inderdaad aan de progesteron ligt. Ik keek nog eens naar mijn bloedresultaten van poging 2, toen ik een vroege miskraam kreeg. Toen was mijn progesteronwaarde 6, dit zou op zijn minst 20 moeten zijn. Men kon toen zien dat ik een miskraam zou krijgen. Het stond er zwart op wit. En men zegt niets. Meer nog, men past ook de behandeling niet aan voor de volgende maand. Pas na 6 pogingen heb je een gesprek om de verdere behandeling te bespreken. En het is net dit feit dat me enorm frustreert. Ook mijn eigen gynaecoloog had dit in feite moeten zien. Ik zal dus volgende week, als ik mijn afspraak heb, hem hierover aanspreken.
Gelukkig heb ik 2 handen, en kan ik gerust mijn eigen handje vasthouden. Ik heb ook het geluk dat ik goede vrienden en een lieve familie heb die me gerust een handje uitlenen, of een schouder aanbieden.
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Is dat niet wat kort?
Mijn geduld was op vorige week. Van alle pogingen, kan ik
toch zeggen dat de laatste poging me het meest bezighield. Nauwlettend hield ik mijn lichaam in de
gaten, op zoek naar de eerste symptomen. Toen we woensdag toneelrepetitie
hadden in de balletzaal (met de spiegelwand), merkte ik dat mijn onderbuik
nogal gezwollen stond, en vrij gespannen ook. Niet echt een extra
vetrolletje. Zou het? De hele repetitie was ik dus meer bezig met
mijn buik te bestuderen in de spiegel, dan dat ik naar mijn tekst keek. Het zag er alleszins veelbelovend uit. Ook
google vond dit. Toen ik ’s ochtends googlede ‘gezwollen buik symptoom’, gaf ze
allerlei redenen, uiteenlopende van ‘te veel gegeten’ tot ‘gasvorming’. Maar
toen ik googlede ‘gezwollen buik zwangerschap’ bracht ze me naar allerlei
forums waarin vrouwen ook een gezwollen buik hebben in het begin van de
zwangerschap. Het zou het hormoon progesteron zijn, dat ervoor zorgt dat de
ingewanden trager werken, waardoor de darmen vocht ophouden.
Ook donderdag en vrijdag bleef de buik vrij gezwollen en begon
ik stilletjes aan weg te dromen op een wolkje.
’s Avonds ging ik op babybezoek, want een goede vriendin is mama
geworden. Slechts 1,5 glaasje cava
gedronken daar, in de veronderstelling dat het misschien wel mijn laatste
glaasje voor een lange tijd zou zijn.
Zaterdagochtend begon echter minder goed. Ik liep enorm zenuwachtig en zeer
emotioneel. Ik had een antwoord nodig,
maar het was toch nog wat te vroeg om te testen, ik zat slechts op 9 dagen na
inseminatie. Op dat moment is zelfs de
pregnyl amper uit mijn lijf, dus zou ik nooit een betrouwbare zw-test kunnen
doen.
En toen waren ze daar… De maandstonden. Op dag 9 al! Hoe is
dat nu mogelijk? Is poging 5 nu ook
alweer mislukt? Ik moet eerlijk zeggen,
ik was even helemaal van slag. Ik heb nu
nog 1 kans vooraleer ik opnieuw op gesprek moet en men zal zien wat eventueel
de volgende stap is… kijkoperatie? Ivf? Icsi?
Het is allemaal zo onzeker. En
waarom lukt het trouwens niet. Ik doe toch alles juist? Met de warme dranken,
acupunctuur, tarwekiemolie, foliumzuur en de gezonde levensstijl zou niets me
toch in de weg mogen staan? Na de
traantjes, de woede, het ongeloof en de frustratie, begon ik aan een
analyse. Wordt mijn cyclus niet
bijzonder kort? Hij is nu nog 22 dagen,
dat is maar een goede 3 weken. Ik heb nu
3 cyclussen op 2 maanden, het gaat zo vlug dat ik amper tijd heb om eens adem
te halen. Je zou trouwens maar 1 keer
per maand teleurgesteld mogen worden, geen twee keer!
Toen ik mijn bezorgdheid over de korte cyclus deelde op een
forum, zei er iemand dat de ‘luteale fase’, de fase tussen eisprong en maandstonden, tenminste
toch 10 dagen moet zijn, en liefst tussen de 12 en 14 dagen, anders heeft het
ei’tje geen kans zich in te nestelen vooraleer je lichaam grote schoonmaak
doet. Met mijn 9 dagen ben ik er dus ook
van overtuigd dat dit wel eens het probleem kan zijn. Mijn opzoekingswerk op google leerde me dat
als je een te korte LF (luteale fase) hebt, dat dit komt door een tekort aan
progesteron. Als je niet genoeg progesteron aanmaakt (iets wat je lichaam automatisch
doet na de eisprong), kan het ei’tje niet innestelen, waardoor je lichaam ook
geen hcg kan aanmaken en bijgevolg geen idee heeft dat er een mogelijke
zwangerschap is, en vervolgens gewoon de baarmoeder weer schoonmaakt door de
maandstonden te laten komen. Gelukkig
staat de wetenschap al ver, en kan je progesteron gewoon bijnemen. Iets wat ik
meteen eens zal vragen aan mijn gynaecoloog. Met nog 1 poging te gaan wil ik
geen kans meer missen!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
maandag 10 februari 2014
Ik ben er niet mee bezig...
Ja, dat was een goed plan… er niet mee bezig zijn. Fantastisch idee! Ware het niet, dat dit gewoon niet lukt! Hoe doen mensen dat? Er niet mee bezig zijn?
Er gewoon niet aan denken? Ik doe echt
mijn best hoor, maar hoe meer ik me forceer om er niet mee bezig te zijn, hoe
meer mijn gedachten er toch naar uitgaan.
Met mijn algemeen humeur valt het nog goed mee, ik ben nog
positief en heb nog geen kleine inzinkingen gehad. Met de zenuwen ook nog alles
goed, tot hiertoe heb ik nog steeds wat geduld over. Maar ik denk er gewoon CONSTANT aan. Het gaat niet weg uit mijn gedachten. Ik wil het gewoon zodanig graag dat ik er
niet in slaag om me echt op iets anders te concentreren. Beetje ambetant natuurlijk hé. Beetje frustrerend ook, want mijn geliefde
google slaagt er niet in om met nieuwe informatie op de proppen te komen. Ze verwijst me telkens opnieuw naar dezelfde
websites en forums, die helaas niets nieuws te melden hebben. Heb ik dan echt al alles gelezen?
Ondertussen heb ik wel, dankzij mijn vele opzoekingswerk,
een hele strategie ontwikkeld, voornamelijk gebaseerd op het drinken van warme
drankjes. Ik maak iedere week soep en
drink de hele dag door vruchtenthee. En
daarboven heb ik Tarwekiemolie besteld, dat zou de doorbloeding, en bijgevolg ook de innesteling bevorderen. Laten we hopen dat dit ook zal werken en ik binnen een weekje toch eens een positieve test in handen zal hebben! En ondertussen zal ik gewoon proberen.... er niet mee bezig te zijn!
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
donderdag 6 februari 2014
En we wachten weer... - vijfde inseminatie
Gisteren was het weer inseminatiedag, de 5de
ondertussen, en alles is zeer goed verlopen.
Op nog geen 5 minuten was ik al geïnsemineerd en nog 5 minuten later
stond ik alweer buiten. Vlak voor het
buitengaan vroeg ik nog aan de gyn wat zo het gemiddeld aantal pogingen is dat
men nodig heeft vooraleer er een positieve zwangerschap uit voortkomt. Het antwoord was ‘4’. Ik zit er dus al een
klein beetje over, maar dit betekent ook
dat het nu waarschijnlijk niet zo lang meer zal duren, en misschien is
het deze 5de keer wel raak! Ik
blijf ondertussen verder warme drankjes drinken en me warm houden in het
algemeen, ik drink zo goed als geen alcohol meer en ik ben 2 dagen voor de
inseminatie nog eens tot bij de acupuncturist geweest. Veel meer kan ik niet doen, behalve wachten
dan. Wachten op een antwoord.
Behalve het resultaat van de inseminatie wacht ik trouwens
ook nog op iets anders… namelijk het resultaat van een sollicitatie. Twee maanden geleden vernam ik van een vriend
dat er een vacature vrijkwam die me echt op het lijf is geschreven. Bijgevolg gaf ik mijn CV nog eens een
opfrissing en schreef een hopelijk overtuigende motivatiebrief. En ja hoor, vorige week kreeg ik bericht dat
ik op 26 februari op gesprek mag komen.
Om me wat voor te bereiden had ik al een gesprek met 2 mensen uit de
sector, waarvan er ééntje zelfs mijn naaste collega zal worden. En hoe meer ze over de job vertelde, hoe
warmer ik ervoor liep. Ten eerste komt
er heel wat schrijfwerk aan te pas, en ik ben al een tijdje op zoek naar werk
waarvoor ik wat vaker in de pen zou mogen kruipen. Bovendien is het voornamelijk thuiswerk. Het
bedrijf heeft geen eigen kantoren en het is de bedoeling dat je het
secretariaat, de nieuwsbrief en het bedrijfskrantje van thuis uit tot een goed
einde brengt. Hoe ideaal zou dat niet
zijn als er een boeleke bijkomt?
©, 2014, bam-to-be.blogspot.be
Abonneren op:
Posts (Atom)