Vandaag heb ik Walter in zijn autostoel gezet en de maxi-cosi opgeborgen. En weer overviel me de vraag 'Waar is mijn baby?'. Als je hem zo ziet zitten in zijn stoel dan is het echt al een peutertje geworden. Om maar niet te zeggen dat de tijd vliegt! Ik word constant heen en weer gesleurd door het gevoel dat het te vlug gaat, dat ik hem nog wat langer klein wil houden, en het verlangen om te zien wat er nog komt. Wanneer komt dat eerste woordje, en wat zal het zijn? (We oefenen alle dagen met 'mama' maar tot hiertoe geen succes). Wanneer zal hij kruipen of zich rechtrekken? Het wordt echt altijd maar leuker, want iedere dag leer ik Walter een beetje beter kennen, en wat ben ik fier dat ik zijn mama mag zijn!.
Voeding: Walter is een echte bourgondiër. Hij eet gewoon alles! Er is werkelijk niets wat hij niet lust en hij is telkens zeer enthousiast als je met eten aankomt. 's ochtends en 's avonds drinkt hij nog melk (210 cc en 270 cc), en dan is er om 11u groentepap met vlees of vis en om 15u fruitpap. Hij eet telkens een goede 200gram. Tussendoor eet hij cracotjes of een stukje fruit.
Kilo's: net een bezoekje aan k&g gebracht voor Walter zijn 9 maanden. Hij weegt nu 9,2 kilo en is 75cm. Hij draagt nu ook maatje 80.
Mooiste moment van de maand: we hebben een prachtige daguitstap naar de plantentuin van Meise gedaan. Al een hele tijd geleden had ik ons ingeschreven voor een foto te laten nemen op de reuzenwaterlelie. Er is namelijk één periode in het jaar (eind juni-begin juli) waarop de bladen van de lelie zodanig groot en stevig zijn dat je er gemakkelijk een baby op kan zetten. Ik had mijn ouders mee geïnviteerd en zo trokken we met vieren naar Meise. Het was bijna meteen aan Walter en de lieve dame, die met haar waterpak in de vijver zat, zette hem op het blad. Walter begon meteen te huilen en wij maar zwaaien aan de kant en proberen om hem te doen lachen! Uiteindelijk zijn we er toch in geslaagd enkele foto's te nemen waarop hij niet huilde. De rest van de dag brachten we door in de plantentuin en het was een heerlijke dag. Het is een prachtig park met een gezellige orangerie waar Walter heel flink zijn gp en fp heeft gegeten. En verder was hij ook de hele dag in zeer goed humeur. Het was een dag om in te kaderen!
Moeilijkste moment van de maand: we hebben een zeer moeilijk dagje strand gehad. Hier volgt nog een aparte blog over.
Meest emo moment van de maand: net op het moment dat alles heel goed gaat slaat het noodlot soms toe. Zo voelde het toch even voor onze familie toen mijn papa met spoed diende geopereerd te worden aan een geperforeerde darm. Nog maar een weekje voordien was er ons uitje in Meise en een week later lag hij op intensieve te bekomen van een 4 uur durende operatie. Ondertussen gaat gelukkig alles al aan de betere hand, alhoewel er natuurlijk nog een hele revalidatieperiode volgt. Maar het gaat goed en we zijn zo stilletjes aan aan het bekomen van de schok.
Wat kan Walter allemaal : Walter begint goed te brabbelen maar echte woordjes zitten er nog niet in. Hij is wel heel beweeglijk geworden. Gewoon stilzitten in de zetel is er niet meer bij. Hij draait zich dan om en binnen de kortste keren zit hij anders. Hij wil beginnen kruipen maar geraakt tot nu toe enkel achteruit. Hij kan ook al mooi lachen naar de camera. Het is echt grappig hoe vlug hij dit al doorheeft, vanaf ik mijn gsm bovenhaal om een foto te nemen dan lacht hij naar de camera. Hij begint nu ook af en toe zijn humeur te overdrijven, een beetje comedie spelen zit er ook al bij. En hij kan al mooi met de bal spelen, als je deze naar hem toerolt dan rolt hij hem terug.
Slaap: Walter slaapt super! 's Nachts mooi klokje rond (19u tot 7u) en overdag mooi een dutje in de voormiddag en eentje in de namiddag.
Walter's eerste keer: hij heeft voor het eerst in de schommel gezeten en dit vond hij super! Hij vond het zodanig leuk dat ik ondertussen al zo een babyschommel heb aangeschaft voor bij ons in de tuin. Hij zit er regelmatig in en kirt het dan uit van plezier! Hij heeft ook voor het eerst in een winkelkarretje gezeten. Zo is het een pak gemakkelijker (en leuker) om boodschappen te doen. We zijn ook naar het strand geweest en Walter doet het heel flink in het zand. Hij is er alleszins niet vies van. Na het zand heeft hij ook voor het eerst zijn voetjes in het gras gezet, ook dit was weer een hele nieuwe ervaring. Zijn haar is voor het eerst geknipt, gewoon achteraan de te lange lokken en aan zijn oortjes wat bijgeknipt. En we zijn voor het eerst gaan zwemmen, ook dit vond Walter best wel leuk. Hij lag erbij in zijn zwemband als een echte pasha.
Activiteiten: we doen veel uitstapjes. Daarom niet altijd even ver (meestal blijven we in Knokke Heist), maar in namiddag, na zijn middagdutje, gaan we altijd naar buiten. We gaan dan naar het strand, of wat wandelen, of even langs de winkelstraat of de bibliotheek. We zijn ook al gaan zwemmen en hebben een bezoekje gebracht aan de meeste rommelmarkten. Thuis spelen we vaak op de speelmat, soms samen, soms moet hij even alleen spelen.
woensdag 3 augustus 2016
donderdag 30 juni 2016
Mamabaas blog: Stoppen met borstvoeding
Ik had nooit verwacht dat stoppen met borstvoeding zo moeilijk zou zijn. Ik had gekozen voor borstvoeding met het idee: ‘Ik wil het tenminste proberen, dan weet ik wat het is. En lukt het niet, dan zijn flesjes ook goed.’ Ik had geluk, want het lukte supergoed. Al vanaf het eerste moment vonden we samen onze weg. Ik ben bespaard gebleven van kwaaltjes, van ontstekingen, kloofjes, pijnlijke tepels of wat dan ook. En wat was het gemakkelijk! Heb je honger? Hier is je eten. Direct klaar, geen wachttijd. Mijn initiële plan om twee maanden borstvoeding te geven en dan stilletjes aan af te bouwen zodat hij op flesjes zou staan op drie maanden (wanneer ik terug aan de slag ging), werd al snel opgeborgen. Alles ging zo goed, dat ik gerust nog wat langer wou doorgaan.
’s Nachts kwam hij dan natuurlijk vijf keer vragen om in te halen. Ondertussen zijn we 1,5 maand verder en drinkt hij nog steeds niet van een flesje. Overdag eet hij groentjes en fruit, en ik kolf af. En ik zal het maar meteen zeggen… Ik haat afkolven. Ik heb een manuele kolf, omdat ik geen lid ben bij CM ben en er dus geen aan een schappelijke prijs kan huren. Afkolven kost enorm veel energie, meer dan gewoon de borst geven. Echt chapeau aan de mama’s die telkens afkolven en dit uit een flesje geven. Hoedje af hiervoor. Ik vind het vreselijk, het lijkt wel alsof ik de energie uit me pomp. Energie die ik best kan gebruiken, want een fulltime job en een baby combineren is best pittig.
Maar mijn lichaam blijft tegensputteren. Waardoor het rationele in mij zegt dat het toch beter is om te stoppen. En zo word ik dag na dag heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat ik echt moet stoppen, dat ik het allemaal zo beu ben en het gevoel dat ik wil blijven geven, dat ik deze periode nog niet kan afsluiten. Als ik denk aan de laatste keer dat ik hem zal aanleggen, springen de tranen me al in de ogen. Ik had nooit verwacht dat stoppen zo moeilijk zou zijn. Maar wat ben ik blij dat ik toch voor borstvoeding heb gekozen en dat we deze periode hebben gehad. Want wat is het gezellig en knus en intiem om je kleintje zo dichtbij je te kunnen voeden. Zoveel emotie dat hieraan verbonden is. En daarom is de stap nemen om af te bouwen ook zo moeilijk.
Ik heb werkelijk alles geprobeerd
Dus we gingen door. Er werd borstvoedingspauze aangevraagd en ik begon alvast te oefenen met het kolven en geven van flesjes. En daar liep het stroef. Mijn zoontje, die ondertussen al 2,5 maand genoot van de geneugten van de borst, vond dat siliconen flesje maar niets en weigerde resoluut om ervan te drinken.- Een ander flesje proberen dan. Nee, ook niet.
- Moest ik dan iemand anders het flesje laten geven misschien? Helaas, ook daarin trapte hij niet.
- De volgende weken kreeg hij om de twee dagen een flesje aangeboden.
- Ik heb in totaal 11 soorten flesjes van 8 verschillende merken geprobeerd.
- Ik heb andere mensen het flesje laten aanbieden. Op een moment dat hij geen honger had, op een moment dat hij net wel honger had, op een moment dat hij slaperig was, op een moment dat hij net geslapen had. Maar helaas.
- We probeerden met afgekolfde melk, met kunstvoeding, met ingedikte kunstvoeding. Met een lepeltje, met een cupje, met een bekertje.
- Ik heb spenen in mijn BH gedragen om mijn geur erop af te geven, ik heb ze gekookt in de moedermelk en in de koffie.
Het lukte maar niet
Op een bepaald moment liet ik het los. ‘Hij zal wel drinken zodra hij voelt dat het moet, als hij in de crèche zit.’ Dacht ik. Verkeerd gedacht. Mijn karaktervol zoontje kon best een dagje zonder een druppel melk. Hij vroeg zelfs niet om eten, hij was niet lastig en huilde niet, maar weigerde om uit een flesje te drinken. Hij had zoiets van: ‘Jullie kunnen me niet geven wat ik wil, dus ik wacht wel totdat mama terug is’.’s Nachts kwam hij dan natuurlijk vijf keer vragen om in te halen. Ondertussen zijn we 1,5 maand verder en drinkt hij nog steeds niet van een flesje. Overdag eet hij groentjes en fruit, en ik kolf af. En ik zal het maar meteen zeggen… Ik haat afkolven. Ik heb een manuele kolf, omdat ik geen lid ben bij CM ben en er dus geen aan een schappelijke prijs kan huren. Afkolven kost enorm veel energie, meer dan gewoon de borst geven. Echt chapeau aan de mama’s die telkens afkolven en dit uit een flesje geven. Hoedje af hiervoor. Ik vind het vreselijk, het lijkt wel alsof ik de energie uit me pomp. Energie die ik best kan gebruiken, want een fulltime job en een baby combineren is best pittig.
Het afbouwen is zo moeilijk
En zo besloot ik twee weken geleden dat het genoeg geweest is. Hij heeft een dikke vijf maanden borstvoeding gehad, nu was het tijd om af te bouwen. Voor mezelf. Omdat ik stilletjes aan op geraakte. Mijn beslissing was verbazend snel gemaakt. Tot de volgende dag, toen de emoties het overnamen en ik me schuldig begon te voelen dat ik hem de borst wou ontzeggen. "Ik zal heel langzaam afbouwen", klonk het toen al. En nog twee dagen later dacht ik: "Ik doe nog wel even door".Maar mijn lichaam blijft tegensputteren. Waardoor het rationele in mij zegt dat het toch beter is om te stoppen. En zo word ik dag na dag heen en weer geslingerd tussen het gevoel dat ik echt moet stoppen, dat ik het allemaal zo beu ben en het gevoel dat ik wil blijven geven, dat ik deze periode nog niet kan afsluiten. Als ik denk aan de laatste keer dat ik hem zal aanleggen, springen de tranen me al in de ogen. Ik had nooit verwacht dat stoppen zo moeilijk zou zijn. Maar wat ben ik blij dat ik toch voor borstvoeding heb gekozen en dat we deze periode hebben gehad. Want wat is het gezellig en knus en intiem om je kleintje zo dichtbij je te kunnen voeden. Zoveel emotie dat hieraan verbonden is. En daarom is de stap nemen om af te bouwen ook zo moeilijk.
woensdag 22 juni 2016
Walter - Maand 6 & 7
Slechte punten voor mij want Walter is ondertussen al een goede 7 maanden, maar het leven is druk met zo een kleintje in huis en de job slorpt me ook helemaal op waardoor ik niet genoeg tijd maak om eens iets neer te pennen.
Maar alles gaat echt supergoed met ons. We hebben zo een goed ritme gevonden. Op dit moment kan ik echt zeggen dat het niet te zwaar is. Want die vraag krijg ik regelmatig. 'Is het niet te zwaar alleen?' Dat het leven als ouder zwaar kan zijn dat wist ik, of dat had ik toch al gehoord en gelezen. Dat wist ik dus en daar was ik op voorbereid. Maar al bij al vind ik dat het nog best meevalt. Misschien net omdat ik me had schrap gezet voor een pittig jaartje alleen met een baby. Natuurlijk moet je denk ik ook wat geluk hebben met je baby. Walter slaapt goed, kan zich soms alleen bezig houden, huilt heel weinig, eet goed en is nog nooit 'echt' ziek geweest. Moest ik een baby hebben die niet goed sliep of vaak ziek was, dan zou ik heel anders klinken. Maar dan is het gewoon zwaar of je nu alleen bent of met twee. Het ligt er verder ook aan dat je niet wil proberen om alles te doen wat je daarvoor deed. Geen feestweekendjes, geen 101 hobby's, maar gewoon even tijd uitrekken om 'mama' te zijn. Voorlopig bestaat mijn leven uit Walter en mijn werk. En dat is goed zo. Ik verlang ook niet meer nu. Ik doe mijn nieuwe job enorm graag, ik voel me nét een echte volwassene hierin. Ik put er voldoening en energie uit en de dagen vliegen veel te vlug. Op vrijdag vind ik het zelfs jammer dat ik moet wachten tot maandag om verder te werken aan de uitbouw van mijn kantoor. Maar dan is het weekend en ben ik bij Walter. Op zondag vind ik het dan weer jammer dat het weekend weeral voorbij is en ik hem de volgende dag weer zal missen. En zo gaan de dagen vlug.
Voeding: Vroeger stond hier 'borstvoeding'. Dus ja, jullie kunnen het al raden... We zijn gestopt met de borstvoeding en dit met de nodige traantjes erbij. Het was een zeer intense en mooie periode en ik ben zo blij dat we dit hebben gehad, maar op het einde begon het zijn tol te eisen. De vele nachtvoedingen en de borstvoeding in het algemeen, werd zwaar. Eens je aan het werk bent, en je moet kolven is het toch anders. Ik voelde dat mijn lichaam alles aan de borstvoeding gaf (wat ook zo hoort), maar dat er niet genoeg energie of kracht overschoot voor mezelf. Ik was moe, voelde me slap en liep enorm emotioneel. En dan is het tijd om te stoppen. Walter werd naar Oma en Opa gebracht met flesjes en ik keerde alleen terug naar huis. Ik voelde me leeg. Maar Walter maakte er geen probleem van. Hij voelde nu dat het wel genoeg geweest was en dat hij zou moeten drinken van het flesje. En dat deed hij dan ook. Het ging zo verbazingwekkend vlot dat het wel leek alsof er nooit een probleem geweest was. Mijn oorspronkelijke plan was om 's ochtends en 's avonds nog bv te blijven geven, maar eens hij van dat flesje dronk, durfde ik het niet riskeren om nog de borst aan te bieden want ik had schrik dat hij dan terug het flesje zou weigeren. Ik kolfde nog af, steeds minder, tot mijn productie een drietal weken later helemaal gestopt was. En mijn energie kwam terug, ik voelde me lichamelijk een heel pak beter, wat hielp om me bij de beslissing om te stoppen neer te leggen. Ik had de juiste keuze gemaakt. Walter werd in het begin nog eens wakker 's nachts op de uren dat hij anders ook dronk. En die eerste week leek het allemaal zo ingewikkeld die flesjes. Hoeveel moest ik geven? Wanneer moest ik dit geven? Maar slechts een week later waren we er allebei mee weg. Door de overschakeling op flesjes hebben we nu ook een echte routine, iets wat je met borstvoeding niet zo vlug hebt. En dat maakt het toch allemaal veel eenvoudiger. Walter drinkt nu 's ochtends om 7u een fles van 210 (7 schepjes), 's avonds om 17u30 een fles van 120 (4 schepjes) en om 19u een fles van 180 (6 schepjes).
Uiteraard is er niet alleen meer melk op Walter zijn menu. Hij eet ook groentjes en fruit. Véél groenten en fruit, zeer veel zelfs. Hij is echt een supergoede eter. Hij houdt zijn mondje heel goed open en krijgt echt grote porties op. Hij krijgt ondertussen ook al wat vlees, vis of een eitje bij zijn groentjes. De groente- en fruitpap maak ik altijd vers. Misschien dat ik in de toekomst wel eens een potje zal geven, maar we hebben dit nog niet nodig gehad. En zo een groot werk is het niet om dat vers te maken. We experimenteren met verschillende smaken maar Walter lijkt het wel allemaal te lusten! Hij eet ook al cracotjes, en ook zeer graag. Hij heeft nu 7 tanden en kan er dus echt wel flink op knabbelen. Hij bijt stukjes af (dus niet op sabbelen, maar echt bijten) en knabbelt er vrolijk op los. Het laatste stukje stopt hij dan in 1 stuk in zijn mondje en dat verdwijnt helemaal. Geen kruimels, geen geplette stukjes die je uit zijn handjes moet halen, geen mond vol koek. Ik sta versteld.
Kilo's: Walter weegt ondertussen een goede 8 kilo. Vlak voor ik stopte met de bv was zijn gewicht wat gezakt. Hij zag er ook plots wat magerder uit, waardoor ik me toch wat zorgen maakte. Maar dit was normaal verzekerde de kinderarts me, zeker voor borstvoedingskindjes. Uiteindelijk begon hij dan goed te eten van de groentepap en zag je zijn billetjes terug dikker worden :-).
Mooiste moment van de maand: Er zijn weer veel mooie momenten gepasseerd. Eigenlijk telkens als hij iets nieuws doet. Dan sta je echt versteld en ben je apetrots 'Hij kan dit al, hoe fantastisch!'. Het gaat ook allemaal zo vlug. Het zitten bijvoorbeeld, de ene dag viel hij nog constant om en moest je hem echt ondersteunen, en de volgende dag zat hij zonder probleem. Glunder glunder op zo'n moment.
Ik ben ook een week in vakantie geweest met hem, en we hadden er een topweekje uitgekozen, namelijk de eerste week van mei, toen het iedere dag stralend weer was. Op voorhand had ik gedacht dat dit best nog een zware week zou zijn, want fulltime voor een baby zorgen is toch best vermoeiend, maar het is zo enorm goed meegevallen! Walter was iedere dag in topform en we hadden zo een mooi ritme gevonden. We konden iedere dag buiten om te gaan wandelen of een uitstapje te doen, en hij deed mooi zijn dutjes, waarop ik me dan ook even in de zon zette (het was tenslotte toch ook vakantie hé). We sloten de week af met onze eerste moedertjesdag, die samen met de dichte familie gevierd werd.
Moeilijkste moment van de maand: Ik heb er even doorgezeten. Niet lang, maar wel diep genoeg om hulp te vragen. Ik was vooral moe. Eventjes helemaal op. Het hulp vragen was nog het moeilijkste. Je voelt je dan zo gefaald. Maar achteraf besef je dat je dit gewoon even nodig had, en heb je terug energie om door te doen en er terug van te genieten ook.
Het andere moeilijke moment was toen ik dacht dat hij ziek was (hier volgt nog een aparte blog over). Uiteindelijk was hij helemaal niet ziek, maar ik voelde toch even wat paniek.
Meest emo moment van de maand: er zin weeral heel wat traantjes gevloeid, maar ondertussen heb ik de indruk dat ik mijn emoties toch al beter onder controle heb. Zolang ik nog borstvoeding gaf en daardoor ook met een slaaptekort zat, had ik echt niet veel nodig om een traantje te laten. Daarvoor niet slecht hoor. Er waren veel tranen van ontroering, toen ik mijn eerste moedertjesdag van de crèche meekreeg bijvoorbeeld. Een plateau met zijn handjes erop. Ik had al veel zo een dingen gemaakt voor anderen, en was zo blij om nu zelf zoiets te krijgen. Maar er waren ook tranen van radeloosheid, toen zijn billetjes helemaal open lagen bijvoorbeeld en ik niets meer kon doen om hem te helpen dan smeren, smeren en smeren. Of tranen van vermoeidheid, toen ik de huisarts probeerde te overtuigen dat de vele nachtvoedingen niet te zwaar waren en ik geen dag rust nodig had bijvoorbeeld. Ik ben ook veel vlugger dan vroeger ontroerd als ik iets emotioneels op tv zie. En tegen kinderleed kan ik al helemaal niet meer tegen. Toch lijkt het alsof mijn hormonenhuishouding zich begint te herstellen. En dat mag wel, want vermits ik al met die hormonen opgezadeld zat in de vele maanden voor de zwangerschap, werd het echt wel tijd om me terug mezelf te beginnen voelen. En dat is nu wel het geval.
Wat kan Walter allemaal : Walter heeft echt superveel bijgeleerd! Zo kan hij nu zitten. En ik ben superfier. Het is vooral ook heel gemakkelijk dat hij kan zitten, want zo kan hij veel beter spelen. Hij was het een beetje beu van liggend te spelen en liet dit wel merken. Nu kan hij veel gemakkelijker op ontdekking. Hij brabbelt er ook op los en kan hele vertellementen doen tegen zijn knuffels of tegen mij. Hij kan een koekje of stukje boterham eten en zijn groente- en fruitpap eet hij ook propertjes op. Het grijpen heeft hij ondertussen goed onder de knie en hij gebruikt hierbij tegenwoordig ook al zijn vingertjes. Ondertussen is het wel opletten geblazen, want als je met hem aan tafel zit wil hij alles grijpen, ook je tas koffie bijvoorbeeld. Hij kan al zelf zijn fles vasthouden en brengt ze naar zijn mond, maar hij houdt ze nog niet hoog genoeg om er echt van te kunnen drinken.
Slaap: Zijn slaap is SUPER! Ik mag zo hard in mijn handjes wrijven. Sinds we zijn overgeschakeld op flesvoeding slaapt hij mooi door. Een weekje aanpassen en sindsdien van 19u15 tot ongeveer 6u30. Er zijn nachten dat ik helemaal niet moet gaan kijken, en als ik hem toch even hoor, is het heel kort en moet ik gewoon zijn knuffeltje geven. Nadien slaapt hij meteen terug verder. Ook zijn ochtend- en middagdutje verlopen goed. Tegenwoordig ligt hij hiervoor in zijn eigen bed en met slaapzak aan. Hij slaapt van 9u tot ongeveer 10u30 en van 12u30 tot ongeveer 14u. We hebben een strakke routine maar die werkt super voor Walter (en voor mij!). De slaaptraining heeft echt gewerkt want tegenwoordig kan ik hem gewoon in zijn bed leggen met zijn knuffeltje en zijn muziek en zal hij slapen. Hij jammert zelfs niet en tranen komen er al lang niet meer bij te pas. Hij babbelt hooguit nog even. Als hij wakker wordt begint hij ook niet te wenen maar verteld hij wat tegen zijn knuffels. Als ik hem dan uit zijn bed haal krijg ik de meest fantastische glimlach!
Walter's eerste keer: eerste keer uit een flesje drinken, eerste keer écht doorslapen (niet eenmalig, maar op vaste basis), eerste keer omrollen, koekje eten, buiten spelen
Activiteiten: zoals al gezegd hebben we een goede routine. In de week staan we op om 6u30 en gaat hij naar de crèche of op maandag naar Oma en Opa. In het weekend staan we op om 7u en knuffelen we eerst nog wat in het grote bed. Nadien papje drinken en wat spelen. Rond 9u gaat hij in zijn bed, nadien om 11u groentepap en om 12u30 weer middagdutje. Nadien gaan we meestal naar buiten. Ik neem dan zijn fruitpap mee en die eten we op verplaatsing. We gaan vaak naar de bibliotheek, nieuwe boekjes uitkiezen en dan doen we een wandeling nadien. Ook de spelotheek hebben we onlangs ontdekt. Voor slechts 0,50 € kan je speelgoed uitkiezen dat je dan 4 weken mag houden. Top! Zo wisselen we vaak af van speelgoed en staat mijn huis niet vol, want da speelgoed neemt nogal veel plaats in beslag heb ik al gemerkt. Het is natuurlijk ook heel wat voordeliger dan moest ik telkens speelgoed aankopen.
Walter zijn favoriete activiteit is nog altijd knuffelen. Hij zit enorm graag op de schoot en laat het goed doen als je knuffels en zoentjes geeft. 's Avonds mag hij wat naar babytv kijken en dat vind hij fantastisch!
Maar alles gaat echt supergoed met ons. We hebben zo een goed ritme gevonden. Op dit moment kan ik echt zeggen dat het niet te zwaar is. Want die vraag krijg ik regelmatig. 'Is het niet te zwaar alleen?' Dat het leven als ouder zwaar kan zijn dat wist ik, of dat had ik toch al gehoord en gelezen. Dat wist ik dus en daar was ik op voorbereid. Maar al bij al vind ik dat het nog best meevalt. Misschien net omdat ik me had schrap gezet voor een pittig jaartje alleen met een baby. Natuurlijk moet je denk ik ook wat geluk hebben met je baby. Walter slaapt goed, kan zich soms alleen bezig houden, huilt heel weinig, eet goed en is nog nooit 'echt' ziek geweest. Moest ik een baby hebben die niet goed sliep of vaak ziek was, dan zou ik heel anders klinken. Maar dan is het gewoon zwaar of je nu alleen bent of met twee. Het ligt er verder ook aan dat je niet wil proberen om alles te doen wat je daarvoor deed. Geen feestweekendjes, geen 101 hobby's, maar gewoon even tijd uitrekken om 'mama' te zijn. Voorlopig bestaat mijn leven uit Walter en mijn werk. En dat is goed zo. Ik verlang ook niet meer nu. Ik doe mijn nieuwe job enorm graag, ik voel me nét een echte volwassene hierin. Ik put er voldoening en energie uit en de dagen vliegen veel te vlug. Op vrijdag vind ik het zelfs jammer dat ik moet wachten tot maandag om verder te werken aan de uitbouw van mijn kantoor. Maar dan is het weekend en ben ik bij Walter. Op zondag vind ik het dan weer jammer dat het weekend weeral voorbij is en ik hem de volgende dag weer zal missen. En zo gaan de dagen vlug.
Voeding: Vroeger stond hier 'borstvoeding'. Dus ja, jullie kunnen het al raden... We zijn gestopt met de borstvoeding en dit met de nodige traantjes erbij. Het was een zeer intense en mooie periode en ik ben zo blij dat we dit hebben gehad, maar op het einde begon het zijn tol te eisen. De vele nachtvoedingen en de borstvoeding in het algemeen, werd zwaar. Eens je aan het werk bent, en je moet kolven is het toch anders. Ik voelde dat mijn lichaam alles aan de borstvoeding gaf (wat ook zo hoort), maar dat er niet genoeg energie of kracht overschoot voor mezelf. Ik was moe, voelde me slap en liep enorm emotioneel. En dan is het tijd om te stoppen. Walter werd naar Oma en Opa gebracht met flesjes en ik keerde alleen terug naar huis. Ik voelde me leeg. Maar Walter maakte er geen probleem van. Hij voelde nu dat het wel genoeg geweest was en dat hij zou moeten drinken van het flesje. En dat deed hij dan ook. Het ging zo verbazingwekkend vlot dat het wel leek alsof er nooit een probleem geweest was. Mijn oorspronkelijke plan was om 's ochtends en 's avonds nog bv te blijven geven, maar eens hij van dat flesje dronk, durfde ik het niet riskeren om nog de borst aan te bieden want ik had schrik dat hij dan terug het flesje zou weigeren. Ik kolfde nog af, steeds minder, tot mijn productie een drietal weken later helemaal gestopt was. En mijn energie kwam terug, ik voelde me lichamelijk een heel pak beter, wat hielp om me bij de beslissing om te stoppen neer te leggen. Ik had de juiste keuze gemaakt. Walter werd in het begin nog eens wakker 's nachts op de uren dat hij anders ook dronk. En die eerste week leek het allemaal zo ingewikkeld die flesjes. Hoeveel moest ik geven? Wanneer moest ik dit geven? Maar slechts een week later waren we er allebei mee weg. Door de overschakeling op flesjes hebben we nu ook een echte routine, iets wat je met borstvoeding niet zo vlug hebt. En dat maakt het toch allemaal veel eenvoudiger. Walter drinkt nu 's ochtends om 7u een fles van 210 (7 schepjes), 's avonds om 17u30 een fles van 120 (4 schepjes) en om 19u een fles van 180 (6 schepjes).
Uiteraard is er niet alleen meer melk op Walter zijn menu. Hij eet ook groentjes en fruit. Véél groenten en fruit, zeer veel zelfs. Hij is echt een supergoede eter. Hij houdt zijn mondje heel goed open en krijgt echt grote porties op. Hij krijgt ondertussen ook al wat vlees, vis of een eitje bij zijn groentjes. De groente- en fruitpap maak ik altijd vers. Misschien dat ik in de toekomst wel eens een potje zal geven, maar we hebben dit nog niet nodig gehad. En zo een groot werk is het niet om dat vers te maken. We experimenteren met verschillende smaken maar Walter lijkt het wel allemaal te lusten! Hij eet ook al cracotjes, en ook zeer graag. Hij heeft nu 7 tanden en kan er dus echt wel flink op knabbelen. Hij bijt stukjes af (dus niet op sabbelen, maar echt bijten) en knabbelt er vrolijk op los. Het laatste stukje stopt hij dan in 1 stuk in zijn mondje en dat verdwijnt helemaal. Geen kruimels, geen geplette stukjes die je uit zijn handjes moet halen, geen mond vol koek. Ik sta versteld.
Kilo's: Walter weegt ondertussen een goede 8 kilo. Vlak voor ik stopte met de bv was zijn gewicht wat gezakt. Hij zag er ook plots wat magerder uit, waardoor ik me toch wat zorgen maakte. Maar dit was normaal verzekerde de kinderarts me, zeker voor borstvoedingskindjes. Uiteindelijk begon hij dan goed te eten van de groentepap en zag je zijn billetjes terug dikker worden :-).
Mooiste moment van de maand: Er zijn weer veel mooie momenten gepasseerd. Eigenlijk telkens als hij iets nieuws doet. Dan sta je echt versteld en ben je apetrots 'Hij kan dit al, hoe fantastisch!'. Het gaat ook allemaal zo vlug. Het zitten bijvoorbeeld, de ene dag viel hij nog constant om en moest je hem echt ondersteunen, en de volgende dag zat hij zonder probleem. Glunder glunder op zo'n moment.
Ik ben ook een week in vakantie geweest met hem, en we hadden er een topweekje uitgekozen, namelijk de eerste week van mei, toen het iedere dag stralend weer was. Op voorhand had ik gedacht dat dit best nog een zware week zou zijn, want fulltime voor een baby zorgen is toch best vermoeiend, maar het is zo enorm goed meegevallen! Walter was iedere dag in topform en we hadden zo een mooi ritme gevonden. We konden iedere dag buiten om te gaan wandelen of een uitstapje te doen, en hij deed mooi zijn dutjes, waarop ik me dan ook even in de zon zette (het was tenslotte toch ook vakantie hé). We sloten de week af met onze eerste moedertjesdag, die samen met de dichte familie gevierd werd.
Moeilijkste moment van de maand: Ik heb er even doorgezeten. Niet lang, maar wel diep genoeg om hulp te vragen. Ik was vooral moe. Eventjes helemaal op. Het hulp vragen was nog het moeilijkste. Je voelt je dan zo gefaald. Maar achteraf besef je dat je dit gewoon even nodig had, en heb je terug energie om door te doen en er terug van te genieten ook.
Het andere moeilijke moment was toen ik dacht dat hij ziek was (hier volgt nog een aparte blog over). Uiteindelijk was hij helemaal niet ziek, maar ik voelde toch even wat paniek.
Meest emo moment van de maand: er zin weeral heel wat traantjes gevloeid, maar ondertussen heb ik de indruk dat ik mijn emoties toch al beter onder controle heb. Zolang ik nog borstvoeding gaf en daardoor ook met een slaaptekort zat, had ik echt niet veel nodig om een traantje te laten. Daarvoor niet slecht hoor. Er waren veel tranen van ontroering, toen ik mijn eerste moedertjesdag van de crèche meekreeg bijvoorbeeld. Een plateau met zijn handjes erop. Ik had al veel zo een dingen gemaakt voor anderen, en was zo blij om nu zelf zoiets te krijgen. Maar er waren ook tranen van radeloosheid, toen zijn billetjes helemaal open lagen bijvoorbeeld en ik niets meer kon doen om hem te helpen dan smeren, smeren en smeren. Of tranen van vermoeidheid, toen ik de huisarts probeerde te overtuigen dat de vele nachtvoedingen niet te zwaar waren en ik geen dag rust nodig had bijvoorbeeld. Ik ben ook veel vlugger dan vroeger ontroerd als ik iets emotioneels op tv zie. En tegen kinderleed kan ik al helemaal niet meer tegen. Toch lijkt het alsof mijn hormonenhuishouding zich begint te herstellen. En dat mag wel, want vermits ik al met die hormonen opgezadeld zat in de vele maanden voor de zwangerschap, werd het echt wel tijd om me terug mezelf te beginnen voelen. En dat is nu wel het geval.
Wat kan Walter allemaal : Walter heeft echt superveel bijgeleerd! Zo kan hij nu zitten. En ik ben superfier. Het is vooral ook heel gemakkelijk dat hij kan zitten, want zo kan hij veel beter spelen. Hij was het een beetje beu van liggend te spelen en liet dit wel merken. Nu kan hij veel gemakkelijker op ontdekking. Hij brabbelt er ook op los en kan hele vertellementen doen tegen zijn knuffels of tegen mij. Hij kan een koekje of stukje boterham eten en zijn groente- en fruitpap eet hij ook propertjes op. Het grijpen heeft hij ondertussen goed onder de knie en hij gebruikt hierbij tegenwoordig ook al zijn vingertjes. Ondertussen is het wel opletten geblazen, want als je met hem aan tafel zit wil hij alles grijpen, ook je tas koffie bijvoorbeeld. Hij kan al zelf zijn fles vasthouden en brengt ze naar zijn mond, maar hij houdt ze nog niet hoog genoeg om er echt van te kunnen drinken.
Slaap: Zijn slaap is SUPER! Ik mag zo hard in mijn handjes wrijven. Sinds we zijn overgeschakeld op flesvoeding slaapt hij mooi door. Een weekje aanpassen en sindsdien van 19u15 tot ongeveer 6u30. Er zijn nachten dat ik helemaal niet moet gaan kijken, en als ik hem toch even hoor, is het heel kort en moet ik gewoon zijn knuffeltje geven. Nadien slaapt hij meteen terug verder. Ook zijn ochtend- en middagdutje verlopen goed. Tegenwoordig ligt hij hiervoor in zijn eigen bed en met slaapzak aan. Hij slaapt van 9u tot ongeveer 10u30 en van 12u30 tot ongeveer 14u. We hebben een strakke routine maar die werkt super voor Walter (en voor mij!). De slaaptraining heeft echt gewerkt want tegenwoordig kan ik hem gewoon in zijn bed leggen met zijn knuffeltje en zijn muziek en zal hij slapen. Hij jammert zelfs niet en tranen komen er al lang niet meer bij te pas. Hij babbelt hooguit nog even. Als hij wakker wordt begint hij ook niet te wenen maar verteld hij wat tegen zijn knuffels. Als ik hem dan uit zijn bed haal krijg ik de meest fantastische glimlach!
Walter's eerste keer: eerste keer uit een flesje drinken, eerste keer écht doorslapen (niet eenmalig, maar op vaste basis), eerste keer omrollen, koekje eten, buiten spelen
Activiteiten: zoals al gezegd hebben we een goede routine. In de week staan we op om 6u30 en gaat hij naar de crèche of op maandag naar Oma en Opa. In het weekend staan we op om 7u en knuffelen we eerst nog wat in het grote bed. Nadien papje drinken en wat spelen. Rond 9u gaat hij in zijn bed, nadien om 11u groentepap en om 12u30 weer middagdutje. Nadien gaan we meestal naar buiten. Ik neem dan zijn fruitpap mee en die eten we op verplaatsing. We gaan vaak naar de bibliotheek, nieuwe boekjes uitkiezen en dan doen we een wandeling nadien. Ook de spelotheek hebben we onlangs ontdekt. Voor slechts 0,50 € kan je speelgoed uitkiezen dat je dan 4 weken mag houden. Top! Zo wisselen we vaak af van speelgoed en staat mijn huis niet vol, want da speelgoed neemt nogal veel plaats in beslag heb ik al gemerkt. Het is natuurlijk ook heel wat voordeliger dan moest ik telkens speelgoed aankopen.
Walter zijn favoriete activiteit is nog altijd knuffelen. Hij zit enorm graag op de schoot en laat het goed doen als je knuffels en zoentjes geeft. 's Avonds mag hij wat naar babytv kijken en dat vind hij fantastisch!
zondag 12 juni 2016
mamabaas blog: doink
En dan komt het moment dat je tegen de muur aanloopt. Dat je even niet meer kan. Dat je zoooo moe bent dat je niet meer goed kan functioneren. Dat moment is nu. Deze week bereikte ik mijn grenzen. Walter vroeg afgelopen week tot wel 5 keer per nacht om voeding, en dat nadat ik beslist had om stilletjes aan te gaan afbouwen met borstvoeding. Maximum 2 uur liet hij tussen. Is hij aan het inhalen omdat hij overdag te weinig heeft? Heeft hij mamahonger? Is het een sprongetje? Geen idee, maar ik weet wel dat ik me dag per dag meer uitgeput voel. Totdat ik tegen die muur botste en mijn lichaam letterlijk zei 'je kan niet meer'.
Met barstende hoofdpijn, koorts en een misselijk gevoel kroop ik in bed. Om er vervolgens weer 5 keer uit te moeten. Tegen de ochtend was ik helemaal uitgeput. Walter naar crèche en ik aan het werk, maar dan op een zeer traag tempo want het ging gewoon niet. Mijn collega zei zelf dat ik beter naar de dokter ging. En zo zat ik iets later bij mijn huisarts, die al vlug doorhad dat het buikvirusje waarvoor ik kwam maar een deel van het probleem is. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik al snotterend mijn verhaal deed.
De dokteres luisterde en begreep me maar al te goed. Ook zij heeft een baby, slechts enkele maanden ouder dan de mijne.
'Het is mooi dat je borstvoeding geeft, maar je mag er niet aan onder doorgaan. Moest je de laatste voeding een fles kunnen geven, heb je ten minste je nachtrust.' Na mijn verhaal over het flesweigeren concludeert ze dat ik hem naar mijn ouders moet brengen. Tot hij daar van de fles drinkt.
'Al zijn het 2 nachten, of zelfs 3. Een baby kan koppig zijn, maar zal zichzelf niet uithongeren. uiteindelijk zal hij wel zwichten voor die fles.' klinkt het.
Nadien kan ik dan verder borstvoeding geven 's ochtends en 's avonds. Maar dan leert hij van de fles drinken. Een onderzoek later wees ook een maag-darminfectie uit. Niets ernstigs maar wel ongemakkelijk natuurlijk, vooral omdat ik er toch niets voor kan nemen vanwege de borstvoeding.
'Wat jij nu vooral nodig hebt is rust' zei ze. Ik protesteerde meteen.
'Ik wil niet thuisblijven van het werk' huilde ik. Dat zou echt betekenen dat ik het niet aankan. En ik wil zo graag bewijzen dat ik het wel allemaal aankan.
'Ook niet voor 1 dag?' Gaat de dokter verder ' ik zal je toch een briefje geven, je kan dan zien wat je ermee doet, maar ik zou toch aanraden een dag rust te nemen.'
In de namiddag ging ik terug aan het werk maar beetje per beetje voelde ik me uitdoven. Mijn energie was op. Misschien was een dag rust dan toch niet zo een slecht idee...
Ook de vriendinnen zijn het hierover eens.
'Iedereen komt dit tegen' zegt de vriendin. 'Dat moment dat je niet meer kan en je hem een nacht moet wegbrengen. Partner of niet.' En daar raakt ze het ander gevoelig punt. Als alleenstaande mama wil ik natuurlijk bewijzen dat ik het allemaal wel aankan.
'Je had hem al veel eerder eens een nacht moeten wegbrengen' vervolgde ze. 'Je hebt geen idee wat een volledige nacht slaap met je doet. Je voelt je herboren. Ik had dat ook nodig, zelfs met partner. '
Wat had ik deze woorden even nodig. Het klonk als een toestemming. Hem even wegdoen betekent niet dat ik het niet aankan in mijn eentje, het betekent gewoon dat ik even slaap moet inhalen.
En zo zal mijn kleine schat komend weekend op logement gaan bij oma en opa. Ik heb het er nog altijd best moeilijk mee want het voelt toch een beetje als falen. Maar mijn lichaam is even op en zo heeft hij ook niets aan mij. Het zal een raar weekend worden. Zaterdag nog een dagje samen spelen en knuffelen, en nog een laatste keer aanleggen. En zondag loslaten, in vertrouwen dat hij het goed stelt bij zijn oma en opa en dat ik zo kan recupereren zodat ik hem nadien met volle energie weer kan overstelpen met knuffels en zoentjes.
Met barstende hoofdpijn, koorts en een misselijk gevoel kroop ik in bed. Om er vervolgens weer 5 keer uit te moeten. Tegen de ochtend was ik helemaal uitgeput. Walter naar crèche en ik aan het werk, maar dan op een zeer traag tempo want het ging gewoon niet. Mijn collega zei zelf dat ik beter naar de dokter ging. En zo zat ik iets later bij mijn huisarts, die al vlug doorhad dat het buikvirusje waarvoor ik kwam maar een deel van het probleem is. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik al snotterend mijn verhaal deed.
De dokteres luisterde en begreep me maar al te goed. Ook zij heeft een baby, slechts enkele maanden ouder dan de mijne.
'Het is mooi dat je borstvoeding geeft, maar je mag er niet aan onder doorgaan. Moest je de laatste voeding een fles kunnen geven, heb je ten minste je nachtrust.' Na mijn verhaal over het flesweigeren concludeert ze dat ik hem naar mijn ouders moet brengen. Tot hij daar van de fles drinkt.
'Al zijn het 2 nachten, of zelfs 3. Een baby kan koppig zijn, maar zal zichzelf niet uithongeren. uiteindelijk zal hij wel zwichten voor die fles.' klinkt het.
Nadien kan ik dan verder borstvoeding geven 's ochtends en 's avonds. Maar dan leert hij van de fles drinken. Een onderzoek later wees ook een maag-darminfectie uit. Niets ernstigs maar wel ongemakkelijk natuurlijk, vooral omdat ik er toch niets voor kan nemen vanwege de borstvoeding.
'Wat jij nu vooral nodig hebt is rust' zei ze. Ik protesteerde meteen.
'Ik wil niet thuisblijven van het werk' huilde ik. Dat zou echt betekenen dat ik het niet aankan. En ik wil zo graag bewijzen dat ik het wel allemaal aankan.
'Ook niet voor 1 dag?' Gaat de dokter verder ' ik zal je toch een briefje geven, je kan dan zien wat je ermee doet, maar ik zou toch aanraden een dag rust te nemen.'
In de namiddag ging ik terug aan het werk maar beetje per beetje voelde ik me uitdoven. Mijn energie was op. Misschien was een dag rust dan toch niet zo een slecht idee...
Ook de vriendinnen zijn het hierover eens.
'Iedereen komt dit tegen' zegt de vriendin. 'Dat moment dat je niet meer kan en je hem een nacht moet wegbrengen. Partner of niet.' En daar raakt ze het ander gevoelig punt. Als alleenstaande mama wil ik natuurlijk bewijzen dat ik het allemaal wel aankan.
'Je had hem al veel eerder eens een nacht moeten wegbrengen' vervolgde ze. 'Je hebt geen idee wat een volledige nacht slaap met je doet. Je voelt je herboren. Ik had dat ook nodig, zelfs met partner. '
Wat had ik deze woorden even nodig. Het klonk als een toestemming. Hem even wegdoen betekent niet dat ik het niet aankan in mijn eentje, het betekent gewoon dat ik even slaap moet inhalen.
En zo zal mijn kleine schat komend weekend op logement gaan bij oma en opa. Ik heb het er nog altijd best moeilijk mee want het voelt toch een beetje als falen. Maar mijn lichaam is even op en zo heeft hij ook niets aan mij. Het zal een raar weekend worden. Zaterdag nog een dagje samen spelen en knuffelen, en nog een laatste keer aanleggen. En zondag loslaten, in vertrouwen dat hij het goed stelt bij zijn oma en opa en dat ik zo kan recupereren zodat ik hem nadien met volle energie weer kan overstelpen met knuffels en zoentjes.
vrijdag 22 april 2016
Walter - maand 5
Walter is 5 maanden (ondertussen al 5,5 maanden maar de tijd vliegt, en zo heb ik nu pas tijd om wat te schrijven). Ondertussen is hij al lang geen plat boeleke meer, maar een flinke baby. En wat een brave en gemakkelijke baby is hij toch! Ik moet me soms echt in de arm knijpen. Wat een geluk heb ik met hem. Ten eerste is hij helemaal gezond, iets waar je op voorhand niet altijd bij stilstaat, maar als je verhalen hoort van baby'tjes die toch één of ander klein of groot probleem hebben, besef je toch wat een geluk je hebt als je baby helemaal niets mankeert. En ten tweede is hij ook echt braaf. Hij doet niet moeilijk, helemaal zijn mama! Dat is trouwens iets wat ik nu wel vaker te horen krijg. Hij begint meer en meer op mij te lijken. Dezelfde ogen, dezelfde blik en blijkbaar ook dezelfde gedragingen. Ikzelf zie dat niet direct, maar anderen spreken me er meer en meer over aan.
Borstvoeding: We hebben de 5 maanden borstvoeding gehaald maar ondertussen begint het wel zwaar te worden. We genieten nog allebei van de borstvoeding, maar borstvoeding kan toch lichamelijk zwaar zijn, vooral in combinatie met een fulltime job. Ik begin te voelen dat de bv me energie kost, vooral dat kolven ook. Na een kolfbeurt voel ik me soms echt uitgeput en moet ik dringend iets eten om terug op krachten te komen. Ook de nachten zijn, door de borstvoeding, nog zeer onderbroken, wat ook wel begint door te wegen. Ik heb dus de beslissing genomen om stilletjes aan af te bouwen en over te schakelen op flessen. Het besef dat ik zou moeten stoppen kwam er eigenlijk vanzelf, en dit op de dag dat hij 5 maanden was. Ik had al een heel weekend last van zware hoofdpijn, en ondanks het feit dat Walter zich gedroeg als modelbaby was ik uitgeput. Zo had hij ook niets aan mij. Ik voelde dat ik dringend terug wat meer energie zou nodig hebben, en dat ik hiervoor zou moeten stoppen met de bv, want al mijn energie gaat naar daar. Toch heb ik het heel moeilijk met die beslissing. Ik had graag op zijn minst 6 maanden gegeven (nu, we zijn niet zo heel ver verwijderd), en ik voel me best schuldig dat ik dat ventje nu van de borst zal halen. En dat terwijl hij er zo van geniet. Walter wil dus nog steeds geen flesje, ondanks blijvende verwoede pogingen. Misschien dat het beter zal gaan nu ik effectief die beslissing heb genomen. Wordt vervolgd alleszins!
Kilo's: Een andere reden waarom ik wil overschakelen op flesjes, is omdat ik voel dat enkel de bv niet meer genoeg is voor Walter. Hij is de laatste weken niet meer verdikt en weegt nu nog steeds 7,5 kilo. Hij is wel gegroeid tot een flinke 70 cm. Gegroeid en niet verdikt betekent dus dat hij er magerder uitziet. Een lange smalle, gelijk men zegt. Mijn kilo's blijven stabiel, ondanks de enorme hoeveelheid aan snacks die ik binnenspeel. Ik heb zo vaak honger dat het bijna niet normaal is.
Mooiste moment van de maand: Walter heeft zijn eerste schaterlach gedaan. Dat geluid is gewoon zalig! Ik heb het op film en ondertussen al wel honderd keer bekeken. De zondag na de voorstellingen van onze toneelkring komen we altijd samen voor een lunch. Walter was uiteraard mee en had daar zijn entertainment. En plots was daar dit gibberlachje. Echt zalig om te horen!
Verder heeft Walter deze maand ook een flinke stap genomen. We zijn namelijk begonnen met de groentepap. De eerste keer waren het worteltjes en dat ging verbazend vlot binnen. Walter smikkelde en smakkelde en vond het duidelijk lekker. Hij opende zelf zijn mondje en vroeg om meer. Ik was blij verrast dat hij er zo vlug mee weg was! Helaas ging het toch niet zo vlot als eerst gedacht. Het gaat zeker niet slecht, maar na een maand zit hij nog niet aan een volledige portie. Maar dat is ook nog niet nodig, vanaf zijn 6 maanden zou dit allemaal veel vlotter gaan, wordt me verteld. Het is wel grappig te zien hoe hij de ene groente al beter eet dan de andere. Walter is een zoetebekje (helemaal zijn mama!). Fruitpap gaat al heel goed en dat eet hij allemaal op. En zoete groenten zoals wortel, rode biet en pompoen gaan vlotjes binnen. Bittere groentes zoals witloof of courgette gaan moeilijker.
Moeilijkste moment van de maand: de eerste keer Walter in de creche afzetten was best moeilijk, alhoewel dit vlotter gegaan is dan ik op voorhand had gedacht. De weken voor ik terug moest starten met werken ontzag ik het me soms, alhoewel ik ook wel voelde dat alle dagen thuis zijn ook niets voor mij is. Maar de eerste werkdag kwam eraan en ik werd eraan herinnerd dat ik eigenlijk mijn werk best wel graag doe. Ik ga met plezier werken en dat scheelt wel enorm natuurlijk. En Walter stelt het heel goed in de creche. De eerste twee weken bleef hij bij oma en opa, die hij al goed kent. Daardoor kon ik me ook gemakkelijker concentreren op het werk. Die eerste dag creche waren mijn gedachten dan weer meer bij Walter. Maar al na enkele dagen bleek dat Walter het daar best naar zijn zin heeft. Hij weent nooit als ik hem afzet en tovert zijn mooiste glimlach tevoorschijn voor de meisjes van de creche.
Ondertussen ben ik al weer helemaal ingewerkt en heb ik zelfs promotie gemaakt! Vanaf de maand mei word ik kantoorverantwoordelijke en zal ik zelf een kantoor starten in Zedelgem. Allemaal heel spannend en ben eigenlijk wel heel fier op mezelf dat ik dit heb bereikt. Mijn leven is vrij stabiel zo, mede dankzij deze job, en dat is alleen maar goed voor Walter!
Meest emo moment van de maand: Ik ween nogal wat af. Positieve tranen he. Tranen van ontroering meestal. Vooral in de creche heb ik het nogal eens moeilijk. Ik denk echt dat ik daar bekend ben als 'de mama die haar tranen niet in bedwang kan houden.' Als ik bijvoorbeeld denk aan het einde van onze borstvoedingsperiode die eraan komt, dan schiet ik al meteen vol.
Wat kan Walter allemaal : Charmeren, dat vooral. Ik smelt echt van hem, en iedereen die hem vaak ziet. Hij kan uiteraard ook alles wat een baby van zijn leeftijd moet kunnen. Hij speelt al mooi met zijn speelgoed en haalt soms hele toeren uit. Hij blijft alleszins niet meer liggen waar je hem neerlegt. Ga je 5 minuten later kijken dan ligt hij helemaal anders. Echt omdraaien doet hij nog niet, wel op zijn zijde, maar niet helemaal van rug naar buik of omgekeerd. Dit zal echter niet zo lang meer duren denk ik want hij is nu wel heel beweeglijk. Walter begint ook goed te vertellen, brabbelen zoals dta noemt. Het lijkt soms of hij echt vanalles wil zeggen. Hij kan ook al mooi met een lepeltje eten.
Slaap: De slaaptraining is gelukt! Halleluja! Walter valt uit zichzelf in slaap en hoeft niet meer in slaap gewiegd te worden met de draagzak. Waarschijnlijk is het niet enkel de slaaptraining, maar ook gewoon het feit dat Walter er nu zelf ook klaar voor is, waardoor het nu lukt. Ik let vooral op wanneer hij moe is. Hij laat dit nogal goed merken door met zijn handjes in zijn ogen te wrijven. Dan komt het erop aan van hem direct in bed te leggen. Soms valt hij dan inderdaad direct in slaap ook. Andere momenten begint hij wat te morren maar stopt dit vrij vlug en gaat het over in zacht geronk. En dan zijn er ook momenten dat ik net te laat ben en hij begint te wenen. Dan laat ik hem 4 min wenen, ga hem dan troosten en leg hem terug. Meestal is hij dan de tweede maal wel weg. Ook voor zijn dutjes overdag leg ik hem nu in zijn bedje boven en niet meer in het park. Ah ja dat is ook veranderd. Walter slaapt sinds deze maand in zijn eigen bedje en dit gaat verbazingwekkend goed. Zowel Walter als ik hebben ons meteen aangepast. Om eerlijk te zijn doet het ook wel deugd van mijn bed terug voor mij te hebben.
Doorslapen zit er helaas nog niet in. Walter wordt toch nog gemakkelijk 3 keer per nacht wakker. Meestal om 23u30, 1u30 en 3u.30. Ik weet niet hoe ik het doe...
Walter's eerste keer: eerste keer groente- en fruitpapje, in eigen bedje slapen, maatje 74 dagen, naar de creche gaan, buiten zitten,
Activiteiten: de dagen beginnen structuur te krijgen. Opstaan en klaarmaken, vervolgens naar de creche of naar oma en opa en ik naar het werk. Tegen dat ik hem ophaal zit er helaas niet veel spelen meer in. Het is dan nog wat babytv kijken bij mij op de schoot (zo voel ik hem tenminste), badje en bedje. In het weekend is het opstaan (rond 7u30) en wat spelen samen. Rond 9u30 is er een ochtenddutje dat best wel 2 uur kan duren! Tussen 11u en 12u is het tijd voor de groentepap. Nadien is het weer even spelen en dan tijd voor een middagdut die meestal 45 min à een uurtje duurt. En dan om 15u is het tijd voor de fruitpap. Nadien weer wat spelen of op stap gaan. Tegen de avond aan is Walter al wel vrij moe. Soms doet hij nog een klein dutje van een half uurtje ongeveer. Vanaf 17u30 mag hij van mij naar de babytv kijken. Hij zit wel mee bij mij aan tafel als ik eet om 18u en om 18u30 is het tijd voor zijn badje. Niet lang nadien is het bedtijd.
Borstvoeding: We hebben de 5 maanden borstvoeding gehaald maar ondertussen begint het wel zwaar te worden. We genieten nog allebei van de borstvoeding, maar borstvoeding kan toch lichamelijk zwaar zijn, vooral in combinatie met een fulltime job. Ik begin te voelen dat de bv me energie kost, vooral dat kolven ook. Na een kolfbeurt voel ik me soms echt uitgeput en moet ik dringend iets eten om terug op krachten te komen. Ook de nachten zijn, door de borstvoeding, nog zeer onderbroken, wat ook wel begint door te wegen. Ik heb dus de beslissing genomen om stilletjes aan af te bouwen en over te schakelen op flessen. Het besef dat ik zou moeten stoppen kwam er eigenlijk vanzelf, en dit op de dag dat hij 5 maanden was. Ik had al een heel weekend last van zware hoofdpijn, en ondanks het feit dat Walter zich gedroeg als modelbaby was ik uitgeput. Zo had hij ook niets aan mij. Ik voelde dat ik dringend terug wat meer energie zou nodig hebben, en dat ik hiervoor zou moeten stoppen met de bv, want al mijn energie gaat naar daar. Toch heb ik het heel moeilijk met die beslissing. Ik had graag op zijn minst 6 maanden gegeven (nu, we zijn niet zo heel ver verwijderd), en ik voel me best schuldig dat ik dat ventje nu van de borst zal halen. En dat terwijl hij er zo van geniet. Walter wil dus nog steeds geen flesje, ondanks blijvende verwoede pogingen. Misschien dat het beter zal gaan nu ik effectief die beslissing heb genomen. Wordt vervolgd alleszins!
Kilo's: Een andere reden waarom ik wil overschakelen op flesjes, is omdat ik voel dat enkel de bv niet meer genoeg is voor Walter. Hij is de laatste weken niet meer verdikt en weegt nu nog steeds 7,5 kilo. Hij is wel gegroeid tot een flinke 70 cm. Gegroeid en niet verdikt betekent dus dat hij er magerder uitziet. Een lange smalle, gelijk men zegt. Mijn kilo's blijven stabiel, ondanks de enorme hoeveelheid aan snacks die ik binnenspeel. Ik heb zo vaak honger dat het bijna niet normaal is.
Mooiste moment van de maand: Walter heeft zijn eerste schaterlach gedaan. Dat geluid is gewoon zalig! Ik heb het op film en ondertussen al wel honderd keer bekeken. De zondag na de voorstellingen van onze toneelkring komen we altijd samen voor een lunch. Walter was uiteraard mee en had daar zijn entertainment. En plots was daar dit gibberlachje. Echt zalig om te horen!
Verder heeft Walter deze maand ook een flinke stap genomen. We zijn namelijk begonnen met de groentepap. De eerste keer waren het worteltjes en dat ging verbazend vlot binnen. Walter smikkelde en smakkelde en vond het duidelijk lekker. Hij opende zelf zijn mondje en vroeg om meer. Ik was blij verrast dat hij er zo vlug mee weg was! Helaas ging het toch niet zo vlot als eerst gedacht. Het gaat zeker niet slecht, maar na een maand zit hij nog niet aan een volledige portie. Maar dat is ook nog niet nodig, vanaf zijn 6 maanden zou dit allemaal veel vlotter gaan, wordt me verteld. Het is wel grappig te zien hoe hij de ene groente al beter eet dan de andere. Walter is een zoetebekje (helemaal zijn mama!). Fruitpap gaat al heel goed en dat eet hij allemaal op. En zoete groenten zoals wortel, rode biet en pompoen gaan vlotjes binnen. Bittere groentes zoals witloof of courgette gaan moeilijker.
Moeilijkste moment van de maand: de eerste keer Walter in de creche afzetten was best moeilijk, alhoewel dit vlotter gegaan is dan ik op voorhand had gedacht. De weken voor ik terug moest starten met werken ontzag ik het me soms, alhoewel ik ook wel voelde dat alle dagen thuis zijn ook niets voor mij is. Maar de eerste werkdag kwam eraan en ik werd eraan herinnerd dat ik eigenlijk mijn werk best wel graag doe. Ik ga met plezier werken en dat scheelt wel enorm natuurlijk. En Walter stelt het heel goed in de creche. De eerste twee weken bleef hij bij oma en opa, die hij al goed kent. Daardoor kon ik me ook gemakkelijker concentreren op het werk. Die eerste dag creche waren mijn gedachten dan weer meer bij Walter. Maar al na enkele dagen bleek dat Walter het daar best naar zijn zin heeft. Hij weent nooit als ik hem afzet en tovert zijn mooiste glimlach tevoorschijn voor de meisjes van de creche.
Ondertussen ben ik al weer helemaal ingewerkt en heb ik zelfs promotie gemaakt! Vanaf de maand mei word ik kantoorverantwoordelijke en zal ik zelf een kantoor starten in Zedelgem. Allemaal heel spannend en ben eigenlijk wel heel fier op mezelf dat ik dit heb bereikt. Mijn leven is vrij stabiel zo, mede dankzij deze job, en dat is alleen maar goed voor Walter!
Meest emo moment van de maand: Ik ween nogal wat af. Positieve tranen he. Tranen van ontroering meestal. Vooral in de creche heb ik het nogal eens moeilijk. Ik denk echt dat ik daar bekend ben als 'de mama die haar tranen niet in bedwang kan houden.' Als ik bijvoorbeeld denk aan het einde van onze borstvoedingsperiode die eraan komt, dan schiet ik al meteen vol.
Wat kan Walter allemaal : Charmeren, dat vooral. Ik smelt echt van hem, en iedereen die hem vaak ziet. Hij kan uiteraard ook alles wat een baby van zijn leeftijd moet kunnen. Hij speelt al mooi met zijn speelgoed en haalt soms hele toeren uit. Hij blijft alleszins niet meer liggen waar je hem neerlegt. Ga je 5 minuten later kijken dan ligt hij helemaal anders. Echt omdraaien doet hij nog niet, wel op zijn zijde, maar niet helemaal van rug naar buik of omgekeerd. Dit zal echter niet zo lang meer duren denk ik want hij is nu wel heel beweeglijk. Walter begint ook goed te vertellen, brabbelen zoals dta noemt. Het lijkt soms of hij echt vanalles wil zeggen. Hij kan ook al mooi met een lepeltje eten.
Slaap: De slaaptraining is gelukt! Halleluja! Walter valt uit zichzelf in slaap en hoeft niet meer in slaap gewiegd te worden met de draagzak. Waarschijnlijk is het niet enkel de slaaptraining, maar ook gewoon het feit dat Walter er nu zelf ook klaar voor is, waardoor het nu lukt. Ik let vooral op wanneer hij moe is. Hij laat dit nogal goed merken door met zijn handjes in zijn ogen te wrijven. Dan komt het erop aan van hem direct in bed te leggen. Soms valt hij dan inderdaad direct in slaap ook. Andere momenten begint hij wat te morren maar stopt dit vrij vlug en gaat het over in zacht geronk. En dan zijn er ook momenten dat ik net te laat ben en hij begint te wenen. Dan laat ik hem 4 min wenen, ga hem dan troosten en leg hem terug. Meestal is hij dan de tweede maal wel weg. Ook voor zijn dutjes overdag leg ik hem nu in zijn bedje boven en niet meer in het park. Ah ja dat is ook veranderd. Walter slaapt sinds deze maand in zijn eigen bedje en dit gaat verbazingwekkend goed. Zowel Walter als ik hebben ons meteen aangepast. Om eerlijk te zijn doet het ook wel deugd van mijn bed terug voor mij te hebben.
Doorslapen zit er helaas nog niet in. Walter wordt toch nog gemakkelijk 3 keer per nacht wakker. Meestal om 23u30, 1u30 en 3u.30. Ik weet niet hoe ik het doe...
Walter's eerste keer: eerste keer groente- en fruitpapje, in eigen bedje slapen, maatje 74 dagen, naar de creche gaan, buiten zitten,
Activiteiten: de dagen beginnen structuur te krijgen. Opstaan en klaarmaken, vervolgens naar de creche of naar oma en opa en ik naar het werk. Tegen dat ik hem ophaal zit er helaas niet veel spelen meer in. Het is dan nog wat babytv kijken bij mij op de schoot (zo voel ik hem tenminste), badje en bedje. In het weekend is het opstaan (rond 7u30) en wat spelen samen. Rond 9u30 is er een ochtenddutje dat best wel 2 uur kan duren! Tussen 11u en 12u is het tijd voor de groentepap. Nadien is het weer even spelen en dan tijd voor een middagdut die meestal 45 min à een uurtje duurt. En dan om 15u is het tijd voor de fruitpap. Nadien weer wat spelen of op stap gaan. Tegen de avond aan is Walter al wel vrij moe. Soms doet hij nog een klein dutje van een half uurtje ongeveer. Vanaf 17u30 mag hij van mij naar de babytv kijken. Hij zit wel mee bij mij aan tafel als ik eet om 18u en om 18u30 is het tijd voor zijn badje. Niet lang nadien is het bedtijd.
donderdag 14 april 2016
Mamabaas blog: een beetje verwerken
‘Uw zoontje stelt het goed hoor’ zei de nachtverpleegkundige
toen ze mijn kamer binnenkwam nadat ik haar gebeld had.
Ik viel volledig uit de lucht. Ik had haar niet gebeld om hiernaar te informeren, maar om te vragen of ze mij kon helpen om van zijde te wisselen omdat ik zó enorm veel pijn had. Langzaam drongen haar woorden tot me door. Mijn zoontje. Hij was geboren. Dit wist ik wel maar besefte ik totaal nog niet. Je zou denken dat de geboorte van je kind je toch wel zou bijblijven en dat dit de eerste gedachte is als je ’s nachts wakker wordt. Dat is wat goede, bezorgde mama’s zouden doen. Ik had echter nog geen enkele gedachte aan mijn zoontje gewijd, enkel aan mijn pijn.
Ik viel volledig uit de lucht. Ik had haar niet gebeld om hiernaar te informeren, maar om te vragen of ze mij kon helpen om van zijde te wisselen omdat ik zó enorm veel pijn had. Langzaam drongen haar woorden tot me door. Mijn zoontje. Hij was geboren. Dit wist ik wel maar besefte ik totaal nog niet. Je zou denken dat de geboorte van je kind je toch wel zou bijblijven en dat dit de eerste gedachte is als je ’s nachts wakker wordt. Dat is wat goede, bezorgde mama’s zouden doen. Ik had echter nog geen enkele gedachte aan mijn zoontje gewijd, enkel aan mijn pijn.
En ook de rest van de nacht was ik met mijn gedachten niet
bij mijn zoontje die daar ocharme helemaal alleen op neonatale in de couveuze
lag. We hadden dan ook nog niet echt kennis gemaakt. Toen ik na een dag in de
traagste arbeid ooit (8 uur arbeid voor 1 cm) in shock ging, verliep alles in
stroomversnelling en kwam hij met een spoedkeizersnede ter wereld. Vermits ik
koorts had gemaakt en hij ook met koorts geboren werd, werd hij onmiddellijk
naar de couveuze gebracht. Dat ‘gouden uur’ waarvan men spreekt, waarbij je
skin to skin contact hebt en de eerste borstvoeding kan geven. Dat eerste uur
dat zo belangrijk is voor die eerste band tussen moeder en kind, waren we
gescheiden, ik nog op de operatietafen en hij op neonatale waar men hem meteen
een infuus met antibiotica gaf. Wat een hartelijk welkom op de wereld…
Je zou denken dat ik daardoor net méér bezorgd zou zijn om
hem. Dat ik iedere seconde aan hem dacht. Toch niet. Ik was te druk bezig met mezelf, met pijnen op
te vangen die even hevig waren als weeën. Later bleek dat die pijn inderdaad reëel
was, vermits mijn pijnpomp verkeerd zat. Ik werd dus wakker na een keizersnede
zonder pijn medicatie. Na alles wat er de dag voordien al was misgelopen kon
dit er ook nog wel bij. En als je pijn hebt, écht pijn, dan is dat het enige in
je gedachten. Ik weet dit, want ik ben over het algemeen heel rationeel. Maar
toch houdt deze wetenschap dat schuldgevoel niet tegen. Het gevoel dat ik er
niet was voor mijn zoontje van bij de geboorte, zelfs niet in gedachten. Dat schuldgevoel sluipt langzaam binnen. Weken,
zelfs maanden na de geboorte word ik hierdoor met momenten overvallen. Ik laat
dan tranen voor die eerste momenten die ons gestolen zijn en we nooit terug
krijgen. De gedachte ‘hoe moet dit voor hem geweest zijn die eerste momenten?
Heeft hij zijn mama toen niet ongelooflijk gemist?’ blijft dan door mijn hoofd
spoken. En het bijhorende schuldgevoel ‘waarom was ik daar op het moment zelf
niet mee bezig?’ tiert welig.
Ondertussen stelt mijn zoontje het super goed en is hij
constant in mijn gedachten. Hij is een vrolijke jongen die er zo te zien geen
trauma’s aan heeft overgehouden. En onze band is goed, want daar vreesde ik
voor. Toch zal het nog wat tijd nodig
hebben om die spoedkeizersnede te
verwerken. Dat je een geboorte niet kan plannen, dat weten we. Maar met de
mogelijkheid van een spoedkeizersnede hou je geen rekening. Het voelt alsof je
de finish gemist hebt en dat doet pijn. Af en toe komt dit gevoel naar boven en
heb ik nood om hierover te praten/schrijven. En terwijl ik dit dan doe bekruipt
me dan de gedachte ‘waar klaag ik eigenlijk over?’. Mijn zoontje is gezond en
stelt het goed en hoe hij er dan gekomen is dat doet er niet toe. Maar die
gevoelens hierover zijn echt, en hebben af en toe aandacht nodig, door ze weg
te duwen winnen ze aan kracht. Dus breng ik regelmatig ‘die bevalling’ nog eens
ter sprake, want telkens ik mijn verhaal nog eens doe, verwerk ik het een
beetje meer.
zaterdag 5 maart 2016
Walter - Maand 4
De Walter-updates zullen tegenwoordig maandelijks ipv wekelijks komen. Ten eerste omdat de veranderingen minder vlug gaan dan die eerste weken, en ten tweede omdat het echt moeilijk is de tijd te vinden om dit wekelijks te doen. Vandaar hier de eerste update van Walter in zijn 4de levensmaand. Er zullen wel meer thema-blogs tussendoor komen, over een onderwerp waar ik wat over kwijt wil, maar dat niet echt in onderstaand overzichtje past.
Eerst al even melden dat we het allebei zeer goed stellen. Ik ben graag mama en Walter is denk ik nog altijd graag baby, alhoewel hij er soms echt al niet meer als baby uitziet. Ik moet constant mensen herinneren dat hij 'nog maar' 4 maanden is, want ze zouden denken dat hij op zijn minst 6 maanden is en ook denken dat hij de zaken kan die een zesmaandertje kan.
Borstvoeding: de borstvoeding loopt goed. De borstvoeding loopt zeer goed. De borstvoeding loopt eigenlijk wat té goed. Walter is om het zo uit te drukken een echte borstenman en heeft bijgevolg nul maar dan ook nul interesse in een flesje. Ja, je hoort het goed, Walter is een flesweigeraar en hij is daar redelijk goed in. Als het nodig is zal hij een hele dag niet eten. Nog de hele maand februari hebben we verder geoefend. Flesje na flesje na flesje. Als hij honger had, als hij geen honger had, als hij slaperig was, als we rondliepen, als het door iemand anders gegeven werd, als het uit een gemakkelijke fles kwam, als het uit een moeilijke fles kwam.... We hebben echt alle tips die ons gegeven werden uitgeprobeerd. Maar helaas, Walter drinkt niet graag uit een flesje. De laatste 2 weken van mijn bevallingsverlof besloot ik om het los te laten. Ik wou me deze laatste dagen niet bezighouden met kolven en flesjes maar gewoon genieten van mijn kleine man.
'Volgende week, als hij voelt dat hij geen andere keuze heeft, dan zal hij wel uit een flesje drinken' dacht ik. Helaas is dit dus niet het geval. Sinds deze week ben ik terug aan het werk en hebben we gemerkt dat Walter zelfs een hele dag zonder drinken wil doorbrengen. Nog liever dat dan uit een flesje drinken. En 's nachts haalt hij dan natuurlijk zijn schade in. Deze situatie is dus verre van ideaal. Gelukkig heb ik borstvoedingspauze aangevraagd. Hierdoor heb ik recht op 1 uur extra pauze per dag. Dit uur koppel ik aan mijn half uur middagpauze en zo heb ik genoeg tijd om tot bij mijn ouders te gaan (waar hij op dit moment wordt opgevangen) en hem de borst te geven. Natuurlijk gaat hij binnen een tweetal weken naar de crèche en wordt dit al moeilijker. We gaan dus nog even verder proberen met flesjes aan te bieden en eens experimenteren of hij het wil eten met een lepeltje (als we het wat dikker maken met rijstmeel) of uit een bekertje. Wordt vervolgd dus...
Oh en nog iets... een kleine bijkomstigheid. Walter is er vroeg bij en is al de trotse eigenaar van 2 tandjes. Tandje nr 3 en 4 zijn ook al onderweg. Gloednieuwe vlijmscherpe tandjes! En ja hoor, af en toe durft hij bijten. Op dit moment nog met 2 tandjes (waarbij ik al op mijn tanden moet bijten). Binnenkort dus met 4 tandjes. Oh jee!
De tandjes, het fles-weigeren,... het klinkt nu misschien even als een klaagzang van mij. Maar ik ben wel blij dat ik nog steeds borstvoeding kan geven en dat hij er zo goed mee is. We genieten er nog steeds van en ik zie het zitten om nog een tijdje door te gaan. Het zou alleen wel gemakkelijk zijn moest hij toch ook eens een flesje willen. Zo kan ik, als ik wil, ook eens een pauze nemen. Dat kan nu dus niet want Walter rekent op mij voor al zijn voedingen.
Kilo's: MIjn gewicht is ondertussen lager dan mijn startgewicht van voor de zwangerschap. Door de borstvoeding heb ik ook enorm veel honger en eet ik nog steeds aanzienlijk meer dan gewoonlijk. Ik heb zelfs zo nu en dan echt 'goestjes'. Het zal dus aanpassen worden eens ik stop met de bv, maar dat zit er toch nog niet meteen in dus ik kan er zowel maar van genieten!
Ook Walter zijn gewicht stijgt netjes. Hij weegt nu op 4 maanden 7,4 kilo en is 66 cm.
Mooiste moment van de maand: afgelopen maand hebben we een aantal uitstapjes gemaakt. Zo zijn we bijvoorbeeld een dagje naar Ikea geweest, een ideale bestemming om met baby te bezoeken. Je kan er rustig rondwandelen in een overdekte ruimte en alle faciliteiten voor baby zijn aanwezig. We hebben er samen gegeten en nadien wat rondgewandeld, en de hele tijd was Walter heel flink en heel goed gezind. Het was gewoon genieten samen! Als we op uitstap zijn is hij eigenlijk altijd goed gezind, dus dat is wel leuk, ik kan hem overal meenemen. Hij kijkt graag rond en vindt het bijzonder fascinerend om alles te zien.
Moeilijkste moment van de maand: er was een dag afgelopen maand dat ik er even doorzat. Slechts 1 dag en dit kwam voornamelijk door vermoeidheid, maar ik voelde me echt even machteloos. Het was zo een dag van 'zoeken'. Wat wil Walter? Is hij moe? Heeft hij honger? Wat is het probleem? Kon hij het maar vertellen, maar dat kan nog niet, dus dan is het zoeken. En ik vond maar niet wat er mis was, waardoor ik me op dat moment best een slechte mama voelde. De volgende dag kon ik alles alweer relativeren, maar op het moment zelfde voelde ik me echt machteloos.
Meest emo moment van de maand: ik was met Walter aan het spelen en oefenen en legde me met hem op de grond om het kruipen eens voor te doen. Ik toonde hem hoe hij zijn handjes en voetjes kon bewegen en zo zich naar voor kon trekken. En Walter deed me na. Het is moeilijk te beschrijven wat dit deed met me, maar mijn hart overspoelde van trots. Hij deed me gewoon na. Wat een slimme jongen! Hij geraakte nog niet vooruit, maar zo flink proberen! Het gevoel dat het zo vlug gaat overviel me weer en dan zijn er meestal wel wat traantjes.
Wat kan Walter allemaal : ondertussen kan Walter al wel heel wat. Het grijpen heeft hij helemaal onder de knie. Als je hem een speeltje aangeeft dan kan hij het goed aanpakken. Hij stopt het meestal meteen in zijn mond, maar dat komt ook door de tandje die er nu zitten aan te komen. Verder kan Walter ook al van zijn rug op zijn zijde draaien. Dit gebeurde echt plots, van het ene moment op het andere kon hij dat. Echt ongelooflijk! En hij kan al supergoed op zijn buikje liggen en zijn hoofdje rechthouden. Hij doet ook al aanstalten om te kruipen, maar geraakt nog niet echt vooruit. Hij beseft al wel dat hij zijn lichaam moet bewegen als hij vooruit wil, maar hij weet nog niet hoe juist. Zijn hoofdje kan hij ook al goed rechthouden, dat hoeft dus niet meer ondersteund te worden.
Slaap: Helaas zijn er nog geen nachten waarin Walter echt doorslaapt. Dit zal denk ik pas echt komen als hij in een echte routine zit en met de groenten en fruitpapjes bezig is. Er was een moment (ondertussen ook al 2 weken geleden), dat het redelijk goed ging. Walter was er toen de eerste keer rond 2u en dan nog eens rond 5u en sliep dan verder tot de ochtend. Maar toen kwamen die eerste tandjes, waardoor hij toch wat meer troost nodig had 's nachts. En dan begon ik te werken waardoor hij 's nachts wat meer honger (en mamahonger) had. Op een goede nacht is hij er nu om 1u, 3u30 en 5u30. Ja, dat is een goede nacht. Er zijn ook nachten waar hij er bijna ieder uur, of toch ieder 1,5 uur is. Maar ik begrijp wel hoe het komt. Tandjes krijgen is niet leuk, en dan is het normaal dat je wat meer wakker wordt en even bij mama wil zijn. Je zou denken dat ik ondertussen als een halve zombie (of mombie zoals ze daar alweer een leuk woordje voor hebben) rondloop. Maar dit valt verbazend goed mee. Ik denk dat mijn lichaam zich al wat heeft aangepast en dus wat minder slaap nodig heeft.
Walter's eerste keer: Walter is voor de eerste keer naar de crèche geweest. Hij heeft het daar echt supergoed gesteld! Het deed wel raar om hem daar achter te laten, maar ik weet dat hij in goede handen is. Hij weende niet toen ik vertrok en is daar blijkbaar heel flink geweest
Activiteiten: Walter vindt het ondertussen superleuk in zijn tummy tub, zijn nieuw badje in de vorm van een emmer. Hij kan ondertussen al echt pletsen in het water (heel mijn badkamer staat dan onder water, maar dat is niet erg want het is echt super om hem bezig te zien zo!).
Verder kan hij zich al even zelf bezighouden met zijn babygym, of in zijn park met zijn mobiel. Babytv is ook nog steeds heel populair. Wandelen vind hij 'soms' leuk. Het ene moment ligt hij vrolijk rond te kijken, maar het andere moment vertrekken we al mopperend en betert het niet onderweg. Ik heb ondertussen al wel de buggy geïnstalleerd, want hij werd een beetje te groot.
vrijdag 5 februari 2016
afscheid van de kraamtijd
De kraamtijd loopt bijna ten einde. Zelfs terwijl ik dit schrijf schiet ik vol. Deze wonderlijke en oh zo speciale periode is bijna gedaan. Het besef kwam vorige week toen ik het kraamzorg centrum liet weten dat ik geen extra hulp meer nodig heb.
'Ok, dan zullen we jou dossier hier bij ons afsluiten. Alvast bedankt dat we je mochten begeleiden in je kraamtijd.' Klonk het. En toen besefte ik het. De kraamtijd is voorbij en die komt nooit meer terug. En daar waren de tranen.
Ik werd overweldigd door een 'het gaat zo vlug' gevoel. Heb ik er wel genoeg van genoten? Heb ik wel genoeg van deze unieke sfeer opgesnoven zodat ik dit alles nooit meer vergeet? Het antwoord is neen. Dat kan ook niet anders. Ja ik heb genoten. Maar ik heb me ook zorgen gemaakt. Ik heb frustratie gekend, pijn gehad en me heel moe gevoeld. En dit alles hoort ook gewoon bij de kraamtijd, want dit is best een zware periode. Zwaar, intens maar oh zo speciaal en mooi. En neen daar sta je op het moment zelf waarschijnlijk niet genoeg bij stil. Want je bent druk bezig met je af te vragen of alles wel goed gaat. Eet en slaapt hij genoeg? Eet en slaapt hij niet teveel? Je bent druk in de weer met kakpampers te tellen en krampjes op te vangen. En je leeft in een gelukzalige roes. Wat een prachtige baby heb je gemaakt. Hoe is het mogelijk dat hij in jouw buik gegroeid heeft? En hoe wonderlijk toch, hij is helemaal af met kleine handjes en voetjes en mini vingertjes en teentjes, en ja zelfs kleine nageltjes aan die vingertjes en teentjes. Hij is helemaal af en jij hebt hem gemaakt.
Die roes maakt dat je in je klein coconnetje kruipt. Gewoon je klein gezinnetje én de buitenwereld telt niet meer mee. Integendeel, het is zelfs ergerlijk als die buitenwereld, in de vorm van bezoek, je komt storen in je bubbel. Je doet dan je best om een gesprek mee te volgen maar dit lukt niet en zo zit je afwezig mee aan tafel met maar 1 gedachte 'wanneer gaan jullie terug door?'. Dat klinkt nu heel ondankbaar naar de mensen die zo lief zijn naar je wondertje te komen kijken, maar het is wel zo.
De dagen en nachten vloeien in elkaar terwijl je met dat prutske op je buik in de zetel zit. Op een bepaald moment leek het wel alsof ik nooit meer uit die zetel zou geraken. Als ik hem lang genoeg kon neerleggen om vlug wat te eten en naar toilet te gaan, voelde dit als een overwinning. Na een dikke maand begint die eerste euforie wat te verdwijnen. Je weet ondertussen wel dat je baby 10 teentjes heeft, alhoewel je daar met momenoten nog steeds vol verwondering naar kan kijken. En je moet je inhouden om ze niet op te eten. Maar het euforische gaat over in een nieuw dagelijks leven. Eentje waarin je 24u/24u ten dienste staat van een kleine hulpeloos wezentje dat alleen maar slaapt, eet en pampers vult. Je begint een beetje moe te worden en ergens is daar die gedachte 'is dit het nu?'. Maar alsof de natuur het zo voorzien heeft is daar op dat moment dat eerste lachje. Je baby kijkt je recht in de ogen en lacht. En jij smelt en wordt opnieuw helemaal ondersteboven stapelverliefd. Nog meer dan voordien. En zo gaat het verder. Telkens je kleintje iets nieuw kan ben je zo fier en zo verliefd dat je die zware momenten meteen weer vergeet. Als hij met een blik vol adoratie brabbelt Hoe graag hij je wel ziet (ik neem toch aan dat hij dat bedoelt met zijn gebrabbel), dan mag hij nog 10 keer per nacht wakker worden!
Het wordt dus altijd maar leuker, want zo een plat pasgeboren boeleke is dan misschien wel schattig en lief, maar een iets volere baby die lacht en speelt en brabbelt is nog zoveel leuker. Waarom is het dan zo moeilijk om afscheid te nemen van die kraamtijd? Omdat hij inderdaad nooit meer terugkeert. Het gaat zo vlug en voor je het weet zal dat klein schattig lief prutske een revolterende puber zijn die je niet vol adoratie aankijkt en verteld hoe graag hij je ziet. En naar het schijnt zijn die minder leuk. Dus je moet nu wel je portie 'baby' opsnuiven want binnenkort heb je een peuter. Dat is ook leuk, maar dat 'baby' komt niet meer terug. Het is telkens afscheid nemen van een bepaalde periode en vol verwondering in een nieuwe fase stappen. Het is een rollercoaster aan emoties. Je hart rekt zich zo sterk uit dat het pijn doet. Je bent mama. Het leven is war zwaarder, maar oh zo veel mooier!
'Ok, dan zullen we jou dossier hier bij ons afsluiten. Alvast bedankt dat we je mochten begeleiden in je kraamtijd.' Klonk het. En toen besefte ik het. De kraamtijd is voorbij en die komt nooit meer terug. En daar waren de tranen.
Ik werd overweldigd door een 'het gaat zo vlug' gevoel. Heb ik er wel genoeg van genoten? Heb ik wel genoeg van deze unieke sfeer opgesnoven zodat ik dit alles nooit meer vergeet? Het antwoord is neen. Dat kan ook niet anders. Ja ik heb genoten. Maar ik heb me ook zorgen gemaakt. Ik heb frustratie gekend, pijn gehad en me heel moe gevoeld. En dit alles hoort ook gewoon bij de kraamtijd, want dit is best een zware periode. Zwaar, intens maar oh zo speciaal en mooi. En neen daar sta je op het moment zelf waarschijnlijk niet genoeg bij stil. Want je bent druk bezig met je af te vragen of alles wel goed gaat. Eet en slaapt hij genoeg? Eet en slaapt hij niet teveel? Je bent druk in de weer met kakpampers te tellen en krampjes op te vangen. En je leeft in een gelukzalige roes. Wat een prachtige baby heb je gemaakt. Hoe is het mogelijk dat hij in jouw buik gegroeid heeft? En hoe wonderlijk toch, hij is helemaal af met kleine handjes en voetjes en mini vingertjes en teentjes, en ja zelfs kleine nageltjes aan die vingertjes en teentjes. Hij is helemaal af en jij hebt hem gemaakt.
Die roes maakt dat je in je klein coconnetje kruipt. Gewoon je klein gezinnetje én de buitenwereld telt niet meer mee. Integendeel, het is zelfs ergerlijk als die buitenwereld, in de vorm van bezoek, je komt storen in je bubbel. Je doet dan je best om een gesprek mee te volgen maar dit lukt niet en zo zit je afwezig mee aan tafel met maar 1 gedachte 'wanneer gaan jullie terug door?'. Dat klinkt nu heel ondankbaar naar de mensen die zo lief zijn naar je wondertje te komen kijken, maar het is wel zo.
De dagen en nachten vloeien in elkaar terwijl je met dat prutske op je buik in de zetel zit. Op een bepaald moment leek het wel alsof ik nooit meer uit die zetel zou geraken. Als ik hem lang genoeg kon neerleggen om vlug wat te eten en naar toilet te gaan, voelde dit als een overwinning. Na een dikke maand begint die eerste euforie wat te verdwijnen. Je weet ondertussen wel dat je baby 10 teentjes heeft, alhoewel je daar met momenoten nog steeds vol verwondering naar kan kijken. En je moet je inhouden om ze niet op te eten. Maar het euforische gaat over in een nieuw dagelijks leven. Eentje waarin je 24u/24u ten dienste staat van een kleine hulpeloos wezentje dat alleen maar slaapt, eet en pampers vult. Je begint een beetje moe te worden en ergens is daar die gedachte 'is dit het nu?'. Maar alsof de natuur het zo voorzien heeft is daar op dat moment dat eerste lachje. Je baby kijkt je recht in de ogen en lacht. En jij smelt en wordt opnieuw helemaal ondersteboven stapelverliefd. Nog meer dan voordien. En zo gaat het verder. Telkens je kleintje iets nieuw kan ben je zo fier en zo verliefd dat je die zware momenten meteen weer vergeet. Als hij met een blik vol adoratie brabbelt Hoe graag hij je wel ziet (ik neem toch aan dat hij dat bedoelt met zijn gebrabbel), dan mag hij nog 10 keer per nacht wakker worden!
Het wordt dus altijd maar leuker, want zo een plat pasgeboren boeleke is dan misschien wel schattig en lief, maar een iets volere baby die lacht en speelt en brabbelt is nog zoveel leuker. Waarom is het dan zo moeilijk om afscheid te nemen van die kraamtijd? Omdat hij inderdaad nooit meer terugkeert. Het gaat zo vlug en voor je het weet zal dat klein schattig lief prutske een revolterende puber zijn die je niet vol adoratie aankijkt en verteld hoe graag hij je ziet. En naar het schijnt zijn die minder leuk. Dus je moet nu wel je portie 'baby' opsnuiven want binnenkort heb je een peuter. Dat is ook leuk, maar dat 'baby' komt niet meer terug. Het is telkens afscheid nemen van een bepaalde periode en vol verwondering in een nieuwe fase stappen. Het is een rollercoaster aan emoties. Je hart rekt zich zo sterk uit dat het pijn doet. Je bent mama. Het leven is war zwaarder, maar oh zo veel mooier!
zaterdag 23 januari 2016
Walter - week 10 -11
Ik blijf in herhaling vallen, maar wat vliegt de tijd toch als je in bevallingsverlof bent... Normaal gezien zou dit mijn laatste week thuis zijn en zou ik Volgende week terug beginnen werken. Ik zou het mij niet kunnen voorstellen dat ik mijn klein prutske nu al zou moeten achterlaten in de crèche, hoeveel vertrouwen ik daar ook in heb... Wat ben ik blij dat ik toch nog een maandje langer mag genieten van mijn patatje. En ja het is echt genieten nu! Ik ben helemaal stapelverliefd op mijn klein ventje.
Het is eigenlijk raar want de dagen passeren zonder dat je eigenlijk iets echt doet, behalve met je kleintje bezig zijn. Toch zie je alle uren passeren want de klok is heel belangrijk. Hoelang slapen, hoelang geleden heeft hij gegeten? Ik voed dan wel op vraag, maar ontdek toch graag welk ritme haalbaar is voor Walter. Ik heb me een tijdje schuldig gevoeld omdat ik zo weinig deed op een dag, omdat mijn productiviteit niet zo hoog ligt. Maar uiteindelijk heb ik nu besloten om dit allemaal achter me te smijten. Je bevallingsverlof dient ervoor om te genieten, om even helemaal stil te staan bij deze grootste gebeurtenis in je leven. Het is er niet om nog klusjes op te knappen. Het leven zal nog druk genoeg zijn eens ik weer aan het werk ben, maar nu mag de wereld, mijn wereld, nog even stilstaan en moet ik me maar met 1 ding bezig houden en dat is Walter.
Het wordt ook steeds leuker! Hoe meer interactie er is, hoe meer je geniet en hoe meer je elkaar leert kennen. Walter is een vrolijk mannetje, met een beetje gevoel voor drama in zich. Hij houdt van zijn mobiel, baby tv, zijn hopla-knuffel, knuffelen, hoofdmassages, lichaamsmassages, kiekeboe spelen, rondlopen in de draagzak en gewiegd worden. Hij houdt niet van wakker worden (ochtendhumeurtje), aangekleed worden, mutsen dragen, flesjes en zijn maxi cosy.
Borstvoeding: de borstvoeding is nog steeds top, maar de fles gewenning verloopt moeizaam. Om de 2 dagen proberen we opnieuw maar tot hiertoe weinig tot geen succes. De medela calma nam hij in zijn mond zonder kwaad te worden, maar hij speelde ermee en dronk niet. Op aanraden van de vroedvrouw heb ik dan de medela softfeeder geprobeerd, dit is een flesje met aan het uiteinde precies een lepeltje. Hier dronk hij wel van maar dit ging zoooo traag dat ik liefst toch nog wat verder zoek. Een vriendin raadde me de difrax fles aan maar helaas nam hij deze ook niet. Ik heb hier nu nog een chicco en aventflesje liggen om te proberen... Uiteindelijk zal hij toch eens een flesje moeten drinken.
Mijn lactatie deskundige is nog eens langs geweest om het flesjes-probleem te bespreken en om te kijken hoe we de nachten iets minder onderbroken kunnen maken. Ze stelde voor om opnieuw 2 borsten aan te bieden per voeding. Ik doe dit nu en Walter kan ondertussen gemakkelijk 3,5 uur tussen voedingen laten.
Kilo's: ik blijf maar versteld staan van hoe vlug Walter groeit! Hij woog op 9 weken 6,260 kilo. Hij was toen 63 cm! De pakjes van maat 68 passen ondertussen goed (je weet wel, die waar er 6 maanden op staat). Ik ben terug op gewicht maar nog iets zwaarder aan mijn taille.
Mooiste moment van de week : alle dagen zijn nu gewoon super. Ik vind het zalig om een klein uitstapje te doen met hem. En ik kan echt wel blijven kijken naar hem, hoe hij totaal gefascineerd is door zijn eigen handjes, hoe hij begint te lachen met geluid, hoe zijn lipje begint te trillen vooraleer hij begint te Wenen, hoe hij tijdens het drinken even stopt om me een prachtige glimlach te schenken... ik krijg er niet genoeg van!
Moeilijkste moment van de week : Walter kreeg afgelopen week zijn eerste spuitjes. 's Avonds was hij er ook wat ziek van en een ziek boeleke is nooit niet leuk..
Meest emo moment van de week : van k&g kreeg ik een dvd over de ontwikkeling van je kind. Toen ik deze bekeek begon het bij de geboorte. Er werd gezegd hoe belangrijk die eerste uren zijn voor het bindingsproces. Dat de baby meteen op het lichaam van mama moet liggen, het belang van bv tijdens het eerste uur... ik schoot meteen vol want al deze zaken heb ik niet gehad. Het deed me beseffen dat ik de geboorte toch niet helemaal achter me gelaten heb.
Wat kan Walter allemaal : het gaat vooruit... Walter heeft leren grijpen! Hij kan nu ook al lachen met geluid en brabbelen tegen zijn knuffels. Zo schattig om hem bezig te zien! Hij heeft ook zijn handjes en voetjes ontdekt en kan zich enorm lang bezig houden met het bekijken van zijn handjes!
Slaap: het gaat steeds meer de goede kant op met de slaap. Walter kan 's nachts gemakkelijk 4 tot 6 uur tussen voedingen laten. Waar hij tot voor kort steeds wakker werd om 1u, 3u en 5u is het nu ofwel 1u en 5u ofwel maar 1 keer rond 4u. Er zijn dus nog maar 1 à 2 nachtvoedingen. De lactatiedeskundige had ook voorgesteld om een droomvoeding te geven. Dit betekent concreet dat ik, op het moment dat ik zelf ga slapen, Walter nog eens aanleg. Helaas slaapt Walter meestal zo diep dat ik hem met geen stokken aan het drinken krijg. Onlangs was er een dag dat Walter van 21u tot 4u30 had geslapen. Dat is best wel schrikken. Ik dacht eerst dat ik al vergeten was dat ik eten had gegeven, maar aan mijn borsten te voelen was dat niet het geval. Het gaat dus de goede kant op en we beginnen er een ritme in te vinden.
Walter slaapt nog steeds bij mij in bed, ondanks de vele raad die ik krijg om hem naar een eigen bedje te verhuizen. Maar daar kom ik later nog eens op terug. Mijn moedergevoel zegt me hem nog even bij mij te houden, tenslotte kan je zo een babytje toch niet verwennen!
Het is eigenlijk raar want de dagen passeren zonder dat je eigenlijk iets echt doet, behalve met je kleintje bezig zijn. Toch zie je alle uren passeren want de klok is heel belangrijk. Hoelang slapen, hoelang geleden heeft hij gegeten? Ik voed dan wel op vraag, maar ontdek toch graag welk ritme haalbaar is voor Walter. Ik heb me een tijdje schuldig gevoeld omdat ik zo weinig deed op een dag, omdat mijn productiviteit niet zo hoog ligt. Maar uiteindelijk heb ik nu besloten om dit allemaal achter me te smijten. Je bevallingsverlof dient ervoor om te genieten, om even helemaal stil te staan bij deze grootste gebeurtenis in je leven. Het is er niet om nog klusjes op te knappen. Het leven zal nog druk genoeg zijn eens ik weer aan het werk ben, maar nu mag de wereld, mijn wereld, nog even stilstaan en moet ik me maar met 1 ding bezig houden en dat is Walter.
Het wordt ook steeds leuker! Hoe meer interactie er is, hoe meer je geniet en hoe meer je elkaar leert kennen. Walter is een vrolijk mannetje, met een beetje gevoel voor drama in zich. Hij houdt van zijn mobiel, baby tv, zijn hopla-knuffel, knuffelen, hoofdmassages, lichaamsmassages, kiekeboe spelen, rondlopen in de draagzak en gewiegd worden. Hij houdt niet van wakker worden (ochtendhumeurtje), aangekleed worden, mutsen dragen, flesjes en zijn maxi cosy.
Borstvoeding: de borstvoeding is nog steeds top, maar de fles gewenning verloopt moeizaam. Om de 2 dagen proberen we opnieuw maar tot hiertoe weinig tot geen succes. De medela calma nam hij in zijn mond zonder kwaad te worden, maar hij speelde ermee en dronk niet. Op aanraden van de vroedvrouw heb ik dan de medela softfeeder geprobeerd, dit is een flesje met aan het uiteinde precies een lepeltje. Hier dronk hij wel van maar dit ging zoooo traag dat ik liefst toch nog wat verder zoek. Een vriendin raadde me de difrax fles aan maar helaas nam hij deze ook niet. Ik heb hier nu nog een chicco en aventflesje liggen om te proberen... Uiteindelijk zal hij toch eens een flesje moeten drinken.
Mijn lactatie deskundige is nog eens langs geweest om het flesjes-probleem te bespreken en om te kijken hoe we de nachten iets minder onderbroken kunnen maken. Ze stelde voor om opnieuw 2 borsten aan te bieden per voeding. Ik doe dit nu en Walter kan ondertussen gemakkelijk 3,5 uur tussen voedingen laten.
Kilo's: ik blijf maar versteld staan van hoe vlug Walter groeit! Hij woog op 9 weken 6,260 kilo. Hij was toen 63 cm! De pakjes van maat 68 passen ondertussen goed (je weet wel, die waar er 6 maanden op staat). Ik ben terug op gewicht maar nog iets zwaarder aan mijn taille.
Mooiste moment van de week : alle dagen zijn nu gewoon super. Ik vind het zalig om een klein uitstapje te doen met hem. En ik kan echt wel blijven kijken naar hem, hoe hij totaal gefascineerd is door zijn eigen handjes, hoe hij begint te lachen met geluid, hoe zijn lipje begint te trillen vooraleer hij begint te Wenen, hoe hij tijdens het drinken even stopt om me een prachtige glimlach te schenken... ik krijg er niet genoeg van!
Moeilijkste moment van de week : Walter kreeg afgelopen week zijn eerste spuitjes. 's Avonds was hij er ook wat ziek van en een ziek boeleke is nooit niet leuk..
Meest emo moment van de week : van k&g kreeg ik een dvd over de ontwikkeling van je kind. Toen ik deze bekeek begon het bij de geboorte. Er werd gezegd hoe belangrijk die eerste uren zijn voor het bindingsproces. Dat de baby meteen op het lichaam van mama moet liggen, het belang van bv tijdens het eerste uur... ik schoot meteen vol want al deze zaken heb ik niet gehad. Het deed me beseffen dat ik de geboorte toch niet helemaal achter me gelaten heb.
Wat kan Walter allemaal : het gaat vooruit... Walter heeft leren grijpen! Hij kan nu ook al lachen met geluid en brabbelen tegen zijn knuffels. Zo schattig om hem bezig te zien! Hij heeft ook zijn handjes en voetjes ontdekt en kan zich enorm lang bezig houden met het bekijken van zijn handjes!
Slaap: het gaat steeds meer de goede kant op met de slaap. Walter kan 's nachts gemakkelijk 4 tot 6 uur tussen voedingen laten. Waar hij tot voor kort steeds wakker werd om 1u, 3u en 5u is het nu ofwel 1u en 5u ofwel maar 1 keer rond 4u. Er zijn dus nog maar 1 à 2 nachtvoedingen. De lactatiedeskundige had ook voorgesteld om een droomvoeding te geven. Dit betekent concreet dat ik, op het moment dat ik zelf ga slapen, Walter nog eens aanleg. Helaas slaapt Walter meestal zo diep dat ik hem met geen stokken aan het drinken krijg. Onlangs was er een dag dat Walter van 21u tot 4u30 had geslapen. Dat is best wel schrikken. Ik dacht eerst dat ik al vergeten was dat ik eten had gegeven, maar aan mijn borsten te voelen was dat niet het geval. Het gaat dus de goede kant op en we beginnen er een ritme in te vinden.
Walter slaapt nog steeds bij mij in bed, ondanks de vele raad die ik krijg om hem naar een eigen bedje te verhuizen. Maar daar kom ik later nog eens op terug. Mijn moedergevoel zegt me hem nog even bij mij te houden, tenslotte kan je zo een babytje toch niet verwennen!
maandag 11 januari 2016
Walter - Week 8-9
Twee weekjes samen want de dagen gingen tijdens de feesten nog nét iets sneller waardoor we nu al 2 weken verder zijn. Feestdagen en een baby'tje gaan echter niet zo goed samen, zeker niet als je wanhopig probeert om iets van routine op te bouwen. Net als er iets van ritme is, komt daar weer zo een feestdag roet in het eten gooien. Vooral Kerstmis was moeilijk voor Walter. Hij was toen bijna 8 weken en ook middenin een 'sprongetje'. De mama's zullen dit zeker wel kennen, een sprongetje is wanneer een baby nieuwe vaardigheden aanleert. Deze zijn bijna bij alle baby's op dezelfde leeftijden en gaan gepaard met wat meer huilen en aanhankelijkheid. Dagen die je dus best knus thuis al knuffelend en troostend in de zetel doorbrengt. Rond 8 weken is er dus ook een sprongetje. Walter en ik gingen voor de kerstdagen logeren bij zijn Oma en opa (aka mijn ouders), en we hielden het zeer rustig onder ons gevieren. Ideaal dus. Kerstavond verliep dus gezellig en rustig op Walter's tempo. Kerstdag was echter wat anders. De vele buren van mijn ouders hadden Walter nog niet gezien en wilden hem graag eens komen bewonderen. De hele dag kwamen er dus mensen over de vloer, heel lief natuurlijk, maar tegen de avond zat ik met een overgeprikkeld en doodmoe boeleke. Té moe om in slaap te vallen. Ik nam me meteen voor dat ik in de toekomst zoveel mogelijk zal proberen om geen dutjes over te slaan.
Ondertussen heeft Walter zijn sprongetje genomen en ik kan echt zeggen dat het volop genieten is nu! Walter kan steeds meer en meer, er is zoveel meer interactie en ja zelfs al iets van regelmaat.
Borstvoeding: het is weeral nat geweest hoor. Ondertussen heb ik een goed werkend kolftoestel. Ik slaag erin om op een kwartiertje zo een 100 cc af te kolven. Ook het steriliseren heb ik nu al onder de knie. Walter zijn meter is een mini cursus 'flesjes' komen geven. Helaas is er nu een ander probleem. .. walter wil helemaal niet uit een flesje drinken! Hij kijkt je aan alsof je hem probeert te martelen en jammert luid. Hij bijt op de speen en duwt hem uit zijn mondje. Ook mijn mama heeft geprobeerd en ahij wou absoluut niet. We hebben al op verschillende tijdstippen geprobeerd, als hij honger heeft, als hij net geen honger heeft, in de ochtend, rond de avond. .. en tot hiertoe nog steeds zonder succes. Na overleg met de lactatie deskundige heb ik een ander soort flesje gekocht, namelijk de medela calma. Deze zou het best de bv benaderen vermits ze daar ook vacuüm moeten trekken. Komende week proberen we dan eens met dit flesje!
Kilo's: die zoon van mij blijft maar groeien! Hij zit rond de 6 kilo (gewogen met hem op de arm op mijn eigen weegschaal dus niet zo accuraat, maar komende week gaan we terug naar k&g). Hij is ook stilletjes aan uit maatje 62 aan het groeien. Het is dus waar wat ze zeggen... Wat gaat het vlug allemaal!
ik was de week van kerst onder mijn startgewicht geraakt maar nu na de feesten zit ik weer terug op 54,4 kilo. Ik vind mijn buik toch nog vrij blubberig, mijn strakke broeken passen nog niet en nu begint me dit wel te frustreren. Mijn kleerkast is (mede door de bv) enorm beperkt. Strakke broeken en rokken vallen weg. Kleedjes passen dan meestal wel maar die zijn niet handig met de bv. Dan zou je je al bijna helemaal moeten uitkleden om te kunnen voeden. Een beetje frustratie dus . En ook een beetje triestig als ik de striemen op mijn buik zie. Wat een slagveld. Ik smeer een vette crème maar merk maar weinig verschil. We zullen het nog wat meer tijd moeten geven...
Mooiste moment van de week : ik ben afgelopen week al veel fier geweest op mijn kleine schat. Wat is hij flink als we naar buiten gaan. Vooral afgelopen week hebben we heel wat uitstapjes gemaakt. Samen met oma en opa naar Brugge (een hele dag), met zijn marraintje gaan lunchen, naar de kerstmarkt, op familiefeest, op bezoek met oudejaar. .. en hij was telkens zo flink. Je hoorde hem niet. Hij keek vrolijk rond tot hij wat moe was en toen deed hij flink een dutje. Wat een gemakkelijke baby is Walter toch!
Tegenwoordig begint walter ook te lachen vanaf hij me ziet, gewoon een lach van herkenning en dat is zo zalig. Walter kan me nu echt zo vol verwondering aankijken. Alsof hij met zijn oogjes en lach zegt 'wat zie ik je toch graag mama!'. Ik smelt dan helemaal!
Moeilijkste moment van de week : zoals ik hierboven al vermeldde heeft Walter een sprongetje gemaakt. Op zo een moment is hij meer huilerig ten moeilijker te troosten. Die dagen leek het wel alsof ik enkel maar rondliep met hem in de draagzak. Vooral kerstdag was moeilijk. Zo moe en niet kunnen slapen. En maar rondwandelen met hem. Op zo een moment lijkt het alsof daar geen einde aan komt. Gelukkig is hij enkele dagen later terug helemaal vrolijk!
Meest emo moment van de week :
Wat kan Walter allemaal : een sprongetje verder en Walter kan weer nieuwe dingen. Hij lacht veel duidelijker. Als hij huilt zijn er nu echte tranen. Hij kan zich supergoed optrekken als hij op zijn buikje ligt en hij kan al lang op zijn voeten steunen. Hij is ook zijn handjes aan het ontdekken en steekt ze maar al te graag in zijn mondje (jammer genoeg krijgt hij zijn 2 vuistjes er niet samen in). Hij trappelt met zijn beentjes en zwaait met zijn armpjes.
Slaap: hip hip hoera voor Walter, hij heeft een eerste nacht doorgeslapen! Hij heeft de dag na nieuwjaar geslapen van 22u tot 5u! Ik verschoot mezelf een hoedje! Echt raar als je dan op je horloge kijkt, alsof dit niet kan kloppen. Aan de stuwing in je borsten weet je dan weer dat dit wel zeker klopt! De hele dag voelde ik de stuwing verder. Op logement bij men ouders had ik walter mee bij mij in bed genomen vermits het reisbedje echt nog wel te groot is voor mijn kleine Walter. Dit is me echter zo goed bevallen dat hij sindsdien ook thuis bij me in bed slaapt. Ik weet het, k&g en vele opvoedboeken raden dit af, maar ik denk dat je vooral moet doen waar je je goed bij voelt. En hier voel ik me goed bij. Walter ligt dicht bij me zodat ik hem vlug kan geruststellen als er iets is. Hij ligt wel ver genoeg zodat hij zijn eigen plekje heeft. Hij ligt veilig tussen de driehoekies in een slaapzak en zonder deken. Het is naast gezellig vooral ook heel praktisch. Hij is meteen bij me als hij honger heeft. Ik doe ondertussen ook geen licht meer aan tijdens een nachtvoeding, enkel zijn sterretjes (een nachtlampje dat sterretjes op het plafond projecteert). Hij eet dus onder een sterrenhemel.
Walter's eerste keer: Walter heeft zijn eerste kunstwerk gemaakt. Voor zijn meter en peter hebben we samen met zijn handjes en voetjes in de verf gezeten. Ik had op pinterest zo een leuk ideetje gevonden, maar gemakkelijk was anders. Het voetje was simpel. Hop in de verf en nadien op het doek. Maar toen kwam het handje, dat Walter meteen toekneep vanaf de verf erop zat. Gelukkig hielp de oma ook mee en kon ze dat kleine handje terug lospeuteren. Walter heeft wel nog een hele week met bruine verf onder zijn nageltjes gelopen.
Het waren ook de eerste feestdagen met Walter, eerste kerst en eerste nieuwjaar. Maar zoals ik al zei zijn de feestdagen niet zo gemakkelijk met een baby. Ik kijk al wel uit naar volgend jaar als hij dit alles wat meer bewust zal meemaken!
Activiteiten: we zijn veel buiten geweest afgelopen week. Verder proberen we zoveel mogelijk routine in de dag te krijgen door een vaste structuur aan te houden : eten, samen spelen, alleen spelen, slapen, eten. .. enz...
Ondertussen heeft Walter zijn sprongetje genomen en ik kan echt zeggen dat het volop genieten is nu! Walter kan steeds meer en meer, er is zoveel meer interactie en ja zelfs al iets van regelmaat.
Borstvoeding: het is weeral nat geweest hoor. Ondertussen heb ik een goed werkend kolftoestel. Ik slaag erin om op een kwartiertje zo een 100 cc af te kolven. Ook het steriliseren heb ik nu al onder de knie. Walter zijn meter is een mini cursus 'flesjes' komen geven. Helaas is er nu een ander probleem. .. walter wil helemaal niet uit een flesje drinken! Hij kijkt je aan alsof je hem probeert te martelen en jammert luid. Hij bijt op de speen en duwt hem uit zijn mondje. Ook mijn mama heeft geprobeerd en ahij wou absoluut niet. We hebben al op verschillende tijdstippen geprobeerd, als hij honger heeft, als hij net geen honger heeft, in de ochtend, rond de avond. .. en tot hiertoe nog steeds zonder succes. Na overleg met de lactatie deskundige heb ik een ander soort flesje gekocht, namelijk de medela calma. Deze zou het best de bv benaderen vermits ze daar ook vacuüm moeten trekken. Komende week proberen we dan eens met dit flesje!
Kilo's: die zoon van mij blijft maar groeien! Hij zit rond de 6 kilo (gewogen met hem op de arm op mijn eigen weegschaal dus niet zo accuraat, maar komende week gaan we terug naar k&g). Hij is ook stilletjes aan uit maatje 62 aan het groeien. Het is dus waar wat ze zeggen... Wat gaat het vlug allemaal!
ik was de week van kerst onder mijn startgewicht geraakt maar nu na de feesten zit ik weer terug op 54,4 kilo. Ik vind mijn buik toch nog vrij blubberig, mijn strakke broeken passen nog niet en nu begint me dit wel te frustreren. Mijn kleerkast is (mede door de bv) enorm beperkt. Strakke broeken en rokken vallen weg. Kleedjes passen dan meestal wel maar die zijn niet handig met de bv. Dan zou je je al bijna helemaal moeten uitkleden om te kunnen voeden. Een beetje frustratie dus . En ook een beetje triestig als ik de striemen op mijn buik zie. Wat een slagveld. Ik smeer een vette crème maar merk maar weinig verschil. We zullen het nog wat meer tijd moeten geven...
Mooiste moment van de week : ik ben afgelopen week al veel fier geweest op mijn kleine schat. Wat is hij flink als we naar buiten gaan. Vooral afgelopen week hebben we heel wat uitstapjes gemaakt. Samen met oma en opa naar Brugge (een hele dag), met zijn marraintje gaan lunchen, naar de kerstmarkt, op familiefeest, op bezoek met oudejaar. .. en hij was telkens zo flink. Je hoorde hem niet. Hij keek vrolijk rond tot hij wat moe was en toen deed hij flink een dutje. Wat een gemakkelijke baby is Walter toch!
Tegenwoordig begint walter ook te lachen vanaf hij me ziet, gewoon een lach van herkenning en dat is zo zalig. Walter kan me nu echt zo vol verwondering aankijken. Alsof hij met zijn oogjes en lach zegt 'wat zie ik je toch graag mama!'. Ik smelt dan helemaal!
Moeilijkste moment van de week : zoals ik hierboven al vermeldde heeft Walter een sprongetje gemaakt. Op zo een moment is hij meer huilerig ten moeilijker te troosten. Die dagen leek het wel alsof ik enkel maar rondliep met hem in de draagzak. Vooral kerstdag was moeilijk. Zo moe en niet kunnen slapen. En maar rondwandelen met hem. Op zo een moment lijkt het alsof daar geen einde aan komt. Gelukkig is hij enkele dagen later terug helemaal vrolijk!
Meest emo moment van de week :
Wat kan Walter allemaal : een sprongetje verder en Walter kan weer nieuwe dingen. Hij lacht veel duidelijker. Als hij huilt zijn er nu echte tranen. Hij kan zich supergoed optrekken als hij op zijn buikje ligt en hij kan al lang op zijn voeten steunen. Hij is ook zijn handjes aan het ontdekken en steekt ze maar al te graag in zijn mondje (jammer genoeg krijgt hij zijn 2 vuistjes er niet samen in). Hij trappelt met zijn beentjes en zwaait met zijn armpjes.
Slaap: hip hip hoera voor Walter, hij heeft een eerste nacht doorgeslapen! Hij heeft de dag na nieuwjaar geslapen van 22u tot 5u! Ik verschoot mezelf een hoedje! Echt raar als je dan op je horloge kijkt, alsof dit niet kan kloppen. Aan de stuwing in je borsten weet je dan weer dat dit wel zeker klopt! De hele dag voelde ik de stuwing verder. Op logement bij men ouders had ik walter mee bij mij in bed genomen vermits het reisbedje echt nog wel te groot is voor mijn kleine Walter. Dit is me echter zo goed bevallen dat hij sindsdien ook thuis bij me in bed slaapt. Ik weet het, k&g en vele opvoedboeken raden dit af, maar ik denk dat je vooral moet doen waar je je goed bij voelt. En hier voel ik me goed bij. Walter ligt dicht bij me zodat ik hem vlug kan geruststellen als er iets is. Hij ligt wel ver genoeg zodat hij zijn eigen plekje heeft. Hij ligt veilig tussen de driehoekies in een slaapzak en zonder deken. Het is naast gezellig vooral ook heel praktisch. Hij is meteen bij me als hij honger heeft. Ik doe ondertussen ook geen licht meer aan tijdens een nachtvoeding, enkel zijn sterretjes (een nachtlampje dat sterretjes op het plafond projecteert). Hij eet dus onder een sterrenhemel.
Walter's eerste keer: Walter heeft zijn eerste kunstwerk gemaakt. Voor zijn meter en peter hebben we samen met zijn handjes en voetjes in de verf gezeten. Ik had op pinterest zo een leuk ideetje gevonden, maar gemakkelijk was anders. Het voetje was simpel. Hop in de verf en nadien op het doek. Maar toen kwam het handje, dat Walter meteen toekneep vanaf de verf erop zat. Gelukkig hielp de oma ook mee en kon ze dat kleine handje terug lospeuteren. Walter heeft wel nog een hele week met bruine verf onder zijn nageltjes gelopen.
Het waren ook de eerste feestdagen met Walter, eerste kerst en eerste nieuwjaar. Maar zoals ik al zei zijn de feestdagen niet zo gemakkelijk met een baby. Ik kijk al wel uit naar volgend jaar als hij dit alles wat meer bewust zal meemaken!
Activiteiten: we zijn veel buiten geweest afgelopen week. Verder proberen we zoveel mogelijk routine in de dag te krijgen door een vaste structuur aan te houden : eten, samen spelen, alleen spelen, slapen, eten. .. enz...
Abonneren op:
Posts (Atom)