De Laparoscopie

Ik had stress. En ik had zenuwen. En ik had ontelbare doemscenario’s die zich afspeelden in mijn hoofd. Wat als ik slecht zou reageren op de narcose? Wat als ze nadien zouden zeggen dat ik nooit zwanger zou kunnen worden? Wat als ik halverwege de operatie zou wakker worden? Wat als ze per ongeluk verkeerd zouden snijden?  Gelukkig waren al mijn zorgen voor niets nodig en is alles voorspoedig verlopen. Het is zelfs zo vlot gegaan dat ik het bijna zou aanbevelen!

De dag voordien kreeg ik zoals beloofd telefoon van het UZ Gent met de mededeling dat ik werd verwacht om 7u45. Ze vroegen of ik anti-flubiet kousen had en of ik mijn nagellak wou verwijderen.  Ik was al blij dat ik niet te laat verwacht werd, zo zou ik er vlugger vanaf zijn want een hele dag wachten met een nuchtere maag is ook niet zo ideaal.  De volgende dag nam ik dus om 06u00 mijn trein richting Gent en was dus net op tijd om me aan te melden. Ook dit ging bijzonder vlot. Ik kreeg een armbandje met daarop mijn naam en geboortedatum en mocht nadien plaatsnemen in de wachtzaal.  Rond 08u30 kwam men mij daar halen en mocht ik me omkleden in een soort pashokje. Ik kreeg een hospitaalkleedje, schattige sloefjes en een superwarme en zachte badjas. Het leek wel alsof ik me klaarmaakte voor naar de wellness te gaan!  Mijn materiaal mocht ik in een locker stoppen.  Vervolgens kreeg ik de sexy anti-flubietkousen aan en werd nadien meteen meegenomen door de anesthesiste en haar assistente. 

En dan ‘wandelden’ we de operatiekamer binnen. Inderdaad… we wandelden binnen. Ik heb in al die jaren Grey's anatomy nog nooit een patiënt de operatiekamer weten binnenwandelen... Ik dacht altijd dat je eerst naar je kamer gebracht werd waarna ze je voorbereiden op de operatie en dan op je bed naar de operatiekamer brengen. Maar nee, ik mocht gewoon binnenwandelen. Iedereen stond al te wachten. Ik had zo de neiging om eens te waaien en te zeggen ‘Hallo, ik ben de patiënt!’ Maar daar had ik net iets teveel zenuwen voor, want het is toch allemaal indrukwekkend zo een operatiekamer. Wat me wel geruststelde was dat het allemaal vrouwen waren. De gynaecologe, haar assistente, de anesthesiste en al de verpleegsters. Geen man in zicht! Niet dat ik mannen niet vertrouw, maar vrouwen zijn toch iets meelevender, en zullen toch ook iets zachter te werk gaan. En je hoeft hen het belang van een mooi navelputje niet uit te leggen.  Ze stelden me ook meteen op mijn gemak door te zeggen dat ze goed voor me gingen zorgen en me te complimenteren met mijn mooi bruin kleurtje. Nadat het infuus was gestoken (wat verbazend weinig zeer deed), kreeg ik een zalige zware pijnstiller. Die steeg direct naar mijn hoofd en toen kon het me echt niks meer schelen wat er zou gebeuren. En nadien kreeg ik de narcose.
‘Slaapwel mevrouw’ was het laatste wat ik hoorde.

‘Bent u wakker mevrouw?’ was het eerste wat ik hoorde een dik uurtje later
‘Heb ik gesnurkt?’ was mijn (nog half onder narcose zijnde) antwoord, gevolgd door ‘Is het al voorbij?’ En ja het was voorbij.
‘Wenst u een pijnstiller?’ vroeg men vervolgens, maar om eerlijk te zijn had ik op dat moment echt geen pijn dus bedankte ik hiervoor. Een kwartiertje later toen men terugkwam was ik echter al van gedachte veranderd.  Hoe graag ik nog wat wou slapen, dat ging niet meer want hoe meer ik wakker werd, hoe meer ik ook alles begon te voelen. Vooral mijn rug deed toch vrij zeer, maar na de pijnstiller was het zeker te doen.  Op de verkoeverkamer was iedereen superlief, maar toch wou ik daar zo vlug mogelijk weg. Gezellig is anders, want ze brengen constant patiënten binnen die nog slapen en die je dan ook ziet wakker worden. Ik vond dat een beetje vies om te zien.

Na 2 uurtjes mocht ik dan naar de kamer en een uurtje later mocht ik al eten, alhoewel mijn honger opeens wel verdwenen was, buiten een beetje soep heb ik toen niets binnen gekregen. Mijn ouders kwamen toen ook binnen en verder was het eigenlijk de hele middag gewoon wachten. Ik had niet overdreven pijn (ik voelde het wel natuurlijk, maar lag er zeker niet te kermen of zo). Tot ik naar toilet moest. Ik moest zeker nog plassen vooraleer ik mocht vertrekken. Maar als je zo nog aan een infuus hangt is een tripje naar toilet niet echt praktisch. En van zodra ik rechtstond voelde ik de druk op de schouders en rug (door het gas) waarvan men had gesproken.  Ik verloor meteen al mijn kleur en was blij als ik 10 minuutjes later terug in mijn bedje lag.  Ik lag daar eigenlijk wel goed…

Vlak voor het vertrek kwam de verpleegster nog eens om me te verzorgen.
‘Heb je al een onderbroekje aan?’ vroeg ze me
‘Euh nee…’
Vervolgens kreeg ik zo een netje en een maandverband ter grootte van een baksteen. Sexy.  Maar wel gemakkelijk en dat was even belangrijker. Nadat de wondjes nog eens ontsmet waren en voorzien van een nieuwe waterproof plakker mocht ik naar huis. Het was alleen nog wachten op de gynaecologe, want zonder antwoord was ik echt niet van plan om door te gaan. Nog een half uurtje later was ze er, met helaas niet het nieuws waarop ik had gehoopt. Men heeft niets ‘kleins’ gevonden. Men heeft gewoon niets gevonden. Geen verklaring dus. Uiteraard volgt mijn uitgebreid gesprek nog, dus meer dan dit weet ik zelf ook nog niet. Het blijft dus nog even spannend…

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Wat een jaar....

Wat is het toch een jaar geweest… Het is voorbij gekropen en voorbij gevlogen. Ik heb zoveel dagen gewacht en gehoopt, en toch wel heel wat teleurstellingen te verwerken gekregen.  Maar ik ben er toch maar telkens doorgesparteld. Dat ‘spartelen’ was vooral de laatste maanden het geval, toen de rest van het jaar ook begon door te wegen.  Toen de laatste vakantiedag al zolang geleden was dat ik me niet meer kon herinneren wanneer die juist was. Toen de files richting Antwerpen zo groot werden dat ik soms 2uur per traject (4 uur per dag) al vloekend in de auto doorbracht. Toen de bijwerkingen van clomid zich begonnen te manifesteren en ik met huilbuien en migraine-aanvallen te kampen kreeg.  Maar we zijn er doorgeraakt, dag per dag. En nu is het voorbij en ben ik toch een beetje fier van de weg die ik al heb afgelegd.

De vakantie kwam geen dag te vroeg, wat had ik er nood aan, want ik en mijn lichaam waren echt wel eventjes ‘op’.  Ik verlangde de laatste weken voor mijn verlof nog maar naar 1 ding en dat was slapen. Genoeg rusten om de volgende dag door te kunnen komen.  Tijdens mijn vakantie heb ik daar dan ook van geprofiteerd. De eerste dagen sliep ik maar liefst 11u per nacht. En overdag kreeg ik wat zonne-energie in het warme Montenegro. Ik genoot er van de warmte, de rust en de mooie uitzichten tijdens mijn uitstapjes. Ik heb kaarsen gebrand in zowel een katholieke als orthodoxe kerk (misschien dat die orthodoxe kerk wat beter werkt) en ik heb een foto genomen terwijl ik op een kanon zit (ik heb eens gehoord dat dit goed is voor de vruchtbaarheid. Ik weet niet of het dat specifiek kanon was of eender welk kanon, maar ik heb geen risico's genomen en me op ieder kanon neergezet, en er zijn er wat in Montenegro!). Eens terug thuis was mijn energiepeil al voldoende gestegen om de overige dagen in gezelschap van vrienden en familie te genieten van de zomer.

Natuurlijk kan een vakantie van 2 weken maar zoveel doen… mijn batterijen zijn terug opgeladen, maar niet genoeg om terug een jaar zoals het vorige aan te kunnen. En gelukkig moet dit ook niet, want nog heel even en ik begin op mijn nieuw werk. Gedaan met files en lange dagen. De nieuwe job is zo welkom, want ik besef nu, nu dat ik stilletjes aan weer tot mezelf kom, dat ik er de laatste maanden stilletjes aan, aan onderdoor aan het gaan was.  En dat kwam niet alleen door die hormonen, maar ook en vooral door de stress en energie die dat verkeer me kostte.  Dit is echt niet te onderschatten. Er waren dagen dat ik plannen maakte over wat ik zou doen eens ik thuis was. Ik zou nog iets gaan drinken, of nog wat in huis werken. Maar 1,5 uur autorijden later was het gedaan met de energie en vaarwel plannen.  Het was een zwaar jaar, maar het is ten einde.

Ik merk ook dat het deugd doet om eens medicatie-vrij te leven. Het is nu een dikke maand geleden dat ik de laatste hormonen heb gekregen en ik merk dat ze nu ook echt uit mijn lijf zijn. Het is al twee weken geleden sinds mijn laatste huilbui. Natuurlijk zullen de zwaarste hormonen nog komen… eens ik met de ivf zal beginnen. Vandaar dat ik ook pas echt zal beginnen als ik voel dat mijn energie en gemoed goed zitten. En na iedere poging zal ik minstens 1 maand overslaan, want ivf back-to-back zie ik echt niet zitten.  Natuurlijk is het eerst eens afwachten wat er uit de operatie zal komen. Die is al gepland voor overmorgen.  Laten we duimen dat alles goed verloopt!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be