Broekloeren

Dat de wachtweken spannend (of zeg maar zenuwslopend) zijn, dat wist ik al. Tenslotte heb ik een groot deel van 2014 al ‘wachtend’ doorgebracht.  Met ivf/icsi is dit natuurlijk niet anders, met nog een klein verschil… je weet dat de bevruchting al gelukt is. Je duimt  nu gewoon met alle vingers en tenen dat dit kleine vruchtje zich ook zal innestelen.

Vooral tijdens de tweede wachtweek begint het te spannen, want vanaf dan kan je daadwerkelijk al iets voelen of ervaren, en tegelijkertijd zouden de gevreesde maandstonden ook hun intrede kunnen doen.  Alle zintuigen op scherp dus. Op dag 5 na tp (dag 10 na pu) had ik bij het inbrengen van de lutinus een klein beetje bloedverlies. Lutinus is het progesteron dat ik moet nemen, zelfde werking en bijverschijnselen van utrogestan, met dit verschil dat de terugvloed van lutinus vrij vloeibaar is en niet een soort zalf en bijgevolg het gevoel geeft alsof je constant vocht verliest. Hip hip hoi!  Het bloedverlies bleef echter beperkt tot wat bloed aan de inbrenghuls en was zo goed als zeker te wijten aan een gesprongen adertje (tenslotte is je baarmoeder, mede door de extra progesteron, zeer doorbloed).

 Op dag 8 na tp (dag 13 na pu) had ik dan weer wat rozeverlies, en dit baarde me meer zorgen. Rozeverlies is namelijk nogal vaak een voorbode van de ms. Een klein moment dacht ik dus ‘game over’, alhoewel ik dat zelf nooit echt geloofde. Ik had namelijk geen krampen die bij mij telkens gepaard gaan met de ms.  Het rozeverlies bleef echter beperkt tot een paar druppels en ’s avonds was er alweer niets meer. Vanaf toen had ik het stadium van het ‘broekloeren’ bereikt. Dit is een Hollandse term die ik eigenlijk wel heel gepast vind. Het betekent eigenlijk letterlijk ‘loeren in je broekje’, of hoe je elk uur toch met een bang hartje een uitstapje maakt naar toilet om te kijken of er niets van bloed is. 

Vanaf dag 14 na pu kan je in principe je ms krijgen, volgens deze telling ben ik dus op dit moment 3 dagen overtijd. Whooohoooo!  Maar helaas… ik mag niet te vlug juichen. Want weet je nog? Ik neem progesteron, en alhoewel het de eerste keer is dat ik lutinus neem, heb ik al wel wat ervaring met utrogestan, en dit hield telkens mijn ms tegen, waardoor dat overtijd zijn nog niets wil zeggen. Niets wil eigenlijk iets zeggen. Wat ik ook voel of niet voel, of er een klein beetje bloed is of niet, het kan nog allebei de kanten uit. Tot mijn bloedafname kan ik onmogelijk weten of ik zwanger ben of niet. Maar ook al weet je dat, dat houdt je niet tegen om te blijven broekloeren, hevig uitkijkend naar een antwoord op de vraag die ik me ondertussen al veel te veel weken heb gesteld.


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

De terugplaatsing

Ja hoor! Eindelijk kwam er eens goed nieuws!  Van de 6 eitjes waren er 3 bevrucht. Waw zover zat ik dus al. De rest Van de dag bracht ik dus door  op een roze wolk. Heel dit proces is echt met ups en downs. De kleinste tegenslag kan ervoor zorgen dat je de rest Van de dag huilend op de zetel doorbrengt. Als je dan weer goed nieuws krijgt ben je het gelukkigste Meisje ter wereld.

Vervolgens is het dan 5 dagen wachten tot de terugplaatsing, 5 dagen waarin je gedachten toch vaak afdwalen naar je kleine bevruchte eitjes daar in het labo in Gent. Ik had eigenlijk zin om zo tussendoor eens te bellen.
'Hoe stellen ze het daar? Zijn ze een beetje braaf?


Na 5 toch wel vrij lange dagen mocht ik dus terug naar Gent voor wat bleek een prachtig moment te zijn. Wat is een terugplaatsing toch anders dan alle andere behandelingen...  Het was mooi en emotioneel en niet zo klinisch. Om te beginnen gebeurt de tp door je vaste gyn in Gent en niet door iemand die je niet kent. Dit maakt het ook allemaal zoveel persoonlijker.
'We hebben goed nieuws' zei ze 'er is een embryo die dag 5 gehaald heeft en zich ontwikkeld heeft tot blastocyste'. Dit betekent dat de embryo dus al redelijk ver staat in de ontwikkeling en er daardoor ook een grotere kans is op terugplaatsing. Vervolgens gaven ze een foto van de embryo die ze zouden terugplaatsen. En toen kwamen de traantjes. Hoe prachtig allemaal als je dit ziet en je beseft meteen dat dit leven is. Het allerbegin, maar wel al leven. En je hoopt gewoon dat dit zal verder evolueren en een echte persoon zal worden. Een mens die gewoon komt van enkele cellen die delen....



Eenmaal je op de stoel ligt maken ze verbinding met het labo. Op dat moment ben je gewoon overdonderd van de technologie en hoe professioneel het er in Gent aan toegaat. Via een scherm kan je live alles uit het labo volgen. Je ziet hoe ze jouw embryo uit de stoof halen en hoe ze dit opzuigen in de katheter. Vervolgens legt men deze katheter in het doorgeefluik en zie je hoe de laborante  even haar duim opsteekt voor succes. De hele tijd was ik volledig overweldigd van hoe mooi het allemaal is. De gyn moet vervolgens nog eens luidop zeggen '1 embryo voor mevrouw ...' Waarop je moet antwoorden 'ja ik wil dit'. Het heeft iets om dit echt luidop te zeggen. Iets moois en ontroerends. En uiteindelijk plaats mende embryo in je baarmoeder en controleert men nog eens of de embryo wel degelijk uit de katheter is. De tp is totaal niet pijnlijk. Men had gezegd 'vergelijkbaar met een iui, maar bij een iui is er toch een zeker ongemak, terwijl een tp heel ontspannen is.



Om af te sluiten krijg je een eerste rapportje mee over je kleine embryo, samen met die eerste foto. En ja ik was al meteen verliefd. Ik was zelfs zo met mijn hoofd in de wolken dat ik mijn afslag mistte en zo opeens in Oostende stond. Het was een prachtige, emotionele dag. Hopelijk het begin van alles....

De volgende dag kreeg ik trouwens nog een extraatje.... Een berichtje van Gent dat er nog een embryo goed doorgegroeid was zodat men deze kon invriezen. Met eentje in mijn buik en eentje in de frigo moet het nu toch eens lukken he!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Wachten op de telefoon - eerste pick up

Op dit moment zit ik in mijn zetel, telefoon bij de hand. Of ja, telefoon in de hand. Want ik verwacht een telefoontje. Nog voor de middag zal men mij bellen met het resultaat bande Pick up. Dan weet ik ik of er eitjes bevrucht zijn en de terugplaatsing kan doorgaan, of ergste scenario, dat er geen bevruchtingen waren en alles voor niets geweest is.  En uiteraard spookt dit ergste scenario door mijn hoofd, ondanks de voortdurende peptalk die ik mezelf geef.

Tot hiertoe is nochtans alles goed verlopen. Na mijn kleine inzinking vorige week na de eerste echo, heb ik mezelf goed terug opgeraapt. De tweede echo bracht me meteen al goed nieuws. Het waren geen 4 eitjes, maar 5! Er was eentje verstopt achter een ander. Ongelooflijk wat zo 1 eitje extra kan doen met je humeur! Deze keer reed ik al zingend naar huis ipv al huilend. Vanaf maandag moest ik iedere dag op controle. En ja dit is best zwaar. Eventjes op en neer rijden naar Gent kost me 3 uur. Ik had gelukkig vakantie dus moest dit niet allemaal doen voor de werkuren, maar toch was ik telkens een halve dag kwijt.  Maar het is allemaal voor het goede doel dus echt erg vind je dat niet. De laatste echo was op donderdag en toen gaf men ineens het startschot voor de punctie. Nadat men nogmaals bloed had genomen mocht ik nog eens op de Weegschaal. En wat bleek? Ik was op 10 dagen tijd 1,6 kilo en 5 cm buikomtrek kwijt. Eindelijk eens een voordeel aan de medicatie!

Donderdagavond mocht ik dus de ovitrelle zetten ( zelfde als pregnyl maar voor de studie wil men dit), en vrijdag was ik een dagje 'vrij'. Geen spuitjes en geen ritjes naar Gent! En zaterdag was het dan zover. Om 6 uur kwam de lieve vriendin me ophalen om me naar Gent te brengen. Nadat ik me daar had ingeschreven mocht ik me aanmelden op het oude vertrouwde plekje  op de tweede verdieping van het fertiliteitscentrum. Ik mocht weer zo'n sexy hospitaal kleedje dragen kreeg een infuus met glucose. Een half uurtje later was het dan aan mij. Eerst gaf men via het infuus pijnstiller en vervolgens werd de lokale verdoving gegeven door 6 spuitjes in de baarmoederhals. Dit klinkt pijnlijk maar is het niet. Tegen dan ben je al goed verdoofd. Op dat moment werd ik wel overweldigd door emotie en kwamen er wat traantjes. Maar de verpleegster stelde me gerust en zei dat ik alles mocht daar en dat die gevoelens perfect normaal waren. Vervolgens komt de echte straffe pijnstiller, namelijk morfine. En amai, die steeg direct naar mijn hoofd! Ik draaide en zweefde en brabbelde volop tegen de verpleegster. Op dat moment kon het mij allemaal niet meer schelen en droomde ik vrolijk weg in de stoel. Het enige wat ik telkens wou weten was of er wel een eitje in de follikel zat. Dit was namelijk ook 1 van mijn angsten. Maar tot hiertoe alleen goed nieuws. In iedere follikel een eitje en.... Het beste nieuws van al.. Men heeft er 6 kunnen prikken! Nog eentje extra! Wat een mooi sinterklaasgeschenk!

Ik wandelde al lachend de operatiekamer aan. Echt.. Al lachend... Ik had namelijk de slappe lach en waaide naar de vriendin terwijl ik vrolijk zei 'tis gedaan!' Wat die morfine al niet doet met je he! De rest van de dag hield ik het kalm. Een stevige middagdutje en verder beetje rusten op de zetel. Want eens al die pijnstillers uitwerken voel je natuurlijk wel dat men daar bezig geweest is. Al bij al viel het echter mee. Als ik nu nog goed nieuws krijg was het echt een perfecte punctie! Nog even wachten op die telefoon... En laten we duimen voor goed nieuws! 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Vallen en opstaan

Het hele ivf/icsi proces is er eentje met vallen en opstaan. Eentje van hoop en teleurstelling. Hoe verder in dit hele proces hoe meer hoop je ook krijgt, met momenten zweef je zelfs van geluk tijdens je dagdromen.  Maar dan wordt je weer even met je voetjes op de grond gezet en val je hard en snel naar beneden.  Gooi daar dan nog wat hormonen en slaapgebrek bij en dat is genoeg om tijdelijk door te gaan als een hoopje miserie.

Gisteren had ik mijn eerste controle-echo, en daarvoor moest ik alweer vroeg in Gent staan.  Maar het opstaan deed geen zeer want ik was veel te opgewonden. Joepie! Ik ging mijn vele ei’tjes goeiendag zeggen!
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg de gyn
‘Heel goed!’ verklaarde ik fier. ‘De spuitjes vallen goed mee en ik heb eigenlijk geen last van bijwerkingen zoals met de clomid. Geen hoofdpijn en geen huilbuien!  Ik voel wel een druk onderaan dus ik denk dat er veel zullen klaarzitten!’
‘We zullen eens zien.’
En daar was het dan, het moment dat je vanop je 7^de wolk naar beneden valt.  Slechts 4 eitjes. Het duurde even vooraleer ik dit helemaal besefte.  Hoe kan dit nu? En ik voel ze zitten! Verbeeld ik me dat dan allemaal?  Hoe kunnen het er maar 4 zijn?
Ik hield me nog sterk bij de gyn die verklaarde dat het ook nog heel vroeg is en er nog kunnen bijkomen, maar iets later, toen ik meedeelde aan de verpleegster dat ik “maar” 4 eitjes had overviel de teleurstelling me als een tsunami.  En de traantjes volgden al vlug, al probeerde ik ze zo tegen te houden.  Ik was teleurgesteld, kwaad en eigenlijk vooral ook beschaamd.  Toen ik maar liefst 3 eitjes had bij een lage dosis clomid was ik fier. ‘Kijk eens hoe goed ik eitjes kan maken!’ wou ik toen uitschreeuwen. Maar deze keer voelde ik dus schaamte.  Mijn lichaam laat me weeral eens in de steek. Waarom kan ik dit niet? 

Dat gevoel werd er niet meteen beter op toen de (verder heel vriendelijke) verpleegster ook niet zo goed begreep dat het er maar 4 waren. 
‘We hadden er echt wel meer verwacht’ begon ze. ‘Je dosis is juist dus dat kunnen we niet aanpassen. We kunnen alleen maar afwachten nu en hopen dat er misschien nog bijkomen. Je hebt maar 1 goede nodig he!’.  Maar toen vroeg ik me ook af ‘zijn ze wel goed?’. Wat als van die 4 geen enkel bevrucht geraakt en ik na de punctie die tel krijg waar ik nu al angstzweet voor heb ‘Het spijt me mevrouw, maar we zullen geen embryo kunnen terugplaatsen?’  Op cryo’s (ingevroren bevruchte eicellen) moet ik ook al niet hopen, want daarvoor moeten ze al héél goed van kwaliteit zijn.  Kortom, het was allemaal niet zo’n goed nieuws.  En het werd er niet beter op…
‘Vanaf vandaag begin je ook met de cetrotide’ begon de verpleegster. Dit is een medicament dat je natuurlijke cyclus stillegt zodat je niet in natuurlijke eisprong gaat. Men had me dit gezegd voordien, maar op 1 of andere manier was ik dit vergeten.  Ik viel dus echt uit de lucht toen ze de volgende spuit bovenhaalde. Nog een spuit erbij… en deze moet ik zelf mengen, optrekken en inspuiten. Het is een venijnige spuit met jeuk en blauwe plekken nadien. Mijn buik, die 2 jaar geleden nog relatief strak stond is nu vervallen in een dik, bont en blauw speldenkussen. Met als kers op de taart een nog steeds goed litteken in mijn navelputje.  En dit allemaal voor “maar” 4 eicellen.  De moed zou voor minder in je schoenen zakken.

Om deze cocktail aan gevoelens van verdriet, schaamte, teleurstelling en onmacht helemaal compleet te maken werd er nog meegedeeld dat ze hopen dat ik er vlot zal geraken maandag. Het is namelijk nationale staking en de kans is groot dat de toegangswegen tot de kliniek bezet zijn.
‘Wablieft? Het hospitaal bezetten? Waar zijn we mee bezig zeg! ‘  
En zo kwam er nog wat boosheid bij.

Van hoop naar teleurstelling dus, en de traantjes waren nooit ver weg gisteren, mede ook omdat ik enorm moe was van een iets te zware week met wat te korte nachten. Maar we zijn weer een volgende dag dus het is tijd om terug op te staan. Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit. Met 4 eicellen kan je dus echt wel succes hebben, en hierin moet ik blijven geloven. Ondertussen blijven we ‘vrolijk’ verder spuiten en branden we nog een kaarsje extra. Mogen mag ik opnieuw op controle en hopelijk heeft men dan wat beter nieuws…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

En spuiten maar....

Ja hoor, ik ben vertrokken…  En het is toch best een heel spannend proces nu.  Zaterdagmiddag kwamen de ms erdoor. Best een raar gevoel, het besef dat je echt terug begint. Ik kwam zowaar zenuwachtig terug van toilet.  Met bevende handen belde ik dus naar Gent om een afspraak te maken. Deze kreeg ik maandagochtend om 07u00. Heb ik al vermeld dat je er wat voor moet over hebben?  Dat was dus opstaan om 05u00 om eventjes op en neer te rijden naar Gent alvorens naar het werk te gaan.  Maar uiteindelijk doe je dat ook met plezier, want je bent ook veel te nieuwsgierig hoe het nu allemaal in zijn werk zal gaan.

Eerst had ik nog een afspraak met de gynaecologe om te zien of ik geen cysten had. Dit was niet het geval en zo mocht ik ook meteen opstarten.  Bij de studie-verpleegster volgde er nog een meting, weging en vrij bloedige bloedafname.  Blijkbaar zat er eventjes iets niet juist en het bloed ‘spoot’ e dus ook wel uit.
‘Dat heb ik nu nog nooit meegemaakt’ waren de bemoedigende woorden van de verpleegster.  Het was eigenlijk echt geen zicht hoor, alles meteen onder het bloed.  Maar het rare was dat dit dus absoluut geen pijn deed (in tegenstelling tot andere bloedafnames die ik al heb gehad). Heb ik algezegd dat je er soms wat moet voor over hebben?

Vervolgens bepaalde de computer in welke groep van de studie (oud medicament of nieuw medicament) ik zou vallen. Maar hierover is er dus zwijgplicht.  En dan was het tijd voor de spuitjes. Na de uitleg over de spuitpen werd meteen ook het eerste spuitje gezet.  In principe is het heel simpel. Je steekt een nieuwe naald op, bepaalt de dosis, ontsmet je buik en dan neem je een huidplooi vast en  PRIK. Het is een hele dunne naald dus je voelt niet echt pijn. Eens de naald erin zit druk je op de knop om de dosis vrij te geven en dan wacht je nog 10 sec alvorens je de naald er terug uithaalt en in het speciale knalgele containerke gooit dat je meekrijgt.   Het spuiten valt echt mee, de gedachte is eigenlijk erger dan het doen zelf.

En dat het werkt, dat voel ik al. Eigenlijk al op dag drie begon ik zo een drukkend gevoel in mijn onderbuik te ervaren. Ondertussen op dag 5 is dit echt wel een constant kloppend gevoel.  Ik kan dus alleen maar hopen dat er veel eitjes klaarzitten!  Morgenvroeg mag ik terug op controle. Het wordt dus alweer vroeg opstaan. Heb ik al gezegd dat je er wat voor moet over hebben? ;-) Ik dacht het wel…. Maar misschien dat ik nog moet bijvertellen dat je dit allemaal met heel veel liefde doet!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Loslaten

Het is bijna zover. De start van mijn ivf-avontuur kan ieder moment beginnen, en ik loop al zenuwachtig. Ook al had ik mezelf beloofd er kalm tegenaan te gaan, kan ik het niet helpen om allerlei scenario’s in mijn hoofd af te spelen.  Wat is het toch lastig dat je lijf bepaald hoe en wanneer het zal gebeuren, en dat je wat dit betreft niets kan plannen.
‘Laat nu toch eens los’ zegt een vriendin me. ‘Laat je lichaam gewoon zijn gang gaan en neem het hoe het komt.’
‘Maar wat met mijn werk? Jammer ik
‘Hou nu toch eens op met te stressen…je werkt niet meer voor “de baas” he!  Ik zou me er bij dit bedrijf echt niet druk over maken.’

Het loslaten is echter zo simpel niet. Een viertal weken geleden, toen mijn maandstonden er zeer plots, zeer pijnlijk en dan nog eens twee dagen te vroeg waren, heb ik mijn agenda erbij genomen. Ik zou namelijk starten de eerstvolgende keer dat ik opnieuw mijn ms zou hebben.  Maar zouden ze opnieuw te vroeg zijn? Of netjes op tijd?  Ik besloot ervan uit te gaan dat ze zich weer net ietsjes vroeger zouden aanmelden, tenslotte heb ik meestal toch een korte cyclus.  De eerstvolgende werkdag belde ik het UZ Gent op voor nog eens een mini-cursus tijdsbepaling.
‘Je start met de medicatie op dag 2 of 3. Op dag 6 van de medicatie is je eerste echo en deze zijn dan om de twee dagen of dagelijks naargelang de groei van je eitjes. De meeste puncties zijn tussen dag 10 en 12 van de medicatie.’ Legde de vriendelijke vroedvrouw me uit.

Gelukkig heb ik op dit nieuwe werk nog heel wat verlof openstaan en was het geen probleem om drie dagen te nemen begin december. Dit was geteld dat mijn maandstonden tussen 20 en 22 november zouden komen. En ja… je raadt het al… We zijn 22/11 en er valt nog niets te bespeuren. Daar gaat mijn planning….  Al een hele week ben ik dus aan het tellen. Wat als ze zondag pas komen? Moet ik dan maandag naar Gent? En wanneer zou dan de punctie zijn? En de terugplaatsing?

De laatste paar dagen ben ik dus bezig met allerhande trucjes uit grootmoeders tijd toe te passen om de ms op te wekken. Een warm bad nemen, kersenpitjes op je buik leggen, gemberthee drinken… maar niets. Als ze er tegen vanavond niet zijn neem ik een bad met daarin een lepel mosterd (dit zou helpen en echt waar, ik ben op dit punt al bereid om alles te proberen). En ja ik weet dat erover stressen niet helpt. Integendeel, zo stel je ze nog meer uit. Maar ja, het is niet alsof ik met plezier daarover zenuwachtig loop.  Gelukkig dat ik op het werk nog verstrooiing heb, maar eens thuis doe ik niets anders dan om het half uur naar toilet gaan.
‘Loslaten’ zegt de vriendin me nogmaals. ‘Vanaf je je niet meer druk gaat maken over wanneer ze komen en of dit wel past, dan zijn ze daar direct.’
Ik weet dat ze gelijk heeft, en het is dezelfde raad die ik aan iemand anders ook zou geven. Ik zal moeten loslaten…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Een beetje schuldig...

Zoals jullie wel merken hier op de blog heb ik een pauze genomen. Hoe langer je namelijk in dit proces zit, in de ‘MMM oftewel medische Mallemolen’, hoe meer je de voordelen van een pauze zo nu en dan inziet. In het begin kijk je ertegen op, want je droom wordt nog maar eens uitgesteld.  Maar eens je dan in zo’n pauze zit, begin je ervan te genieten. Eventjes een normaal leven waarin niet alles maar rond 1 ding draait. Rust in je hoofd en in je lijf.  Ja, hoe verder je in dit proces geraakt, hoe meer je beseft dat je er ook af en toe uit moet stappen om tot rust te komen.

Dit gezegd zijnde kan ik ook vertellen dat het me deugd heeft gedaan. Ik was natuurlijk ook verdiept in mijn nieuwe job, die ik nog steeds elke dag een beetje liever doe.  Ik besef maar al te goed hoeveel geluk ik heb gehad dat ik kon veranderen en mijn oude leventje is meer en meer een verre herinnering aan het worden. Ik kan me zelfs niet meer voorstellen dat ik het zolang heb volgehouden. De nieuwe werkuren hielpen natuurlijk ook om tot rust te komen. Ik ben tussen 17u en 18u thuis, en dan schiet er nog voldoende tijd en energie over om iets anders te doen dan uitgeblust in de zetel te ploffen.  Hierdoor zijn mijn weekends ook echt weekends geworden, en niet twee dagen waarin ik allerlei huishoudelijke taken onder handen moet nemen, om alweer een nieuwe uitputtende week tegemoet te kunnen gaan.  Terwijl ik vroeger de uren op het werk aftelde en de dagen monotoon en uitzichtloos leken, lijkt het alsof de dagen voorbij vliegen nu. Voor ik het weet is het alweer tijd om naar huis te gaan. En op dat moment kijk ik er zelfs naar uit om de volgende dag verder te doen. Wat een verschil!

Dit alles maakte dat het hele naderende ‘ivf-gebeuren’ ook niet echt in mijn gedachten was.  Wat mij betrof mocht deze pauze zelfs langer duren, en moest ik niet in de studie zitten zou ik waarschijnlijk pas in 2015 opnieuw opstarten.  Maar dit is nu eenmaal niet mogelijk, ik moet binnen de 2 maanden na het eerste onderzoek starten en de studie blijft ook niet eeuwig duren en vermits deze zo zijn voordelen heeft (betere begeleiding, misschien betere medicatie dus betere slaagkans, en alles wordt terugbetaald), is het nu eenmaal het beste om nu te starten.  En toch voel ik me wat schuldig naar het nieuwe werk. Wat gaat men daar zeggen als ik na slechts enkele maanden zeg dat ik zwanger ben?  Gelukkig zetten de vrienden regelmatig eens op een rijtje waarom ik me niet zo schuldig moet voelen en gewoon mijn gang mag gaan.

1.      Ik word er niet jonger op

2.      Het is niet gezegd dat het van de eerste keer lukt, het kan nog altijd een jaar duren alvorens ik daadwerkelijk zwanger ben

3.      Ik wacht al zolang…

4.      Ik ben maar een dikke 3 maanden afwezig en mijn werkgever moet zelfs de volledige drie maanden niet betalen

5.      In  dit bedrijf zijn ze gewend aan zwangere werknemers

6.      Op die twee maanden vroeger starten komt het nu ook niet aan, en ik kan moeilijk nog een jaar alles uitstellen

7.      Ik heb alles al 5 maanden uitgesteld (van het moment dat ik de job had tot nu)

Dus ik zal terug starten… en stilletjes aan maakt het schuldgevoel plaats voor de opwinding en het verlangen dat weer welig tiert. 


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Een nieuwe start

Het is druk geweest afgelopen week. Of ja liever… ik heb het zelf druk gemaakt. De nieuwe job die steeds dichterbij kwam gaf me een soort ‘nieuwe start-gevoel’, en daar reageerde ik op door meteen alle achterstallige taken aan te pakken. Zo stond er in de week die ik mezelf heb geschonken tussen de ene en de andere job heel wat op het programma. Ik had afspraken bij de tandarts, dierenarts, osteopaat en kapper gemaakt en ook thuis was het alle hens aan dek voor een grote schoonmaak. Ik deed boodschappen alsof ik in geen weken meer in de winkel zou geraken en vulde mijn diepvries met allerlei bereide gerechten.  Ik wou een frisse start zodat ik zonder zorgen me even op mijn nieuwe job kan richten

Een afspraak met het UZ Gent stond ook op het programma. Ik moest voor de studie nog een medisch onderzoek hebben, dit om te zien of ik wel in aanmerking kom. Het was echter belangrijk dat dit onderzoek gebeurde tijdens de eerste dagen van de cyclus, m.a.w. net als je je ms hebt. En ja, je kan het al raden… die bleven weer weg. Gelukkig kon ik mijn afspraak gemakkelijk verzetten naar 2 dagen later en kon het onderzoek dan wel doorgaan. Met dat ik toch verlof had en zodoende wat mee tijd had ik besloten om koekjes te bakken voor de verpleegkundigen. Mijn manier om hen even te bedanken voor hun werk en vooral ook hun vriendelijkheid. En ze vielen echt in de smaak, iedereen was er superblij mee (wat mij dan ook weer deugd deed).

Het onderzoek zelf stelde eigenlijk weinig voor. Eerst een medische vragenlijst, vervolgens even kijken of de baarmoeder er goed uitzag en een echo om de lengte van de eileiders na te kijken. Ik verwachtte uiteraard geen problemen, als ze vorige maand tijdens een laparoscopie niks gevonden hebben zullen ze nu met een echo ook niet ineens op een probleem stuiten. Ik sloot mijn bezoek bij de gyn af met het ondertekenen van de toestemmingsformulieren voor de studie. Vervolgens werd ik nog verwacht bij de studie-verpleegster voor een bloedonderzoek en urine-onderzoek. Met de urine deed men o.a. een zwangerschapstest. Beetje raar want ik was wel zeker dat ik niet zwanger was hoor. Toch werd het weer moeilijk om me op het gesprek te concentreren met die zwangerschapstest naast me liggen. Alsof er ineens toch magisch een tweede streep zou verschijnen. Wat kijk ik toch uit naar dat moment dat er 2 strepen zijn. Ik denk dat ik dan meteen elke dag een test doe, gewoon om het goed te maken voor al die keren dat er maar 1 streep stond!

Met het onderzoek achter de rug ben ik voorlopig weer even 2 maanden Gent-vrij. Vrij om de naderende ivf nog even uit mijn hoofd te zetten en te genieten van mijn nieuwe leven. Want het is een nieuw leven, deze nieuwe job. Ik kan amper geloven hoe goed ik het nu heb qua werkcondities, werksfeer en werkuren vergeleken van waar ik kom. Het is een interessante job, met een goede omkadering vanuit het management in een bedrijf dat echt geeft om zijn werknemers en dat ook wil dat iedereen zich goed voelt op de werkvloer. Zalig gewoon!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Blij dat ik voor UZG heb gekozen

Een tijdje geleden heb ik eens mijn beklag gedaan over het UZ Gent (zie blog ‘je eigen hand vasthouden’ van februari 2014).  Ik vond dat het er onpersoonlijk aan toeging en dat je eigenlijk aan je eigen lot werd overgelaten. Om eerlijk te zijn had ik op dat moment een beetje spijt dat ik voor het UZ Gent had gekozen en niet voor het Sint Jan in Brugge, of het Jan Palfijn in Gent waar ik zoveel goeds hoorde van Dr Decleer.  Ik zou dit toch even willen nuanceren, want ondertussen is mijn gevoel met het UZG veranderd en ben ik daar wel heel tevreden.

Wat is er dan veranderd? Ten eerste het ‘menselijk contact’. Sinds ik voor echo-opvolging naar Gent ga en dit niet meer bij mijn eigen gyn doe heb ik veel meer contact met de gynaecologe en vroedvrouwen. Ik heb zo gemerkt dat ze gemeend meeleven met je en hun uiterste best doen om alles goed te organiseren voor je.  Iedereen is altijd heel vriendelijk, zelfs als je zenuwachtig, vol hormonen en in tranen belt met een simpele vraag of onbenullige bezorgdheid. Ze begrijpen de rollercoaster aan emoties waar je opzit en doen hun best om je zo goed mogelijk gerust te stellen zonder hun geduld te verliezen.  

Ten tweede heb ik gemerkt dat het er echt professioneel aan toe gaat. De laparoscopie bijvoorbeeld kon echt niet beter verlopen. Vanaf het moment dat ik toekwam totdat ik terug vertrok was ik echt ‘in goede handen’. Ze proberen ook telkens om een ingreep of behandeling zo eenvoudig mogelijk te maken. Je krijgt bijvoorbeeld niet meteen hormonen, maar begint eerst in eigen cyclus. Dit omdat je lichaam dan niet onnodig extra onder druk komt te staan. Hetzelfde bij een punctie, dit gebeurt onder plaatselijke verdoving en niet onder algemene narcose, want ook al is het een kliniek, toch verkiezen ze om zo min mogelijk zware medicamenten te geven.

En de derde reden is dat de artsen in UZ Gent echt wel weten waarmee ze bezig zijn. Ze doen ook onderzoek om het in de toekomst steeds beter te doen en boeken zo ook echt vooruitgang. Zo las ik onlangs dat ze een nieuwe ‘cleanroom’ hebben, waardoor embryo’s pas op dag 5 in plaats van op dag 3 teruggeplaatst kunnen worden. Op dag 5 is de bevruchte eicel al uitgegroeid tot een blastocyste en zal zich zo vlugger en gemakkelijker kunnen innestelen. De slaagkansen stijgen hierdoor va 35 % naar 50 %. En dit is enorm! Het labo van UZG is ultramodern en befaamd tot in het buitenland.  Alles is dus aanwezig om je zo een groot mogelijke slaagkans te geven, en dat geeft vertrouwen, wat dan weer zorgt voor een goed gevoel en vooral ook gemoedsrust.

'Heb vertrouwen in ons, we zijn er echt wel mee bezig' zei de inseminatie-gynaecoloog me eens, toen ik vol vragen en bedenkingen een zoveelste iui onderging. Nu weet ik dat dit inderdaad zo is, en ben ik blij dat ik 1,5 jaar geleden toch voor het UZG gekozen heb!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be  

Beetje verdikt?

Ik wou dat ik kon zeggen ‘nee nee, truitje gekrompen’, maar helaas… ze zijn niet gekrompen, het voelt alleen wel zo. Het drong des te hard tot me door op de dag van de operatie. Ik moest namelijk nog even terug op de weegschaal en het bleek dat ik 1.2 kilo zwaarder was dan wat ik op mijn papieren had genoteerd (en wat ik had opgeschreven was een ruim geschatte gok). De verpleegster meldde dit uiteraard direct aan de anesthesiste die me stond op te wachten.
‘Mevrouw is een beetje verdikt’ klonk het
Ik voelde me een beetje verraden, en ook wat beschaamd. Is dat nu een introductie? Komaan zeg!
‘Sorry’ antwoordde ik dan maar zachtjes.
Dat er wat kilo’tjes bijkomen tijdens heel het proces is normaal, en daar had men mij ook voor gewaarschuwd. Maar net zoals met zoveel verwittigingen heb ik ook dit in de wind geslagen met de gedachte dat dit niet op mij van toepassing zou zijn. Ik was namelijk overtuigd dat ik van de eerste keer zwanger zou zijn (ik moet nu soms echt lachen met mijn naïeve zelf van een jaartje geleden). 

Vermits ik dus dacht dat ik direct zwanger zou zijn nam ik het ook wat minder nauw met alles. Ik stopte met het weinige aan sport dat ik al deed. Ik deed namelijk aan aquafitness, maar eens de inseminaties begonnen voelde ik me daar niet meer goed bij. Ik vond het water vies en was bang voor alle microben die langs onder tot bij dat kleine vruchtje zouden komen. Ook lopen of fitnessen zag ik niet meer zitten want al die schokken zouden een eventuele innesteling misschien vermoeilijken. Ik weet het… dat is vrij neurotisch van mij, maar zo was het nu eenmaal. Ik nam het ook minder nauw met de hoeveelheid zoetigheden. Tijdens de wachtweken snoepte ik wat meer om de zenuwen te bedwingen, en na een negatieve test durfde ik me wel eens troosten met een pate'ke.

En zo komt het dus dat ik op 1 jaar tijd van maatje 36 naar maatje 38 ben geëvolueerd. Over het algemeen maak ik me nog steeds niet zoveel zorgen. Er zitten namelijk ook wat hormoon-kilo’tjes bij, dat is meer vochtophoping dan vet en zou nadien ook terug verdwijnen. Het is echter wel soms confronterend. En lastig. En bijzonder onpraktisch. Vooral sinds de operatie is het een dagelijks gepuzzel om gepaste kledij te vinden. Mijn buik is namelijk ook nog niet terug op zijn normale omvang, dit zou toch enkele weken duren werd me verteld. En vermits ik ook niet echt druk kan verdragen tegen mijn naveltje, zijn zowat alle broeken uitgesloten (behalve die met elastiek, maar ja… ik kan niet hele dagen in mijn jogging rondlopen he).  Het feit dat je een opgeblazen buikje als laparoscopie-souvenirtje krijgt vind ik een beetje wreed. Het lijkt wel een zwanger buikje… alleen ben je niet zwanger.

Buikoefeningen zitten er nog niet meteen in, maar misschien dat ik toch eens terug in dat zwembad zal stappen. Met nog een dikke 2 maanden pauze kan ik dat wel ‘riskeren’ he. En zo ben ik misschien toch al een kilo’tje of twee kwijt tegen dat ik terug start. En de overige kilo’tjes… die werk ik er na de zwangerschap wel meteen af!

De studie

Nadat ik van de gynaecologe kwam werd ik nog verwacht bij de vroedvrouw, zij wou me namelijk meer informatie geven over een nieuwe studie waaraan het UZ Gent meewerkt. In deze studie wil men een nieuw medicament testen, zodat dit in de toekomst ook op de markt gebracht kan worden. Het betreft een follikelstimulerend hormoon (dit zijn de spuitjes die je bij ivf dagelijks moet zetten om zo je ei’tjes te laten rijpen). In de studie wil men de groep in twee delen, de ene helft krijgt het huidige product (gonal-f), en de andere groep het nieuwe product. Zelf weet je wat je krijgt, maar hierover is er een zwijgplicht (dus op de blog zal ik het ook niet vermelden).  Gonal F (wat men tot hiertoe standaard gebruikt) is gebaseerd op dierlijke cellen, dat nieuwe medicijn wordt verkregen uit menselijke cellen en zou bijgevolg gemakkelijker opgenomen worden door het lichaam en zo ook voor betere resultaten zorgen. In de studie wil men dit bewijzen.

Nadat ik een duidelijk beeld had van de studie gaat de vroedvrouw verder in op de praktische kant van de zaak.
‘Er is 1 heel groot voordeel als je deelneemt, en dat is dat deze poging volledig buiten de terugbetaalde pogingen valt. Het is dus helemaal gratis (zelfs geen remgeld). Bovendien heb je zo eigenlijk 7 pogingen. Natuurlijk wordt er ook wat meer van je verwacht. Je zal om de 2 dagen naar Gent moeten komen voor echo en er volgen ook veel meer bloedafnames. Verder moet je een dagboekje bijhouden waarin je nauwkeurig noteert hoe je je voelt.’
‘Ik zou heel graag meedoen’ begin ik. En dat is ook zo. Niet alleen omdat dit een bonuspoging is, maar ook omdat ik echt gemeend de wetenschap wat wil helpen. Ik vind het spannend om te weten dat mede dankzij mijn medewerking er een nieuw en hopelijk ook beter middel op de markt kan komen.
‘Maar ik weet echt niet hoe ik dit allemaal moet combineren met een nieuwe job. Ik wil liever niet teveel verlof of ziekteverlof nemen, en een paar keer per week later toekomen is al helemaal ‘not done’ als je nog maar enkele maanden ergens nieuw werkt.’ Leg ik verveeld uit.
‘Weet je… als je aan de studie deelneemt, dan zijn we zeer flexibel’ antwoordt de vroedvrouw ‘we kunnen echo’s heel vroeg ’s ochtends doen, of op een avond. En we kunnen soms een klein beetje spelen met de dagen waardoor echo’s of puncties op een weekenddag kunnen vallen. Je bent als het ware een beetje een VIP-patiënt.’
Toen ik dit hoorde was het uiteraard snel beslist. Mijn grootste zorg (hoe het allemaal combineren met het werk) valt zo meteen weg!

Vooraleer ik toegelaten wordt tot de studie moet ik eerst nog even een aantal lichamelijke onderzoeken ondergaan, dit om mijn algemene gezondheid te bepalen. Deze heb ik al op het einde van de maand gepland. Nadien moet ik binnen de 2 maanden starten, wat de eerste Ivf/icsi brengt op eind november.

Ik verliet het uz op wolkjes…  eindelijk wordt het terug wat concreet en is het niet meer zo koffiedik kijken. Ik weet nu precies waar ik aan toe ben, en wanneer ik terug zal starten. Zo heb ik terug een duidelijke periode in mijn hoofd en kan ik terug beginnen aftellen. En met de nieuwe job die voor de deur staat, zal de tijd wel dubbel zo vlug passeren!