Wat een jaar....

Wat is het toch een jaar geweest… Het is voorbij gekropen en voorbij gevlogen. Ik heb zoveel dagen gewacht en gehoopt, en toch wel heel wat teleurstellingen te verwerken gekregen.  Maar ik ben er toch maar telkens doorgesparteld. Dat ‘spartelen’ was vooral de laatste maanden het geval, toen de rest van het jaar ook begon door te wegen.  Toen de laatste vakantiedag al zolang geleden was dat ik me niet meer kon herinneren wanneer die juist was. Toen de files richting Antwerpen zo groot werden dat ik soms 2uur per traject (4 uur per dag) al vloekend in de auto doorbracht. Toen de bijwerkingen van clomid zich begonnen te manifesteren en ik met huilbuien en migraine-aanvallen te kampen kreeg.  Maar we zijn er doorgeraakt, dag per dag. En nu is het voorbij en ben ik toch een beetje fier van de weg die ik al heb afgelegd.

De vakantie kwam geen dag te vroeg, wat had ik er nood aan, want ik en mijn lichaam waren echt wel eventjes ‘op’.  Ik verlangde de laatste weken voor mijn verlof nog maar naar 1 ding en dat was slapen. Genoeg rusten om de volgende dag door te kunnen komen.  Tijdens mijn vakantie heb ik daar dan ook van geprofiteerd. De eerste dagen sliep ik maar liefst 11u per nacht. En overdag kreeg ik wat zonne-energie in het warme Montenegro. Ik genoot er van de warmte, de rust en de mooie uitzichten tijdens mijn uitstapjes. Ik heb kaarsen gebrand in zowel een katholieke als orthodoxe kerk (misschien dat die orthodoxe kerk wat beter werkt) en ik heb een foto genomen terwijl ik op een kanon zit (ik heb eens gehoord dat dit goed is voor de vruchtbaarheid. Ik weet niet of het dat specifiek kanon was of eender welk kanon, maar ik heb geen risico's genomen en me op ieder kanon neergezet, en er zijn er wat in Montenegro!). Eens terug thuis was mijn energiepeil al voldoende gestegen om de overige dagen in gezelschap van vrienden en familie te genieten van de zomer.

Natuurlijk kan een vakantie van 2 weken maar zoveel doen… mijn batterijen zijn terug opgeladen, maar niet genoeg om terug een jaar zoals het vorige aan te kunnen. En gelukkig moet dit ook niet, want nog heel even en ik begin op mijn nieuw werk. Gedaan met files en lange dagen. De nieuwe job is zo welkom, want ik besef nu, nu dat ik stilletjes aan weer tot mezelf kom, dat ik er de laatste maanden stilletjes aan, aan onderdoor aan het gaan was.  En dat kwam niet alleen door die hormonen, maar ook en vooral door de stress en energie die dat verkeer me kostte.  Dit is echt niet te onderschatten. Er waren dagen dat ik plannen maakte over wat ik zou doen eens ik thuis was. Ik zou nog iets gaan drinken, of nog wat in huis werken. Maar 1,5 uur autorijden later was het gedaan met de energie en vaarwel plannen.  Het was een zwaar jaar, maar het is ten einde.

Ik merk ook dat het deugd doet om eens medicatie-vrij te leven. Het is nu een dikke maand geleden dat ik de laatste hormonen heb gekregen en ik merk dat ze nu ook echt uit mijn lijf zijn. Het is al twee weken geleden sinds mijn laatste huilbui. Natuurlijk zullen de zwaarste hormonen nog komen… eens ik met de ivf zal beginnen. Vandaar dat ik ook pas echt zal beginnen als ik voel dat mijn energie en gemoed goed zitten. En na iedere poging zal ik minstens 1 maand overslaan, want ivf back-to-back zie ik echt niet zitten.  Natuurlijk is het eerst eens afwachten wat er uit de operatie zal komen. Die is al gepland voor overmorgen.  Laten we duimen dat alles goed verloopt!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be