'Ben je terug bezig? Vragen de vrienden dan. Dit kleine woordje beschrijft het eigenlijk wel goed, want het is toch een hele bezigheid ook. Niet enkel als activiteit maar ook vooral mentaal ben je er constant mee 'bezig'. En zo begint je hele leven rond het 'proberen zwanger worden' te geraken.
Natuurlijk gaat je dagelijks leven door en blijf je de dingen doen die je daarvoor deed, maar toch is het anders. Het lijkt allemaal trivialer en je investeert er minder van je emoties in. Deze worden namelijk volledig opgeconsumeerd door die kinderwens. Dit alles maakt dat je je toch een beetje afsluit. Het lijkt wel alsof je niets meer te zeggen hebt. Want wat je meemaakt is niet iets waarover je met veel mensen praat. De meeste mensen weten trouwens niet van je plannen, dus daar zwijg je zowiezo. En bij de mensen die er wel van weten wordt je ook selectiever. Niet iedereen moet ieder klein detail te weten. Dus hou je het op 'ik ben weer bezig' zonder juist te vertellen wat dat allemaal inhoudt.
Deze keer is het echter een heel relaxte poging. Ik had namelijk nog een cryo, een ingevroren eitje. Ik moest dus geen hormonen nemen en gewoon nagaan wanneer mijn eisprong was, dit via ovulatietesten die ik gewoon zelf thuis mocht doen. Eens de test positief is mag je dan meteen je ovitrelle (pregnyl) zetten en exact een week later wordt je dan verwacht voor de terugplaatsing. Je weet dit dus ook een week op voorhand dus je kan je ernaar schikken. En ik had geluk want mijn test was positief op zondag en mocht dus ook op zondag naar Gent gaan. Het enige spannende bij zo een cryo-poging is dat je nog moet afwachten of je eitje goed ontdooit. Er is nog altijd 40% kans dat het misgaat bij de ontdooiing, een toch niet zo klein getal. Tussen 8 en 9 uur 's ochtends mag je dan telefoon verwachten waarbij men meedeelt of je inderdaad mag vertrekken. En ik had geluk want mijn embryotje is goed ontdooit en beginnen verder delen. Dit is toch iets wonderbaarlijks en geeft me wat meer hoop. Want een embryo die het overleeft om ingevroren te worden moet toch sterk zijn.
Een beetje hoop dus, maar om eerlijk te zijn niet veel. Ik weet niet hoe het komt maar ik heb niet al te veel vertrouwen in deze poging. In mijn gedachten ben ik al volledig de volgende poging aan het voorbereiden. Ik heb al uitgerekend wanneer die zal vallen en er zelfs al verlof voor genomen. Het is misschien omdat ik voor deze poging niet veel moeite heb moeten doen, dat ik ervan uitga dat ze niet meetelt. Of omdat het slaagpercentage bij cryo's inderdaad lager ligt en ik dus denk dat als het met een betere slaagkans zelfs niet lukt het nu zeker niet zal lukken. Of gewoon omdat ik mezelf al probeer te wapenen voor alweer een mislukte poging. In ieder geval, ik ga ervan uit dat het niets zal zijn en misschien is dat wel niet slecht. Misschien is het goed dag ik zo relaxed ben. Of misschien denk ik zo meteen helemaal anders over eens de tp inderdaad achter de rug is en ik terug naar huis ga met de wetenschap dat er een klein levend embryotje in mij zit. Op dit moment zit ik nog in de wachtzaal, maar nog even en de terugplaatsing is achter de rug en zo stap ik weer in de wachtweken. En eens je in die wachtweken stapt is er altijd wel een beetje hoop...
©, 2015, bam-to-be.blogspot.be
Natuurlijk gaat je dagelijks leven door en blijf je de dingen doen die je daarvoor deed, maar toch is het anders. Het lijkt allemaal trivialer en je investeert er minder van je emoties in. Deze worden namelijk volledig opgeconsumeerd door die kinderwens. Dit alles maakt dat je je toch een beetje afsluit. Het lijkt wel alsof je niets meer te zeggen hebt. Want wat je meemaakt is niet iets waarover je met veel mensen praat. De meeste mensen weten trouwens niet van je plannen, dus daar zwijg je zowiezo. En bij de mensen die er wel van weten wordt je ook selectiever. Niet iedereen moet ieder klein detail te weten. Dus hou je het op 'ik ben weer bezig' zonder juist te vertellen wat dat allemaal inhoudt.
Deze keer is het echter een heel relaxte poging. Ik had namelijk nog een cryo, een ingevroren eitje. Ik moest dus geen hormonen nemen en gewoon nagaan wanneer mijn eisprong was, dit via ovulatietesten die ik gewoon zelf thuis mocht doen. Eens de test positief is mag je dan meteen je ovitrelle (pregnyl) zetten en exact een week later wordt je dan verwacht voor de terugplaatsing. Je weet dit dus ook een week op voorhand dus je kan je ernaar schikken. En ik had geluk want mijn test was positief op zondag en mocht dus ook op zondag naar Gent gaan. Het enige spannende bij zo een cryo-poging is dat je nog moet afwachten of je eitje goed ontdooit. Er is nog altijd 40% kans dat het misgaat bij de ontdooiing, een toch niet zo klein getal. Tussen 8 en 9 uur 's ochtends mag je dan telefoon verwachten waarbij men meedeelt of je inderdaad mag vertrekken. En ik had geluk want mijn embryotje is goed ontdooit en beginnen verder delen. Dit is toch iets wonderbaarlijks en geeft me wat meer hoop. Want een embryo die het overleeft om ingevroren te worden moet toch sterk zijn.
Een beetje hoop dus, maar om eerlijk te zijn niet veel. Ik weet niet hoe het komt maar ik heb niet al te veel vertrouwen in deze poging. In mijn gedachten ben ik al volledig de volgende poging aan het voorbereiden. Ik heb al uitgerekend wanneer die zal vallen en er zelfs al verlof voor genomen. Het is misschien omdat ik voor deze poging niet veel moeite heb moeten doen, dat ik ervan uitga dat ze niet meetelt. Of omdat het slaagpercentage bij cryo's inderdaad lager ligt en ik dus denk dat als het met een betere slaagkans zelfs niet lukt het nu zeker niet zal lukken. Of gewoon omdat ik mezelf al probeer te wapenen voor alweer een mislukte poging. In ieder geval, ik ga ervan uit dat het niets zal zijn en misschien is dat wel niet slecht. Misschien is het goed dag ik zo relaxed ben. Of misschien denk ik zo meteen helemaal anders over eens de tp inderdaad achter de rug is en ik terug naar huis ga met de wetenschap dat er een klein levend embryotje in mij zit. Op dit moment zit ik nog in de wachtzaal, maar nog even en de terugplaatsing is achter de rug en zo stap ik weer in de wachtweken. En eens je in die wachtweken stapt is er altijd wel een beetje hoop...
©, 2015, bam-to-be.blogspot.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten