Wachten op de telefoon - eerste pick up

Op dit moment zit ik in mijn zetel, telefoon bij de hand. Of ja, telefoon in de hand. Want ik verwacht een telefoontje. Nog voor de middag zal men mij bellen met het resultaat bande Pick up. Dan weet ik ik of er eitjes bevrucht zijn en de terugplaatsing kan doorgaan, of ergste scenario, dat er geen bevruchtingen waren en alles voor niets geweest is.  En uiteraard spookt dit ergste scenario door mijn hoofd, ondanks de voortdurende peptalk die ik mezelf geef.

Tot hiertoe is nochtans alles goed verlopen. Na mijn kleine inzinking vorige week na de eerste echo, heb ik mezelf goed terug opgeraapt. De tweede echo bracht me meteen al goed nieuws. Het waren geen 4 eitjes, maar 5! Er was eentje verstopt achter een ander. Ongelooflijk wat zo 1 eitje extra kan doen met je humeur! Deze keer reed ik al zingend naar huis ipv al huilend. Vanaf maandag moest ik iedere dag op controle. En ja dit is best zwaar. Eventjes op en neer rijden naar Gent kost me 3 uur. Ik had gelukkig vakantie dus moest dit niet allemaal doen voor de werkuren, maar toch was ik telkens een halve dag kwijt.  Maar het is allemaal voor het goede doel dus echt erg vind je dat niet. De laatste echo was op donderdag en toen gaf men ineens het startschot voor de punctie. Nadat men nogmaals bloed had genomen mocht ik nog eens op de Weegschaal. En wat bleek? Ik was op 10 dagen tijd 1,6 kilo en 5 cm buikomtrek kwijt. Eindelijk eens een voordeel aan de medicatie!

Donderdagavond mocht ik dus de ovitrelle zetten ( zelfde als pregnyl maar voor de studie wil men dit), en vrijdag was ik een dagje 'vrij'. Geen spuitjes en geen ritjes naar Gent! En zaterdag was het dan zover. Om 6 uur kwam de lieve vriendin me ophalen om me naar Gent te brengen. Nadat ik me daar had ingeschreven mocht ik me aanmelden op het oude vertrouwde plekje  op de tweede verdieping van het fertiliteitscentrum. Ik mocht weer zo'n sexy hospitaal kleedje dragen kreeg een infuus met glucose. Een half uurtje later was het dan aan mij. Eerst gaf men via het infuus pijnstiller en vervolgens werd de lokale verdoving gegeven door 6 spuitjes in de baarmoederhals. Dit klinkt pijnlijk maar is het niet. Tegen dan ben je al goed verdoofd. Op dat moment werd ik wel overweldigd door emotie en kwamen er wat traantjes. Maar de verpleegster stelde me gerust en zei dat ik alles mocht daar en dat die gevoelens perfect normaal waren. Vervolgens komt de echte straffe pijnstiller, namelijk morfine. En amai, die steeg direct naar mijn hoofd! Ik draaide en zweefde en brabbelde volop tegen de verpleegster. Op dat moment kon het mij allemaal niet meer schelen en droomde ik vrolijk weg in de stoel. Het enige wat ik telkens wou weten was of er wel een eitje in de follikel zat. Dit was namelijk ook 1 van mijn angsten. Maar tot hiertoe alleen goed nieuws. In iedere follikel een eitje en.... Het beste nieuws van al.. Men heeft er 6 kunnen prikken! Nog eentje extra! Wat een mooi sinterklaasgeschenk!

Ik wandelde al lachend de operatiekamer aan. Echt.. Al lachend... Ik had namelijk de slappe lach en waaide naar de vriendin terwijl ik vrolijk zei 'tis gedaan!' Wat die morfine al niet doet met je he! De rest van de dag hield ik het kalm. Een stevige middagdutje en verder beetje rusten op de zetel. Want eens al die pijnstillers uitwerken voel je natuurlijk wel dat men daar bezig geweest is. Al bij al viel het echter mee. Als ik nu nog goed nieuws krijg was het echt een perfecte punctie! Nog even wachten op die telefoon... En laten we duimen voor goed nieuws! 

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be