Broekloeren

Dat de wachtweken spannend (of zeg maar zenuwslopend) zijn, dat wist ik al. Tenslotte heb ik een groot deel van 2014 al ‘wachtend’ doorgebracht.  Met ivf/icsi is dit natuurlijk niet anders, met nog een klein verschil… je weet dat de bevruchting al gelukt is. Je duimt  nu gewoon met alle vingers en tenen dat dit kleine vruchtje zich ook zal innestelen.

Vooral tijdens de tweede wachtweek begint het te spannen, want vanaf dan kan je daadwerkelijk al iets voelen of ervaren, en tegelijkertijd zouden de gevreesde maandstonden ook hun intrede kunnen doen.  Alle zintuigen op scherp dus. Op dag 5 na tp (dag 10 na pu) had ik bij het inbrengen van de lutinus een klein beetje bloedverlies. Lutinus is het progesteron dat ik moet nemen, zelfde werking en bijverschijnselen van utrogestan, met dit verschil dat de terugvloed van lutinus vrij vloeibaar is en niet een soort zalf en bijgevolg het gevoel geeft alsof je constant vocht verliest. Hip hip hoi!  Het bloedverlies bleef echter beperkt tot wat bloed aan de inbrenghuls en was zo goed als zeker te wijten aan een gesprongen adertje (tenslotte is je baarmoeder, mede door de extra progesteron, zeer doorbloed).

 Op dag 8 na tp (dag 13 na pu) had ik dan weer wat rozeverlies, en dit baarde me meer zorgen. Rozeverlies is namelijk nogal vaak een voorbode van de ms. Een klein moment dacht ik dus ‘game over’, alhoewel ik dat zelf nooit echt geloofde. Ik had namelijk geen krampen die bij mij telkens gepaard gaan met de ms.  Het rozeverlies bleef echter beperkt tot een paar druppels en ’s avonds was er alweer niets meer. Vanaf toen had ik het stadium van het ‘broekloeren’ bereikt. Dit is een Hollandse term die ik eigenlijk wel heel gepast vind. Het betekent eigenlijk letterlijk ‘loeren in je broekje’, of hoe je elk uur toch met een bang hartje een uitstapje maakt naar toilet om te kijken of er niets van bloed is. 

Vanaf dag 14 na pu kan je in principe je ms krijgen, volgens deze telling ben ik dus op dit moment 3 dagen overtijd. Whooohoooo!  Maar helaas… ik mag niet te vlug juichen. Want weet je nog? Ik neem progesteron, en alhoewel het de eerste keer is dat ik lutinus neem, heb ik al wel wat ervaring met utrogestan, en dit hield telkens mijn ms tegen, waardoor dat overtijd zijn nog niets wil zeggen. Niets wil eigenlijk iets zeggen. Wat ik ook voel of niet voel, of er een klein beetje bloed is of niet, het kan nog allebei de kanten uit. Tot mijn bloedafname kan ik onmogelijk weten of ik zwanger ben of niet. Maar ook al weet je dat, dat houdt je niet tegen om te blijven broekloeren, hevig uitkijkend naar een antwoord op de vraag die ik me ondertussen al veel te veel weken heb gesteld.


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be