Bedankt! Slechts 1 woordje, maar eentje uit het diepst
van mijn hart. Eentje dat ik wil uitschreeuwen. Eentje dat ik persoonlijk zou
willen zeggen tegen jullie allemaal.
Want ook al ken ik jullie niet allemaal, toch ben ik zo enorm dankbaar
voor wat jullie doen. Ik besef maar al te goed dat deze job geen doorsnee job
is. Werken op erbarmelijke vroege uren, zodat wij dames toch nog onze echo
kunnen hebben alvorens we zelf naar ons werk gaan. Werken op weekends en
feestdagen, want alle patiƫnten hangen vast aan hun cyclus die voor niets of
niemand kan wijken (we zouden die zelf ook maar al te graag controleren, maar
helaas). Jullie werken met mensen, die op een moeilijk moment in hun leven
staan. Mensen vol vragen, die jullie geduldig beantwoorden. Vol twijfels die
jullie zo goed en zo kwaad mogelijk proberen weg te nemen. Mensen met verdriet
dat men soms niet kan wegstoppen. Jullie moeten maar al te vaak slecht nieuws
brengen, ook al duimen jullie nog zo voor het tegenovergestelde.
Dit hele fertiliteits-proces, iui’s,
onderzoeken, ivf,… Het is niet
gemakkelijk. Maar dat weten jullie. Het is een verdomd zwaar proces waarin je
constant heen en weer geslingerd wordt tussen hoop en verdriet, waarin je je
grenzen telkens moet verleggen in de hoop dat dit de stap zal zijn die het
verschil zal maken. Het is iets waarin
je eigenlijk ook alleen staat, want wie het niet zelf meemaakt, begrijpt het
niet echt. Maar de wetenschap dat we kunnen terugvallen op een zeer geolied
team hier in UZ Gent helpt enorm. Het haalt de scherpste kantjes ervan af.
Gewoon het vertrouwen dat jullie weten waarmee jullie bezig zijn. En dat jullie
blijven verder onderzoeken, om zo telkens meer en betere resultaten te bekomen.
Dat is zoveel waard.
En nu… nu ik het nieuws heb gekregen waar ik al
zolang op hoopte en naar verlangde. Nu ik zwanger ben…. Nu is het het allemaal
waard geweest. Iedere ritje naar Gent, iedere vroege wekker, ieder spuitje,
ieder traantje. Het was het allemaal waard.
Dus ik wil nog even zeggen Bedankt! Want wat jullie doen is niet
vanzelfsprekend. Maar weet, dat terwijl jullie weer een weekendshift draaien,
of een vrij hormonale vrouw proberen gerust te stellen, of een moeilijk
telefoontje moeten doen… dat jullie aan het einde van de rit iemand
overgelukkig kunnen maken. Door iets te geven wat onbetaalbaar is. En dat maakt
het, hoop ik voor jullie, allemaal waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten