Moederlijke bezorgdheid...

Zwanger. Ik ben zwanger. Ik denk toch dat ik zwanger ben. Nee, ik ben wel degelijk zwanger, de verpleegster heeft het gezegd. En de test ook. Toch voel ik me (nog) niet zo zwanger, en daardoor slaagt de twijfel toe. Moet ik me niet misselijk voelen? Of doodmoe? Ik heb geen enkel kwaaltje en verlang zo naar de eerste signalen van mijn lichaam die bevestigen dat ik wel degelijk zwanger ben. Dan verdwijnt die ongerustheid misschien. Ik zou echt veel liever misselijk zijn dan ongerust.

Eindelijk zwanger, na zo een lange weg. Ik zou me dus euforisch moeten voelen. En dat was ook zo, die eerste dag. De  volgende dag sloeg echter de twijfel al toe.
‘Er zal toch wel niets mislopen? Is alles wel in orde?’ dit bandje speelt zich zowat constant af in mijn hoofd. Na twee dagen besloot ik om nog een test te doen, en deze bevestigde mooi dat ik inderdaad zwanger ben, en ongeveer tussen de 2-3 weken na bevruchting ben (4-5 weken zwanger). Ik was weer even gerustgesteld.  Maar helaas niet lang, want toen begon ik te denken aan mijn hcg-waarde. Normaal moet deze om de 48 à 72 uur verdubbelen. Was dit wel het geval? Eens die gedachte in mijn hoofd zat kreeg ik die er natuurlijk niet meer uit, dus besloot ik om nog even langs spoed te gaan voor een tweede bloedtest. Helaas wou men deze niet zomaar nemen, want ik heb op dit moment geen gynaecoloog in de kliniek, en ook geen verwijsbrief van mijn huisarts (doordat mijn vorige huisarts gestopt is met zijn praktijk heb ik voorlopig geen huisarts). Gelukkig is iedereen telkens veel vlugger bereid je te helpen eens je de watersluizen openzet. Dus na een kleine inzinking nam men toch bloed. Resultaat hcg 583, progesteron 26. Oef, ik was gerustgesteld. Nu kon ik beginnen genieten.

Toch zit ik nog niet op mijn roze wolk. En geloof me, ik wil niets liever. Ik ben dolgelukkig met het resultaat, alleen ben ik zo bezorgd. Het lijkt wel alsof dat jaar van het ene slecht nieuws na het andere me nu tegenhoudt om te geloven dat het wel goed kan gaan.  Ik ben zo bang voor alweer een teleurstelling, en bescherm me ertegen door nog niet te euforisch te worden.  Na een weekje kon ik het niet meer houden, en ben ik toch naar een huisarts gestapt met de vraag nog eens bloed te nemen. Het was de eerste keer bij deze nieuwe huisarts en ik heb meteen een goede keuze gemaakt. Een echt supertoffe madame, die mijn onredelijke angst volledig begreep en me meteen ook al geruststelde wat betreft de kwaaltjes.
‘Niet iedereen is misselijk of heeft veel kwaaltjes. Bij mijn eerste zwangerschap wist ik amper dat ik zwanger was!’ zei ze terwijl ze men bloed nam.  De dag nadien mocht ik bellen voor mijn resultaat, en op 6 weken stond mijn hcg op 13000. Het is dus mooi aan het stijgen en zit perfect op schema. Ik ben weer even gerustgesteld.

En ja, ik durf nu toch zo nu en dan wegdromen en genieten.   Ik heb ondertussen ook al wel enkele ‘kwaaltjes’, alhoewel het niet de kwaaltjes zijn die ik had verwacht.  Ik heb namelijk constant honger. Ik kan wel de hele dag eten en ben een uurtje na het eten alweer uitgehongerd.  De dagen beginnen zich ook weer wat vlugger op te volgen en met iedere dag durf ik meer geloven dat ik wel degelijk zwanger ben. Nog slechts enkele dagen tot aan die eerste echo waarop ik normaal gezien het kloppende hartje zal kunnen zien. En probeer me dan nog maar eens van die roze wolk te halen!

©, 2015, bam-to-be.blogspot.be