Eerste gesprek psychologe

Vandaag weer een grote stap dichterbij gezet… namelijk het eerste gesprek met de psychologe.  Het hoeft niet gezegd dat ik daarvoor wel de nodige zenuwen had.  En wat doe ik als ik zenuwen heb?  Ik duik in mijn kleerkast.  Of ja, dressing nu, mijn inspiratieplekje, mijn oase, mijn zen-ruimte.  Eens ik weet wat ik zal dragen voel ik me zekerder.  Uiteraard is er wat meer twijfel bij zo’n belangrijke gelegenheden, maar uiteindelijk kies ik weer voor een broek, topje, vestje en sjaaltje.  

’s Ochtends moest ik nog werken, maar om 12 uur was ik vertrokken richting Gent.  Ik begin mijn weg al te kennen daar...  Het gesprek was eigenlijk in 1 woord 'super!'.  Zo een opluchting!  De psychologe was ook nog redelijk jong, en niet een 'geitenwollensokken-type', maar gewoon een toffe en joviale vrouw met wie het heel ontspannen praten was.  Het voelde dan ook meer als een gesprek met een vriendin, dan als een interview.  Ze vroeg me hoe ik juist bij het UZGent terecht ben gekomen, hoe lang ik al met mijn kinderwens zit, en hoe ik het allemaal praktisch zie.  Heb ik genoeg opvang?  Heb ik genoeg steun?  Allemaal vragen waar ik gelukkig genoeg positief en met een lach op kon antwoorden. En ze vroeg me ook naar de miskraam, nu bijna 5 jaar geleden, die ik op het medisch invulformulier heb moeten aangeven. En toen kwamen de traantjes opnieuw.  Misschien dat ik hier ooit nog over schrijf, maar nu kan ik dat nog steeds niet.  Zolang ik er niet over kan praten zonder tranen, kan ik er niet over schrijven.

Vervolgens kwam de vraag wanneer ik juist meer uitleg aan mijn kindje zou moeten geven over hoe hij/zij er is gekomen.  Ik antwoordde 2,5 à 3 jaar, en inderdaad, dan zal ik de eerste vragen kunnen verwachten. 
'Hoe zou je dat dan uitleggen?' vroeg ze me

'Wel, dat je om een kindje te maken een eitje nodig hebt van een vrouw en een zaadje van een man. Jouw mama kon al voor het ei'tje zorgen, maar er was geen papa om voor een zaadje te zorgen. Maar jouw mama wou jou zoooooo graag dat een meneer die we niet kennen, en die ver weg woont, toen zaadjes heeft opgestuurd.  Maar die meneer is niet jou papa.'
'Zou je ooit nog een relatie willen?  Of sta je daar niet meer voor open?'
'Ja zeker, ik sluit een nieuwe relatie niet uit, het leven is nog lang en je weet niet wat er nog allemaal op je pad komt'
'Inderdaad' antwoordt de psychologe 'en het hoeft niet gezegd dat je alles in de juiste volgorde moet doen hé.
Dat vond ik mooi gezegd... Er is helemaal niets apart aan wat ik doe, het is gewoon een andere volgorde dan dat we gewend zijn, maar tegenwoordig met alle soorten gezinnen en samenlevingen we nu hebben, is dat ook al niets speciaals meer.

Toen het gesprek ten einde liep kwamen er nog de paperassen.  Eentje om te ondertekenen dat ik akkoord ben met de testen die er op het sperma uitgevoerd worden, en eentje om akkoord te geven bij de anonimiteit van de donor.  Vervolgens kreeg ik heel wat psychologische testen mee om thuis in te vullen en een 'fenotypekaart', hierop moet ik mijn voorkeuren aanduiden. Ik kan de lengte, kleur haar en kleur ogen van de donor zelf kiezen.  De lengte was gemakkelijk, daar neem ik 'groter dan 1m75'.  Ik ben al zo een kleintje dat ik daarin geen risico's neem. De kleur haar en ogen, daar moet ik nog eens over nadenken. 

Voila, deze stap is ook alweer genomen, en ik voel me er enorm goed bij.  Nu op naar het tweede psychologische gesprek, ergens in augustus.