Verdomme!

Verdomme! Dat was mijn eerste reactie toen ik te weten kwam dat ook poging 3 niet gelukt is.  De maandstonden waren er vrijdag, 2 dagen te vroeg.  Vandaar dat ik al een hele dag gevoelig liep.  En ik had nog wel die menstruatiepijn toegeschreven aan een beginnende zwangerschap.  Waarom zijn de symptomen van een prille zwangerschap en een menstruatie toch hetzelfde?  Is dat een gemeen grapje van moeder natuur?  En nu we het daar toch over hebben… waarom krijg je dat slecht nieuws ‘ik ben wéér niet zwanger’ uitgerekend op die dag van je cyclus waar je al zo gevoelig loopt.  De dag dat je zelfvertrouwen op zijn laagst staat en je op de koop toe ook nog eens dubbeltoe op de zetel ligt vanwege de krampen.

Er ontsnapte dus een ‘verdomme’.  Allé ja, om eerlijk te zijn was dat nog de braafste krachtterm, maar de rest is niet voor publicatie vatbaar. Ik was namelijk kwaad… razend! 
‘Het is gewoon niet eerlijk’ jammerde ik tegen mezelf ‘Iedereen wordt zomaar zwanger en ik niet. Ik zal nooit geen kinderen hebben en mijn leven is niks waard. Niks is nog iets waard.’
Mijn positiviteit was ver te zoeken terwijl ik mezelf wentelde in zelfmedelijden en ondertussen de halve wereld uitscheldde. Ik was kwaad op die ‘stomme foliumzuurpillen’ die ik al maanden voor de paus zijn kl* aan het nemen ben. Op de hormonen die ik toegediend krijg en me telkens laten denken dat ik zwanger ben terwijl het niet zo is. Ik was kwaad op de Sint en al zijn pieten, want wat voor een kl*cadeaux was dat nu eigenlijk? Ik was furieus omdat juist nu de feestdagen voor de deur staan en ik helemaal niks heb om feest voor te vieren. En ik was vooral razend op mijn lichaam, dat faalt en niet doet waarvoor een vrouwenlichaam toch gemaakt is.  

Vrijdagavond was dus niet zo super. Ik heb mezelf dan ook vroeg naar bed gestuurd, in de hoop dat ik ’s ochtends een zonniger humeur zou hebben. De volgende dag was de woede inderdaad weg… maar ze had plaats gemaakt voor het verdriet.  De tranen bengelden weer over mijn wangen terwijl ik de hele dag op ‘automatische piloot’ doorbracht.  Ik poetste mijn huisje, deed mijn boodschappen en zette mijn kerstboom.  Maar ik genoot van niets en voelde me verdoofd.  Zelfs zonder grijpbare gedachten bleven de tranen gewoon komen, ik sloot me af van de buitenwereld en screende mijn telefoontjes.  Niemand kreeg me aan de lijn, niet zo.  Tot één van mijn oudste vriendinnen belde met de vraag of ik mee wou met haar en haar zoontje naar de kerstmarkt, en nadien om een hapje te eten.  En alhoewel ik mezelf had voorgenomen niet buiten te komen, zei ik toch ja.  Dit zag ik wel zitten. 
‘En? Hoe vlot het nu allemaal?’ vroeg de vriendin voorzichtig
‘Het is weer mislukt. Poging 3 is ook mislukt’. Voila het was eruit. 
De vriendin was ook kwaad, en dat deed me deugd.  Het gevoel te hebben dat ik recht heb op de gevoelens die ik voel.  Nadat de vriendin en haar zoontje me hadden opgepept verliep de avond verder zoals dat gaat tussen 2 vriendinnen.  Met veel verhalen, gegiechel, hier en daar een klein roddeltje en mooie herinneringen die opgevist worden terwijl er nieuwe bijgemaakt worden.  En weet je… dat is ALLES waard.  En dat poging 3 mislukt is?  Dat is maar een kei’tje op de weg.  Het deed me even struikelen, maar niet zo erg dat ik niet rechtop geraak.  


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be