Een vat vol emoties

Een vat vol emoties, dat ben ik tegenwoordig.  De hormonen razen zo door mijn lichaam dat ik mezelf (en mijn emoties) nog amper onder controle heb.  De ‘wachtweken’ naderen hun einde, wat betekent dat ik, in de volgende paar dagen, ofwel zalig gelukkig gemaakt zal worden, ofwel een volgende teleurstelling zal moeten verwerken.  En ik weet niet wat het zal zijn. Ik weet het écht niet. Het ene moment denk ik van wel, en het andere van niet.  Mijn gedachten worden dus heen en weer gesleurd tussen hoop en wanhoop. Het ‘niet weten’ weegt door.  En ik loop dus ‘gevoelig’, ik heb echt niet veel nodig om de traantjes te laten rollen.  Toen ik vanmorgen op de radio hoorde dat Nelson Mandela gestorven was, moest ik wenen. En hoe erg dit ook is, het is niet iets waar ik normaal gezien echt tranen voor zou laten.  Om maar te zeggen dat mijn hormonen de pan uit swingen.  Is dit een symptoom van een prille zwangerschap?  Of is dit een teken dat mijn maandstonden er zullen aankomen? Of is dit gewoon nog één van de neveneffecten die de extra hormonen die ik toegediend krijg veroorzaken?

Een blikje in mijn niet stilstaand kokertje?  We beginnen met blij en hoopvol. Ik sla dan aan het dromen dat ik volgend week op scène sta met een klein wondertje dat in mij aan het groeien is, dat op dat moment nog mijn klein geheimpje is.  Ik droom verder dat ik ‘achteloos’ kan zeggen aan mijn ouders dat de Sint een cadeautje heeft gebracht en hen zo kan verrassen.  Ik droom dat ik aan de kersttafel tegen mijn meter en moemoe het goede nieuws kan brengen als extra kerstcadeaux, of dat ik op oudejaarsavond met de goede vrienden kan toasten op het nieuwe jaar met fruitsap en hen op dat moment ook kan laten deel uitmaken van mijn geluk.  En dan besef ik dat mijn gedachten met mij op de loop gaan en dat ik in sneltempo op weg ben naar een grote teleurstelling.  Ik voel dan de pijn en teleurstelling alsof ik op dat moment ook daadwerkelijk een negatieve test in handen heb.  Ik voel het zelfs nog harder denk ik.  De tranen volgen en een verdriet.  Vervolgens komt er een soort moedeloosheid ‘zal het ooit wel lukken?’.  Deze wordt dan weer gevolgd door een intense bezorgdheid ‘Er zal toch wel niks mis zijn hé?’  Vervolgens spelen er zich allerlei rampscenario’s af in mijn hoofd en geraak ik helemaal gestresst. En om het gamma aan emoties compleet te maken word ik vervolgens zeer kwaad op mezelf omdat ik mijn lichaam onder stress zet en het zo zeker niet zal lukken.  Nadat we dit allemaal hebben doorlopen ben ik best wel moe. Wat me dan weer blij maakt. Want ‘moe zijn’ is een goed teken.  En zo begin ik weer te dromen en beginnen we van vooraf aan.

Ik weet best dat dit allemaal niet ‘het einde van de wereld is’, en dat, als je het op de natuurlijke weg probeert, dat het ook best enkele maanden kan duren. En dat het niet écht uitmaakt of je baby nu in augustus of oktober geboren wordt. En dat het uiteindelijk wel eens zal lukken.  Ik weet dat allemaal.  En ik probeer ook echt te relativeren.  De meeste dagen lukt dat. Maar die laatste dagen van die vreselijke ‘wachtweken’ (iedereen die probeert zwanger te worden weet waarover ik het heb), die zijn er teveel aan.  De onzekerheid neemt dan de overhand en ik word overspoeld door emoties.  Dat het maar vlug volgende week is, zodat ik dan toch een antwoord heb en weer verder kan.


©, 2013, bam-to-be.blogspot.be