Een jaartje later

Vorige week vierde ik een mooie verjaardag, namelijk die van de dag dat ik 1 jaar gestopt ben met roken. Ik ben vorig jaar gestopt op het moment dat de zwangerschapsplannen echt concreet werden, na mijn eerste afpraak in uz Gent. En dat is dus ook al een jaar geleden.  Het voelt een beetje onwerkelijk dat ik hier dus al meer dan een jaar mee bezig ben. Alsof dat niet kan kloppen.

Ik heb voor de gelegenheid, op aanraden van een fervente bloglezer, zelf nog eens al mijn blogs herlezen. Van de allereerste, ondertussen 1,5 jaar geleden, tot de laatste die ik nog maar vorige week geschreven heb.  Het was best emotioneel om alles terug te lezen en bijgevolg terug te beleven. Sommige dingen was ik al helemaal vergeten, gelukkig dat ik dus alles heb genoteerd, want ik wil deze tijd toch zeker kunnen herinneren  later.  Het eerste wat me opviel is dat ik nogal naïef was. Ik was er echt van overtuigd dat ik na 1 iui zwanger zou zijn.  Toen ik las over mijn eerste gesprek in Gent waar ik toen overtuigd zei ‘dus volgend jaar rond deze tijd ben ik zwanger!’, overviel me een ietwat somber gevoel, een angst dat er misschien toch iets niet juist zit waardoor ik maar niet zwanger word. Moest het van de eerste keer gelukt zijn, dan zou ik nu al bijna moeten bevallen.  Maar het is nu eenmaal niet zo gelopen. Ik kan alleen maar hopen dat ik geen tweede ‘zwanger worden-verjaardag’ vier. Het tweede wat me opviel was dat ik toch al een hele weg heb afgelegd. Moest ik op voorhand geweten hebben dat het inderdaad een lange weg zou worden, dan was de moed me waarschijnlijk in de schoenen gezonken. Het is maar best dat je dit niet weet, zo kan je alles ook stap per stap nemen.  Ik merk dat ik, net als mijn vele lotgenoten (vrouwen die heel graag zwanger willen worden, maar toch wat meer geduld moeten uitoefenen), steeds mijn grenzen een beetje verleg.  Hormonen bijnemen, onderzoeken laten uitvoeren, een punctie.... ik zou rillingen gekregen hebben moest ik het op voorhand weten. Maar die kinderwens is nu eenmaal zo groot, dat die behandelingen er minder erg uitzien, het is gewoon nodig. Punt uit.

Ik had een jaar geleden bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik nu ‘ivf behandeling’ zou googlen.  Ik ben me inderdaad mentaal wat aan het voorbereiden op ivf. Als iui na 9 keer (dus de volgende keer) niet gelukt is, dan schakelen we over op ivf. En ik heb me hier al stilletjes bij neergelegd. Eerlijk gezegd ben ik mijn geloof in iui een beetje kwijt. Ik heb er al 7 mislukte pogingen opzitten, waarom zou het de 8^ste keer dan wel lukken?  Maar ik moet nu eenmaal 9 iui’s doen alvorens de ivf-procedure wordt opgestart, dus ik zal ze doen. Op die paar extra weken komt het nu ook niet aan. Volgende week heb ik de uitslag van deze poging, en 2 weken later zal alweer de volgende iui doorgaan.  Natuurlijk is er nog een beetje hoop. Het zou mooi zijn moest het toch nog lukken met iui, het zou alleszins een verrassing zijn.

Deze ingesteldheid heeft als 1 groot voordeel dat ik vrij ontspannen ben.  Ik ben er zeker van dat de eerste ivf-wachtweken moeilijk zullen zijn. Al mijn hoop zal dan tienvoudig terug zijn, want ik ben ervan overtuigd dat het dan van de eerste keer zal lukken!  Dat kan niet anders! En tot dan blijf ik alles hier vrolijk neerpennen, want ook al loopt mijn verhaal niet zoals gepland, het is toch best een spannende periode, waar ik achteraf (met mijn baby in mijn armen) met plezier op wil terugblikken.



©, 2014, bam-to-be.blogspot.be