Oef! De wachtweken zijn daar! - Negende (laatste) inseminatie

Oef, ik zit weer in de wachtweken. Gisteren is de 9^de en laatste iui doorgegaan en nu mag ik twee weken wachten alvorens weer een test te doen om te kijken of deze laatste keer misschien wel de beste keer was.  En bij mij ontsnapt er nu een grote OEF! De voorbereiding op de eisprong, het gedeelte van mijn cyclus wat vroeger het gemakkelijkste was, heeft me nu toch wel heel wat moeite gekost. Om eerlijk te zijn… het was een zware week. Een week met weinig ups en veel downs, en deze nog versterkt door allerlei lichamelijke kwaaltjes. Kwaaltjes dankzij de hormonen.

Ik weet niet waarom het me nu zoveel zwaarder viel dan vorige maand of de maand daarvoor. Toen nam ik ook de clomid en kon dus dezelfde bijwerkingen hebben. En ja, ik had toen ook wel last van huilbuien en opvliegers (vapeurekes), maar niet zoals nu. Deze keer had ik besloten om de clomid ’s avonds pas te nemen in plaats van ’s ochtends. Niet zo’n goed idee, want daardoor had ik ook ’s nachts vooral last van de vapeurekes. Als ik in mijn bed en onder de dekens lig dus. Zo werd ik meermaals per nacht badend in het zweet wakker, om dan al mijn dekens weg te duwen en vervolgens wat later opnieuw wakker te worden omdat ik het te koud had zonder mijn dekens. Het tekort aan nachtrust maakte dat ik ook minder goed om kon met de huilbuien. En wat is dat toch iets raars. Opeens begin je te huilen, zonder duidelijk aanwijsbare reden. Er zijn gewoon tranen en je kan ze niet stoppen. De vele huilbuien in combinatie met de hormonen zorgden ook voor een migraine-aanval. Eentje dat maar liefst 5 dagen duurde.  De eerste dag dacht ik nog dat ik misschien wat teveel had gedronken de avond daarvoor. Maar vermits dat niet het geval was en de hoofdpijn ook de dagen nadien bleef aanhouden bleek het toch echt om migraine te gaan.
‘Na de eisprong zal de hoofdpijn wel weggaan’ verzekerde de gyn me. Dus het was de voorbije week aftellen, tot ik eindelijk mijn eisprong en inseminatie kon hebben en bijgevolg dus wat rust zou hebben.

Door de hoofdpijn en de gierende emoties was het me ook allemaal teveel. De ritjes op en af naar Gent, het vroege opstaan daarvoor, het geregel op mijn werk. Ik was het gewoon beu! Het komt misschien ook omdat ik weinig hoop heb in deze laatste keer, dat alles wat ik ervoor moet doen meteen teveel is. Normaal neem ik alle ongemakjes erbij, want ‘ze zijn voor het goede doel’. Je zet je hoop erop, dat dit middel je zal helpen, en die bijwerkingen, die neem je er dan maar bij. Maar als je niet meer gelooft in het middel, dan heb je zeker geen boodschap aan die bijwerkingen. Dan vloek je erop en huil je erom.  De emoties waren misschien ook heftiger omdat ik besef dat het de laatste keer is, en dat ik nu een volgende, toch wel grote stap zal moeten nemen. Die van IVF. En ik had nooit, maar dan ook nooit gedacht dat dit ooit van toepassing zou zijn op mij. Het voelt alsof mijn lichaam me in de steek laat, dat ik zelfs het meest natuurlijke wat er is, niet kan. En die gevoelens moeten eruit. Via huilbuien dus.  Maar goed, de week is voorbij, de eisprong achter de rug, de clomid aan de kant, en ik moet deze week eens niet naar Gent. En ja, ook al heb/had ik geen geloof in mezelf. Ik zal toch voor mezelf supporteren. Hup ikke hup!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be