En spuiten maar....

Ja hoor, ik ben vertrokken…  En het is toch best een heel spannend proces nu.  Zaterdagmiddag kwamen de ms erdoor. Best een raar gevoel, het besef dat je echt terug begint. Ik kwam zowaar zenuwachtig terug van toilet.  Met bevende handen belde ik dus naar Gent om een afspraak te maken. Deze kreeg ik maandagochtend om 07u00. Heb ik al vermeld dat je er wat voor moet over hebben?  Dat was dus opstaan om 05u00 om eventjes op en neer te rijden naar Gent alvorens naar het werk te gaan.  Maar uiteindelijk doe je dat ook met plezier, want je bent ook veel te nieuwsgierig hoe het nu allemaal in zijn werk zal gaan.

Eerst had ik nog een afspraak met de gynaecologe om te zien of ik geen cysten had. Dit was niet het geval en zo mocht ik ook meteen opstarten.  Bij de studie-verpleegster volgde er nog een meting, weging en vrij bloedige bloedafname.  Blijkbaar zat er eventjes iets niet juist en het bloed ‘spoot’ e dus ook wel uit.
‘Dat heb ik nu nog nooit meegemaakt’ waren de bemoedigende woorden van de verpleegster.  Het was eigenlijk echt geen zicht hoor, alles meteen onder het bloed.  Maar het rare was dat dit dus absoluut geen pijn deed (in tegenstelling tot andere bloedafnames die ik al heb gehad). Heb ik algezegd dat je er soms wat moet voor over hebben?

Vervolgens bepaalde de computer in welke groep van de studie (oud medicament of nieuw medicament) ik zou vallen. Maar hierover is er dus zwijgplicht.  En dan was het tijd voor de spuitjes. Na de uitleg over de spuitpen werd meteen ook het eerste spuitje gezet.  In principe is het heel simpel. Je steekt een nieuwe naald op, bepaalt de dosis, ontsmet je buik en dan neem je een huidplooi vast en  PRIK. Het is een hele dunne naald dus je voelt niet echt pijn. Eens de naald erin zit druk je op de knop om de dosis vrij te geven en dan wacht je nog 10 sec alvorens je de naald er terug uithaalt en in het speciale knalgele containerke gooit dat je meekrijgt.   Het spuiten valt echt mee, de gedachte is eigenlijk erger dan het doen zelf.

En dat het werkt, dat voel ik al. Eigenlijk al op dag drie begon ik zo een drukkend gevoel in mijn onderbuik te ervaren. Ondertussen op dag 5 is dit echt wel een constant kloppend gevoel.  Ik kan dus alleen maar hopen dat er veel eitjes klaarzitten!  Morgenvroeg mag ik terug op controle. Het wordt dus alweer vroeg opstaan. Heb ik al gezegd dat je er wat voor moet over hebben? ;-) Ik dacht het wel…. Maar misschien dat ik nog moet bijvertellen dat je dit allemaal met heel veel liefde doet!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be