Een beetje schuldig...

Zoals jullie wel merken hier op de blog heb ik een pauze genomen. Hoe langer je namelijk in dit proces zit, in de ‘MMM oftewel medische Mallemolen’, hoe meer je de voordelen van een pauze zo nu en dan inziet. In het begin kijk je ertegen op, want je droom wordt nog maar eens uitgesteld.  Maar eens je dan in zo’n pauze zit, begin je ervan te genieten. Eventjes een normaal leven waarin niet alles maar rond 1 ding draait. Rust in je hoofd en in je lijf.  Ja, hoe verder je in dit proces geraakt, hoe meer je beseft dat je er ook af en toe uit moet stappen om tot rust te komen.

Dit gezegd zijnde kan ik ook vertellen dat het me deugd heeft gedaan. Ik was natuurlijk ook verdiept in mijn nieuwe job, die ik nog steeds elke dag een beetje liever doe.  Ik besef maar al te goed hoeveel geluk ik heb gehad dat ik kon veranderen en mijn oude leventje is meer en meer een verre herinnering aan het worden. Ik kan me zelfs niet meer voorstellen dat ik het zolang heb volgehouden. De nieuwe werkuren hielpen natuurlijk ook om tot rust te komen. Ik ben tussen 17u en 18u thuis, en dan schiet er nog voldoende tijd en energie over om iets anders te doen dan uitgeblust in de zetel te ploffen.  Hierdoor zijn mijn weekends ook echt weekends geworden, en niet twee dagen waarin ik allerlei huishoudelijke taken onder handen moet nemen, om alweer een nieuwe uitputtende week tegemoet te kunnen gaan.  Terwijl ik vroeger de uren op het werk aftelde en de dagen monotoon en uitzichtloos leken, lijkt het alsof de dagen voorbij vliegen nu. Voor ik het weet is het alweer tijd om naar huis te gaan. En op dat moment kijk ik er zelfs naar uit om de volgende dag verder te doen. Wat een verschil!

Dit alles maakte dat het hele naderende ‘ivf-gebeuren’ ook niet echt in mijn gedachten was.  Wat mij betrof mocht deze pauze zelfs langer duren, en moest ik niet in de studie zitten zou ik waarschijnlijk pas in 2015 opnieuw opstarten.  Maar dit is nu eenmaal niet mogelijk, ik moet binnen de 2 maanden na het eerste onderzoek starten en de studie blijft ook niet eeuwig duren en vermits deze zo zijn voordelen heeft (betere begeleiding, misschien betere medicatie dus betere slaagkans, en alles wordt terugbetaald), is het nu eenmaal het beste om nu te starten.  En toch voel ik me wat schuldig naar het nieuwe werk. Wat gaat men daar zeggen als ik na slechts enkele maanden zeg dat ik zwanger ben?  Gelukkig zetten de vrienden regelmatig eens op een rijtje waarom ik me niet zo schuldig moet voelen en gewoon mijn gang mag gaan.

1.      Ik word er niet jonger op

2.      Het is niet gezegd dat het van de eerste keer lukt, het kan nog altijd een jaar duren alvorens ik daadwerkelijk zwanger ben

3.      Ik wacht al zolang…

4.      Ik ben maar een dikke 3 maanden afwezig en mijn werkgever moet zelfs de volledige drie maanden niet betalen

5.      In  dit bedrijf zijn ze gewend aan zwangere werknemers

6.      Op die twee maanden vroeger starten komt het nu ook niet aan, en ik kan moeilijk nog een jaar alles uitstellen

7.      Ik heb alles al 5 maanden uitgesteld (van het moment dat ik de job had tot nu)

Dus ik zal terug starten… en stilletjes aan maakt het schuldgevoel plaats voor de opwinding en het verlangen dat weer welig tiert. 


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be