Vallen en opstaan

Het hele ivf/icsi proces is er eentje met vallen en opstaan. Eentje van hoop en teleurstelling. Hoe verder in dit hele proces hoe meer hoop je ook krijgt, met momenten zweef je zelfs van geluk tijdens je dagdromen.  Maar dan wordt je weer even met je voetjes op de grond gezet en val je hard en snel naar beneden.  Gooi daar dan nog wat hormonen en slaapgebrek bij en dat is genoeg om tijdelijk door te gaan als een hoopje miserie.

Gisteren had ik mijn eerste controle-echo, en daarvoor moest ik alweer vroeg in Gent staan.  Maar het opstaan deed geen zeer want ik was veel te opgewonden. Joepie! Ik ging mijn vele ei’tjes goeiendag zeggen!
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg de gyn
‘Heel goed!’ verklaarde ik fier. ‘De spuitjes vallen goed mee en ik heb eigenlijk geen last van bijwerkingen zoals met de clomid. Geen hoofdpijn en geen huilbuien!  Ik voel wel een druk onderaan dus ik denk dat er veel zullen klaarzitten!’
‘We zullen eens zien.’
En daar was het dan, het moment dat je vanop je 7^de wolk naar beneden valt.  Slechts 4 eitjes. Het duurde even vooraleer ik dit helemaal besefte.  Hoe kan dit nu? En ik voel ze zitten! Verbeeld ik me dat dan allemaal?  Hoe kunnen het er maar 4 zijn?
Ik hield me nog sterk bij de gyn die verklaarde dat het ook nog heel vroeg is en er nog kunnen bijkomen, maar iets later, toen ik meedeelde aan de verpleegster dat ik “maar” 4 eitjes had overviel de teleurstelling me als een tsunami.  En de traantjes volgden al vlug, al probeerde ik ze zo tegen te houden.  Ik was teleurgesteld, kwaad en eigenlijk vooral ook beschaamd.  Toen ik maar liefst 3 eitjes had bij een lage dosis clomid was ik fier. ‘Kijk eens hoe goed ik eitjes kan maken!’ wou ik toen uitschreeuwen. Maar deze keer voelde ik dus schaamte.  Mijn lichaam laat me weeral eens in de steek. Waarom kan ik dit niet? 

Dat gevoel werd er niet meteen beter op toen de (verder heel vriendelijke) verpleegster ook niet zo goed begreep dat het er maar 4 waren. 
‘We hadden er echt wel meer verwacht’ begon ze. ‘Je dosis is juist dus dat kunnen we niet aanpassen. We kunnen alleen maar afwachten nu en hopen dat er misschien nog bijkomen. Je hebt maar 1 goede nodig he!’.  Maar toen vroeg ik me ook af ‘zijn ze wel goed?’. Wat als van die 4 geen enkel bevrucht geraakt en ik na de punctie die tel krijg waar ik nu al angstzweet voor heb ‘Het spijt me mevrouw, maar we zullen geen embryo kunnen terugplaatsen?’  Op cryo’s (ingevroren bevruchte eicellen) moet ik ook al niet hopen, want daarvoor moeten ze al héél goed van kwaliteit zijn.  Kortom, het was allemaal niet zo’n goed nieuws.  En het werd er niet beter op…
‘Vanaf vandaag begin je ook met de cetrotide’ begon de verpleegster. Dit is een medicament dat je natuurlijke cyclus stillegt zodat je niet in natuurlijke eisprong gaat. Men had me dit gezegd voordien, maar op 1 of andere manier was ik dit vergeten.  Ik viel dus echt uit de lucht toen ze de volgende spuit bovenhaalde. Nog een spuit erbij… en deze moet ik zelf mengen, optrekken en inspuiten. Het is een venijnige spuit met jeuk en blauwe plekken nadien. Mijn buik, die 2 jaar geleden nog relatief strak stond is nu vervallen in een dik, bont en blauw speldenkussen. Met als kers op de taart een nog steeds goed litteken in mijn navelputje.  En dit allemaal voor “maar” 4 eicellen.  De moed zou voor minder in je schoenen zakken.

Om deze cocktail aan gevoelens van verdriet, schaamte, teleurstelling en onmacht helemaal compleet te maken werd er nog meegedeeld dat ze hopen dat ik er vlot zal geraken maandag. Het is namelijk nationale staking en de kans is groot dat de toegangswegen tot de kliniek bezet zijn.
‘Wablieft? Het hospitaal bezetten? Waar zijn we mee bezig zeg! ‘  
En zo kwam er nog wat boosheid bij.

Van hoop naar teleurstelling dus, en de traantjes waren nooit ver weg gisteren, mede ook omdat ik enorm moe was van een iets te zware week met wat te korte nachten. Maar we zijn weer een volgende dag dus het is tijd om terug op te staan. Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit. Met 4 eicellen kan je dus echt wel succes hebben, en hierin moet ik blijven geloven. Ondertussen blijven we ‘vrolijk’ verder spuiten en branden we nog een kaarsje extra. Mogen mag ik opnieuw op controle en hopelijk heeft men dan wat beter nieuws…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be