Loslaten

Het is bijna zover. De start van mijn ivf-avontuur kan ieder moment beginnen, en ik loop al zenuwachtig. Ook al had ik mezelf beloofd er kalm tegenaan te gaan, kan ik het niet helpen om allerlei scenario’s in mijn hoofd af te spelen.  Wat is het toch lastig dat je lijf bepaald hoe en wanneer het zal gebeuren, en dat je wat dit betreft niets kan plannen.
‘Laat nu toch eens los’ zegt een vriendin me. ‘Laat je lichaam gewoon zijn gang gaan en neem het hoe het komt.’
‘Maar wat met mijn werk? Jammer ik
‘Hou nu toch eens op met te stressen…je werkt niet meer voor “de baas” he!  Ik zou me er bij dit bedrijf echt niet druk over maken.’

Het loslaten is echter zo simpel niet. Een viertal weken geleden, toen mijn maandstonden er zeer plots, zeer pijnlijk en dan nog eens twee dagen te vroeg waren, heb ik mijn agenda erbij genomen. Ik zou namelijk starten de eerstvolgende keer dat ik opnieuw mijn ms zou hebben.  Maar zouden ze opnieuw te vroeg zijn? Of netjes op tijd?  Ik besloot ervan uit te gaan dat ze zich weer net ietsjes vroeger zouden aanmelden, tenslotte heb ik meestal toch een korte cyclus.  De eerstvolgende werkdag belde ik het UZ Gent op voor nog eens een mini-cursus tijdsbepaling.
‘Je start met de medicatie op dag 2 of 3. Op dag 6 van de medicatie is je eerste echo en deze zijn dan om de twee dagen of dagelijks naargelang de groei van je eitjes. De meeste puncties zijn tussen dag 10 en 12 van de medicatie.’ Legde de vriendelijke vroedvrouw me uit.

Gelukkig heb ik op dit nieuwe werk nog heel wat verlof openstaan en was het geen probleem om drie dagen te nemen begin december. Dit was geteld dat mijn maandstonden tussen 20 en 22 november zouden komen. En ja… je raadt het al… We zijn 22/11 en er valt nog niets te bespeuren. Daar gaat mijn planning….  Al een hele week ben ik dus aan het tellen. Wat als ze zondag pas komen? Moet ik dan maandag naar Gent? En wanneer zou dan de punctie zijn? En de terugplaatsing?

De laatste paar dagen ben ik dus bezig met allerhande trucjes uit grootmoeders tijd toe te passen om de ms op te wekken. Een warm bad nemen, kersenpitjes op je buik leggen, gemberthee drinken… maar niets. Als ze er tegen vanavond niet zijn neem ik een bad met daarin een lepel mosterd (dit zou helpen en echt waar, ik ben op dit punt al bereid om alles te proberen). En ja ik weet dat erover stressen niet helpt. Integendeel, zo stel je ze nog meer uit. Maar ja, het is niet alsof ik met plezier daarover zenuwachtig loop.  Gelukkig dat ik op het werk nog verstrooiing heb, maar eens thuis doe ik niets anders dan om het half uur naar toilet gaan.
‘Loslaten’ zegt de vriendin me nogmaals. ‘Vanaf je je niet meer druk gaat maken over wanneer ze komen en of dit wel past, dan zijn ze daar direct.’
Ik weet dat ze gelijk heeft, en het is dezelfde raad die ik aan iemand anders ook zou geven. Ik zal moeten loslaten…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be