Picture perfect! - achtste inseminatie

Met een geslaagde inseminatie gisteren ben ik alweer vertrokken voor de 8^e poging.  Alhoewel… dat klopt niet meer helemaal. Eigenlijk ben ik een dikke week geleden al begonnen.  Vroeger was de eerste week tot 10 dagen van de cyclus even helemaal niets. Tegenwoordig begin ik al op dag 3 met het nemen van de clomid, en voor mij is dat de start van een nieuwe poging geworden. Vroeger was de eerste echte start de echo na 10 of 11 dagen.  De eerste 2 weken van de cyclus bevielen me eigenlijk wel. Ze waren heel wat meer ontspannen dan de volgende twee wachtweken, die zich telkens opnieuw maar tergend langzaam voorbijslepen.  Tegenwoordig is de eerste wachtweek nog het meest ontspannen. Ik kan nog niets voelen, dus het heeft geen zin om naar lichamelijke verschijnselen te zoeken. En ik ben ook van de clomid af, want alhoewel ik enorme fan ben van de werking daarvan, ben ik minder zot van de bijwerkingen.  Je wordt er namelijk een beetje depressief van. Niet dat je meteen in een depressie valt, maar er bekruipt je een triestig gevoel.  En dat is echt iets raars. Ik ben altijd positief ingesteld, maar de laatste dag van de clomid valt er een verdriet over me. Als een zwaar deken dat rond je geslagen wordt, je voelt het gewicht je naar beneden duwen. En het is niet dat ik me dan ongelukkig voel, ik voel me gewoon enorm triest. Het is een dag op de tanden bijten, zodat de tranen er niet op het verkeerde moment uitkomen. Totdat het avond is, en je eindelijk kan toegeven aan het verdriet. Ik weet dan dat het door de clomid komt, en dat helpt wel, maar het maakt me er niet vrolijker op. Gelukkig is dit maar een dag of twee en dan ben ik daar alweer vanaf.

De rust komt echter nog niet meteen terug, want eens je dat laatste pilletje hebt genomen is het spannend uitkijken naar de echo. Is er een ei’tje gerijpt? Zijn er misschien twee? Er zullen er toch geen drie zijn?  Vroeger kon ik op de echo al voorspellen hoe groot mijn follikel juist zou zijn. En dat er eentje was, dat was ook een zekerheid. Met de clomid weet je niet wat je lichaam allemaal uitgespookt heeft.  Toen ik dus deze keer  voor de echo ging viel ik bijna van men stoel. Een follikel van 26 mm maar liefst! Helemaal zelf geproduceerd! Het was er maar eentje, maar wat voor eentje! Ik wist zelfs niet dat die zo groot konden worden! Het zag er dus naar uit dat de eisprong nabij was. Na controle van bloed bleek dat ik inderdaad zwaar aan het pieken was en al een dagje later eisprong zou hebben. Op dag 12 van mijn cyclus al! De volgende dag mocht ik dus alweer richting Gent rijden, nadat ik nog vlug mijn dag verlof gewijzigd had (‘Had ik woensdag gezegd? Nee ik bedoelde dinsdag! Het is dinsdag dat ik verlof nodig heb. Je zal dat verkeerd begrepen hebben…’).

De iui ging redelijk vlot. Redelijk omdat men toch eventjes moest zoeken naar de baarmoeder die weer één van haar verlegen buien had en zich een beetje verstopte. Maar na wat gekantel was ze daar toch. De gyn werd geassisteerd door een stagiaire, wiens taken tot hiertoe zich echter beperkten tot het vasthouden van de lamp en het met gefascineerde blik waarnemen van de werkzaamheden. Zoals ik al eens zei… je mag echt geen schroom meer hebben! Maar de stagiaire kwam ook met een voordeel erbij. Vlak na de iui besloot de gyn namelijk een echo te maken om zo aan haar te tonen hoe het sperma onderweg is. Blijkbaar heeft men maar een aantal minuten om dit te zien vooraleer het verdwenen is in de eileiders. En zo kreeg ik live-beelden erbij. Je zag het sperma gewoon bewegen! Ik was stapelverliefd! Op de echo kon men ook zien dat mijn eisprong inderdaad al geweest was. Toen ik doorging kreeg ik de foto van de echo mee, als cadeautje. Hij hangt nu op mijn ijskast. Moest het nu gelukt zijn, dan is het wel heel uniek dat ik al een foto van vlak voor de bevruchting heb. Is het niet gelukt, dan is het gewoon een foto van wat sperma in mijn baarmoeder. Misschien ook wel uniek want niet iedereen heeft dat, maar niet echt de moeite waard om een plaats te krijgen op mijn ijskast. Laten we hopen dat de foto er mag blijven hangen, en binnenkort gezelschap krijgt van al die andere echo’s die volgen. Je weet wat ze zeggen he… Achtste keer, goede keer!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be