Een teleurstelling rijker...

Een negatieve test.  Voor de zoveelste keer heb ik een negatieve test in mijn handen. Zucht. Opnieuw die teleurstelling, want ja, ook al had ik me voorgenomen om deze keer mijn hoofd niet zot te laten maken en er heel kalm onder te blijven, toch hebben de laatste dagen van die vreselijke wachtweken mij weer helemaal hoopvol, ja zelfs overtuigd gemaakt dat ik zwanger zou zijn. Tenslotte, waarom zou het niet gelukt zijn? Ik had toch 2 ei’tjes! En dan nog ondersteuning van pregnyl, utrogestan en asaflow. En bovendien heb ik vorige maand een hsg onderzoek gehad en statistieken wijzen uit dat je de 3 komende maanden dan extra vruchtbaar bent.  Dus ja, ik had wel gehoopt dat ik deze keer twee streepjes zou zien verschijnen…

Je zou denken dat je de teleurstelling ondertussen wel gewoon wordt. En eigenlijk, als ik erover nadenk, dat is ook zo.  Of je leert er beter mee omgaan. Je vlugger terug rechttrekken.  Dat neemt niet weg dat er helemaal geen verdriet is.  Elke maand opnieuw ook maak ik mijn eigen 5 stadia van rouw mee.  Het begint met ongeloof, dat je blijft staren naar die test, ervan overtuigd dat die tweede streep ieder moment zal verschijnen. Of dat je er een tweede, derde, vierde test bijneemt, want deze test is zeker kapot, dat kan niet anders.  Vervolgens komt de woede.  Waarom gdv lukt dat niet! Waarom wordt iedereen zomaar zwanger en ik niet! Het is niet eerlijk!  Het onderhandelen komt erop neer dat ik beloof een hele goede mama te zullen zijn eens dat boeleke me gegund is.  En dan het verdriet, de tranen die er soms op momenten uitkomen dat je ze niet verwacht, of wenst.  Maar tranen laten zich niet plannen.  En tenslotte de aanvaarding. Het is nu zo en we gaan verder. Vastberaden. Want die kinderwens wordt telkens groter.
Alhoewel ik dus telkens al die gevoelens voel, volgen ze wel vlugger op elkaar. Ditmaal ben ik er zelfs in geslaagd om ze allemaal op 1 dag af te handelen. Pluimpje voor mezelf!

Toch wordt het op 1 vlak iedere maand zwaarder en zwaarder… op het werk.
‘Wat moet ik nu weeral gaan verzinnen?’ is het eerste wat ik denk als ik aan de volgende poging denk.  Ik reken en tel om al enigszins een idee te hebben wanneer de volgende keer zal zijn. Ik kom uit in de week van hemelvaart.  Als ik mijn utro misschien een dag langer neem, dan zou het wel eens op Hemelvaart zelf kunnen zijn en hoef ik helemaal niets te verzinnen.  Als ik een dag gemist ben en het is een dag later, dan wordt het pas echt moeilijk, want dan zal men zeker denken dat ik er een verlengd weekend van maak…  Ik vrees dat ik het niet langer meer kan uitstellen, maar dat ik toch echt iets zal moeten zeggen op het werk. Hoe dat gaat aflopen? Geen idee. Ik hoop dat ik positief verrast zal worden, maar dat zien we wel. Ik wacht eerst mijn startecho af. Inderdaad, dat is weer iets nieuws. Vanaf nu heb ik ook een echo vooraleer ik begin aan alles. Om te zien of ik door de clomid geen cysten heb ontwikkeld. Ik ga ervan uit dat dit niet het geval zal zijn. Hout vasthouden. Eén ding is zeker… ik blijf verder gaan !

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be