Het is een teken....

Zoals jullie weten…. Ik geloof in tekens en hecht veel te vaak veel te veel belangstelling aan simpele toevalligheden.  Maand na maand zag ik tekens, waardoor ik overtuigd was dat het deze keer wel gelukt zou zijn. Nu, de 9^de en laatste keer, is mijn naïviteit al wat getemperd, net als mijn enthousiasme. Er is nu nog maar 1 teken dat ik zal geloven, en dat zijn 2 strepen op een zwangerschapstest!

Ik geloof echter ook dat ik toch nog even geduld zal moeten hebben om dat te zien, want mijn vertrouwen in iui is gezakt tot een ver vriespunt.  En natuurlijk… je zal het altijd zien, juist op het moment dat je zelf niet meer luistert naar bepaalde ‘tekens’, begint je omgeving dat wel te doen. Vooral de twee vriendinnen zijn overtuigd dat het nu gelukt zal zijn. Nét omdat ik er niet in geloof, en nét omdat het de laatste keer is en ‘hoe mooi zou dat wel niet zijn dat het net dan die laatste keer gelukt zal zijn’. Ze waren al helemaal overtuigd toen ik zei dat ik gedroomd had dat ik bevallen was.
‘Oh, maar dat is typisch! Zo een dromen had ik ook toen ik zwanger was en het nog niet wist’ vertellen de vriendinnen enthousiast.
‘maar je hebt gelijk, je moet er niet in geloven, want anders jinx je het’ vervolgen ze.  Tot op het moment dat er een ooievaar overvloog…. Toen riepen ze uit ‘Je bent gewoon zwanger!’

Ook de andere vriendin is overtuigd…. Omdat mijn kat lastig doet. De hele vorige week was die namelijk kwaad op mij. Ze wou niet meer knuffelen, niet meer binnenkomen en me zelfs niet meer aankijken, tenzij met een hele kwade blik (ja, ook katten hebben gelaatsuitdrukkingen ;-) ). Ik was bijna ten einde raad, ervan overtuigd dat de kat mij niet meer graag zag. Ja, er zijn zelfs traantjes over gevloeid (stomme hormonen toch).  Gelukkig is dit alweer veranderd en is de kat terug helemaal in knuffelmodus, in ultra knuffelmodus nu want ze wijkt geen moment van men zijde.
‘Dat is een teken’ zegt de vriendin ‘ze voelt dat en was eerst kwaad omdat ze jaloers was, maar nu wil ze je beschermen en komt ze dicht tegen je aan.’
‘Ik geloof daar allemaal niet meer in!’ reageer ik
‘Je mag de moed niet opgeven’ zegt de vriendin ‘iedere maand is toch een kans en je moet in iedere poging blijven geloven.’

Ze heeft gelijk. En het is ook niet zo dat ik de moed opgeef. Helemaal niet. Ik ben gewoon aan wat mentale rust toe. En de vraag ‘ben ik misschien zwanger?’ is enorm vermoeiend. Vandaar dat ik deze even niet meer stel, en ik zal het wel zien als ik test overmorgen. Is het dan negatief, dan is het tenminste ook niet zo een verrassing, en ben ik voorbereid, klaar om er dan met ivf helemaal voor te gaan!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be