Beetje verdikt?

Ik wou dat ik kon zeggen ‘nee nee, truitje gekrompen’, maar helaas… ze zijn niet gekrompen, het voelt alleen wel zo. Het drong des te hard tot me door op de dag van de operatie. Ik moest namelijk nog even terug op de weegschaal en het bleek dat ik 1.2 kilo zwaarder was dan wat ik op mijn papieren had genoteerd (en wat ik had opgeschreven was een ruim geschatte gok). De verpleegster meldde dit uiteraard direct aan de anesthesiste die me stond op te wachten.
‘Mevrouw is een beetje verdikt’ klonk het
Ik voelde me een beetje verraden, en ook wat beschaamd. Is dat nu een introductie? Komaan zeg!
‘Sorry’ antwoordde ik dan maar zachtjes.
Dat er wat kilo’tjes bijkomen tijdens heel het proces is normaal, en daar had men mij ook voor gewaarschuwd. Maar net zoals met zoveel verwittigingen heb ik ook dit in de wind geslagen met de gedachte dat dit niet op mij van toepassing zou zijn. Ik was namelijk overtuigd dat ik van de eerste keer zwanger zou zijn (ik moet nu soms echt lachen met mijn naïeve zelf van een jaartje geleden). 

Vermits ik dus dacht dat ik direct zwanger zou zijn nam ik het ook wat minder nauw met alles. Ik stopte met het weinige aan sport dat ik al deed. Ik deed namelijk aan aquafitness, maar eens de inseminaties begonnen voelde ik me daar niet meer goed bij. Ik vond het water vies en was bang voor alle microben die langs onder tot bij dat kleine vruchtje zouden komen. Ook lopen of fitnessen zag ik niet meer zitten want al die schokken zouden een eventuele innesteling misschien vermoeilijken. Ik weet het… dat is vrij neurotisch van mij, maar zo was het nu eenmaal. Ik nam het ook minder nauw met de hoeveelheid zoetigheden. Tijdens de wachtweken snoepte ik wat meer om de zenuwen te bedwingen, en na een negatieve test durfde ik me wel eens troosten met een pate'ke.

En zo komt het dus dat ik op 1 jaar tijd van maatje 36 naar maatje 38 ben geëvolueerd. Over het algemeen maak ik me nog steeds niet zoveel zorgen. Er zitten namelijk ook wat hormoon-kilo’tjes bij, dat is meer vochtophoping dan vet en zou nadien ook terug verdwijnen. Het is echter wel soms confronterend. En lastig. En bijzonder onpraktisch. Vooral sinds de operatie is het een dagelijks gepuzzel om gepaste kledij te vinden. Mijn buik is namelijk ook nog niet terug op zijn normale omvang, dit zou toch enkele weken duren werd me verteld. En vermits ik ook niet echt druk kan verdragen tegen mijn naveltje, zijn zowat alle broeken uitgesloten (behalve die met elastiek, maar ja… ik kan niet hele dagen in mijn jogging rondlopen he).  Het feit dat je een opgeblazen buikje als laparoscopie-souvenirtje krijgt vind ik een beetje wreed. Het lijkt wel een zwanger buikje… alleen ben je niet zwanger.

Buikoefeningen zitten er nog niet meteen in, maar misschien dat ik toch eens terug in dat zwembad zal stappen. Met nog een dikke 2 maanden pauze kan ik dat wel ‘riskeren’ he. En zo ben ik misschien toch al een kilo’tje of twee kwijt tegen dat ik terug start. En de overige kilo’tjes… die werk ik er na de zwangerschap wel meteen af!