Eens je overtijd loopt moet je om de 2 dagen aan de monitor gaan liggen. Vol verwachting ga je naar de kliniek, in de hoop dat men daar zegt dat je echt al wel vorderingen maakt, dat er al contracties zijn, of opening (hét magische woordje waarop iedere hoogzwangere vrouw wacht). Dat er toch al iets is, een teken dat het nu niet lang meer zal duren. Helaas word ik telkens weer teleurgesteld. Baby stelt het prima, dus wat dat betreft ben ik superblij. Zijn hartslag is heel goed, hij is nog heel actief en alert dus goede punten voor de kleine pruts. Mijn lijf daarentegen blijft wat achter. Afgelopen week heeft de gyn eens 'een duwtje gegeven', zoals hij dat zegt, eens strippen dus. Maar helaas heeft dit niets opgebracht. De volgende controle (3 dagen overtijd), stelde de gyn voor om eens te proberen met een pilletje op te steken. Dit is nog niet echt inleiden, maar wel proberen om een krachtig duwtje te geven, in de hoop dat de weeën zo op gang komen.
Donderdagnacht, net na 12 uur moest ik dus binnenkomen in de kliniek. Net na 12u vermits je anders al één nacht van die 4 nachten dat je mag blijven, kwijtspeelt. Nadeel is wel dat je voordien niet echt kan slapen, want je weet dat je om middernacht naar de kliniek gaat om je baby'tje te gaan kopen. Het was best wel een raar gevoel, die donderdagmiddag.
'Morgen rond deze tijd is hij er' ging er constant door me heen. Het valiesje werd nog eens nagekeken, en de laatste dingen bijgevuld. De vriendinnen stonden paraat. Net na middernacht kwam de ene vriendin me ophalen, en ik keek nog eens goed rond in huis, want dat doe je vlak voor je naar de kliniek vertrekt. Nog eens goed rondkijken met de gedachte 'volgende keer als ik hier ben, dan heb ik mijn zoontje bij'.
In de kliniek aangekomen werd ik eerst inwendig onderzocht door de vriendelijke vroedvrouw, en vervolgens stak ze dat eerste pilletje op. Nadat ik nog een half uurtje aan de monitor had gelegen kreeg ik de raad om nog wat te proberen slapen. Maar slapen zit er niet echt meer in op zo een moment. Je bent veel te gespannen om echt in een diepe slaap te geraken. Ik was ook, nog meer dan anders, gefixeerd op ieder klein ding dat ik voelde, in de hoop dat het nu toch in gang zou schieten. Helaas voelde ik nog niet zoveel. Om 4u30 werd er nog eens onderzocht en een tweede pilletje opgestoken, gevolgd door nog een half uurtje monitor. Ondertussen was ook de andere vriendin enthousiast toegekomen, gewapend met koffie en cake. Slapen zat er echter niet meer in, er kwamen ook veel krampen op, een effect van de pilletjes. Het stemde ons toch een beetje hoopvol dat alles op gang ging komen en dat ik die dag mijn zoontje zou kunnen verwelkomen.
's Ochtends kreeg ik nog een onderzoekje en toen bleek dat de pilletjes echter nog niet gewerkt hadden, de baarmoederhals was nog steeds te lang om echt in arbeid te geraken. De krampen en contracties die ik voelde, werkten niet op mijn lichaam. Men besloot alvast een lavementje te steken, zodat als de gyn kwam men meteen verder kon met de volgende stap, een infuus of een balonnetje. Het lavement had echter weinig zin, ik eet namelijk nog amper iets door het brandend maagzuur. Rond 8u30 kwam de gyn me zelf nog eens onderzoeken, en het was al vlug duidelijk dat het allemaal niets had opgebracht. Het had zelfs geen zin om een volgende stap te nemen, want mijn lichaam was blijkbaar echt nog niet klaar. Ik werd dus terug naar huis gestuurd.
Van de vriendelijke vroedvrouwen (iedereen op materniteit is echt superlief en vriendelijk) kreeg ik nog een ontbijtje en dan was het terug omkleden, valiesje terug inpakken en naar huis. Helaas verdwenen de krampen niet op het moment dat men zei dat ik terug naar huis moest. Ik voelde me steeds slechter voelen. Mijn benen waren precies van elastiek, en heel mijn lichaam voelde brak aan. Een nachtje doorsteken, terwijl je 9 maanden zwanger bent, in combinatie met krampen en contracties, maakt dat je je echt een wrak voelt. Thuisgekomen kroop ik meteen in bed, alhoewel ik niet echt diep kon slapen, daarvoor had ik teveel last van die contracties en harde buiken. Dan maar eens een bad proberen, maar de hele dag bleef het zowat hetzelfde. En nog zo een 'leuke' bijkomstigheid was dat dat lavementje van 's ochtends, de hele dag bleef doorwerken. Oh, wat was het een leuke dag! Er waren nu twee mogelijkheden; ofwel zouden de weeën toch sterker worden en schoot alles toch nog in gang, ofwel zou het allemaal stilvallen. Tegen de avond bleek dat het inderdaad allemaal was stilgevallen. Dan maar proberen om te slapen, zodat ik toch terug energie kon opdoen, want dit is toch zo belangrijk bij een bevalling.
Ondertussen zijn we een zeer goede nacht verder. Ik heb echt klokje rond geslapen, en ben opgestaan met voldoende energie en een positief gevoel. Dat was gisteren ook even weg. Het heeft iets triest om terug thuis te staan met je valiesje, en zonder baby. Het werkt ontmoedigend. Maar ondertussen heb ik terug moed, hij kan niet eeuwig blijven zitten, dus zolang zal het nu niet meer duren. Ik mocht vanmorgen nog eens aan de monitor en baby stelt het nog altijd super goed, dus ik moet me wat dat betreft geen zorgen maken. Nog een beetje geduld....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten