Het HSG onderzoek

Vorige week had ik de hysterosalpingografie, oftewel HSG en ik zal het maar meteen zeggen... dat was een venijnig onderzoekje dat ik hopelijk nooit meer zal moeten laten doen.  Zelfs nu als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds rillingen en een algemeen ‘bwah-gevoel’.  Gelukkig dat dit onderzoek wel heel nuttig is, men neemt namelijk een röntgenfoto van je baarmoeder en eileiders, nadat men daar contrastvloeistof heeft ingespoten. Zo kan men zien of de baarmoeder normaal is van vorm en of de eileiders doorgankelijk zijn. De radioloog moet nog kijken, maar de assistent-gynaecoloog kon al meedelen dat hij geen blokkades zag. Dat is dus zeer goed nieuws en het maakt het weer allemaal waard.

Ik had dit onderzoek gepland tijdens mijn toneelweek. Ten eerste omdat je dit moet doen tussen je maandstonden en je eisprong en ten tweede omdat ik zowiezo altijd verlof neem voor de voorstellingen en ik dit zo gemakkelijk zou kunnen combineren.  Om 15u00 werd ik verwacht in de kliniek, men had echter een klein beetje vertraging en vermits ik ook een half uurtje te vroeg was, had ik dus een uurtje de tijd om in de wachtkamer de zenuwen te laten groeien.  Dit heeft waarschijnlijk ook bijgedragen aan mijn eerder negatieve ervaring van het onderzoek.  Ik mocht me eerst omkleden, wel ja, uitkleden eigenlijk, behalve het bovenste gedeelte.  Dat is ook iets wat je al vlug leert eens je in het medische circuit belandt.  Je mag zeker geen schroom hebben, want bij iedere dokter moet je daar met heel je centre pompidou blootliggen.  Deze keer was het niet op een gynaecologische stoel, maar op zo een röntgentafel, niet zo comfortabel. Vervolgens bracht de gynaecoloog een eendebek in en moest ik enkele keren zwaar hoesten zodat de baarmoeder naar voren komt  en hij deze kan vastmaken met een klemmetje.  En het is juist dit onderdeel waar mijn maag van keert.  Het is niet pijnlijk, maar zeer zeer onaangenaam.  De baarmoeder  wordt het liefst van al met rust gelaten en wil gewoon uitschreeuwen ‘Blijf daar van en laat me met rust!’.  Een klemmetje zetten om een ingewand te openen dat liever gesloten is, dat doe je niet!

Vervolgens wordt de contrastvloeistof ingespoten en krijg je krampen, te vergelijken met maandstonden, en dan worden de foto’s genomen. Al bij al duurt het onderzoek nog geen 10 minuten en écht pijnlijk is het niet. Ik heb het niet uitgeschreeuwd en de vriendelijke verpleegster zei dat ik heel flink was. Het was pas nadien dat de miserie begon. Bij het omkleden voelde ik me heel zwak worden. Ik moest mijn benen vooruittrekken en voelde al mijn bloed wegtrekken.  Zo erg dat ik me nadien toch even moest zetten. Nadat ik een glaasje water had gekregen wou ik toch  maar naar huis te vertrekken, zo kon ik daar nog wat op de zetel liggen.  Mijn lichaam wou echter niet mee.  Het leek wel alsof mijn benen niet meer van mij waren. Bovendien kreeg ik het gigantisch warm en voelde ik me misselijk worden.  Ik besloot om een pijnstiller te vragen aan de receptie. Daar zag men echter dat alle kleur uit mij verdwenen was en riep men er de verpleegsters bij.  Net op tijd want op dat moment ging even het licht uit en draaide ik helemaal weg.  Alsof dit nog niet schaamtelijk genoeg was moest ik ook nog eens overgeven.

En zo kwam het dat ik het volgende half uur op een draagberrie heb doorgebracht.  Gelukkig kreeg ik dan wel een pijnstiller en stilletjes aan kreeg ik terug wat gevoel in mijn lijf.  De krampen bleven ongeveer nog 24 uur verder duren.  En de avond zelf voelde ik me nog altijd zeer slapjes, spijtig voor de toneelvoorstelling van die avond. Het ging wel om te spelen, maar het zou nog beter kunnen en dat is altijd een beetje jammer. 

Om samen te vatten... het onderzoek is niet echt pijnlijk, en ook niet gevaarlijk, maar het voelt gewoon heel invasief. Alsof men echt aan iets aan het prutsen is wat gewoon met rust wil gelaten worden, waardoor je je bijna aangerand voelt.  Ik zeg dit zeker niet om mensen bang te maken, het is gewoon mijn eigen ervaring.  Op internet lees je dan ook weer verhalen over vrouwen die daar totaal geen last van hadden.  Is het de contrastvloeistof waar ik moeilijk tegen kan? Of heeft men iets geraakt aan de baarmoederwand?  Ik weet het niet. Maar dat doet er eigenlijk ook allemaal niet meer toe.  Er is maar 1 ding dat ertoe doet, en dat is dat de uitslag goed is!


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be