Een nieuwe gyn, een nieuw begin!

Vrijdag was een dag die al een tijdje in mijn agenda stond.  Dan had ik namelijk mijn gesprek met een gynaecologe, gespecialiseerd in fertiliteit.  Mijn ontstuimige zelf had natuurlijk alle hoop daarop gezet. Ik ben dan ook enorm blij om te melden dat deze gynaecologe inderdaad al mijn verwachtingen heeft ingelost, en meer zelfs.  Ik ben terug buiten gegaan met de grootste smile en de woorden ‘Bedankt! Ik heb terug een goed gevoel!’

De dag was nochtans niet zo ideaal begonnen.  Vermits ik toch wou weten wat te zeggen ’s avonds, besloot ik om ’s ochtends al eens te testen. Weliswaar enkele dagen te vroeg, maar moest ik zwanger zijn, vond ik dat toch wel belangrijk om al aan die gyn te kunnen zeggen.  En helaas, weer geen twee streepjes te zien.  Een beetje ontmoedigd belde ik dus opnieuw naar UZ Gent om alvast een nieuwe bestelling sperma te plaatsen.  Ik vroeg meteen ook hoelang ik de utro nog moest nemen en daar mocht ik mee stoppen volgens hen.  Ik besloot echter om toch nog even verder te nemen totdat ik die nieuwe dokter had gehoord.

De fertiliteits-gyn stelde me meteen gerust en bevestigde al mijn vermoedens. Mijn luteale fase is inderdaad te kort. Mijn progesteron is inderdaad te laag. Drie vroegtijdige miskramen is inderdaad niet ‘normaal’, zoals mijn vorige gyn dat wegredeneerde.  Ze zei dat 1 miskraam helaas vrij voorkomend is (1 op 10), 2 miskramen is 1 op 100 en drie 1 op tienduizend!  Mijn vermoeden dat men aan de progesteron kon zien dat het ging mislopen bij poging 2 werd ook bevestigd en dat maakt me toch wel kwaad. Waarom heeft men toen niet ingegrepen? Waarom heeft men de maand erop geen extra onderzoeken gedaan? Zowel Gent als mijn eigen gyn hebben daar niets voor gedaan, en dat doet pijn.  Maar gelukkig heb ik nu iemand voor mij die dit inderdaad niet normaal vind en alles zal doen wat ze kan om me te helpen.

Om te beginnen zal er een uitgebreid bloedonderzoek gebeuren, zodat men al vele mogelijke oorzaken kan wegstrepen.  Vervolgens vroeg ze me hoe de foto van mijn baarmoeder was.
‘Foto? Welke foto?’
‘Heeft men geen röntgenfoto genomen vooraleer je begon met inseminaties?’
En zo kreeg ik meteen een aanvraag voor een hysteroscalpingografie mee, die ik zal moeten laten uitvoeren in de week na mijn maandstonden.  

Tot slot wou ze al een echo doen om te kijken hoe het met mijn baarmoederslijmvlies is. De utrogestan doet blijkbaar toch serieus zijn werk want het was maar liefst 8,5 mm! Voordien had ik hoogstens 7 mm.  Tijdens de echo verscheen er echter een klein lachje op de gyn haar gezicht, terwijl ze inzoomde op een klein zwart bolletje.
‘Je zei dat je negatief had getest vanmorgen?’ vroeg ze
‘Ja’
‘Dan zal dit wel juist zijn, maar ik zie hier een klein zwart puntje dat het begin zou kunnen zijn van een zwangerschap.’
De kwaadheid betreffende de hele procedure en het verdriet dat gepaard ging met de bespreking van de miskramen viel meteen weg.
‘Is de test verkeerd? Want ik geloofde hem al niet hoor! Nu ja, ik geloof de test nooit als hij negatief is.’
‘De test zal waarschijnlijk wel juist zijn’ zegt de gyn in een poging me zeker geen valse hoop te geven. ‘Dit zwart puntje kan ook een poliepje zijn, en dat zal ik dan verder moeten opvolgen in de week na je maandstonden.’
‘En mag ik dan al stoppen met de utrogestan?’ vroeg ik
‘Alleszins niet, die moet je blijven nemen tot de uitslag van het bloedonderzoek.’
Wat ben ik weeral blij dat ik niet naar Gent geluisterd heb…

Zoals ik al zei ging ik met een grote glimlach terug buiten. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk ‘echt’ vertrokken ben en een goede begeleiding zal krijgen.  En dat is toch zo belangrijk.   Natuurlijk droom ik van dat zwart puntje. Wat hoop ik toch dat dit het begin is van iets moois.  Maar ik probeer mijn voetjes op de grond te houden, vandaar ook dat ik geen zwangerschapstest meer heb gedaan thuis. Ik zal geduldig het bloedonderzoek afwachten en zo meteen alles te horen krijgen. Is het toch niets, dan weet ik tenminste ook meteen dat ik vanaf nu in goede handen ben!

©, 2014, bam-to-be.blogspot.be