Een goed gevoel

Ik heb een goed gevoel… Ik weet het, dat had ik vorige keer ook, en de keer daarvoor en daarvoor…  Maar ja, het is nu ook. Ik heb een goed gevoel. Bovendien geloof ik in de kracht van positieve gedachten. Als je erin gelooft dat het goed zal zijn, dan zal dit wel zo zijn.  Het goede gevoel wordt nog verstevigd door mijn lichaam, dat zich ENORM zwanger voelt.  Mijn verstand weet dat dit ook door de extra hormonen kan komen. Ik krijg ondertussen zowel hcg als progesteron toegediend, waardoor we mijn lichaam ‘beetnemen’ en doen denken dat het zwanger is.  Het is de eerste keer dat ik de utrogestan neem, dus ik weet ook niet hoe mijn lichaam daarop reageert, en welke veranderingen juist onder de ‘bijwerkingen’ vallen.

En uiteraard, licht neurotisch dat ik ben, worden alle symptomen meteen geanalyseerd en gegoogled.  Ik zoek de bijwerkingen van utrogestan op, en loop het lijstje af met de vroegste zwangerschapssymptomen.  En ik stel mezelf vragen, ik probeer hierin zeer onpartijdig en objectief te zijn, maar wie hou ik voor de gek?  Ik laat mezelf een beetje horen wat ik wil horen. Alles om dit goed gevoel te houden en te verstevigen.  Een blikje in mijn gedachten? Hier gaan we dan…
‘Komen die vlagen van misselijkheid door die pilletjes? Of is dit inderdaad het begin?  Is dit wel een vlaag van misselijkheid? Of droom ik dat nu?’
‘Spant mijn BH niet een beetje?  Ja… toch wel. Ze zijn toch iets steviger.  Zijn ze groter dan vorige keer dat ik dat gevoel had? Of hetzelfde?’
‘Een klein beetje bloedverlies op dag 6… Zou het? Is dit innesteling? Of is het gewoon een gesprongen adertje?’
‘Heb ik meer puistjes? Een vettere huid?  Komt dit door de utrogestan?’
En zo gaat dat verder…  Gisteren was het zelfs zo erg, dat ik tijdens de toneelrepetitie keer op keer te laat was met mijn tekst.  Ik was er gewoon niet bij met mijn gedachten…

Buiten de lichamelijke signalen, geloof ik echter ook in allerhande ‘tekens’.  Als ik ooievaars zie bijvoorbeeld. Het zijn kleine dingen waar ik me dan aan optrek.  Zo kom ik tegenwoordig wel iedere dag op één of andere manier in aanraking met de naam die ik voorzien heb, moest het een jongetje zijn.  Inderdaad, ook de jongensnaam staat ondertussen al vast. En het is een héél andere naam geworden dan dat ik vroeger altijd in gedachten had. Nu, in ieder geval, ik kom hem alle dagen tegen. Er is namelijk een bedrijf dat zo noemt, dat ik regelmatig tegenkom.  En telkens ik daar een wagen van zie rijden, verschijnt er een glimlach….  
‘Hij komt al eens goeiendag zeggen’ denk ik dan.  ‘een teken dat het nu wel niet zo lang meer zal duren.’

Ik weet dat ik mezelf, door deze gedachten, prepareer voor een grotere teleurstelling moest het toch niet zo zijn.  Maar ik kan het niet helpen.  Trouwens, het kost evenveel energie om positief te denken, dan om het ergste te verwachten, en je komt er die 2 wachtweken wel heel wat vrolijker mee door.  En moest het toch niet zo zijn?  Awel, dat zou ik héél raar vinden nu!  Nee, even serieus. Moest het toch niet zo zijn, dan heb ik gelukkig al heel vlug mijn afspraak met de fertiliteits-arts, die me dan hopelijk verder kan helpen…  Maar zover denken we nog niet, want ik heb nog steeds een héél goed gevoel…


©, 2014, bam-to-be.blogspot.be