Je moet er wat voor over hebben... - zesde inseminatie

Kinderen vergen heel wat opoffering. Dat zegt men toch altijd.  Een opoffering die je met veel liefde doet. Want ook al zetten ze heel je leven op zijn kop en moet je een nieuw evenwicht vinden, je krijgt er zoveel voor terug, waardoor het allemaal de moeite waard is.  Dat hoor je jonge ouders telkens zeggen, waardoor ik aanneem dat dit ook wel zo zal zijn.  Dat is ook de reden waarom ik zo graag een kleintje wil… om een geluk te ervaren dat zo puur is dat er wel wat opofferingen voor nodig zijn.

Ik had alleen gedacht dat die opofferingen pas nodig waren eens het boeleke er is. Of toch tenminste vanaf ik zwanger ben.  Maar ook deze hele voorbereidingsperiode, het ‘proberen zwanger te worden’ vergt wat opofferingen.  Zo schrijf ik deze tekst met op de achtergrond aanstekelijke carnavalmuziek.  Nee, ik heb geen foute cd opgezet.  De muziek is afkomstig van de vele carnavalisten, die slechts een beetje verderop aan hun feest-driedaagse begonnen zijn.  Normaal gezien zou ik daar ook zijn, want hier in onze gemeente (of toch in de deelgemeente) is carnaval heilig, een fantastisch en vrolijk feest.  Maar carnaval is gevaarlijk.  Je gaat zodanig op in het feest dat je de volgende dag tot niets in staat bent, behalve uit te rusten tot ’s avonds, om dan weer te vertrekken voor de volgende dag carnaval.   En dat is nu, in deze omstandigheden, niet zo verstandig.  Ik zorg voor mijn lichaam en geef het boeleke een zo goed mogelijk nestje om in te kunnen nestelen en groeien.  En hier wil ik niet mee spelen. Anders had het geen zin om gisteren naar Gent te rijden voor de inseminatie.    Dus ik blijf thuis.  Want ook al is dat boeleke nog niet verwekt, ik zie het nu al zo enorm graag, en een opoffering uit liefde doet geen zeer (of toch niet zoveel).

De inseminatie gisteren is trouwens heel goed verlopen. Ik heb het gevoel dat dit telkens vlotter en vlotter gaat. De dokter zei dat hij geloofde in mij, en dat hij voelde dat het nu wel zou lukken.  Hij zegt iedere keer wel zoiets hoopvols, maar toch doet het deugd en trek je je eraan op. Gisterenavond moest ik dan ook voor de eerste keer de utrogestan (het geneesmiddel dat progesteron bevat) nemen.  Ik was een beetje nerveus, want deze pilletjes moet je opsteken. Ik was bang dat ik dat niet diep genoeg ging kunnen inbrengen, of dat het er terug zou uitvallen of zo.  Allemaal zorgen die voor niets nodig waren.  Het was zeer eenvoudig.  Je moet het zelfs niet innemen met een glas water erbij!  De utrogestan zou heel goed werken, maar heeft toch ook enkele nadelen. Zo moet je het 3 keer per dag nemen, dus ook ’s middags als ik op mijn werk zit.  Ik zal dus mijn pilletje op het toilet gaan moeten nemen.  Verder komen de resten ervan er op dezelfde manier uit als ze erin gaan, waardoor je best maandverband draagt.  En dit vind ik écht niet comfortabel.  Je voelt je dan alsof je een pamper draagt…  Maar ja, zoals ik al zei, je moet er wat voor over hebben hé.  En als het helpt, dan is dit maar een hele kleine opoffering geweest!



©, 2014, bam-to-be.blogspot.be