'Jij gaat waarschijnlijk zo een supervlotte bevalling hebben' zei de vriendin nog al lachend. En ook de gyn verwachtte een 'gemakkelijke' bevalling, want Walter deed namelijk al alles wat hij hoorde te doen.
Helaas is het tegendeel waar, en verliep de bevalling niet zoals gepland of gewenst. Iets wat ik nu toch nog wat moet verwerken. Ik was voorbereid op deze dag, of ten minste dat dacht ik toch. Want ik had mijn lessen gevolgd en mijn ademhalingstechnieken geoefend en in mijn valiesje zat er een hele tas benodigdheden voor tijdens de bevalling. Mijn kersenpitten, geurkaars, massageroller... ik had het allemaal mee. En het is allemaal blijven zitten. Enkel de rode aquarius werd gebruikt. En echt... dat drink ik nooit meer!
De dag dat Walter geboren werd voelde ik s ochtends al dat er iets op til was. Ik had geen weeën maar voelde me toch anders, rustelozer. En daar was dan dat moment dat je echt beseft van 'ja! Het is zover'. Mijn water brak. Eerst slechts enkeLe druppels waardoor ik niet zeker was of het dat nu was. Na een telefoontje aan materniteit zei men langs te komen dus maakte ik me klaar. En toen... Toen ik weer Mezelf in bochten aan het wringen was om die onderbroek aan te krijgen, toen was er een enorme geut. Zalig! Dit was echt het leukste van de hele bevalling. Je water dat breekt en aan kondigt dat het allemaal zal beginnen! Met een handdoek op de zetel reed ik dus naar de kliniek. Daar aangekomen mocht ik nogmaals aan de monitor en kwam de gyn me onderzoeken. Ongeveer een kleine cm opening had ik, en ik mocht meteen blijven want men zou me een baxter geven om alles in gang te steken.
Op dat moment was ik gewoon superblij. Eindelijk zou Walter komen en zou ik hem kunnen zien. Eindelijk zou ik van de zwangerschap verlost zijn want ik was het meer dan beu! Ik werd naar de arbeidskamer gebracht en alvast aan de monitor gehangen terwijl ik de 2 vriendinnen waarschuwde dat het nu de moment was! Een uurtje later waren de vriendinnen er en was de baxter met weeënopwekkers samen met de baxter antibiotica bevestigd. De sfeer was opperbest, een mix van blijdschap, spanning en gezonde zenuwen. De vroedvrouwen van dienst kwamen zich voorstellen en alvast wat uitleg geven. Ze vroegen ook naar mijn eigen wensen. Voorbereid als ik was haalde ik mijn notitieboekje boven en verkondigde fier dat ik best wel in bad wou, dat ik onmiddellijk borstvoeding wou geven, skin to skin wou hebben en dat ik de navelstreng wou laten uitkloppen. Laat me al even kort vermelden dat ik niets van dat alles heb kunnen doen. Tot zover een geboorteplan...
En zo zaten we daar helemaal geinstalleerd. De vroedvrouwen kwamen regelmatig langs om te kijken of alles nog goed verliep en of ik iets nodig had. De opwekkers werden ook stelselmatig verhoof van 30 naar 45 tot 75 toen de gyn langskwam. Ondertussen wist ik al wat een wee nu juist is. Men stelde voor om de bal eens te proberen . En zo zat ik het volgende uur op de bal de weeen weg te puffen. Dat lukte nog redelijk goed. De vriendinnen dachten zelfs al dat ik er misschien wel in zou slagen zoneer epi te bevallen. Het optimisme kreeg echter een enorme deuk toen de gyn me kwam onderzoeken en meedeelde dat ik na 4 uur arbeid nog steeds niets meer van opening had. Niets! En die cm per uur waarvan men spreekt? Ik had recht op 4 cm! De gyn zei ook dat het nog heel lang zou duren en ik best epi zou nemen want dat ik anders volkomen uitgeput zou zijn. Eens je dit hoort is het inderdaad moeilijk jezelf nog te motiveren om verder te doen, vooral omdat ik echt wel al veel zeer had. De weeën volgden zich om de 2 min op en waren toch vrij krachtig.
Een epidurale dus.. klein beetje het gevoel dat ik niet zo sterk was als ik wel zou willen, maar gezien de omstandigheden toch blij dat de pijn weg zou zijn. Het is trouwens waar wat ze zeggen van weeën ... het doet enorm zeer en is een pijn die je met niets kan vergelijken en die je niet kan negeren. Maar uitleggen exact hoe'het voelt is moeilijk... het is een verblindende pijn waarbij je telkens het gevoel hebt dat je het niet meer ka n houden en net op dat moment verdwijnt hij terug. Een half uurtje na de epi had ik echter nog steeds pijn. De vriendin was verwonderd over deze 'nieuwe' epi.
'Voel je het als ik in je benen duw?' Vroeg ze
'Ja, Ik voel alles'
'Dat zal veranderd zijn' vervolgde ze ' bij mij voelde ik absoluut niets meer en had ook geen gevoel meer in mijn benen'
Ik had echter niet alleen nog gevoel in mijn benen, ik had ook nog veel zeer en voelde iedere wee. Uiteindelijk zei ik met een bang hartje
'Ik denk dat de epi niet werkt'. Tenminste dat hoopte ik, want als dit de pijn was met een epidurale dan hield ik het niet vol. De anesthesist werd er terug bijgehaald en zo kreeg ik mijn 2de Epi, die godzijdank wel werkte! Mijn benen en buik werden warm en gevoelloos en de pijn verdween gewoon. Wat een zalig gevoel als je al uren echt pijn hebt.
De rust keerde terug en we probeerden allemaal wat te relaxen. Ondertussen kwam ook de gyn nog eens kijken en onderzoeken en helaas... er was nog steeds niets meer van opening.
'We gaan nu nog even goed proberen te stimuleren, maar als er tegen 22u vanavond nog niet een serieuze vordering is, dan zullen we alles stilleggen zodat je kan slapen. Morgenvroeg doen we dan verder.' Was het verdict.
'Neeee!' Was mijn eerste reactie. Ik wil nu verder doen en niet nog een dag wachten! Ook de vroedvrouw kwam al zeggen dat de kans dat ze alles zouden stilleggen redelijk groot was.
'Het zal zowiezo pas voor morgen zijn' begon ze 'en je moet misschien ook rekeninog houden met de mogelijkheid dat als het morgen ook niet voorruit gaat, dat men zal beslissen om tot keizersnede over te gaan.' Probeerde ze me al te waarschuwen. Achteraf hoorde ik ook van de vriendinnen dat ze tegen hen ook al had gezegd dat ze dit in keizersnede zag eindigen.
Men besloot alvast om een blaassonde te plaatsen. Dit klinkt pijnlijk maar dat voel je niet echt. Ik kreeg een nieuwe baxter met antibiotica en ook eentje met glucose. Ondertussen was ik dus langs alle kanten verbonden aan buisjes en dat terwijl ik ook had gezegd 'geen infuus indien niet nodig', maar op het moment zelf leg je je daar gewoon bij neer. De weeënopwekkers werden op 90 gezet vermits ik nu toch epi had en het was nu duimen dat er toch eens opening zou komen. Helaas... een uur later was er nog steeds niets veranderd.
Ik begon wat weg te dommelen, het was tenslotte al een vermoeiende dag geweest. Ik werd gewekt door het alarm van Walter zijn hartslag. Die schommelde tussen de 200 en 220. Extreem hoog dus. En toen ging het allemaal zeer vlug. Zo vlug dat ik zelfs niet alles meer exact weet. De vriendinnen hebben Gelukkig wel wat gaten kunnen vullen. Wat ik wel nog goed weet is dat ik tegelijkertijd met dat alarm begon te trillen. Niet gewoon wat beven, maar enorm trillen over heel mijn lichaam. De vroedvrouwen waren er vlug bij en namen mijn temperatuur, ik was koorts aan het maken. En toen verliep alles in stroomversnelling. De gyn kwam erbij en ik begin over te geven. Hierbij kom ik nog even terug op het feit dat ik alleen rode aquarius gedronken had... nooit meer moet ik dat goedje nog hebben! De gyn bekeek de situatie en zei direct
'We gaan een sectio doen'
'Wanneer?' Vroeg ik. Ik was namelijk al voorbereid dat er eventueel een keizersnede zou zijn de volgende dag.
'Nu direct' Was het anawoord. En daar was ik niet op voorbereid. Ik schoot niet in paniek maar was wel helemaal van slag en de tranen volgden vlug. Ook de vriendinnen waren zichtbaar geschrokken al deden ze nog zo hUn best om dat niet te laten merken. Veel tijd om na te denken had ik echter niet want ik haf een enorme hoestbui en bleef ook maar overgeven. De vroedvrouwen schoten meteen in actueel en ik werd voorbereid op de operatie. Alles ging enorm vlug. Terwijl de een nieuw infuus plaatste was de andere me aan het uitkleden en in een hospitaal kleed aan het stoppen. En toen vertrokken we naar beneden terwijl ik bleef hoesten en overgeven.
Eenmaal in het operatiekwartier werd ik op de tafel gelegd en vastgebonden. Men gaf ook epi bij. En ik vermoed ook een kalmeermiddel want plots was de hoestbui en het overgeven over. Ik probeerde me te concentreren op het positieve; ik zou Walter vandaag nog zien!
'Mag ik hem dan bij mij hebben?' Vroeg ik de vroedvrouw
'Als alles in orde is zeker' zei ze.
Ondertussen was de vriendin er ook bij (er mocht maar 1 vriendin mee) en was men klaar voor de operatie. Tussen het moment dat men besliste om te opereren en het moment dat men begon zat er slechts een kwartier.
De operatie was zo surreëel. Misschien omdat het allemaal zo vlug ging. Twintig minuten eerder waren we nog naar familie aant kijken en nu lag ik daar op die tafel terwijl men mijn buik zou opensnijden om mijn baby eruit te halen. De gesprekken waren ook zo onwerkelijk. Zo was de gyn tegen de vroedvrouw aan het uitleggen wat nu net het verschil is tussen code rood en code oranje. Ik hoorde even gewoon 'code rood', maar gelukkig was het toch maar code oranje want bij rood doet men je onder volledige narcose. De vriendin hield mijn hand vast en nam foto's. En ik lag daar gewoon, nauwelijks beseffen dat dit nu mijn bevalling was. Twintig minuten nadat men de operatie begonnen was, klonk daar Walter zijn eerste schreeuw. Hij was er! De vroedvrouw kwam hem vlug tonen maar nam hem direct terug mee. Iets later kwam ze nog eens terug met hem en mocht hij heel eventjes naast me liggen. Hij keek recht in mijn ogen en zoog aan mijn neus. Het was een magisch en speciaal moment, je zoontje zo recht in de ogen kijken. Het moment was echter super kort want Walter moest terug mee voor onderzoek.
Terwijl men mij aan het dichtnaaien was kon ik amper wakker blijven. Toch was er nog genoeg te beleven. De hele operatie voelde al zo onwerkelijk en werd op dat moment zelfs op het randje van absurd.
'Hoeveel doekjes heb je?' Vroeg de ene vroedvrouw
'15' was het antwoord
'Dat kan niet want ik heb er 38, je zou er 12 moeten hebben.'
'Nu tel ik er 11' klonk het
'Nee je moet er 12 hebben'
er werd nogmaals herteld maar de uitkomst bleek telkens 11 te zijn. Er was dus 1 doekje vermist.
'Ja, we gaan met haar naar radiologie moeten' hoorde ik de gyn zeggen. En het enige wat toen door me heen ging was 'ja, dat kan er ook nog wel bij...'
Gelukkig nam het zo een vaart niet en werd het vermiste doekje gevonden. Het was mee met walter naar boven gegaan.
Na de operatie werd ik terug misselijk. En terwijl ik daar aan het overgeven was, namen de dokters afscheid. Plots waren er zoveel mensen die ik nog niet gezien had, en iedereen begon met 'proficiat mevrouw'. Wat was dat raar. Ik besefte amper dat Walter al geboren was. Ik had er naar mijn gevoel ook niet voor gewerkt, en toch wens men je proficiat. Op recovery kon ik me amper wakker houden. Het was dan ook al een lange en vermoeiende dag geweest. Op de kamer kreeg ik te horen dat Walter 3 dagen in de couveuse zou moeten blijven. Hij had koorts bij zijn geboorte en ik had ook koorts vlak daarvoor en om enige infectie uit te sluiten moest hij afgezonderd worden en antibioticà krijgen.
Eens op de kamer waren de vriendinnen daar terug en ondertussen ook de mama. Er werd geklonken op Walter en de goede afloop. Maar ik besefte nog altijd niet dat hij al werkelijk geboren was. Toen ik midden in de nacht om water vroeg zei de vroedvrouw 'hij doet het goed hoor je zoontje, hij is heel braaf'. Ik voelde me meteen zo schuldig. .. ik had zelfs nog niet aan hem gedacht. Wat moest men wel niet van me denken als mama. Ik besefte op dat moment echt nog niet volledig dat ik niet meer zwanger was en nu daadwerkelijk mama was. De bevalling was daarvoor te abrupt geëindigd. Alsof je het einde van de film hebt gemist, het mooiste deel...
Dus dit is dan mijn bevallingsverhaal. Niet hetgeen wat ik had gedacht of gehoopt maar een bevalling kan je niet plannen. Er zijn nog wel wat vragen en losse eindjes en ik heb nog nood om erover te praten, om toch alles een plaatsje te geven. Het zal nog even tijd nodig hebben. Maar als ik Walter hier bij me zie liggen voel ik me toch 100 % mama van deze lieve schat.
Natuurlijk ben je 100% mama! Dat heeft met zo'n bevalling niks te maken. Je hebt echt veel pech gehad. Eerst over tijd gaan, dan een arbeid die niks vordert, een spoedkeizersnede en dan nog je kindje aan couveuse afgeven... wat een ellende! Het is logisch dat je dat niet zomaar van je af kunt zetten. Hopelijk volgt er na deze valse start toch een mooi vervolg. En slaap maar zoveel mogelijk. ;-)
BeantwoordenVerwijderen